Το κεί­με­νο του Πε­ρι­κλή Γιαν­νό­που­λου,  που δη­μο­σιεύ­τη­κε στην  ε­φημ. “Α­κρό­πο­λις” 11, 13 Μαρ­τ. 1903, πι­στεύ­ου­με πως δια­τη­ρεί δυ­στυ­χώς ό­λη του την ε­πι­και­ρό­τη­τα, 114 χρό­νια με­τά τη δη­μο­σί­ευ­σή του, και ταυ­τό­χρο­να εί­ναι έ­να υ­πέ­ρο­χο κεί­με­νο που α­ξί­ζει να δια­βά­σου­με και πά­λι.

του Κ. Παπαϊωάννου Ό­μοια με το σύ­μπαν του Η­ρά­κλει­του, ο κό­σμος, μέ­σα στον ο­ποί­ο α­κού­στη­κε αυ­τή η στα­θε­ρή ε­πί­κλη­ση στη δι­καιο­σύ­νη, έ­μοια­ζε «να κυ­βερ­νιέ­ται α­πό τον κε­ραυ­νό». Κατ’ αρ­χήν, για τους Έλ­λη­νες, ο πό­λε­μος εί­ναι ο κα­νό­νας και η ει­ρή­νη ε­ξαί­ρε­ση: έ­χει υ­πο­λο­γι­στεί ό­τι, στη διάρ­κεια του ε­νά­μι­σι αιώ­να που με­σο­λα­βεί α­νά­με­σα στους μη­δι­κούς πο­λέ­μους και τη μά­χη της Χαι­ρω­νεί­ας,[Περισσότερα…]