Το κεί­με­νο του Πε­ρι­κλή Γιαν­νό­που­λου,  που δη­μο­σιεύ­τη­κε στην  ε­φημ. “Α­κρό­πο­λις” 11, 13 Μαρ­τ. 1903, πι­στεύ­ου­με πως δια­τη­ρεί δυ­στυ­χώς ό­λη του την ε­πι­και­ρό­τη­τα, 114 χρό­νια με­τά τη δη­μο­σί­ευ­σή του, και ταυ­τό­χρο­να εί­ναι έ­να υ­πέ­ρο­χο κεί­με­νο που α­ξί­ζει να δια­βά­σου­με και πά­λι.

του Κ. Παπαϊωάννου Ό­μοια με το σύ­μπαν του Η­ρά­κλει­του, ο κό­σμος, μέ­σα στον ο­ποί­ο α­κού­στη­κε αυ­τή η στα­θε­ρή ε­πί­κλη­ση στη δι­καιο­σύ­νη, έ­μοια­ζε «να κυ­βερ­νιέ­ται α­πό τον κε­ραυ­νό». Κατ’ αρ­χήν, για τους Έλ­λη­νες, ο πό­λε­μος εί­ναι ο κα­νό­νας και η ει­ρή­νη ε­ξαί­ρε­ση: έ­χει υ­πο­λο­γι­στεί ό­τι, στη διάρ­κεια του ε­νά­μι­σι αιώ­να που με­σο­λα­βεί α­νά­με­σα στους μη­δι­κούς πο­λέ­μους και τη μά­χη της Χαι­ρω­νεί­ας,[Περισσότερα…]

του Κ. Παπαρρηγόπουλου “Και πρώ­τον πε­ρί της γε­νο­μέ­νης εις την Ελ­λά­δα ει­σβο­λής ξέ­νων ε­θνών και της ε­πι­μι­ξί­ας αυ­τών με­τά του αρ­χαί­ου φύ­λου. Πολ­λοί με­τα­ξύ η­μών άν­θρω­ποι θε­ω­ρού­σι την ε­πι­μι­ξί­αν ταύ­την ως δυ­στύ­χη­μα μέ­γα, ε­πι­θυ­μού­σι να α­πο­δει­χθή ι­στο­ρι­κώς α­νύ­παρ­κτος (πράγ­μα α­δύ­να­τον), και στο­χά­ζο­νται παν άλ­λο ι­στο­ρι­κόν σύ­στη­μα α­νά­ξιον της Ελ­λη­νι­κής φι­λο­τι­μί­ας. Το αί­σθη­μά των εί­ναι ευ­γε­νές, αλ­λ’ η α­πά­τη πρό­δη­λος. Τα[Περισσότερα…]