Ο συμπαθής, ανίκανος κολεγιόπαις

Το μετέωρο, καταστροφικό για τη χώρα βήμα του Α. Σαμαρά

του Γιώργου Παλαιολόγου από τη Ρήξη που κυκλοφορεί (φ. 85)

Τα τριάντα πέντε χρόνια της μεταπολίτευσης κατασκεύασαν ένα πολιτικό προσωπικό που φέρει ανεξίτηλα  τα στίγματα της περιόδου που το γέννησε. Ένα πολιτικό προσωπικό φτιαγμένο για αντιπαραθέσεις με σημαδεμένη τράπουλα, μέσω των ΜΜΕ, των πολιτικών γνωριμιών, των τζακιών, της σεξουαλικής διαπλοκής.
Ένα πολιτικό προσωπικό που έμαθε να κινείται μεταξύ Κολωνακίου και των παρυφών των Εξαρχείων, να κατοικεί στα βόρεια προάστια και να ψυχαγωγείται μεταξύ Μυκόνου, Πηλίου και Αράχωβας. Ένα πολιτικό προσωπικό εθισμένο στη συναίνεση και τις υποχωρήσεις έναντι των Αμερικανών, των Ευρωπαίων και των Τούρκων με αντάλλαγμα παχυλές μίζες, ευρύχωρες πισίνες και αγράμματη ευμάρεια. Αυτό το πολιτικό προσωπικό οφείλει τις απολαβές και τη μακροημέρευσή του σε εκείνους που, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Καραμανλής, ο Κων/νος Μητσοτάκης, θεμελίωσαν αυτήν τη μεταπολιτευτική δημοκρατία των λελέδων, έχοντας οι ίδιοι μνήμες και αναφορές σε παλαιότερες δύσκολες  και συγκρουσιακές περιόδους, με έσχατη εκείνη της δικτατορίας.
Στη συνέχεια, μετά την εξαφάνιση των «θεμελιωτών», οι γόνοι τους, απόφοιτοι των κολεγίων και των αμερικανικών πανεπιστημίων, θαμώνες του Ντα Κάπο, ήρθαν σιγά σιγά στην εξουσία: Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Ντόρα Μπακογιάννη. Πρόκειται για μια γενιά που μεγάλωσε σε αυτό το κλίμα του υποταγμένου ευδαιμονισμού  –υποταγμένου στους υπερατλαντικούς εταίρους, στις Βρυξέλλες και τους νεοθωμανούς–,  η πολιτική ανάδειξη των οποίων  περνούσε μέσα από τις επισκέψεις στις πρεσβείες και την εύνοια των νταβατζήδων των καναλιών και τις κοινωνικές συναναστροφές στην ετήσια συνάθροιση των μηδενικών, στους κήπους του προεδρικού μεγάρου.
Αυτό το πολιτικό προσωπικό βρέθηκε αίφνης να αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση της Ελλάδας και του ελληνισμού μετά τον εμφύλιο, μη έχοντας κανένα απόθεμα γνώσεων, τόλμης και ευψυχίας και, αναπόφευκτα, μας οδήγησε στο βάραθρο και την παρακμή. Ο Κώστας Καραμανλής, ενώ γενικά είχε «καλές προθέσεις», τις οποίες έδειξε και στην περίπτωση του ΝΑΤΟ και της εισόδου των Σκοπίων και των αγωγών και του σχεδίου Ανάν, απεδείχθη ένας καλοκάγαθος μπον βιβέρ, ο οποίος τρόμαξε τόσο πολύ από τις επιθέσεις που υπέστη, ώστε προτίμησε να το βάλει στα πόδια από την κυβέρνηση.
Για τον ΓΑΠ δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα, γιατί κινδυνεύουμε από τον νόμο περί εξυβρίσεως διά του Τύπου. Το θέμα είναι ο Αντώνης. Φοίτησε στο ίδιο κολέγιο με τον ΓΑΠ, υπήρξε συμφοιτητής του στην Αμερική, και μετά τους χώρισαν οι κοινωνικοί αγώνες (!). Ο Γιώργος νεώτερος υπουργός του ΠΑΣΟΚ, και ο Αντώνης νεώτερος υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η διαδρομή, μια τυπική διαδρομή ανθρώπων της τάξης του. Παιδί καλής οικογενείας, με καλούς τρόπους, με πίστη στη γιαγιά του και τη Μακεδονία, απεδείχθη λίγος  ήδη το 1993 κατά τη διάρκεια της γιουγκοσλαβικής κρίσης, συνυπεύθυνος σε πολλά από τα δεινά που πληρώνουμε ακόμα και σήμερα.
Όταν οι Γερμανοί διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία αναγνωρίζοντας τη Σλοβενία και την Κροατία, ο Αντώνης δεν τόλμησε να αντιταχθεί και άφησε να πραγματοποιηθεί η πρώτη φάση της διάλυσης των Βαλκανίων, μακρινή συνέπεια της οποίας είναι και η κρίση που βιώνουμε σήμερα. Στη συνέχεια, με μια μικροελλαδική και παλαιοδεξιά αντίληψη του εθνικού συμφέροντος, εμπόδισε, μαζί με τον δημαγωγό Παπανδρέου, μια λύση του σκοπιανού ζητήματος που θα επέτρεπε στην Ελλάδα να αναπτύξει  μια ολοκληρωμένη βαλκανική πολιτική. Η σμικρότης του ανδρός κατεδείχθη στη συνέχεια, όταν δημιούργησε ένα νέο κόμμα το οποίο, παρά το αρχικό 6%  που πήρε στις εκλογές, εξηφανίσθη ταχύτατα, γιατί δεν μπόρεσε να του προσδώσει κανένα άλλο περιεχόμενο εκτός από την επιμονή του στο μακεδονικό, όπως του είχε μάθει η Πηνελόπη Δέλτα.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Ενώ τόλμησε προς στιγμή, διότι όντως ήταν ο καλύτερος μιας γενιάς, που έχει μάθει να λέει ναι, να πει όχι στο μνημόνιο, όταν τα πράγματα έφτασαν στο σημείο βρασμού, τον Νοέμβριο του 2011, δεν μπόρεσε να πει το μεγάλο όχι που θα τον μετέβαλλε, από τον εκπρόσωπο μιας γενιάς γιάπηδων, σε εθνικό ηγέτη, και αντίθετα είπε εκείνο το μοιραίο ναι, που σφράγισε τελεσίδικα τη μοίρα του. Διότι όλα όσα επακολούθησαν ήταν πλέον προγεγραμμένα.
Όλα αυτά δεν τα γράφουμε γιατί έχουμε καμία προσωπική αντίθεση με τον Σαμαρά, αντίθετα μας ήταν πολύ πιο συμπαθής από τους περισσότερους της συνομοταξίας και της γενιάς του, αλλά για να καταδείξουμε πως ο αστισμός στην Ελλάδα παραμένει τόσο παρασιτικός, τόσο εξαρτημένος, ώστε δεν έχει τη δυνατότητα να προσφέρει, ιδιαίτερα στις συνθήκες της μεταπολίτευσης, καμία φιγούρα, καμιά μορφή ικανή να απαντήσει στις προκλήσεις του σημερινού κόσμου και τα διακυβεύματα του ελληνισμού.
Οι Έλληνες χρειάζονται ηγεσία και ελίτ –πνευματικές και πολιτικές– με αγωνιστικό χαρακτήρα και φρόνημα, και οι μεταπολιτευτικές συνθήκες, με την ισοπέδωση των πάντων και τη μεταβολή τους σε χυλό, δεν επέτρεψαν την ανάδειξη αντίστοιχων προσωπικοτήτων. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν φαίνεται ένας νέος Βενιζέλος ή ένας Βελουχιώτης, ξεχνώντας από πού έβγαιναν αυτοί οι άνθρωποι, από ποιους αγώνες και από ποια πολιτική πραγματικότητα. Η Ελλάδα χρειαζόταν σήμερα προσωπικότητες ανάλογου διαμετρήματος και διαθέτει ένα αθεράπευτο λογά, που όπως προσφυώς ανέφερε ο Γιανναράς, έχει την ψυχολογία επαγγελματία ψευδομάρτυρα, και ένα καλοαναθρεμμένο γόνο βορείων προαστίων, καλής οικογενείας, με καλές προθέσεις, και εντελώς ανίκανο να διαχειρισθεί τη θύελλα που βιώνουμε.
Οι Έλληνες είναι υποχρεωμένοι να δουν τις ρίζες αυτής της κρίσης ηγεσίας και με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για την ανάδειξη άλλων ανθρώπων, με άλλο υπόβαθρο, άλλη προϊστορία και άλλο τσαγανό.