Ούτε εθνοκάθαρση – ούτε Χαμάς: Ένας τρίτος δρόμος

2,6K

Ανακοίνωση – ανάλυση του Κινήματος Άρδην

Περισσότερο από ποτέ, τόσο στο πλαίσιο του εθνικού συμφέροντος, αλλά και σαν μια ιδεολογική θέση που δεν στέκεται αποκλειστικά στο τι συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά βάζει τον Έλληνα να σκεφτεί και ως “πολίτης της Ευρώπης” και ευρύτερα ακόμα, ως άνθρωπος της εποχής του, η σωστή τοποθέτηση στο Ισραηλο-Παλαιστινιακό πιστεύουμε πως ενσαρκώνεται σε μια τρίτη θέση:

Ενάντια στην εγκληματική πολιτική των Ισραηλινών “γερακιών” που φλερτάρει με την εθνοκάθαρση, σφυροκοπώντας ανελέητα έναν θύλακα 2 εκατομμυρίων ανθρώπων·

Ενάντια στην αμερικανική πολιτική και τον Τραμπ, ο οποίος αφού πυροδότησε τις τελευταίες αποτρόπαιες εξελίξεις, θέλοντάς να κάνει  την Γάζα «Ριβιέρα» χωρίς Παλαιστινίους, τώρα νίπτει τας χείρας του.

Ενάντια στην Χαμάς, η οποία διαιωνίζει τη σύγκρουση, χρησιμοποιώντας το δράμα των Παλαιστινίων ως όπλο για την ενίσχυση του ισλαμικού  ολοκληρωτισμού – και βέβαια ενάντια την Τουρκία που παριστάνει τον υπέρτατο καθοδηγητή.

Ενάντια, στον ευρωαμερικανικό ισλαμοαριστερισμό και τις βαθύτερες εθνομηδενιστικές του διαθέσεις για την καταστροφή της ἰδιας της κοινωνίας του.

Ενάντια, τέλος, σε εκείνους που, στην Ελλάδα, θέλουν να εργαλειοποιήσουν το δράμα των κατοίκων της Γάζας, όπως έκαναν με εκείνο των θυμάτων των Τεμπών. 

Με τον λαό της Γάζας  που προσπαθεί να διασωθεί από τις επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού, ενώ ταυτόχρονα τολμάει και διαδηλώνει εναντίον της Χαμάς, διεκδικώντας αυτοδιάθεση έναντι των ισραηλινών γερακιών και ελευθερία από τον ισλαμικό σκοταδισμό, που ο ένας τρέφει τον άλλο

Με τον λαό του Ισραήλ που διαδηλώνει εναντίον της κυβέρνησης Νετανιάχου, παρ’ όλο που δεν ξεχνάει και γυρεύει δικαίωση για το μακελειό της 7^ης Οκτωβρίου που προκάλεσε η Χαμάς.

Για μια αυτόνομη και συνεκτική πολιτική μιας μεγάλης κλίμακας ανθρωπιστικής βοήθειας από την Ελλάδα και την Κύπρο στους κατοίκους της Γάζας, ως αίτημα αλληλεγγύης και ταυτόχρονα ως θεμέλιο φιλικών σχέσεων με τον Αραβικό κόσμο.

Με την αραβοϊσραηλινή συνεννόηση, και την πολυμερή συνεργασία Ευρώπης-Ισραήλ-Αράβων και Ινδίας για την ανάσχεση των Ευρασιανικών αυτοκρατορίων.  

Ο μόνος κερδισμένος από την πολιτική των Ισραηλινών γερακιών είναι η Χαμάς και ο ισλαμισμός

Κατ’ αρχάς, και για κανένα λόγο δεν μπορεί κάποιος να δεχτεί στρατιωτικές επιχειρήσεις που έχουν ως «παράπλευρη απώλεια» τον θάνατο αμάχων  και την καταδίκη τους σε λιμό, ακόμα και εάν προτάσσει το δίκαιο του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας  όπως κάνει η κυβέρνηση του Ισραήλ. Κατά τον ίδιο τρόπο που στο παρελθόν οι δημοκρατικοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να δεχτούν την ισοπέδωση της γερμανικής Δρέσδης μέσα σε μια κόλαση φωτιάς από τη συμμαχική αεροπορία, ούτε βέβαια τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ακόμα και εάν όντως επιτάχυναν το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι δημοκρατίες δεν μπορούν να χρησιμοποιούν παραπλήσιες μεθόδους με εκείνες των Ρώσων εισβολέων στη σφαγή της Ουκρανικής Μπούτσα. Το τίμημα της δημοκρατίας είναι ο σεβασμός των κανόνων του πολέμου, που αποκλείουν λογικές συλλογικής ευθύνης.

Άλλωστε από τις τελευταίες εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας, με τον Ισραηλινό στρατό να κλιμακώνει τις επιχειρήσεις του, οι οποίες πλήττουν με ιδιαίτερη σφοδρότητα τους αμάχους, και την περιοχή να βρίσκεται στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης, ο μόνος κερδισμένος είναι η Χαμάς, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός ευρύτερα, και βέβαια η Τουρκία.

Βλέποντας μάλιστα τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης, αλλά και των άλλοτε στενών συμμάχων του Ισραήλ τις τελευταίες εβδομάδες ιδίως στην Δύση, η διεθνής απομόνωση του Ισραήλ, η παγκόσμια κατακραυγή εναντίον του, η περαιτέρω ενίσχυση της επιρροής που ασκεί το ολοκληρωτικό Ισλάμ στην Ευρώπη, λιγότερο τις ΗΠΑ, και σίγουρα στον  λεγόμενο ‘Παγκόσμιο Νότο’, είναι τα μόνα έμπρακτα αποτελέσματα που έχει να επιδείξει η πολιτική των Νετανιάχου, και των συγκυβερνώντων του εξτρεμιστών, Σμότρις και Μπεν Γκίβιρ. Να είναι τυχαίο άραγε ότι –όντως– το σύνθημα «Από το ποτάμι μέχρι την θάλασσα» έχει υποκαταστήσει το άλλο για «επιστροφή στα σύνορα του 1967» που κυκλοφορούσε ευρέως στους κόλπους της αριστεράς και ευρύτερα του δημοκρατικού κόσμου;

Έτσι, όμως, ο εβραΪκός φονταμενταλισμός δεν εγκληματεί μόνον εναντίον των Παλαιστινίων, αλλά καταλήγει να πριονίζει το κλαδί στο οποίο στέκεται το ίδιο το κράτος του Ισραήλ. Ο ίδιος ο εκπρόσωπος της σιωνιστικής Αριστεράς (πρώην στρατηγός αλλά και ήρωας της 7^ης Οκτωβρίου 2023 καθώς μετέβη αυτοβούλως στην περιοχή που διεξαγόταν το φεστιβάλ Νόβα και έσωσε αρκετούς συμμετέχοντες από το μακελειό της Χαμάς) Γιαϊρ Γκολάν, κατήγγειλε τον Νετανιάχου για το πλήγμα στο διεθνές κύρος που τον τελευταίο καιρό έχει υποστεί το Ισραήλ.  Φέρνει μάλιστα σαν παράδειγμα την Νότια Αφρική την περίοδο του άπαρτχαϊντ μιλώντας για κράτος-παρία: «Το Ισραήλ οδεύει προς το να μεταβληθεί σε ένα κράτος-παρία όπως ήταν η Νότια Αφρική, αν δεν αρχίσει να συμπεριφέρεται ξανά ως λογική χώρα [ ] μια λογική χώρα δεν πολεμά εναντίον αμάχων». Εξ άλλου, όπως περιγράφει λεπτομερώς στο τελευταίο του βιβλίο-παρέμβαση ο Γάλλος ισλαμολόγος Ζιλ Κεπέλ (αποκηρυγμένος και καταδικασμένος σε θάνατο από τον ISIS) οι θέσεις των Μπεν Γκίβιρ και Σμότριτς υπέρ της εθνοκάθαρσης (όχι μόνον στην Γάζα, αλλά και την Δυτική Όχθη) ήταν που τροφοδότησαν κατ’ εξοχήν την προσφυγή της Πρετόρια στο Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ, βάσει της οποίας το Ισραήλ καταδικάστηκε για ‘πρόθεση γενοκτονίας’.

Και αυτή ακριβώς είναι η τακτική της Χαμάς, που αρνείται να προβεί σε οπουδήποτε κίνηση απελευθέρωσης των ομήρων, ακριβώς γιατί θέλει τη διαιώνιση του πολέμου των καταστροφών έχοντας ως ομήρους ολόκληρο τον παλαιστινιακό πληθυσμό της Γάζας:  Ήδη πριν τις τελευταίες  εξελίξεις –στις 30 Μαρτίου 2025, ο Σάμι Αμπού Ζάχρι, υψηλόβαθμος αξιωματούχος της Χαμάς τοποθετήθηκε για την κατάσταση της Γάζας σε Λιβυκό τηλεοπτικό δίκτυο ως εξής: «ένα σπίτι που καταστράφηκε θα ξαναχτιστεί, και ένας μάρτυρας… Οι μήτρες των γυναικών μας θα γεννήσουν πολλαπλάσιους από τους μάρτυρες αυτού του πολέμου. [ ]Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι φοιτητές στην Αμερική – στα πανεπιστήμια από τα οποία αποφοιτούν οι πολιτικοί – θα διαμαρτύρονταν εναντίον των ηγετών τους και της σιωνιστικής κατοχής, λέγοντας πως η Παλαιστίνη πρέπει να απελευθερωθεί “από τον Ποταμό ως τη Θάλασσα” και όχι μόνο στα σύνορα του 1967, όπως λένε οι περισσότεροι Άραβες ηγέτες μας; [ ] Αυτό είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Σήμερα, ο αριθμός των Μουσουλμάνων πολλαπλασιάζεται εξαιτίας όσων συμβαίνουν στη Γάζα. Σήμερα, η Γάζα δίνει μια νέα ερμηνεία στο Ιερό Κοράνι. Οι άνθρωποι διάβαζαν τα εδάφια, αλλά ίσως δεν καταλάβαιναν το νόημά τους. Τώρα, βλέποντας τι συμβαίνει στη Γάζα, κατανοούν το νόημα πολλών από αυτά τα εδάφια, χάρη στις λεπτομέρειες που αποκαλύπτονται καθημερινά εκεί’».[1]

Και βέβαια, «ενός κακού μύρια έπονται». Ακριβώς λόγω του αυτοδιασυρμού του Ισραήλ, και της απομόνωσής του, μια μεγάλη εκστρατεία υβριδικού, πληροφοριακού πολέμου έχει κάνει την εμφάνισή της, διογκώνοντας τεχνητά την υπαρκτή ισραηλινή βαναυσότητα. Η πολιτική του Νετανιάχου έχει οδηγήσει το Ισραήλ σε ένα τεράστιο αδιέξοδο. Ούτως ή άλλως η 7^η Οκτωβρίου υπήρξε το Βατερλό της: καθώς αυτή η επίθεση ήταν η έμπρακτη απόδειξη της γιγαντιαίας αποτυχίας του χειρισμού της Χαμάς από τα ‘γεράκια’ του Ισραήλ, την παράταξη που κυριάρχησε σταδιακά στην εσωτερική πολιτική ζωή από τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ (1973) και μετά, για να σφραγίσει την παντουδυναμία της στις περιόδους διακυβέρνησης των Αριέλ Σαρόν και Μπ. Νετανιάχου.

Βασική παράμετρος της πολιτικής τους έναντι της Παλαιστίνης ήταν να υπονομεύσουν εμπράκτως την εφαρμογή των συμφωνιών του Όσλο με την ενθάρρυνση της κυριαρχίας της Χαμάς στην Γάζα, και άρα την διάσπαση της πολιτικής εκπροσώπησης των Παλαιστινίων. Οι καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας μετά το πογκρόμ της 7^ης Οκτωβρίου του 2023, φέρουν την κυβέρνηση Νετανιάχου να χρησιμοποιεί υπόγειους διαύλους για να στηρίζει –μέσω των πετρομοναρχιών του Κόλπου– και οικονομικά την Χαμάς ακόμα και ελάχιστους μήνες πριν την επίθεση. Η λογική ήταν πως το «χρήμα στρογγυλεύει τις αιχμές», την ίδια στιγμή που η ισχυροποίηση της οργάνωσης αποτελεί εμπόδιο στην άνοδο μιας κοσμικής ηγεσίας με πιο εφικτά αιτήματα, μπροστά στα οποία το Ισραήλ θα έπρεπε να υποχωρήσει. (Όχι… ‘παγκόσμιο ισλαμικό χαλιφάτο’ αλλά έστω την πολιτική ενοποίηση της Γάζας και της Δυτικής Όχθης).

Όμως η Χαμάς έπραξε το αντίθετο. Προέβη στις φρικαλεότητες της 7ης Οκτωβρίου επειδή ακριβώς διέβλεψε ότι δεν θα είχε λόγο ύπαρξης με τις Συμφωνίες του Αβραάμ, την προσέγγιση Αράβων και Ισραηλινών, και την ανατοποθέτηση του ίδιου του Παλαιστινιακού που θα προκαλούσε η εξέλιξη αυτή. Στόχος της, να εκμαιεύσει την επικράτηση των πιο εξτρεμιστικών  αντιλήψεων στο εσωτερικό της ισραηλινής κυβέρνησης οι οποίες καλούσαν σε ‘τελική λύση’, και να προκαλέσουν έτσι την πιο τυφλή αντίδραση εκ μέρους του Ισραήλ.

Μια αντίδραση η οποία θα μετακινούσε το Ισραήλ από την θέση του θύματος της 7^ης Οκτωβρίου σε εκείνη του θύτη μιας ανάλγητης στρατιωτικής επιχείρησης που δεν διακρίνει ανάμεσα σε αμάχους και εμπολέμους (και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο η Χαμάς τους χρησιμοποιεί σαν ανθρώπινη ασπίδα), και θα λειτουργούσε γενικώς για την επίταση των επιθέσεων εναντίον της Δύσης: από τους μουσουλμάνους μετανάστες της Ευρώπης, μέχρι τους ισλαμοαριστερούς και Wokesters των αμερικανικών τους πανεπιστημίων, και τον ΛΟΑΤΚΙΑ αντισημιτισμό τους.  

Σε αυτήν την παγίδα εν τέλει οδήγησε η πολιτική του Νετανιάχου. Παρ’ όλο που ορισμένες ενδείξεις ότι ήταν εφικτή μια άλλη πολιτική από την πλευρά του κράτους του Ισραήλ ήταν πάντοτε παρούσα. Καμία απομόνωση δεν ένοιωσε όταν προέβαινε στα στοχευμένα χτυπήματα εναντίον της Χεζμπολἀχ, του Ιράν και της ηγεσίας της Χαμάς (κάθε άλλο, ακόμα και οι αραβικές ηγεσίες επικροτούσαν σιωπηρά)· και βέβαια η εκεχειρία την οποία πέτυχε η απερχόμενη αμερικανική κυβέρνηση, τους δύο πρώτους μήνες του 2025, είχε ήδη επιτρέψει σε εκτεταμένα κομμάτια του πληθυσμού της Γάζας να προχωρήσουν σε ανοιχτές εκδηλώσεις αμφισβήτησης της Χαμάς, με αποκορύφωμα τις συγκεντρώσεις χιλιάδων με αίτημα την ανατροπή της εξουσίας της, στα τέλη του Μαρτίου.

Είναι ένα ερώτημα, επομένως, γιατί έπειτα από αυτήν την εξέλιξη ο Νετανιάχου υπαναχώρησε με την χερσαία επιχείρηση των ‘Αρμάτων του Γεδεών’ και το σφυροκόπημα των αστικών υποδομών. Μεσολάβησε βέβαια ο Τραμπ που με το ‘σκωτσέζικο ντους’ αποχαλίνωσε πρώτα τις προσδοκίες των σκληροπυρηνικών, μιλώντας για «μεταφορά» των κατοίκων της Γάζας και μεταβολής της σε Ριβιέρα, για να εγκαταλείψει την ισραηλινή πλευρά τις τελευταίες εβδομάδες … μέχρι νεωτέρας.

Τώρα οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών είναι εξόχως αρνητικές. Μετά την έλευση του Τραμπ, που λειτουργεί με τρόπο που ισχυροποιεί τον Πούτιν ή τον Ερντογάν, έρχεται το Ισραήλ το οποίο δρα με τρόπο ο οποίος υπονομεύει την συμμαχία του με την Ευρώπη, και δυσκολεύει παρά πολύ την πραγματοποίηση του δακτυλίου ΗΠΑ-Ευρώπης-Ισραήλ-Αραβικού κόσμου-Ινδίας, που προοριζόταν να λειτουργήσει για την ανάσχεση του Ευρασιανικού αυταρχισμού. Κάτι που θα θωράκιζε και την Ελλάδα έναντι της απειλής που αντιπροσωπεύει για την ύπαρξή της ο Τουρκικός 21^ος αιώνας, και ευρύτερα η επέλαση του ισλαμικού ολοκληρωτισμού.

Εξάλλου, οι Συμφωνίες του Αβραάμ, και η ταυτόχρονη προσέγγιση της Αιγύπτου, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, σε μικρότερο βαθμό της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ, ήταν εκείνες που επέτρεψαν στην Ελλάδα και την Κύπρο να προχωρήσουν στο σχήμα 3+1, η οποία καταστάλαξε στην προοπτική υλοποίησης συγκεκριμένων έργων σημαντικής γεω-οικονομικής αξίας που κατοχυρώνουν τα ελληνικά συμφέροντα, όπως είναι η ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ ή η προοπτική του εμπορικού διαδρόμου IMEC.

Και είναι εξαιρετικά δύσκολο να προχωρήσουν όταν πάνω από το Ισραήλ επικρέμεται η κατηγορία της εθνοκάθαρσης και αυτό κινδυνεύει να μεταβληθεί σε κράτος-παρία. Ήδη επί παραδείγματι τέθηκε επί τάπητος στην ΕΕ η αναθεώρηση της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου μεταξύ της και του Ισραήλ. Φυσικά σε αυτήν την πρωτοβουλία πρωτοστάτησαν χώρες όπως η Γαλλία, ή η Ολλανδία που εξαιτίας της μετανάστευσης και των παράλληλων ισλαμικών κοινωνιών που έχουν στηθεί στο εσωτερικό τους, το Παλαιστινιακό έχει μεταβληθεί σε εσωτερικό ζήτημα. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν παύει να αποτελεί αρνητικότατη εξέλιξη που στο βάθος στρέφεται εναντίον της ίδιας της Ευρωπαϊκής αυτοδυναμίας και συμφέρει μόνον την επιτηδειότητα της Τουρκίας.

Η κυβέρνηση δεν διαθέτει ούτε τα ιδεολογικά εφόδια, ούτε το πολιτικό προσωπικό, ούτε και εκφράζει ευρύτερες δυνάμεις που μπορούν να παρέμβουν αποτελεσματικά σε αυτήν την κατεύθυνση. Σε μια στιγμή μάλιστα που είναι προσωρινό μέλος στο Συμβούλιο του ΟΗΕ. Αξιολογώντας, έτσι, την σημασία που έχει το Ισραήλ στην πολιτική ανάσχεσης του τουρκικού επεκτατισμού περιορίζεται σε κατενάτσιο: απολογείται, μιλάει γενικώς και αορίστως για την ανθρωπιστική αναγκαιότητα, δικαιολογείται, ψελλίζει τα γνωστά ευχολόγια περί του Διεθνούς Δικαίου, μολονότι τώρα θα έπρεπε να περάσει στην δράση. Φυσικά στο μέτρο των δυνατοτήτων της. Ακριβώς διότι η κατακραυγή εναντίον του Ισραήλ, και η συνακόλουθη απομόνωσή του κινδυνεύει να υπονομεύσει όσα έχτισε τα προηγούμενα χρόνια.

Έτσι επί παραδείγματι Ελλάδα και Κύπρος θα μπορούσαν να προτείνουν την μεταφορά ενός σημαντικού όγκου ανθρωπιστικής βοήθειας από την θάλασσα. Εφόσον βέβαια κατάφερναν να εγγυηθούν την επί τόπου διανομή της, παρακάμπτοντας έτσι τα δίκτυα της Χαμάς που την υποκλέπτουν και την πουλούν στην μαύρη αγορά, ή την χρησιμοποιούν για να εκβιάζουν τον τοπικό πληθυσμό. Θα έπρεπε να πιέσει την ΕΕ και τους στενότερους συμμάχους της μέσα σε αυτήν ώστε να αναλάβει άμεσα μια διπλωματική πρωτοβουλία για την άρση του αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις. Και θα έπρεπε να αναλάβει πρωτοβουλίες και ως δύναμη που επιδιώκει να εκφράσει και τους Χριστιανούς του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, οι οποίοι κινδυνεύουν να εξαφανιστούν από την ιστορική τους κοιτίδα γιατί πέφτουν θύμα της διελκυστίνδας μεταξύ του Ισλάμ και της εβραϊκής αποκλειστικότητας.

Εντούτοις, υπάρχει και μια διάσταση που υπερβαίνει την διελκυστίνδα μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, και αφορά ευρύτερα ζητήματα ιδεολογικής και πολιτικής φύσεως, οπότε και απευθύνεται περισσότερο στο κοινωνικό σώμα, και την κοινωνία των πολιτών.

Την ίδια στιγμή που ο αγώνας των Παλαιστινίων για αυτοδιάθεση έχει εγκλωβιστεί στον ισλαμικό ολοκληρωτισμό, και σε σχήματα πολέμου των πολιτισμών, παλινόρθωσης του χαλιφάτου, και νεοαυτοκρατορικά εγχειρήματα όπως αυτό της Τουρκίας, έχουμε την ανακύκλωση ενός προσχηματικού αντι- ιμπεριαλισμού. Ψευδώνυμου, διότι κλείνει τα μάτια στον ισλαμικό ή τους άλλους ιμπεριαλισμούς της Ευρασίας, και υποκριτικό επειδή ακριβώς αποσιωπά τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της Χαμάς, και ευρύτερα τις σκοταδιστικές στοχεύσεις του πολέμου των πολιτισμών που έχει εξαπολύσει και ευρύτερα στην Ευρώπη ο ισλαμικός ολοκληρωτισμός.  Μάλιστα στην Ελλάδα  πολλοί, αφού απέτυχε η «επιχείρηση Τέμπη», δηλαδή η εκμετάλλευση της τραγωδίας για ίδιο όφελος, αδιαφορώντας στην ουσία για τη δικαίωση των θυμάτων, επιχειρούν να ξαναστήσουν μια «επιχείρηση Γάζα». Επιχειρούν να προωθήσουν το ισλαμοαριστερισμό, πάνω στα κόκκαλα και ο αίμα των Παλαιστινίων της Γάζας, και να ταυτίσουν στην κοινή γνώμη τη Χαμάς με τους Παλαιστινίους, αντί όπως θα έπραττε ένα συνεπές κίνημα αλληλεγγύης να επισημάνουν τις ευθύνες των ισλαμιστών , παράλληλα με τους σιωνιστές στη διαιώνιση του δράματος του παλαιστινιακού λαού.

Την ίδια στιγμή –και αυτό λέγεται δίχως καμία διάθεση συμψηφισμού– μια άλλη πλευρά θέλοντας να αντιδράσει απέναντι στην ισλαμική διολίσθηση της παλαιστινιακής υπόθεσης, και την μεταβολή της σε επεισόδιο ενός ‘ιερού πολέμου εναντίον της Δύσεως’ εκφράζει μια τάση εξιδανίκευσης του Ισραήλ. Υποτιμά τον φονταμενταλισμό της ‘εβραϊκής αποκλειστικότητας’  τις ευθύνες που φέρει και για την ανακύκλωση του αδιεξόδου της ισραηλο-παλαιστινιακής διαμάχης, αλλά και για την γενικότερη ισχυροποίηση του ισλαμικού ολοκληρωτισμού, αλλά και τις σημαντικές παραμορφώσεις στο κράτος δικαίου, στην εκκοσμίκευση, και στους ανοιχτούς πολιτιστικούς ορίζοντες που έχει προκαλέσει στο εσωτερικό της ισραηλινής κοινωνίας.

Περισσότερο, λοιπόν, από ποτέ, τόσο στο πλαίσιο του εθνικού συμφέροντος, αλλά και σαν μια ευρύτερη ιδεολογική θέση που δεν στέκεται αποκλειστικά το τι συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά βάζει τον Έλληνα συγκεκριμένα (και όχι κάποιο ανώνυμο πλήθος) να σκεφτεί και ως ‘πολίτης της Ευρώπης’ και ευρύτερα ακόμα, ως άνθρωπος της εποχής του, η σωστή τοποθέτηση στο Ισραηλο-Παλαιστινιακό ενσαρκώνεται σε μια τρίτη θέση.

Ενάντια και στην εγκληματική πολιτική των Ισραηλινών ‘γερακιών’ που φλερτάρει με την εθνοκάθαρση σφυροκοπώντας ανελέητα έναν θύλακα 2 εκατομμυρίων ανθρώπων· ενάντια στην Χαμάς, τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό –και βέβαια την Τουρκία που παριστάνει τον υπέρτατο καθοδηγητή. Ενάντια, τέλος, στον ευρωαμερικανικό ισλαμοαριστερισμό και τις βαθύτερες εθνομηδενιστικές του διαθέσεις, στο γεγονός ότι η «Γάζα» γι’ αυτόν αντιπροσωπεύει μια αλληγορία που στο βάθος της στρέφεται εναντίον της δικής του κοινωνίας και αγωνίζεται για την καταστροφή της. Με τον λαό του Ισραήλ που διαδηλώνει εναντίον της κυβέρνησης Νετανιάχου, παρ’ όλο που δεν ξεχνάει και γυρεύει δικαίωση για το μακελειό της 7^ης Οκτωβρίου που προκάλεσε η Χαμάς. Και με τον λαό της Γάζας  που τολμάει και διαδηλώνει εναντίον της Χαμάς, ενώ αγωνίζεται να γλυτώσει από τις επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού. Με την αραβοϊσραηλινή συνεννόηση, και την πολυμερή συνεργασία Ευρώπης-Ισραήλ-Αράβων και Ινδίας για την ανάσχεση των Ευρασιανικών αυτοκρατορίων.  

---

[1] “Hamas Official Sami Abu Zuhri: Gaza Will Be Rebuilt; Our Women Will Give Birth to Dozens of Martyrs; U.S. University Students Chant ‘From the River to the Sea’,” MEMRI TV, 16 Μαΐου 2024. Ηλ. διεύθυνση: https://www.memri.org/tv/sami-abu-zuhri-hamas-gaza-war-babies-women-wombs-martyred-american-campuses

*Φωτογραφία, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Γιτζάκ Ράμπιν και ο ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Γιάσερ Αραφάτ, σφίγγουν τα χέρια κατά τη διάρκεια συνάντησης στο πέρασμα του Ερέζ στη Λωρίδα της Γάζας στις 16 Φεβρουαρίου 1995.

***********************