Συγγραφέας: A. Chiloni
Συ είπας
ΙΣΡΑΗΛ: “Τόσο το καλύτερο αν χάσαμε!”
Σε σύνδεση με τις προεκλογικές συζητήσεις, μια διαμάχη έχει ξεσπάσει στο Ισραήλ, σχετικά με τις συνέπειες της τελευταίας επίθεσης στο Λίβανο. Ιδού, ένα απόσπασμα μεταξύ των πολλών διϊστάμενων άρθρων που δημοσιεύθηκαν στον τοπικό τύπο.
Φαίνεται ότι η επιχείρηση “Τα Σταφύλια της Οργής” υπήρξε η βαρύτερη ήττα στην ιστορία της “Τσαχάλ”*. Ένας στρατός που θεωρείται από τους καλύτερους στον κόσμο, πολυπληθής, τέλεια εξοπλισμένος, με άριστη καθοδήγηση και υποστηριζόμενος από τη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου, δεν κατόρθωσε να επιβληθεί σε μια μικρή δύναμη μερικών χιλιάδων ανθρώπων χωρίς αεροπορία, χωρίς ναυτικό και χωρίς βαρύ οπλισμό. Αυτή η ήττα, η οποία ήλθε σε συνέχεια της ανικανότητας να κατασταλεί η Ιντιφάντα, καθώς η αποτυχία των επιχειρήσεων “Απόδοση Δικαιοσύνης” (βομβαρδισμοί στο Λίβανο το 1993) και “Ειρήνη στη Γαλιλαία” (εισβολή στο Λίβανο το 1982) σημαίνει ότι αυτός ο στρατός έχει εξασθενήσει, ότι ο οργανισμός του έχει γίνει τραχύς και τα ανακλαστικά του έχουν παγώσει; Όσοι γνωρίζουν καλά αυτά τα ερωτήματα θα σας απαντήσουν πως όχι. Γιατί όσο είναι πεπεισμένος ένας στρατός ότι η μάχη του είναι δίκαιη και ζωτικής σημασίας, μπορεί να κάνει θαύματα.
Γι’ αυτό ακριβώς όμως, η “Τσαχάλ” πολέμησε όπως πολέμησε κατά τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας (1948), και κατά τον πόλεμο των Έξι Ημερών (1967). Δυστυχώς για εμάς με τον ίδιο τρόπο πολέμησαν τα παιδιά της Ιντιφάντα, που μάχονται σήμερα, καθώς και οι άνθρωποι της Χεζμπολλά. Γνωρίζουμε τώρα, ότι αυτό που είναι αποφασιστικό σε μια μάχη είναι η εσώτατη πεποίθηση των πολεμιστών στο δίκαιο του αγώνα τους. Αλλά εδώ, όλοι έχουμε συνείδηση ότι ο στρατός μας σταθμεύει στο Λίβανο, σε μια ξένη χώρα, και η Χεζμπολλά κατά συνέπεια έχει δίκαιο (να μάχεται εναντίον μας) -ακόμα και αν οι ιδέες και οι πράξεις της, ξεσηκώνουν την αγανάκτηση.
Ισχυριζόμαστε βέβαια ότι κατέχουμε τον Νότιο Λίβανο για να είναι πιο σίγουρη η ασφάλεια της Γαλιλαίας. Είναι πιθανό ότι έτσι συνέβαινε την εποχή που η Ο.Α.Π. έλεγχε αυτή την περιοχή. Αντιθέτα μ’ αυτό που προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε, ο σκοπός της Χεζμπολλά σήμερα δεν είναι να καταστρέψει το κράτος του Ισραήλ, αλλά να μας εκδιώξει από αυτή τη “ζώνη ασφάλειας”. Έτσι, αυτή η ζώνη αντί να προστατεύει τη Γαλιλαία, προκαλεί περισσότερους κινδύνους από όλους τους πολέμους του παρελθόντος.
Αυτή, η εσφαλμένη ιδέα της ασφάλειας μας συνδέεται με την ιδέα της ζώνης-ταμπόν που μας ώθησε να κατέχουμε το Σινά για έξι χρόνια μέχρι τον πόλεμο του Κιππούρ (1973). Φάνηκε λοιπόν τότε, ότι η παρουσία μας στο Σινά αποτέλεσε μάλλον κίνδυνο για το Ισραήλ παρά προστασία. Όταν οι κυβερνήσεις μας το συνειδητοποίησαν επιτέλους, μπόρεσαν να αποδεχθούν την επιστροφή όλης της χερσονήσου και να υπογράψουν την ειρήνη με την Αίγυπτο. Το ίδιο έγινε με την Ιντιφάντα. Η κατοχή των πόλεων της Υπεριορδανίας και της λωρίδας της Γάζας, μείωσε την ασφάλεια μας αντί να την ενισχύσει. Αλλά για να το συνειδητοποιήσουμε χρειάσθηκε η Ιντιφάντα.
Καμμιά ισραηλινή κυβέρνηση δεν θα υπέγραφε τις συμφωνίες του Όσλο, αν οι πέτρες που έριχναν τα παιδιά δεν έφερναν σε απόγνωση τις περιπόλους μας.
Το συμπέρασμα όλων αυτών είναι ότι είμαστε βλάκες; Ότι θυσιάσαμε ζωές για το τίποτε; Ίσως, αλλά δεν είμαστε οι μόνοι. Και άλλοι λαοί έχουν επιδείξει την ίδια διαγωγή. Οι Άραβες κάθε φορά που αρνούνται να συνάψουν ειρήνη μαζί μας, οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ, οι Ρώσοι στη Τσετσενία. Επειδή, τα σύγχρονα κράτη από τη φύση τους είναι γεμάτα αλαζονεία και βούληση ισχύος, το μόνο πράγμα που τους διδάσκει τη σύνεση είναι μια στρατιωτική ήττα. Γι’ αυτόν τον λόγο είναι ουράνια ευλογία που δεν νικήσαμε στον πόλεμο του Κιππούρ, που δεν καταστείλαμε την Ιντιφάντα και φθάσαμε έτσι στη σύναψη ειρήνης με την Αίγυπτο, με την Ο.Α.Π., και την Ιορδανία. Η ήττα των “Σταφυλιών της Οργής” θα μας οδηγήσει πιθανώς να αποσυρθούμε από τη ζώνη ασφάλειας και να συνάψουμε ειρήνη με τη Συρία και το Λίβανο. Αν αυτή επέλθει, θα μπορούμε να ευχαριστήσουμε εκείνους που είχαν την ιδέα αυτού του πολέμου, ακόμα και αν οι προθέσεις τους ήταν εντελώς διαφορετικές.
