Από τους αρχαιολάτρες στους εξωγήινους

H στρο­φή προς το πα­ρελ­θόν, με σκο­πό την α­να­ζή­τη­ση ε­ναλ­λα­κτι­κών ως προς τα κυ­ρί­αρ­χα προ­τύ­πων και α­ξιών, α­πο­τε­λεί μια α­πό τις εκ­φρά­σεις της ευ­ρύ­τε­ρης α­νά­γκης ό­λων των λα­ών να α­να­νο­η­μα­το­δο­τή­σουν τις ελ­πί­δες και τις προσ­δο­κί­ες τους. Αυ­τή την τά­ση την συ­να­ντά­με και στην Ελ­λά­δα και έ­χει πά­ρει δυο κύ­ριες κα­τευ­θύν­σεις. Την στρο­φή προς την ορ­θο­δο­ξί­α και την στρο­φή προς την Αρ­χαί­α Ελ­λά­δα.

Στο πλαίσιο της δεύτερης τάσης, συμπεριλαμβάνεται και μια φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κή τά­ση, η ο­ποί­α καταλήγει σε αρ­χαιο­πλη­ξί­α, μιας και προ­πα­γαν­δί­ζει μια μο­νο­σή­μα­ντη σχέ­ση με το πα­ρελ­θόν. Σύμ­φω­να μ’ αυ­τή, το με­γα­λεί­ο του αρ­χαί­ου θα πρέ­πει να το α­να­πα­ρά­γου­με σε ό­λες του τις δια­στά­σεις, δί­χως να το προ­σαρ­μό­σου­με στους σύγ­χρο­νους ό­ρους. H δε παρέκκλιση από την αρχαιότητα ευ­θύ­νε­ται εξ ο­λο­κλή­ρου για τα δει­νά του ελ­λη­νι­κού έ­θνους αλ­λά και ο­λό­κλη­ρου του κό­σμου.

Ό­πως εί­ναι ε­πό­με­νο, εμμονές τέτοιου τύπου καθιστούν αυτό το χώρο πρό­σφο­ρο για την α­νά­πτυ­ξη ρα­τσι­στι­κών και ολοκληρωτικών α­ντι­λή­ψε­ων. Γι’ αυ­τό, στα έ­ντυ­πα του μπο­ρεί κα­νείς να συ­να­ντή­σει τέ­τοιες α­πό­ψεις σε κά­θε δυ­να­τή τους εκ­δο­χή: Α­πό α­πο­λο­γί­ες του να­ζι­σμού, λο­γιών-λο­γιών φυ­λε­τι­στι­κές και α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κές α­ντι­λή­ψεις που προτάσσουν την ε­πι­στρο­φή σε μια ελ­λη­νι­κή φυ­λε­τι­κή α­ρι­στο­κρα­τί­α, υ­περ­συ­νω­μο­σιο­λο­γι­κές το­πο­θε­τή­σεις που α­πο­κα­λύ­πτουν πα­ντού τον ε­βραιo-μα­σω­νι­κό δά­κτυ­λο, μέ­χρι ουφo-λό­γους μεσ­σια­νι­στές που δια­κη­ρύτ­τουν την ε­ξω­γή­ι­νη κα­τα­γω­γή των Ελ­λή­νων και υ­πο­στη­ρί­ζουν ό­τι σύ­ντο­μα οι ε­ξω­γή­ι­νοι α­δερ­φοί μας θα α­πο­κα­τα­στή­σουν τον πά­λαι πο­τέ κρα­ταιό ελ­λη­νι­κό οι­κου­με­νι­κό πο­λι­τι­σμό.

Πολ­λοί προ­σεγ­γί­ζουν αυ­τόν τον χώ­ρο με θυ­μη­δί­α. Τον θε­ω­ρούν πε­ρι­θω­ρια­κό, α­νί­κα­νο να κι­νη­το­ποι­ή­σει έ­στω και μια μειο­ψη­φί­α. Ό­ντως, μέ­χρι πριν α­πό λί­γα χρό­νια, έτσι είχαν τα πράγματα. τα έ­ντυ­πά του κυκλοφορούσαν σε με­ρι­κές ε­κα­το­ντά­δες α­ντί­τυ­πα, ε­νώ η συ­ζή­τη­ση που διε­ξή­γα­γε α­φο­ρού­σε μια χού­φτα αφοσιωμένων οπαδών. Σή­με­ρα, ό­μως, τα δεδομένα έ­χουν αλ­λά­ξει. Το κοι­νό διευ­ρύν­θη­κε, τα έ­ντυ­πα πλή­θυ­ναν, βελ­τιώ­θη­καν αι­σθη­τι­κά και κυ­κλο­φο­ρούν σε χι­λιά­δες α­ντί­τυ­πα. Η τη­λέ­ο­ρα­ση έχει το δικό της —μεγάλο πλέον— μερίδιο, μέσω των αντίστοιχων εκπομπών, που συνεχώς πληθαίνουν, στην διακίνηση των συγκεκριμένων αντιλήψεων. Πλέ­ον, πρό­κει­ται για έ­να μα­ζι­κό φαι­νό­με­νο που κα­τα­λαμ­βά­νει την δι­κή του θέ­ση στα πλαί­σια της λα­ϊ­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας.

Έ­να α­πό τα στοι­χεί­α που βο­ή­θη­σαν την αρ­χαιο­πλη­ξί­α να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει αυ­τή την υ­πέρ­βα­ση α­φο­ρά την ι­κα­νό­τη­τά της να εν­σω­μα­τώ­νει στοι­χεί­α της μα­ζι­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας στην α­φή­γη­σή της, έ­τσι ώ­στε να πα­ρου­σιά­ζε­ται διαρ­κώς ε­πί­και­ρη. Α­πό πρώ­τη ά­πο­ψη κά­τι τέ­τοιο φαί­νε­ται πα­ρά­δο­ξο για μια α­ντί­λη­ψη που προ­σκολ­λά­ται α­πό­λυ­τα στο πα­ρελ­θόν. Όμως η αρ­χαιο­πλη­ξί­α προ­έ­βη σ’ έ­ναν ι­διό­τυ­πο εκ­συγ­χρο­νι­σμό. Συν­δέ­θη­κε με τα πιο σύγ­χρο­να ρεύ­μα­τα της πα­γκό­σμιας, μα­ζι­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας: την φι­λο­λο­γί­α του «α­νε­ξή­γη­του», τον μεσ­σια­νι­σμό που δια­περ­νά τις σύγ­χρο­νες προσ­δο­κί­ες για την ι­κα­νό­τη­τα της τε­χνο­λο­γί­ας να με­τα­βάλ­λει εξ ο­λο­κλή­ρου τον άν­θρω­πο και τους ό­ρους δια­βί­ω­σής του, τις πιο σύγ­χρο­νες εκ­δο­χές της συ­νω­μο­σιο­λο­γί­ας, δί­χως ό­μως να με­τα­βάλ­ει τη θε­με­λια­κή της σχέ­ση με το πα­ρελ­θόν. Αυ­τή, δια­σώ­ζε­ται με το να ε­πι­νο­η­θεί μια νέ­α ει­κό­να του πα­ρελ­θό­ντος, που κα­ταρ­γεί τον ρου της ι­στο­ρί­ας και της αν­θρώ­πι­νης ε­ξέ­λι­ξης εν­σω­μα­τώ­νο­ντας ό­λα τα σύγ­χρο­να στοι­χεί­α στο ε­σω­τε­ρι­κό της.

Στη συ­νέ­χεια, θα προ­σπα­θή­σου­με να πε­ρι­γρά­ψου­με την πο­ρεί­α αυ­τής της υ­πέρ­βα­σης, και τη μετεξέλιξη α­πό μια ι­δε­ο­λο­γί­α που δια­κη­ρύτ­τει την «ε­πι­στρο­φή στις ρί­ζες», -και εξέφραζε μια πραγματική κοινωνική ανάγκη στους δύσκολους καιρούς που περνάμε-, σ’ ένα, ψευ­δο­θε­ο­λο­γι­κό, μεσ­σια­νι­κό πα­ρα­λή­ρη­μα που έ­χει κα­τα­λά­βει και τους τη­λε­ο­πτι­κούς μας δέ­κτες. Η κα­τα­γω­γή των Ελ­λή­νωνΣύμ­φω­να με αυτή τη διαστροφή της ελληνικότητας, το ελ­λη­νι­κό έ­θνος εί­ναι α­νώ­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λο στον πλα­νή­τη, μιας και αυ­τό α­πο­τέ­λε­σε α­πο­κλει­στι­κά την κι­νη­τή­ριο δύ­να­μη του πα­ναν­θρώ­πι­νου πο­λι­τι­σμού. Οι Έλ­λη­νες δη­μιούρ­γη­σαν τον πρώ­το πο­λι­τι­σμό στην ι­στο­ρί­α της αν­θρω­πό­τη­τας, ε­δώ, στον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο, και α­πό ε­δώ πυ­ρο­δό­τη­σαν την πα­γκό­σμια πο­λι­τι­στι­κή άν­θη­ση της αν­θρω­πό­τη­τας α­ποι­κί­ζο­ντας ό­λες τις η­πεί­ρους – την Ευ­ρώ­πη, την Α­σί­α, α­κό­μα και την…Α­με­ρι­κή.

Για την ε­πα­λή­θευ­ση αυ­τών των α­ντι­λή­ψε­ων, ε­πι­στρα­τεύ­ονται ε­πι­χει­ρή­μα­τα α­πό την αν­θρω­πο­λο­γί­α, την αρ­χαιο­λο­γί­α, την γλωσ­σο­λο­γί­α αλ­λά και την ερ­μη­νεί­α των αρ­χαί­ων κει­μέ­νων και ι­διαί­τε­ρα της ελ­λη­νι­κής μυ­θο­λο­γί­ας.

Σε ό,τι α­φο­ρά την αρ­χαιο­λο­γί­α, κα­τά και­ρούς πα­ρου­σιά­ζο­νται διά­φο­ρες έ­ρευ­νες και ευ­ρή­μα­τα που θε­με­λιώ­νουν την ά­πο­ψη πε­ρί της αυ­το­χθο­νί­ας των Ελ­λή­νων, αλ­λά και α­ντι­στρέ­φουν τις α­πό­ψεις πε­ρί Ιν­δο­ευ­ρω­πα­ϊ­σμού και Α­ρί­ων, προ­βάλ­λο­ντας τον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο ως χώ­ρο αν­θρω­πο­γέ­νε­σης και διά­χυ­σης αυ­τών των φύ­λων σε ό­λο το πε­δί­ο της ι­στο­ρι­κής τους δρα­στη­ριό­τη­τας. Σ’ αυ­τή την προ­σπά­θεια έχουν συμβάλλει ι­διαί­τε­ρα οι α­πό­ψεις του αρ­χαιο­λό­γου Ά­ρη Που­λια­νού για τον (αρ­χ) άν­θρω­πο των Πε­τρα­λώ­νων.

Σύμ­φω­να με αυ­τές1 ο ελ­λη­νι­κός λα­ός εί­ναι λα­ός αυ­τό­χθων. Δήθεν ευ­ρή­μα­τα α­πό α­να­σκα­φές α­πο­δει­κνύ­ουν την συ­νε­χή αν­θρώ­πι­νη πα­ρου­σί­α στον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο, μέ­χρι και 12.000.000 χρό­νια πριν (!), α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό τις γε­ω­γρα­φι­κές τρο­πο­ποι­ή­σεις που αυ­τός υ­πέ­στη με την πά­ρο­δο των χι­λιε­τιών. Ε­κεί­νη την ε­πο­χή, εμ­φα­νί­ζε­ται για πρώ­τη φο­ρά ο «Όρ­θιος Άν­θρω­πος», σε ό­λο το μή­κος και το πλά­τος του ση­με­ρι­νού Αι­γαί­ου πε­λά­γους, α­πό την Τρίλ­λια Χαλ­κι­δι­κής, την Μυ­τι­λή­νη, μέ­χρι και την Κρή­τη. Ο άν­θρω­πος αυ­τός μπο­ρεί να έ­χει πρω­τό­γο­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και γνω­ρί­σμα­τα, αλ­λά για τον κ. Που­λια­νό αυ­τός ο αρ­χάν­θρω­πος έ­χει ή­δη α­να­πτύ­ξει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά Homo Sapiens. Έ­χει έ­ναρ­θρο λό­γο, έ­χει ορ­γα­νώ­σει την κοι­νω­νι­κή του ζω­ή, έ­χει α­να­πτύ­ξει ο­ρι­σμέ­νους νό­μους αλ­λά και διά­φο­ρα ερ­γα­λεί­α, ό­πλα.

Έ­πει­τα α­πό ε­κα­τομ­μύ­ρια χρό­νια συ­νε­χούς πα­ρου­σί­ας και ε­ξέ­λι­ξης στον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο, φτά­νου­με στον α­μι­γή Homo Sapiens, ο ο­ποί­ος ζει και κι­νεί­ται στις ί­διες πε­ριο­χές 1.000.000 με 1.500.000 χρόνια πριν. Τό­τε, ε­ξαι­τί­ας των κλι­μα­τι­κών αλ­λα­γών και της έ­λευ­σης των πα­γε­τώ­νων, ο αρ­χάν­θρω­πος αυ­τός α­να­γκά­ζε­ται να κα­τα­φύ­γει στα σπή­λαια – ό­πως αυ­τό τον Πε­τρα­λώ­νων. Ε­κεί, ό­που πα­ρα­μέ­νει πε­ρί­που για 1.000.000 χρό­νια, α­να­πτύσ­σει έ­ναν πο­λύ ε­ξε­λιγ­μέ­νο –για την ε­πο­χή του– πο­λι­τι­σμό ο ο­ποί­ος αρ­γό­τε­ρα, με­τά την έ­ξο­δο α­πό τη Σπη­λιά, με­τα­δί­δε­ται σ’ ό­λη την Ευ­ρα­σί­α και α­πο­τε­λεί τη βά­ση για ο­ποιο­δή­πο­τε με­γά­λο πο­λι­τι­σμό της Μέ­σης Α­να­το­λής, των Ιν­διών και της Κί­νας. Αυ­τή η θε­ω­ρί­α δί­νει τη βά­ση για την α­νά­πτυ­ξη μια σει­ρά θέ­σε­ων γύ­ρω α­πό τη ση­μα­σί­α του Ελ­λη­νι­κού Έ­θνους και πο­λι­τι­σμού. Αυ­τές εί­ναι:

α) Η αν­θρω­πο­γέ­νε­ση πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο και ό­χι στην Α­σί­α ή την Α­φρι­κή. Ε­πο­μέ­νως η Ελ­λά­δα α­πο­τε­λεί το λί­κνο της Αν­θρω­πό­τη­τας.

β) Η πε­ρί­ο­δος της αν­θρω­πο­γέ­νε­σης με­τα­τί­θε­ται αρ­κε­τά ε­κα­τομ­μύ­ρια χρό­νια πί­σω, προς τα βά­θη της προ­ϊ­στο­ρί­ας, έ­τσι ώ­στε η διαρ­κής πα­ρου­σί­α του Έλ­λη­να αρ­χαν­θρώ­που στον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο να του δί­νει τη δυ­να­τό­τη­τα να ε­ξε­λί­ξει τον πο­λι­τι­σμό του α­πό πο­λύ πα­λαιά. Η πά­ρο­δος ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων χρό­νων του έ­δω­σε τη δυ­να­τό­τη­τα να φτά­σει σ’ έ­να πο­λι­τι­στι­κό και τε­χνο­λο­γι­κό ε­πί­πε­δο τέ­τοιο ώ­στε να του ε­πι­τρέ­ψει να ε­ξε­ρευ­νή­σει ό­λον τον πλα­νή­τη και να ε­ποι­κί­σει πολ­λές πε­ριο­χές της Γης.

γ) Ο α­ποι­κι­σμός αυ­τός έ­θε­σε τις βά­σεις για την πο­λι­τι­στι­κή α­νά­πτυ­ξη ό­λων των υ­πό­λοι­πων πο­λι­τι­σμών της αρ­χαιό­τη­τας και ε­πο­μέ­νως α­πο­κλει­στι­κός υ­πεύ­θυ­νος για την ε­ξέ­λι­ξη του αν­θρώ­πι­νου πο­λι­τι­σμού και την εμ­φά­νι­ση ό­λων των με­γά­λων πο­λι­τι­σμών του μα­κρι­νού πα­ρελ­θό­ντος εί­ναι το Ελ­λη­νι­κό Έ­θνος.

Με τη βο­ή­θεια της «αρ­χαιο­λο­γί­ας» και της «γλωσ­σο­λο­γί­ας», το πε­δί­ο της δρα­στη­ριό­τη­τας του Έλ­λη­να προ­ϊ­στο­ρι­κού αν­θρώ­που διευ­ρύ­νε­ται συ­νε­χώς, ώ­σπου να κα­λύ­ψει ό­λον τον πλα­νή­τη. Σ’ αυ­τήν την προ­σπά­θεια ε­πι­στρα­τεύ­ο­νται και στοι­χεί­α α­πό την Ελ­λη­νι­κή Μυ­θο­λο­γί­α, με την α­νά­λο­γη χρο­νο­λο­γι­κή τρο­πο­ποί­η­ση. Πλέ­ον, «α­τρά­ντα­χτες» α­πο­δεί­ξεις ε­πι­βε­βαιώ­νουν την στε­νή συγ­γέ­νεια των πο­λι­τι­σμών της Λα­τι­νι­κής Α­με­ρι­κής, του Ιν­δι­κού και του Ει­ρη­νι­κού Ω­κε­α­νού με τον Ελ­λη­νι­κό. Εν τέ­λει, ο προ­ϊ­στο­ρι­κός ελ­λη­νι­κός πο­λι­τι­σμός α­να­δει­κνύ­ε­ται σε πα­γκό­σμιο, οι­κου­με­νι­κό πο­λι­τι­σμό. Ε­πι­πλέ­ον, α­να­βαθ­μί­ζο­νται και τα τε­χνι­κά ε­πι­τεύγ­μα­τα του πο­λι­τι­σμού αυ­τού. Η έν­νοια της ε­ξέ­λι­ξης στα­δια­κά διευ­ρύ­νε­ται, ξε­περ­νώ­ντας τα ι­στο­ρι­κά πλαί­σια στα ο­ποί­α τί­θε­ται. Εξ άλ­λου, η πο­ντο­πό­ρος δρα­στη­ριό­τη­τα α­παι­τεί ε­ξέ­λι­ξη της ναυ­σι­πλο­ΐ­ας. Με τη σει­ρά της η ναυ­σι­πλο­ΐ­α α­παι­τεί μια σει­ρά ει­δι­κών γνώ­σε­ων α­στρο­λο­γί­ας για τον προ­σα­να­το­λι­σμό αλ­λά και έ­να ο­ρι­σμέ­νο ε­πί­πε­δο τε­χνι­κής ώ­στε να καταστεί δυ­να­τή η ε­πε­ξερ­γα­σί­α των υ­λι­κών για την κα­τα­σκευ­ή των σκα­φών. Ό­λες αυ­τές οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις συ­γκλί­νουν ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι ο προ­ϊ­στο­ρι­κός πο­λι­τι­σμός των Ελ­λή­νων ή­ταν ι­διαί­τε­ρα ε­ξε­λιγ­μέ­νος, σε ε­πί­πε­δο που δεν εί­χε προ­σεγ­γι­στεί α­πό κα­νέ­ναν άλ­λο πο­λι­τι­σμό της αρ­χαιό­τη­τας.

Αυ­τή η προ­ϊ­στο­ρί­α α­φο­ρά μια μα­κρά ε­πο­χή μέ­χρι το 9.000 π.Χ., ό­ταν, ξαφ­νι­κά, έ­νας τε­ρά­στιος κα­τα­κλυ­σμός έρ­χε­ται να θέ­σει τέ­λος σ’ αυ­τή την ξέ­φρε­νη ε­ξε­λι­κτι­κή πο­ρεί­α. Έ­πει­τα α­πό αυ­τόν τον κα­τα­κλυ­σμό, ο προ­ϊ­στο­ρι­κός Έλ­λη­νας ε­ξα­φα­νί­ζε­ται και το έ­θνος πλέ­ον μπαί­νει στην αρ­χαιό­τη­τα. Βέ­βαια πολ­λά στοι­χεί­α, εν­δεί­ξεις, ό­πως και έ­να ση­μα­ντι­κό μέ­ρος των τε­χνι­κών και των θε­ω­ρη­τι­κών γνώ­σε­ων του προ­ϊ­στο­ρι­κού Έλ­λη­να, δια­σώ­ζον­ται και περ­νάνε αυ­τού­σια στον Αρ­χαί­ο Ελ­λη­νι­κό Πο­λι­τι­σμό. Βαθ­μιαί­α, μέ­σα α­πό την πρό­σθε­ση και άλ­λων, ε­πι­μέ­ρους στοι­χεί­ων, η ει­κό­να του προ­ϊ­στο­ρι­κού Έλ­λη­να εκ­συγ­χρο­νί­ζε­ται, μέ­χρι να φτά­σει να ταυ­τι­στεί με την ει­κό­να ε­νός σύγ­χρο­νου αν­θρώ­που.

Το ε­πό­με­νο και τε­λευ­ταί­ο στά­διο που δι­ή­νυ­σε η αρ­χαιο­πλη­ξί­α μέ­χρι να κα­τα­λή­ξει στην «ου­φο­λο­γί­α», α­φο­ρά αυ­τή α­κρι­βώς την με­τε­ξέ­λι­ξη του προ­ϊ­στο­ρι­κού και του αρ­χαί­ου ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­σμού σ’ έ­ναν υ­περ­σύγ­χρο­νο πο­λι­τι­σμό που ξε­περ­νά α­κό­μα και το ε­πί­πε­δο που έ­χει κα­τα­κτή­σει ο δυ­τι­κός πο­λι­τι­σμός στις μέ­ρες μας.

Για να μπο­ρέ­σει, φυ­σι­κά, να ε­πι­τευ­χθεί ο εκ­συγ­χρο­νι­σμός των θε­ω­ριών αυ­τών, μέ­χρι να κα­ταρ­γή­σουν την κυ­ρί­αρ­χη ε­ξε­λι­κτι­κή θε­ω­ρί­α και να α­να­σκευά­σουν το πα­ρελ­θόν με τους ό­ρους του πα­ρό­ντος, χρεια­ζό­ταν μια ο­λο­κλη­ρω­τι­κή α­να­νέ­ω­ση ό­σον α­φο­ρά τα ερ­γα­λεί­α που ε­πι­στρα­τεύ­ο­νται για να ε­πα­λη­θεύ­σουν αυ­τές τις θε­ω­ρί­ες. Η αρ­χαιο­λο­γί­α και η γλωσ­σο­λο­γί­α, ό­πως και η ε­πί­κλη­ση άλ­λων ε­πι­στη­μο­νι­κών κλά­δων, δεν ε­παρ­κούν πλέ­ον, μιας και το ζη­τού­με­νο ξε­φεύ­γει α­πό την ά­πο­ψη ό­λων των ε­πι­στη­μών για την ε­ξέ­λι­ξη της αν­θρω­πό­τη­τας μέ­σα στην ι­στο­ρί­α. Γι’ αυ­τό και οι πιο πρό­σφα­τες πη­γές των α­ντι­λή­ψε­ων αυ­τών δεν έ­χουν να κά­νουν με το χρό­νο, την ι­στο­ρί­α και την ε­ξέ­λι­ξη, ι­κα­νο­ποιού­νται α­πό την μυ­θο­λο­γί­α αλ­λά και την…ε­πι­στη­μο­νι­κή φα­ντα­σί­α.

Στο ε­πί­κε­ντρο αυ­τής της νέ­ας εκ­δο­χής δεν βρί­σκε­ται πια η αυ­το­χθο­νί­α, ο λί­θι­νος πο­λι­τι­σμός της Χαλ­κι­δι­κής και οι ε­ξε­ρευ­νή­σεις-α­ποι­κι­σμοί των Ελ­λή­νων, αλ­λά τα α­σύ­γκρι­τα τε­χνο­λο­γι­κά ε­πι­τεύγ­μα­τα που κα­τέ­κτη­σε σε α­νύ­πο­πτο χρό­νο ο αρ­χαί­ος ή προ­ϊ­στο­ρι­κός ελ­λη­νι­κός πο­λι­τι­σμός και που του ε­πέ­τρε­παν να α­να­πτύ­ξει …υ­πε­ρό­πλα λέ­η­ζερ, α­ε­ρο­πλά­να, υ­πο­βρύ­χια, α­κό­μα και δια­στη­μό­πλοια μιας και, στην πιο ευ­φά­ντα­στη εκ­δο­χή αυ­τών των θε­ω­ριών, οι Έλ­λη­νες –ό­ντας α­νή­συ­χα πνεύ­μα­τα– δεν πε­ριό­ρι­σαν τις α­να­ζη­τή­σεις τους σε αυ­τό τον πλα­νή­τη αλ­λά ε­πε­κτά­θη­καν και σε άλ­λους πλα­νή­τες και η­λια­κά συ­στή­μα­τα του γα­λα­ξί­α. Και φυ­σι­κά, αυ­τός ο πο­λι­τι­σμός –ό­ντας σε τέ­τοιο τε­χνι­κό και πνευ­μα­τι­κό ε­πί­πε­δο– δεν θα μπο­ρού­σε να ε­ξα­φα­νι­στεί α­πό έ­ναν κα­τα­κλυ­σμό ή α­πό ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη φυ­σι­κή κα­τα­στρο­φή. Μό­νο μια άλ­λη δύ­να­μη, ι­σό­τι­μη τε­χνο­λο­γι­κά και πνευ­μα­τι­κά, θα μπο­ρού­σε να α­να­γκά­σει αυ­τόν τον πο­λι­τι­σμό σε ε­ξα­φά­νι­ση. Και σύμ­φω­να μ’ αυ­τή την θε­ω­ρί­α, κά­πως έ­τσι εί­χαν τα πράγ­μα­τα, μιας και ο «κα­τα­κλυ­σμός» τώ­ρα υ­πο­κα­θί­στα­ται α­πό έ­ναν α­σύλ­λη­πτο πυ­ρη­νι­κό πό­λε­μο, ο οποί­ος πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στα βά­θη της προ­ϊ­στο­ρί­ας και δεν ά­φη­σε τί­πο­τε όρ­θιο στον πλα­νή­τη.

Μέ­σα στα πλαί­σια αυ­τής της στρο­φής, κα­τα­γρά­φο­νται και άλ­λες αλ­λα­γές ως προς τους στό­χους και τους προ­σα­να­το­λι­σμούς της αρ­χαιο­πλη­ξί­ας. Αυ­τή, τώ­ρα, στα­μα­τά να θαυ­μά­ζει το πα­ρελ­θόν και στρέ­φε­ται προς τον μεσ­σια­νι­σμό και μά­λι­στα προς έ­ναν τε­χνο­λο­γι­κό μεσ­σια­νι­σμό που εν­σω­μα­τώ­νει στην α­φή­γη­σή του τις πιο προ­ω­θη­μέ­νες προσ­δο­κί­ες της σύγ­χρο­νης τε­χνο­ε­πι­στή­μης. Ταυ­τό­χρο­να ξε­φεύ­γει α­πό τον βιο­λο­γι­κό και τον πο­λι­τι­στι­κό ρα­τσι­σμό, που υ­πό­βο­σκε πί­σω α­πό τα ε­πι­χει­ρή­μα­τα πε­ρί του ελ­λη­νι­σμού ως η­γέ­τη και γεν­νή­το­ρα της αν­θρω­πό­τη­τας, και α­να­πτύσ­σει ο­λο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο με­τα­φυ­σι­κές α­ντι­λή­ψεις, που κα­τα­λή­γουν εν τέ­λει σ’ έ­να ψευ­δο­θρη­σκευ­τι­κό πα­ρα­λή­ρη­μα.

Το ελ­λη­νι­κό έ­θνος δεν εί­ναι πια μό­νον ο η­γέ­της ή ο πρω­το­πό­ρος της δια­δρο­μής της αν­θρω­πό­τη­τας στη Γη. Ο ελ­λη­νι­σμός –εί­τε ως έ­νας γή­ι­νος, οι­κου­με­νι­κός και α­νώ­τε­ρος πο­λι­τι­στι­κά και τε­χνο­λο­γι­κά α­πό σή­με­ρα, πο­λι­τι­σμός, εί­τε ως ε­ξω­γή­ι­νος α­ποι­κι­στής– εί­ναι η α­φε­τη­ρί­α, η αρ­χή, δη­μιουρ­γός του εί­δους και μο­να­δι­κός υ­πεύ­θυ­νος για την ε­πο­ποι­ί­α του στον πλα­νή­τη. Α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο, ο προ­ϊ­στο­ρι­κός Έλ­λη­νας κι­νούν­ταν πέ­ρα α­πό τους νό­μους της φύ­σης, ε­νώ διέ­θε­τε μια εκ­πο­λι­τι­στι­κή δύ­να­μη και μια ορ­μή ε­ξε­ρεύ­νη­σης και α­να­ζή­τη­σης που ξε­περ­νού­σε κά­θε σύ­νο­ρο, α­κό­μα και το υ­πέρ­τα­το σύ­νο­ρο του δια­στή­μα­τος. Εν τέ­λει ο προ­ϊ­στο­ρι­κός πα­γκό­σμιος Ελ­λη­νι­σμός εί­ναι έ­νας συλ­λο­γι­κός θε­ός, δια­θέ­το­ντας ό­λες τις ι­διό­τη­τες που προ­κύ­πτουν α­πό αυ­τή την α­νώ­τα­τη υ­πό­στα­σή του: εί­ναι πα­ντο­δύ­να­μος, νι­κά­ει τον θά­να­το και ε­λέγ­χει με τον νου του τις δυ­νά­μεις ο­λό­κλη­ρου του σύ­μπα­ντος2 .

Και φυ­σι­κά, αυ­τή η νέ­α ψευ­το­θρη­σκεί­α έ­χει και την κι­βω­τό της. Ο δε­δη­λω­μέ­νος σκο­πός των κι­νή­σε­ων που α­να­φέ­ρο­νται σ’ αυ­τές τις α­πό­ψεις εί­ναι η κοι­νο­ποί­η­ση της μυ­στι­κής συμ­φω­νί­ας που συ­νή­ψε ο προ­ϊ­στο­ρι­κός ελ­λη­νι­κός πο­λι­τι­σμός αυ­τός με τους Νε­ο­έλ­λη­νες, για τη διά­σω­ση του έ­θνους αλ­λά και ο­λό­κλη­ρης της αν­θρω­πό­τη­τας α­πό τις σκο­τει­νές δυ­νά­μεις που την ε­ξου­σιά­ζουν α­πει­λώ­ντας την με α­φα­νι­σμό. Σύμ­φω­να με αυ­τήν την συμ­φω­νί­α, λοι­πόν, πο­λύ γρή­γο­ρα, σε κα­θο­ρι­σμέ­νη η­με­ρο­μη­νί­α που συ­νά­γε­ται α­πό την α­πο­κρυ­πτο­γρά­φη­ση διά­φο­ρων αρ­χαί­ων κει­μέ­νων, οι δυ­νά­μεις αυ­τές θα ε­πι­στρέ­ψουν ή θα α­να­γεν­νη­θούν για να α­πο­δώ­σουν στους Έλ­λη­νες την πραγ­μα­τι­κή τους θέ­ση στον πλα­νή­τη. Αίφ­νης, το ελ­λη­νι­κό DNA θα ε­νερ­γο­ποι­η­θεί στους α­πο­γό­νους των Ελ­λή­νων α­ποι­κι­στών του πλα­νή­τη και ο λα­ός μας θα προ­σεγ­γί­σει τα 100.000.000. Οι γνώ­σεις, η τε­χνο­λο­γί­α και η δύ­να­μη που θα μας α­πο­δο­θεί θα εί­ναι υ­πέρ­με­τρη κι έ­τσι θα ε­γκα­θι­δρυ­θεί στον πλα­νή­τη μας η αιώ­νια ελ­λη­νι­κή κυ­ριαρ­χί­α. Η μυ­θο­λο­γί­α της συ­χνής εμ­φά­νι­σης των UFO (Α­ΤΙΑ) στον ελ­λη­νι­κό χώ­ρο, μά­λι­στα, α­πο­τε­λεί την α­διά­σει­στη α­πό­δει­ξη της ύ­παρ­ξης αυ­τού του πο­λι­τι­σμού αλ­λά και συ­νι­στά έ­να ση­μά­δι που υ­πεν­θυ­μί­ζει την ι­σχύ της συμ­φω­νί­ας α­νά­με­σα στους Έλ­λη­νες και τους ε­ξω­γή­ι­νους προ­γό­νους.

Οι ε­κλε­κτι­κές συγ­γέ­νειες Αυ­τές οι α­κρο­βα­τι­κές ι­δε­ο­λο­γι­κές συν­θέ­σεις, που προ­σι­διά­ζουν πε­ρισ­σό­τε­ρο σ’ έ­να κα­κο­γραμ­μέ­νο μυ­θι­στό­ρη­μα ε­πι­στη­μο­νι­κής φα­ντα­σί­ας, δεν εί­ναι πρω­τό­τυ­πες. Προς τα τέ­λη του 20ου αιώ­να, πολ­λές τά­σεις της ά­κρας δε­ξιάς στην Ευ­ρώ­πη και τις Η.Π.Α. έ­χουν δια­τυ­πώ­σει πα­ρό­μοιες ι­δέ­ες. Πολ­λές μά­λι­στα α­πό τις α­να­φο­ρές μέ­σα σε με­τα­φυ­σι­κούς, α­πο­κρυ­φι­στι­κούς και μυ­στι­κι­στι­κούς μύ­θους της ά­κρας δε­ξιάς, στην Ευ­ρώ­πη και στις Η.Π.Α., α­να­πα­ρά­γο­νται αυ­τού­σιες και στην ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή των θε­ω­ριών αυ­τών.

Μπο­ρού­με, εν­δει­κτι­κά, να α­να­φερ­θού­με στους Αυ­στρια­κούς Νόρ­μπερ­τ Γιούρ­γκεν-Ρατ­χό­φερ και Ραλ­φ Ε­τλ και στους μύ­θους που α­νέ­πτυ­ξαν στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 1990, πε­ρί των να­ζι­στι­κών Α­ΤΙΑ και της ε­ξω­γή­ι­νης κα­τα­γω­γής των Γερ­μα­νών α­πό το η­λια­κό σύ­στη­μα του Αλ­δε­βα­ράν. Σύμ­φω­να μ’ αυ­τούς3 , η ε­ξω­γή­ι­νη κα­τα­γω­γή των Γερ­μα­νών ή­ταν γνω­στή τό­σο σε μυ­στι­κι­στι­κές και α­πο­κρυ­φι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις της Γερ­μα­νι­κής Ά­κρας Δε­ξιάς (ό­πως η Ε­ται­ρεί­α της Θού­λης) του 1910, ό­σο και στο Γ’ Ρά­ιχ. Μά­λι­στα, σύμ­φω­να πά­ντα με τους συγ­γρα­φείς, στε­λέ­χη του Ε­θνι­κο­σο­σια­λι­στι­κού κα­θε­στώ­τος κα­τα­σκεύ­α­σαν, μέ­σω τη­λε­πα­θη­τι­κής δια­γα­λα­ξια­κής ε­πι­κοι­νω­νί­ας με τους «Γερ­μα­νούς του Αλ­δε­βα­ράν», ι­πτά­με­νους δί­σκους για λο­γα­ρια­σμό του Γερ­μα­νι­κού Στρα­τού. Μέ­σω αυ­τών, λί­γο πριν την ήτ­τα των Γερ­μα­νών στον Β’ ΠΠ, οι να­ζί έ­στει­λαν μια α­πο­στο­λή στον Αλ­δε­βα­ράν για να ζη­τή­σουν βο­ή­θεια α­πό τους ε­ξω­γή­ι­νους α­δερ­φούς τους. Αυ­τή η δια­γα­λα­ξια­κή βο­ή­θεια, που θα έ­χει τη μορ­φή μιας τε­ρά­στιας στρα­τιω­τι­κής εκ­στρα­τεί­ας για την ε­πα­να­σύ­στα­ση του Γερ­μα­νι­κού Ρά­ιχ και την τε­λι­κή νί­κη των να­ζί, α­να­μέ­νε­ται να έλ­θει στον πλα­νή­τη μας κά­που ­με­τα­ξύ του 1992 και του 2005. Ό­πως και στην ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή, τα α­διά­σει­στα στοι­χεί­α που ε­πα­λη­θεύ­ουν αυ­τή την ι­στο­ρί­α εί­ναι οι συ­χνές εμ­φα­νί­σεις Α­ΤΙΑ στις Η.Π.Α. και την Ευ­ρώ­πη, τα ο­ποί­α δεν συ­νι­στούν τί­πο­τε άλ­λο πέ­ρα α­πό τα… α­να­γνωρι­στι­κά α­ε­ρο­σκά­φη που συ­νο­δεύ­ουν τη με­γά­λη εκ­στρα­τεί­α.

Πα­ρό­μοιες α­πό­ψεις εκ­φρά­ζει και ο Γερ­μα­νός συ­νω­μο­σιο­λό­γος Γιαν βαν Χέ­σλιν­γκ κα­τά τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του 1990. Ο Χέ­σλιν­γκ υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι η προ­σπά­θεια των Να­ζί να ε­πι­βάλ­ουν στον πλα­νή­τη την κυ­ριαρ­χί­α τους, προ­κει­μέ­νου να συμ­βάλ­ουν στην έ­λευ­ση του νέ­ου «Ά­ριου αν­θρώ­που», α­πο­τε­λού­σε στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έ­να ευ­ρύ­τε­ρο σχέ­διο των προ­ηγ­μέ­νων ε­ξω­γή­ι­νων του Αλ­δε­βα­ράν για τη διά­σω­ση του πλα­νή­τη α­πό τις «κα­τώ­τε­ρες, α­να­με­μιγ­μέ­νες φυ­λές». Τέ­λος, α­ξί­ζει να ση­μειώ­σου­με ό­τι υ­πάρ­χει και αγ­γλο­σα­ξο­νι­κή συμ­με­το­χή στην ε­πε­ξερ­γα­σί­α αυ­τών των μύ­θων. Ο πα­λαί­μα­χος Α­με­ρι­κά­νος συ­νω­μο­σιο­λό­γος Τζιμ Κιθ, υ­πο­στή­ρι­ζε σ’ έ­να βι­βλί­ο στα 1994, ό­τι Γερ­μα­νοί ε­πι­στή­μο­νες και βιο­μή­χα­νοι, οι ο­ποί­οι διέ­πρε­ψαν στις Η.Π.Α. με­τά τη λή­ξη του Β’ ΠΠ, έ­χουν ε­γκα­τα­στή­σει ή­δη μυ­στι­κές βά­σεις στον Ά­ρη, προ­κει­μέ­νου να εκ­κε­νώ­σουν σύ­ντο­μα τη μο­λυ­σμέ­νη και κο­ρε­σμέ­νη α­πό τον υ­περ­πλη­θυ­σμό Γη. Σύμ­φω­να με τον Κιθ, το σχέ­διο αυ­τό α­πο­τε­λεί τη συ­νέ­χι­ση της πο­λι­τι­κής α­πό­κτη­σης ζω­τι­κού χώ­ρου (Lebensraum) α­πό τους Να­ζί στο Διά­στη­μα. Πρέ­πει να α­νη­συ­χού­με;Σε πολ­λούς, οι θε­ω­ρί­ες αυ­τές φαί­νο­νται α­στεί­ες, κα­θό­λου σο­βα­ρές – και γι’ αυ­τό α­κίν­δυ­νες. Η δη­μο­τι­κό­τη­τα των α­πό­ψε­ων αυ­τών, ό­μως, συ­νη­γο­ρεί προς το α­ντί­θε­το. Στο βαθ­μό που το ελ­λη­νι­κό α­να­γνω­στι­κό κοι­νό και οι τη­λε­θε­α­τές α­πο­δέ­χο­νται ή του­λά­χι­στο προ­σεγ­γί­ζουν ευ­νο­ϊ­κά τις α­πό­ψεις αυ­τού του χώ­ρου, ου­δε­μί­α ση­μα­σί­α έ­χει ε­άν αυ­τές δεν πλη­ρούν τα γε­νι­κά, α­φη­ρη­μέ­να κρι­τή­ρια της ε­γκυ­ρό­τη­τας και της σο­βα­ρό­τη­τας. Εί­τε το θέ­λου­με, εί­τε ό­χι, οι φο­ρείς αυ­τών των α­πό­ψε­ων εί­ναι σχε­τι­κά δη­μο­φι­λείς και α­πο­λαμ­βά­νουν έ­να ε­πί­πε­δο α­να­γνω­ρι­σι­μό­τη­τας που θα ζή­λευαν, για πα­ρά­δειγ­μα, ό­λα τα μι­κρά κόμ­μα­τα και οι κι­νή­σεις του α­ντί­πο­δα του πο­λι­τι­κού φά­σμα­τος. Τού­το δεν ση­μαί­νει πως η­γε­μο­νεύ­ουν, ό­μως σα­φέ­στα­τα μπο­ρούν να ε­πη­ρε­ά­σουν μια α­πό τις πτυ­χές της λα­ϊ­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας στην χώ­ρα μας. Και δεν πρέ­πει να μας ε­φη­συ­χά­ζει το γε­γο­νός ό­τι α­πό αυ­τές τις θε­ω­ρί­ες δεν προ­κύ­πτει ξε­κά­θα­ρα έ­να α­κό­μα σχέ­διο πο­λι­τι­κής δρά­σης ή μια α­νά­γκη για την πο­λι­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των ο­πα­δών τους. Εξ άλ­λου, εί­ναι γνω­στό ό­τι η πο­λι­τι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση α­παιτεί πρώ­τα απ’ ό­λα έ­ναν υ­ψη­λό βαθ­μό συ­ναι­σθη­μα­τι­κής ταύ­τι­σης των αν­θρώ­πων με την «α­φή­γη­ση» στην ο­ποί­α συμ­με­τέ­χουν. Και σ’ αυ­τό το ε­πί­πε­δο, οι φο­ρείς αυ­τών των α­ντι­λή­ψε­ων ση­μειώ­νουν προς το πα­ρόν ση­μα­ντι­κές ε­πι­τυ­χί­ες.

Σημειώσεις

1.“Λί­θι­νος πο­λι­τι­σμός α­να­πτύ­χθη­κε στην Ελ­λά­δα πριν α­πό 12 ε­κατ. χρό­νια”, συ­νέ­ντευ­ξη του Ά­ρη Που­λια­νού στο πε­ριο­δι­κό Δαυλ­ός, τ. 230, Φε­βρουά­ριος 2001, σελ. 14727-14735. 2. Κων. Καρ­μι­ρά­ντζος, “Τα τέσ­σε­ρα μυ­στι­κά των Ελ­λή­νων: Κα­τα­κλυ­σμοί – “Θε­ός”- “Θά­να­τος”-Λό­γος”, πε­ριο­δι­κό Δαυ­λός, τ.243/Μάρ­τιος 2002, σελ.15687-15691. 3. Για μια ε­μπε­ρι­στα­τω­μέ­νη α­νά­λυ­ση και πε­ρι­γρα­φή ό­λων των μυ­στι­κι­στι­κών, α­πο­κρυ­φι­στι­κών, με­τα­φυ­σι­κών και μεσ­σια­νι­κών α­κρο­δε­ξιών ι­δε­ών, βλέ­πε Nicholas Goodrick Clarke, Μαύ­ρος Ή­λιος, εκ­δό­σεις Αρ­χέ­τυ­πο. Για την ε­κτε­νή πα­ρου­σί­α­ση των μύ­θων των Ρατ­χό­φερ και Ε­τλ, ι­διαί­τε­ρα, βλέ­πε σελ. 278-335.