Συγγραφέας: Λευτέρης Λεβαντής
Η τι άλλο να ευχηθεί κανείς στο ‘Pacific Teal’, που ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο φορτωμένο με 40 μπλοκ συσκευασμένου σε γυαλί ουρανίου , ακτινοβολίας 20,500,000 curie, από την μονάδα αναγέννησης χρησιμοποιημένου καυσίμου φυσικού ουρανίου του Λα Αγκ της Γαλλίας, κοντα στο Cherbourg, με προορισμό την Ιαπωνία,(Mutsu Ogawara).Το φορτίο είναι υποπροϊόν που προέκυψε από τη διαδικασία διάσπασης, προερχόμενο από γιαπωνέζικους πυρηνικούς αντιδραστήρες.
Η ιστορία της μονάδας αναγέννησης ουρανίου του Λα Αγκ είναι παλία.Οπως διαβάζουμε στο βιβλίο του John May, The Greenpeace book of the Nuclear Age,ήδη στα τέλη της δεκαετίας του 60 Γαλλία και Βρετανία αποφάσισαν την κατασκευή σταθμών επανεπεξεργασίας-αναγέννησης- χρησιμοποιημένου καύσιμου φυσικού ουρανίου στο ακρωτήριο Λα Αγκ της Νορμανδίας. Η μονάδα, αν και προβληματική από την αρχή, με μια ιστορία βεβαρημένη από τουλάχιστον 8 ατυχήματα συνεχίζει να λειτουργεί στις μέρες μας.
Ήταν πριν δύο περίπου χρόνια όταν ένα φορτίο απόβλητων πλουτώνιου υψηλής ακτινοβολίας πού είχε παραχθεί από το εργοστάσιο επανεξεργασίας πυρηνικών αποβλήτων του La Hague είχε μεταφερθεί με το αγγλικής σημαίας πλοίο ‘Pacific Pintail’ στην Ιαπωνία.
Σύμφωνα με στοιχεία της Greenpeace αυτή ,την πρώτη ποτέ θαλάσσια μεταφορά πλουτωνίου από την Ευρώπη στην Ιαπωνία, αποτελούσαν 28 συσκευασμένα σε γυαλί, μπλοκ πλουτώνιου, με ραδιενέργεια που έφτανε τα 13,000,000 curie.
Η δόση αυτή ραδιενέργειας ήταν τόσο θανατηφόρα που η έκθεση ενός ατόμου για ένα μόνο λεπτό σε απόσταση ενός μέτρου σε ένα από τα μεταφερόμενα μπλοκ θα απέβαινε θανατηφόρα.
Θα θυμόμαστε όλοι την μυστικότητα με την οποία προσπάθησαν να περιβάλλουν την μεταφορά οι κυβερνήσεις της Αγγλίας Γαλλίας και Ιαπωνίας. και γνώρισε την καταδίκη της κοινής γνώμης και 40 τον αριθμό κρατικών κυβερνήσεων, πολλές από τις οποίες άλλωστε είχαν απαγορεύσει την διέλευση του πλοίου από τα χωρικά τους ύδατα.
Η δεύτερη αυτή θαλάσσια μεταφορά πλουτωνίου από την Ευρώπη στην Ιαπωνία φαίνεται να προκαλεί πάλι αναστάτωση στις χώρες διέλευσης του ‘Pacific Teal’.Ηδη στις 2 Φεβρουαρίου το πλοίο εισήλθε στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Δημοκρατίας της Νοτίου Αφρικής παρά την σχετική απαγόρευση που είχε εκδώσει ο Υφυπουργός Περιβάλλοντος της χώρας, P.R.Mokaba.
Ας σημειωθεί ότι,όπως έγινε γνωστό την 18 του περασμένου Φεβρουαρίου οι αγγλικές γαλλικές και ιαπωνικές αρχές συμφώνησαν να μην επέμβουν σε περίπτωση ναυαγίου του Pacific Teal, που βρίσκεται καθ οδόν προς Αυστραλία.
Κατά τον Daimon Moglen εκπρόσωπο της Greenpeace International αυτή η συγκλονιστική αποκάλυψη δικαιολογεί την μυστικότητα με την οποία περιβάλλουν τις αποστολές αυτές τα παραπάνω κράτη.
Σύμφωνα με πρακτικά από τη συνδιάσκεψη της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενεργείας που έγινε τον Νοέμβριο του 1996 στη Βιέννη και που δόθηκαν στη δημοσιότητα από την Greenpeace, σε περίπτωση ναυαγίου πλοίου που μεταφέρει ραδιενεργό υλικό, η περισυλλογή ραδιενεργού υλικού.. από βάθος μεγαλύτερο από 200 μέτρα δεν θεωρείται σκόπιμη….
Σχετικά με την Συνθήκη «για την Αμοιβαία Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών»
( CTBT)
Η εποχή των πυρηνικών δοκιμών άρχισε στις 16 Ιουλίου 1945 όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες πυροδοτούσαν την ‘Trinity’ στο Νέο Μεξικό. Ακολούθησε η Σοβιετική Ένωση τον Αύγουστο του 1949, η Αγγλία τον Οκτώβριο του 1952, η Γαλλία τον Φεβρουάριο του 1960, η Κίνα τον Οκτώβριο του 1964 και τέλος η Ινδία το 1974 .
Από το 1945 μέχρι σήμερα έχουν γίνει 2,046 δοκιμές δηλ. μία πυρηνική δοκιμή κάθε εννιά μέρες. Στον κατάλογο αυτό πρωτοστατούν οι Ηνωμένες Πολιτείες με1030 η πρώην Σοβιετική Ένωση με 715, η Γαλλία με 210 η Βρετανία καθώς και η Κίνα με 45 η δε Ινδία έχει διεξαγάγει 1 πυρηνική δόκιμη έως τώρα και όπως ισχυρίζεται για καθαρά ειρηνικούς σκοπούς.
Οι πυρηνικές αυτές δοκιμές έχουν γίνει στην ατμόσφαιρα υπόγεια ή υποθαλάσσια. Οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο και αν έγιναν προκάλεσαν σοβαρότατα περιβαλλοντικά προβλήματα.
Ευρύτερες περιοχές έχουν μολυνθεί, άνθρωποι έχουν πεθάνει ,ενώ δεν μπορούν να αποτιμηθούν ακόμη οι ακριβείς συνέπειες από τις μολυσμένες τροφές γάλα ή νερό.
Το 1954 η Ινδία ήταν εκείνη που πρότεινε την υπογραφή συμφωνίας απαγόρευσης δοκιμών πυρηνικών όπλων, που οδήγησε στο πρώτο moratorium πυρηνικών δοκιμών στα τέλη της δεκαετίας του 60.
Ένα moratorium που δεν κράτησε πολύ περνώντας από τις συμπληγάδες του ψυχρού πολέμου….μέχρι τις πρόσφατες πυρηνικές δοκιμές τηςΓαλλίας.
Η ειρωνεία είναι ότι σήμερα είναι η Ινδία αυτή που είναι αντίθετη σε μια απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών και την υπογραφή σχετικής Διεθνούς Συνθήκης, επειδή νιώθει ότι απειλείται από την ύπαρξη στον κόσμο 21,000 εν λειτουργία πυρηνικών όπλων…
( πηγή : www.greanpeace.org )
Δουβλίνο, Ιρλανδία
Η ιρλανδική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε την προηγούμενη εβδομαδα , σχετικά με νέες διαρροές ραδιενέργειας στις εγκαταστάσεις του Sellafield καθως και για τα σχέδια της βρετανικής κυβέρνησης να δημιουργήσει στο Sellafield εγκαταστάσεις αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων.
Aπό την ημέρα της κατασκευής του στη δεκαετία του 60 ο σταθμός αναγέννησηςΓουιντσκειλ στο Σελαφηλντ΄μαστιζεται από πυρκαγιές και ατυχήματα.
Το γνωστότερο- αλλά όχι και το χειρότερο- ατύχημα του Σελαφηλντ έγινε τη δεκαετία του 80 παρουσία τεσσάρων δυτών της Greenpeace.
Πρόκειται για διαρροή μιας ραδιενεργού πετρελαιοκηλίδας από το στόμιο του σωλήνα που αδειάζει τα ραδιενεργά απόβλητα του σταθμού στη θάλασσα.
Αρχικά έγιναν συστάσεις προς το κοινό να μην χρησιμοποιεί τμήμα της συγκεκριμένης παραλίας μήκους 200 μ, αργότερα η απαγορευμένη ζώνη επεκτάθηκε σε 40 χλμ.
Ακόμη αποκαλύφθηκε ότι οι αρχές είχαν αποκρύψει πληροφορίες που αφορούσαν στη μόλυνση ψαριών στη περιοχή.
«Η μεγάλη Βρετανία διοχετεύει στη θάλασσα περισσότερη ραδιενέργεια από κάθε άλλη χώρα», όπως χαρακτηριστικά αναφερόταν σε έκθεση της αρμόδιας εξεταστικής επιτροπής της Βουλής των Κοινοτήτων από το έτος 1986.
Τώρα η κυβέρνηση της Ιρλανδίας αποφάσισε να χρηματοδοτήσει αγωγή που κατέθεσαν 4 οικογένειες από την πόλη Dundalk που όπως και τα λιμάνια του Δουβλίνου και Drogheda, βρίσκεται σε απόσταση 150 μιλίων από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Sellafield, με αίτημα να αποζημιωθούν για.. τερατογενέσεις, λευχαιμία, καρκίνο και σύνδρομο Down προερχόμενες από παράνομες διαρροές ραδιενεργών αποβλήτων στην θαλάσσια περιοχή της Ιρλανδίας.
Επίσης επιδιώκουν την δικαστική αναγνώριση ότι η δραστηριότητες των εγκαταστάσεων του Σέλαφιλντ παραβιάζουν την ευρωπαϊκή περιβαλλοντική νομοθεσία.
Ο ιδιοκτήτης των εγκαταστάσεων του Σελαφιλντ British Nuclear Fuels PLCεπιμένει ακόμα ότι δεν γίνονται παράνομες εκροές ραδιενεργών αποβλήτων στο ιρλανδικό πέλαγος.
( Πηγή: Associated Press)
Ζακυνθινή Οικολογική Κίνηση
Στην φετινή (16η) Τακτική Συνάντηση των κρατών μελών της Σύμβασης της Βέρνης «για την προστασία της άγριας χλωρίδας και πανίδας στην Ευρώπη», στη σύνοδο του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, συμμετείχε για πρώτη φορά εκπρόσωπος της Ζακυνθινής Οικολογικής Κίνησης. Η υπόθεση της προστασίας της θαλάσσιας χελώνας Caretta caretta στον Κόλπο Λαγανά Ζακύνθου είναι παλιά. Δεν είναι μόνο η άναρχη τουριστική ανάπτυξη. Πολλές φορές τα μέτρα προστασίας πού προτάθηκαν ή ελήφθησαν δεν έγιναν κατανοητά ή αποδεκτά από τους ντόπιους. διότι απλά προτάθηκαν από ανθρώπους ή οργανώσεις χωρίς δράση ή παρουσία στο νησί.
Έτσι η Ζακυνθινή Οικολογική Κίνηση αποφάσισε την εφ΄ εξής συμμετοχή της σε όλα τα πιθανά κέντρα πίεσης, ιδίως τώρα πού η δημιουργία του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου μοιάζει γεγονός, προκειμένου να εξασφαλιστεί έτσι ότι στόχος της δημιουργίας του Πάρκου θα είναι η προστασία της φύσης και όχι η εξόφληση κάποιων προεκλογικών γραμματίων.
Παρά τις αντιδράσεις των εκπροσώπων του ΥΠΕΧΩΔΕ, οι προτάσεις της Ζακυνθινής Οικολογικής Κίνησης να παραμείνει ο φάκελος της Ζακύνθου ανοικτός, εν όσο προχωρά η διαδικασία δημιουργίας του Πάρκου έγιναν αποδεκτές, όπως επίσης αποδεκτές έγιναν και οι προτάσεις για την άμεση οριοθέτηση του αιγιαλού του κόλπου. την προστασία των αμμοθινών από την συνεχιζόμενη αυθαίρετη οικοδομική δραστηριότητα και την τήρηση συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος δημιουργίας του. Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Ζακύνθου.
Η παρουσία τοπικής οικολογικής οργάνωσης στο Συμβούλιο της Ευρώπης έκανε πιστεύουμε αισθητή την ανάγκη δημοκρατικής νομιμοποίησης των προτεινόμενων μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος ,στα ευρωπαϊκά όργανα – και όχι μόνο.
