του Γιώργου Καπαρού από το Άρδην τ. 80 Ιούνιος 2010
Η τουρκο-ισραηλινή αντιμαχία αλλάζει το μεσανατολικό σκηνικό
Μέχρι την ανάληψη της τουρκικής διακυβέρνησης από το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην ευρύτερη μεσανατολική σκακιέρα συγκρούονταν δύο κυρίαρχα συγκροτημένα στρατηγικά σχέδια: Το ισραηλινοαμερικανικό και το ιρανικό. Αυτά καθόριζαν και μορφοποιούσαν την αρνητική ή θετική πολικότητα στο δυναμικό των επιμέρους δραστηριοτήτων στην περιοχή. Eξαιρουμένης της διακριτής παρεμβατικότητας της σουνιτικής φονταμενταλιστικής αντίστασης στο αραβικό τερραίν και πρωταρχικά στο πεδίο του ιρακινού πολέμου.
Αυτά τα δεδομένα από καιρό έχουν αρχίσει να αλλάζουν λόγω της εμφάνισης και της επενέργειας του «Τρίτου Κατεργάρη» ήτοι μιας καινούργιας δυναμικής εκπορευομένης από το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου. Στο κέντρο του «ισλαμοδημοκρατικού» προγράμματός τους είναι όχι απλώς ο στόχος για έναν αναβαθμισμένο και με δυτική υποστήριξη διαμεσολαβητικό νεοθωμανισμό, αλλά ένα ευρύτερο γεωστρατηγικό όραμα. Και είτε πρόκειται για τη μωροφιλόδοξη αιθεροβασία είτε για τη μεγαλεπήβολη πρόσβλεψη μιας τουρκικής μεγάλης δύναμης με ρόλο αυτεξούσιο και ηγετικό σε διεθνές επίπεδο, είναι αυτό που τελικά εμπνέει και καθοδηγεί τις επιμέρους ενέργειες της Άγκυρας στην ανατολικομεσογειακή και μεσοανατολική περιοχή για την περιφερειακή ηγεμονία. Ενέργειες που ξεδιπλώνονται σε ορισμένους βασικούς άξονες:
1- Καταρχήν η Τουρκία οργανώνει με τρόπο μεθοδικό –σε πολιτικό, στρατιωτικό, πολιτισμικό και οικονομικό επίπεδο– τη λαβίδα προσπέλασης και ελέγχου του ανατολικομεσογειακού και βαλκανικού χώρου προσβλέποντας στην εξουδετέρωση και δορυφοροποίηση της Ελλάδας καθώς και των άλλων χωρών, κάτω από το βάρος μιας εξελισσόμενης «υποδεκτικής» τουρκικής ισχύος.
2- Παράλληλα ανεγείρει το γεωπολιτικό προφίλ της «μεγάλης προστατευτικής μητέρας» του παλαιστινιακού και γενικότερα του μουσουλμανικού κόσμου. Προς τούτο καλεί σταθερά το Ισραήλ να διανοίξει την εδαφική φυλακή-Γάζα. Ο Ερντογάν ζει στιγμές ηρωοποίησης στο εξωτερικό, στις πόλεις των Αράβων, και στο εσωτερικό μέσα στην ίδια την Τουρκία.
3- Προχωρεί σε στρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία στον πολιτικό, οικονομικό και ενεργειακό τομέα. Σε αυτά τα πλαίσια και η μεγάλη συμφωνία της 12ης Μαΐου 2010 που υπογράφεται από τον αντιπρόεδρο της ρωσικής κυβέρνησης Ιγκόρ Σέτσιν και τον Τούρκο υπουργό Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ (κατά την επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ στην Άγκυρα) για την κατασκευή από τη ρωσική εταιρεία Atomstroiexport του πρώτου τουρκικού πυρηνικού σταθμού με τέσσερις πυρηνικούς αντιδραστήρες στις τουρκικές ακτές της Μεσογείου.
4- Υπό την επίδραση των αρνητικών εξελίξεων για τις ΗΠAΑ σε Ιράκ-Αφγανιστάν, την προϊούσα αποσταθεροποίηση του Πακιστάν και την καθήλωση της Σαουδικής Αραβίας, η Τουρκία αντιλαμβάνεται πως της παρουσιάζεται η ιστορική ευκαιρία να καλύψει το κενό ηγεσίας του σουνιτικού Ισλάμ. Και ως επίδοξος κηδεμόνας του, να υποβοηθηθεί και να επωφεληθεί από τη διαχείριση μιας περιφερειακής διπολικής συνεννόησης με τον ηγεμονικό αντιπρόσωπο του σιιτικού μουσουλμανισμού, το Ιράν. Σε αυτή την κατεύθυνση κινεί τις μαραθώνιες διαβουλεύσεις με Βραζιλία και Ιράν, που έχουν ως αποτέλεσμα τη συμφωνία ανταλλαγής πυρηνικών καυσίμων της 17 Μαΐου, που προβλέπει τη μεταφορά 1.200 κιλών ουρανίου χαμηλού εμπλουτισμού (3,5%) στη Ρωσία και στη Γαλλία, όπου θα παράγεται καύσιμο για έναν ερευνητικό πυρηνικό αντιδραστήρα της Τεχεράνης. Η δε ανταλλαγή θα γίνει στη Τουρκία. Μετά τη συμφωνία, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στέλνει ένα προκλητικό «ping» τονίζοντας ότι δεν είναι πλέον απαραίτητες οι κυρώσεις κατά του Ιράν και συναντώντας τη δυσφορία των ΗΠΑ-Ε.Ε. και βέβαια του Ισραήλ, που αναπτύσσει τον σχεδιασμό και την προετοιμασία ενός τακτικού πυρηνικού πολέμου ενάντια στο Ιράν.
5- Η αμερικανοατλαντική εισβολή και κατοχή του Ιράκ μεταξύ των άλλων γέννησε ένα βλαπτικό εθνοτικό χάος για τη μεγαλοκρατική ακεραιότητα και τα συμφέροντα του τουρκικού κοινωνικού σχηματισμού. Η δημιουργία του αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν, με τη μόνιμη στρατιωτική παρουσία Ισραηλινών συμβούλων και εκπαιδευτών, δημιουργεί ένα διαρκή πονοκέφαλο στο τουρκικό καθεστώς σχετικά με τις αποσταθεροποιητικές συνέπειες εντός της τουρκοκρατούμενης εδαφικής περιοχής των Κούρδων στην Ανατολία. Η αμφισβήτηση της πολιτικοστρατιωτικής δραστηριότητας του Ισραήλ ξεκινά λοιπόν ως ένας εσωτερικός όρος για την ίδια την επιβίωση και τη συνοχή της Τουρκίας.
***
Εδώ και καιρό στην ανατολικομεσογειακή θάλασσα έχει διαφανεί η καινούργια πραγματικότητα της τουρκο-ισραηλινής αντιμαχίας. Για την ασφάλεια και την επεκτατική πολιτική ελέγχου της Τουρκίας, η εκφοβιστική στρατιωτική παρουσία του Ισραήλ σε αυτή τη θάλασσα συνιστά σημαντικό εμπόδιο και ως τέτοιο θα έπρεπε να παραμεριστεί. Το γεωστρατηγικό παιχνίδι αντιπαράθεσης ήταν ως ένα βαθμό προβλέψιμο και από τις δύο πλευρές, καθώς κατανοούσαν πως δύσκολα θα απέφευγαν μια μορφή «θερμού επεισοδίου». Στις ειδικές συνθήκες που διαμόρφωναν τα δεδομένα της διεθνούς αποστολής των 700 ακτιβιστών του Στολίσκου της Ελευθερίας προς τη Γάζα-Φυλακή, η αντιμαχία αυτή με την εκδίπλωση της σιωνιστικής ανθρωποσφαγής πάνω στο τουρκικό πλοίο Μαβί Μαρμαρά πέρασε πλέον στην πλήρη ανταγωνιστική της ανάπτυξη.
Στην πρώτη φάση αυτής της σύγκρουσης η Τουρκία φαίνεται πως είναι η κερδισμένη και αυτό όχι μόνο στο επικοινωνιακό-προπαγανδιστικό και στο ηθικο-πολιτικοδιπλωματικό επίπεδο. Αντίθετα για το Ισραήλ θα υπάρξουν σημαντικές γεωπολιτικές επιπτώσεις πέρα από τον συμβολισμό της καταδικαστικής γι’ αυτό απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το ενδεχόμενο μιας νέας Ιντιφάντα στα παλαιστινιακά εδάφη είναι στην ημερήσια διάταξη παρά την ενσωμάτωση της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική όχθη. Επίσης, το Ισραήλ δεν έχει να αντιμετωπίσει μοναχά ένα νέο ισχυρό περιφερειακό αντίπαλο, το τουρκικό κράτος (πλάι σε Ιράν, Συρία, Λίβανο κ.λπ.), αλλά ταυτόχρονα έχει τεθεί στο στόχαστρο των ίδιων των οργισμένων λαϊκών μαζών της τουρκικής κοινωνίας. Υπό αυτή την εξέλιξη θα ήταν μέγα λάθος να ερμηνεύσει κανείς τις δηλώσεις του διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου ως ανέξοδους λεονταρισμούς. «Ακόμα και όλοι να σωπάσουν, εμείς δεν θα γυρίσουμε την πλάτη στην Παλαιστίνη και τη Γάζα… Εάν το Ισραήλ κάνει το λάθος να νομίσει πως η Τουρκία είναι σαν κάποιους άλλους, το κόστος θα είναι βαρύ», δηλώνει ο πρώτος. «Το Ισραήλ χάνει το δικαίωμα να είναι αναγνωρισμένο μέλος της παγκόσμιας κοινότητας», προσθέτει ο δεύτερος μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η νέα τουρκο-ισαηλινή αντιπαράθεση διαμορφώνει ένα πρόσθετο αδιέξοδο στη μεσανατολική πολιτική των ΗΠΑ και θέτει σε κρίσιμη δοκιμασία τις τουρκο-αμερικανικές σχέσεις. Είναι δεδομένο πως η δολοφονική επίθεση του σιωνιστικού κράτους απέναντι στον Στολίσκο της Ελευθερίας και στο Μαβί Μαρμαρά προϋπέθετε την ενημέρωση της αμερικανικής κυβέρνησης. Η συγκατάθεσή της μπορεί να πιθανολογηθεί, καθώς θα μπορούσε να την αποτρέψει. Εξάλλου στη συνέχεια, μετά τα γεγονότα, με τη στάση τους οι ΗΠΑ πρόσφεραν διπλωματική κάλυψη στο Ισραήλ.
-Η πρόκριση του μακελειού πάνω στο πλοίο Μαβί Μαρμαρά, ώστε να νουθετηθεί διά του «μηνύματος του αίματος» η Άγκυρα, με σκοπό να πάψει το παιχνίδι υπόσκαψης του αμερικανο-ισραηλινού σχεδίου στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, είναι ένα σοβαρό ενδεχόμενο. Τουρκικά μέσα ενημέρωσης μιλάνε για έγγραφο που αποδεικνύει πως μια λίστα θανάτου είχε προετοιμαστεί εκ των προτέρων από τους Ισραηλινούς, με ονόματα και φωτογραφίες ατόμων προς εκτέλεση και πως όταν οι Ισραηλινοί κομάντο επιτέθηκαν πειρατικά στον Στολίσκο της Ελευθερίας και στο Μαβί Μαρμαρά είχαν αντίγραφα του καταλόγου θανάτου.
-Ταυτόχρονα, η επίθεση αποτελεί μια τρομοκρατική-πολεμική κίνηση της ατλαντικο-σιωνιστικής συμμαχίας στα πλαίσια του γενικότερου στρατιωτικού προγραμματισμού που δρομολογεί μια τακτική πυρηνική επίθεση εναντίον του Ιράν. Η εγκληματική επιδρομή συνέπεσε με την προετοιμασία απόπλου τριών ισραηλινών υποβρύχιων γερμανικής κατασκευής εξοπλισμένων με πυρηνικούς πυραύλους Κρουζ, προς τον Κόλπο πλησίον των ιρανικών ακτών (πηγή: Σάντεϊ Τάιμς). Καθώς επίσης με την ισραηλινο-ελληνική πολεμική άσκηση «Μίνωας 2010» πάνω από το Αιγαίο.
* Από το ιστολόγιο, http://tileplagktoiplanai.blogspot.com/
