Από την 6η Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του Άρδην (Οκτώβριος 2010)
του Κωνσταντίνου Ντίνου
Για να κατανοήσει κανείς τις εξελίξεις στα μείζονα εθνικά θέματα (τουρκικός επεκτατισμός, μακεδονικό ζήτημα, σχέσεις με την Αλβανία) πρέπει να λάβει υπόψη του τις εξής παραμέτρους :
Ι) Η εθνομηδενιστική-παγκοσμιοποιητική ιδεολογία της σημερινής κυβέρνησης έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο παροξυσμού, ώστε ελλείπει παντελώς η υποκειμενική βούληση υπεράσπισης μειζόνων εθνικών ζητημάτων. Όταν αντί να υπερασπίζεται το ελληνικό έθνος-κράτος, ο πρωθυπουργός ονειρεύεται την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, είναι εμφανές, πιστεύουμε, το πρόβλημα.
ΙΙ) Περαιτέρω, η ουσιαστική οικονομική, κοινωνική και οραματική χρεοκοπία της χώρας περιορίζει συντριπτικά τη δυνατότητα αποτελεσματικών διπλωματικών χειρισμών. Κάτω από την μπότα της τρόικας και υπό τη δαμόκλειο σπάθη του Mνημονίου, η ούτως ή άλλως προβληματική ελληνική εξωτερική πολιτική έχει καταστεί απολύτως υποτελής.
ΙΙΙ) Η πρόσδεση καθ’ ολοκληρίαν στο άρμα του αγγλοσαξωνικού συνασπισμού (με πιο πρόσφατη προσθήκη τη λυκοφιλία και με τοn σιωνισμό) στερεί τη χώρα από τις αναγκαίες για την επιβίωσή της συμμαχίες (με τη Ρωσία, την Κίνα, τις λοιπές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, τη Γαλλία) και μας αποξενώνει πλήρως από τον μέχρι πρότινος σχετικά φιλελληνικό αραβικό κόσμο.
IV) Η παράκαμψη του διπλωματικού μηχανισμού του υπουργείου Εξωτερικών και η αντικατάστασή του από εξωϋπηρεσιακούς, αμφίβολης εντιμότητας και πατριωτισμού, παράγοντες (βλέπε Άλεξ Ρόντος, Μαριλένα Κοππά), προοιωνίζονται, σε συνδυασμό με τις μυστικές συνομιλίες που διεξάγονται με την Τουρκία, τη δυσμενή έκβαση των ανοικτών ζητημάτων.
V) Η παντελής έλλειψη βαλκανικής πολιτικής οδηγεί σε πλήρη διπλωματική απομόνωση και εμποδίζει την ανάπτυξη εναλλακτικών πολιτικών παρεμβάσεων στην ευρύτερη περιοχή.
VI) Η ανάδυση της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης, με διάθεση υλοποίησης ανεξάρτητης από το δυτικό στρατόπεδο εξωτερικής πολιτικής, το όραμα εν πολλοίς του νεοθωμανισμού.
VII) Η αποδυνάμωση της κεντρικής κυβέρνησης μέσω του Καλλικράτη θέτει δυσμενείς υποθήκες τόσο στην περιοχή της Θράκης, όσο (και με διαφορετικό τρόπο) σε περιοχές με έντονο τοπικισμό, όπως η Κρήτη.
VIII) Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, με την ανάμειξή του στα εσωτερικά της Εκκλησίας της Ελλάδος και με το ενδεχόμενο της ανακήρυξης Αρχιεπισκοπής Δωδεκανήσων, συμβάλλει, ελπίζουμε παρά τις αντίθετες προθέσεις του, στην περαιτέρω αποδυνάμωση του ελληνικού έθνους-κράτους.
Πιο αναλυτικά, οι εξελίξεις:
Ελληνοτουρκικά
Α) Αιγαίο
Η παρεμπόδιση, από την Τουρκία, της ανακήρυξης από την ελληνική κυβέρνηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζωής (ΑΟΖ), οι οργιάζουσες φήμες περί πληθώρας υδρογονανθράκων στην ευρύτερη αιγαιακή περιοχή, το ασαφές πλέον των ελληνικών θέσεων για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, οι μυστικές συνομιλίες (57ος γύρος, όπως προσφάτως μας πληροφόρησε ο πρωθυπουργός) που συνεχίζονται χωρίς την ύπαρξη πρακτικών, η τουρκική εξωστρέφεια, που εκφράζεται με την πρόθεση ισχυροποίησης της ναυτικής της δύναμης (επιδίωξη για μία τουρκική Mare Nostrum;) συνθέτουν το νέο σκηνικό της υπερτριακονταπενταετούς ελληνοτουρκικής διένεξης στο Αιγαίο.
Είναι σαφές ότι η παραπομπή ζητημάτων στο Δικαστήριο της Χάγης κρύβει κινδύνους, ενώ η εμφάνιση και άλλων διεκδικήσεων από την τουρκική πλευρά, όπως η απαίτηση της λειτουργίας τζαμιών στην Κω και τη Ρόδο, η ανακίνηση αντιστοίχων μειονοτικών θεμάτων στα ανωτέρω νησιά, φανερώνουν τη σαφή κάμψη της ελληνικής πλευράς.
Ας σημειωθεί επιπλέον ότι σταδιακά ο 25ος παράλληλος φαίνεται να καθίσταται το όριο των επιχειρήσεων του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας. Οδεύουμε άραγε συνεπώς προς διχοτόμηση του Αιγαίου;
Β) Θράκη
Με γρήγορους πλέον ρυθμούς προχωρά η «Κυπροποίηση» της ελληνικής Θράκης.
Η εκδίωξη της Χαράς Νικολοπούλου από το Μεγάλο Δέρειο, η (προσωρινή;) διακοπή της λειτουργίας της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας της Θεσσαλονίκης, η διαφαινόμενη στελέχωση των μειονοτικών σχολείων από δασκάλους σταλμένους από τη «μητέρα-πατρίδα» Τουρκία, η λυσσαλέα προσπάθεια (ακόμα και βίαια, ενίοτε) τουρκοποίησης των Πομάκων (είναι χαρακτηριστική η αποφυγή πλέον χρήσης του όρου αυτού από την επίσημη ελληνική κυβέρνηση), η διεκδίκηση για πρώτη φορά του Δήμου Κομοτηνής από αμιγώς τουρκόφρον ψηφοδέλτιο, καθώς και η αλλαγή πλέον της εθνολογικής σύνθεσης και του Νομού Έβρου, είναι μερικά από τα πιο πρόσφατα γεγονότα.
Αν συνεχιστεί η πορεία αυτή, η Αυτόνομη Δημοκρατία της Ροδόπης (σε συνδυασμό με την πλήρως εκτουρκισθείσα βουλγαρική Βόρεια Θράκη) είναι ζήτημα ολίγων ετών πλέον.
Γ) Πολιτιστικός Νεοθωμανισμός
Η σύνδεση της λειτουργίας στην ιστορική Μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο με τη λειτουργία τζαμιών στην Αθήνα, ίσως ακόμη και στο ιστορικό κέντρο της, από τον Τούρκο πρωθυπουργό, η αναπτυσσόμενη ρητορική περί κοινής οθωμανικής κληρονομιάς στα Βαλκάνια, η αιφνίδια διάθεση μεγάλων κονδυλίων για την αναστήλωση ερειπιώνων- τζαμιών στη Βέροια, την Άρτα, τα Ιωάννινα από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού (τη στιγμή που πλήθος μουσείων, αρχαιολογικών χώρων και μνημείων της μεσαιωνικής μας ιστορίας υπολειτουργούν), η τουρκολαγνεία των ελληνικών τηλεοπτικών διαύλων (με το αζημίωτο, βεβαίως, δικαίως των μεγαλοϊδιοκτητών, που διατηρούν μεγάλες επενδύσεις στην «Ινσταμπούλ» και αλλαχού), η διεκδίκηση της τουρκικής υπηκοότητας από τους Κρήτες ιεράρχες και η συνεχής ανάμειξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην ελλαδική επικράτεια δείχνουν τη διεύρυνση της τουρκικής ατζέντας διεκδικήσεων σε καινοφανή πλέον πεδία.
Μακεδονικό Ζήτημα
Η προσπάθεια άρσης των «κόκκινων γραμμών» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που ετέθησαν μέσω του βέτο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, στο Βουκουρέστι, είναι περισσότερο από εμφανής.
Το προβληματικό της προτεινόμενης ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη» (το οποίο υπονοεί την ύπαρξη «σκλαβωμένων περιοχών», της «Μακεδονίας του Αιγαίου» και της «Μακεδονίας του Πιρίν») και, κυρίως, η διαφαινόμενη μη αλλαγή του συνταγματικού ονόματος του κράτους των Σκοπίων (οπότε, αποχαιρετούμε οριστικά το αξίωμα μιας ονομασίας για όλες τις χρήσεις και έναντι όλων), συνιστούν μείζονες ελληνικές υποχωρήσεις.
Αν συνυπολογίσουμε την απόπειρα ένταξης των Σκοπίων στη Σύνοδο του ερχομένου Νοεμβρίου στο ΝΑΤΟ (και προφανώς, ακολούθως, έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση), την ανάμειξη του τυχοδιώκτη, πολυπράγμονα κ. Άλεξ Ρόντος (σε τέτοιο σημείο, ώστε να το καταγγείλει ακόμη και ο υπουργός από το Εξωτερικό φον Δρούτσας!!!), έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε.
Άλλωστε, το γεγονός και μόνο ότι ο πρωθυπουργούς – Φιλέας Φογκ κ. Παπανδρέου, ενώ συναντήθηκε κατ’ επανάληψη με σημαίνοντες παράγοντες του αμερικανοεβραϊκού λόμπι, ενώ εκφώνησε πύρινους λόγους για την κλιματική αλλαγή, τη μεσογειακή διατροφή(!!) και την ανάγκη παγκόσμιας διακυβέρνησης, αρνήθηκε επανειλημμένα να συναντηθεί με τις Παμμακεδονικές μας Οργανώσεις Αμερικής και Καναδά (προφανώς, για να μη δεσμευθεί σε τίποτα) είναι άκρως χαρακτηριστικό των κυβερνητικών προθέσεων ως προς το Μακεδονικό Ζήτημα. Μολαταύτα, η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει ότι, υπό ορισμένες συνθήκες, το Μακεδονικό μπορεί να αποτελέσει θρυαλλίδα μειζόνων πολιτικών εξελίξεων, ο δε συνδυασμός της ταχύτατης για τα δεδομένα της Μεταπολίτευσης αποδόμησης της πολιτικής ηγεμονίας του ΠΑΣΟΚ, με την παρουσία στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης του Αντώνη Σαμαρά (με το γνωστό πολιτικό παρελθόν) είναι αυτός καθ’ εαυτός εκρηκτικός.
Αλβανία
Η δολοφονία του ομογενή Αριστείδη Γκούμα στη Χιμάρα, με άκρως ειδεχθή μάλιστα τρόπο, είναι το επιστέγασμα της αποθράσυνσης του αλβανικού σοβινισμού.
Σαφέστατα οικονομικά κίνητρα, που αφορούν τις περιουσίες-φιλέτα των ομογενών στην παραλιακή ζώνη της Χιμάρας, αλλά και η πρόθεση του αλβανικού κράτους να κάμψει το αγωνιστικό ελληνόφρον πνεύμα των Χιμαριωτών κρύβονται πίσω από την πράξη αυτή. Η συνεχής δε ανακίνηση του θέματος των Αλβανοτσάμηδων, ενίοτε με την αρωγή ΜΚΟ και γνωστών εθνομηδενιστικών κύκλων από την Ελλάδα, και ο απειλητικός για τη σταθερότητα όλων των Βαλκανίων αλβανικός αλυτρωτισμός, που αναμένεται να κορυφωθεί τις επόμενες δεκαετίες, δηλητηριάζουν ακόμα περισσότερο το κλίμα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις.