Από την 6η Πανελλήνια Συνάντηση του Άρδην που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2010
1. Το Άρδην αποτελεί μια συλλογικότητα πανελλήνιας εμβέλειας που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα, την Κύπρο και τον απόδημο ελληνισμό. Δεν αποτελεί ένα πολιτικό κόμμα, αλλά μια πολιτική-ιδεολογική συλλογικότητα-κίνηση, με προμετωπίδα ένα τετράπτυχο, το οποίο συνοψίζει τις ιδεολογικές της κατευθύνσεις: Εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, οικολογική ισορροπία, άμεση δημοκρατία και κοινοτισμός.
Αυτό το τετράπτυχο δεν ιεραρχείται, ούτε το ένα στοιχείο ανάγεται στα άλλα, αλλά αποτελούν από μόνα τους αυθύπαρκτες και ισότιμες αξίες και αντιθέσεις. Μόνο η συγκυρία αναδεικνύει κάποιο από αυτά ως προτεραιότητα. Δεν θα επαναλάμβουμε τα λάθη του παρελθόντος προβάλλοντας μια αντίθεση ως το αποκλειστικό «κλειδί» για όλες τις άλλες, με τις εκτρωματικές συνέπειες που γνωρίζουμε..
2. Υπερασπίζουμε την ανάγκη μιας οργάνωσης της κοινωνίας που θα περιορίζει αποφασιστικά την κυριαρχία του εμπορεύματος πάνω στους ανθρώπους και τις σχέσεις τους, θα αναπτύσσει ορισμένους τομείς παραγωγής και θα αποαναπτύσσει άλλους, θα περιλαμβάνει έναν μεγάλο κοινωνικοποιημένο τομέα, θα μεταφέρει πόρους και δραστηριότητες στην περιφέρεια, θα αναπτύσσει την πολυκαλλιέργεια και τις βιολογικές καλλιέργειες, θα απορρίπτει την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού.
3. Απορρίπτουμε ένα μοντέλο που στηρίζεται στην αδιάκοπη επέκταση των εμπορευματικών ανταλλαγών και επιθυμούμε να παράγεται εγχώρια το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων που χρειαζόμαστε, χωρίς βέβαια να οδηγούμαστε στη φενάκη της κλειστής οικονομίας. Η οικολογική διάσταση της παγκόσμιας κρίσης υποχρεώνει σε ένα μοντέλο αποκεντρωμένης και μικρής κλίμακας παραγωγής, προϋπόθεσης εξάλλου τόσο για την κοινοτική και συνεταιριστική παραγωγή, όσο και για την εθνική ανεξαρτησία.
Δεν μπορεί να υπάρχει εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη με παρασιτική οικονομία, εξαρτημένη από την παγκόσμια αγορά. Η σαρωτική και πρωτοφανής κρίση που συνταράζει την Ελλάδα σήμερα και μας μεταβάλλει σε χώρα προτεκτοράτο, σε χώρα υπό κατοχήν, είναι ακριβώς η παροξυστική συνέπεια αυτού του μοντέλου.
4. Το Άρδην υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία και τη ριζική αναδιάταξη των εξωτερικών σχέσεων της χώρας. Υποστηρίζουμε την ανάγκη μιας Ευρώπης των εθνών, με ισόρροπη συμμετοχή της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας, παράλληλα με τη Δυτική. Τα Βαλκάνια πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν έναν διακριτό πόλο στην Ευρώπη.
5. Η Θράκη, το Αιγαίο, η Κύπρος και τα δικαιώματα του ελληνισμού εκεί είναι αδιαπραγμάτευτα. Φιλικές σχέσεις με την Τουρκία μπορούν να αποκατασταθούν μόνο εάν αυτή πάψει να κατέχει την Κύπρο, να απειλεί τη Θράκη, να επιβουλεύεται το Αιγαίο. Ο νεο-οθωμανισμός, που υποστηρίζει την υπαγωγή μας στην τουρκική σφαίρα κυριαρχίας, είναι ανιστόρητος και παραγνωρίζει τον επιθετικό χαρακτήρα των τουρκικών ελίτ. Προϋπόθεση για αυθεντικά φιλικές σχέσεις αποτελεί η διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου, χωρίς βέβαια τη μη βαλκανική Τουρκία, και ο εκδημοκρατισμός της Μικράς Ασίας, που θα επιτρέψει στον κουρδικό λαό να αποκτήσει την αυτοδιάθεσή του.
6. Η Κύπρος αποτελεί σήμερα εν τοις πράγμασι κατεχόμενο ελληνικό έδαφος. Τα τουρκικά στρατεύματα και οι αγγλικές βάσεις πρέπει να αποχωρήσουν, οι δε Τουρκοκύπριοι πρέπει να απολαμβάνουν μειονοτικά δικαιώματα. Δεδομένου ότι οι αλλεπάλληλες υποχωρήσεις, που πραγματοποιούνται από την ελληνική και ελληνοκυπριακή ηγεσία εδώ και εξήντα χρόνια, έχουν οδηγήσει το νησί στα πρόθυρα της οριστικής τουρκοποίησης, δεν υπάρχει άλλη λύση από την Αυτοδιάθεση του νησιού που διασφαλίζεται μόνο με κοινό αγώνα Ελλάδας και Κύπρου, έστω και εάν σήμερα έχουν διαφορετικά κράτη. Εξάλλου, είναι δυνατή η άμεση ενίσχυση των σχέσεων– ακόμα και θεσμικά– μεταξύ των δύο ελληνικών κρατών.
7. Θεωρούμε αποφασιστικής σημασίας τη διαμόρφωση ενός βαλκανικού πόλου στα πλαίσια της Ευρώπης, ως προϋπόθεση για την ανεξαρτησία μας. Σε αυτά τα πλαίσια και επειδή δεν θεωρούμε ότι μπορούμε να έχουμε την πολυτέλεια πολλαπλών μετώπων, είμαστε διατεθειμένοι να δεχθούμε αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό για την ονομασία των Σκοπίων, με την προϋπόθεση ότι θα είναι μια ονομασία για όλες τις χρήσεις, πως θα αλλάξει το Σύνταγμα της FYROM και πως δεν τίθεται ζήτημα «μακεδονικής» γλώσσας ή «μακεδονικής» εθνότητας. Μπορούμε να δεχθούμε μόνον σλαβομακεδονική γλώσσα και σλαβομακεδονική εθνότητα, όπως είναι επιστημονικά παραδεκτό.
8. Το εκπαιδευτικό σύστημα που επιθυμούμε πρέπει να στηρίζεται στις αξίες της επιστημονικής αλήθειας, της χρήσης της γλώσσας και των παραδόσεών μας για τη διαμόρφωση της συνείδησης των νέων γενεών και παράλληλα της επικοινωνίας με τους άλλους λαούς και τα επιτεύγματά τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να αρνείται τον χυδαίο ανταγωνισμό και την «εκπαίδευση της αμάθειας», να προάγει μια παιδεία εθνική, οικουμενική, αληθινή. «Στο νου μου δεν έχω άλλο πάρεξ ελευθερία και γλώσσα».
9. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι ανοικτή στους ξένους λαούς και τα διεθνή ρεύματα, δεν πρέπει να χαρακτηρίζεται από ξενοφοβία και ρατσισμό. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να απορρίπτει τόσο τη γενικευμένη οικονομική εκμετάλλευση ξένων εργαζομένων, όσο και την εξαφάνιση της εθνικής μας ταυτότητας μέσα σε μια δήθεν πολυπολιτισμική χοάνη, που αποτελεί το όπλο του παγκόσμιου κεφαλαίου για τη διαμόρφωση ενός μονοδιάστατου και εν τέλει ανυπεράσπιστου εργαζόμενου.
Υποστηρίζουμε πως ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών θα πρέπει να επιστρέψει άμεσα στον τόπο του και σε αυτό θα πρέπει να συμβάλουν οικονομικά και οι χώρες που τους οδήγησαν στον ξεριζωμό.
Για την Ελλάδα το ζήτημα είναι ακόμα πιο σύνθετο και επιβαρημένο εξαιτίας της ύπαρξης μεγάλων εθνικών ζητημάτων.
10. Οι αξίες της εθνικής ταυτότητας και αλληλεγγύης είναι προϋπόθεση όχι μόνο για την επιβίωση των χωρών και κατ’ εξοχήν της δικής μας, που βρίσκεται στα σύνορα των κόσμων, αλλά αποτελούν και προϋπόθεση για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και της οικονομικής επιβίωσης.
Οι κοινωνίες χωρίς αίσθηση εθνικής κοινότητας γίνονται ζούγκλες. Και ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του εθνομηδενισμού είναι πως, προσπαθώντας να αμβλύνει την εθνική συνείδηση των Ελλήνων, αποδυνάμωσε την κοινωνική τους συνοχή, αποσυνέθεσε συνδικάτα, συνεταιρισμούς, κοινότητες, δήμους, ακόμα και τους ευρύτερους οικογενειακούς δεσμούς. Κατά συνέπεια, η ανασυγκρότηση των κοινωνιών μας περνάει τόσο μέσα από την αλλαγή των κοινωνικών δομών και του οικολογικού προτύπου, όσο και μέσα από την ανασύνθεση του εθνικού και κοινωνικού ιστού.
11. Αποφασιστικής σημασίας για ένα αυθεντικά διαφορετικό μοντέλο κοινωνίας είναι το ζήτημα της ανάπτυξης των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας. Και όχι μόνο των τυπικών τέτοιων, όπως η θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων, αλλά προπαντός η σταδιακή ενίσχυση αμεσοδημοκρατικών θεσμών, τους οποίους κάνει εφικτούς και η μεταφορά των αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο και σε επιχειρήσεις και θεσμούς μικρότερου μεγέθους.
Και αυτό όταν η κατεύθυνση που έχουν πάρει τόσο οι παγκόσμιοι όσο οι ευρωπαϊκοί και οι ελληνικοί θεσμοί –τελευταίο έκτρωμα ο Καλλικράτης– κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση, της αποδυνάμωσης της δημοκρατίας και του γενικευμένου εκφασισμού.
12. Εμείς δεν πιστεύουμε πως οι λύσεις και τα πρότυπα που προωθούμε αποτελούν μια πανάκεια, ούτε ότι θα φέρουν τον Παράδεισο επί γης, όπως έκαμαν προηγούμενες απόπειρες οι οποίες αντί Παραδείσου έφεραν την Κόλαση.
Παλεύουμε για τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας πιστεύοντας όμως πάντα πως η ανθρώπινη περιπέτεια δεν έχει τέλος και πως ατομικισμός και αλληλεγγύη θα αντιμάχονται εσαεί.
