Ακόμα και για παλαιό και πρώην συνεργάτη τους μισαλλόδοξοι, τυφλοί κι επίμονοι λογοκριτές οι εθνομηδενιστές «Ιοί» της Ελευθεροτυπίας
Επιστολή του Γιώργου Χατζόπουλου προς τον “Ιο” της Ελευθεροτυπίας δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 78 (2/10)
Αγαπητέ μου «Ιέ»,
Διάβασα το καλογραμμένο, «repousse» (=περίπου διακοσμητικό, γαλλιστί), κείμενό σου του περασμένου Σαββάτου (20-10-2007) στην «Ε», το συναισθηματικά, ίσως, απαραίτητο αυτό ρέκβιεμ, για το γνωστό φιάσκο με τη γνωστότερη «ιστορία» της ταλαίπωρης καθηγήτριας σου και της άμοιρης υπουργού μας κ.λπ… κ.λπ..
Αναρωτιέμαι όμως: πώς να γίνει «κατανοητός» (ή έστω «διανοητός») ο κασσάνδριος ζόφος που προλέγεις (στην κατακλείδα του κειμένου σου) για «το μέλλον (και) της Αριστεράς», όπως γράφεις; Δικαιολογούν αυτή την απόγνωση ο «ενθουσιασμός» και τα χάχανα κάποιων χαζοχαρούμενων Αριστερών; Ή μήπως το γαρ πολύ της θλίψεως…;
Και αν για τον κάθε σκεπτόμενο και ενεργούντα, με αφετηρία τα γενικά συμφέροντα των ιστορικά υπαρκτών και αμυντικά ενεργών ενοτήτων (όπως είναι εισέτι για τους λαούς η ολότητα «έθνος» στην εποχή μας), είναι αδιανόητο να χρίζεται «εθνικό» ό, τι είναι αντιλαϊκό, (σε άκρως σχηματική διατύπωση, βέβαια), πώς να δεχτούμε την απερίφραστη διαβεβαίωση, που περιέχεται στο κείμενό σου, περί των «υποτιθεμένων ανθελληνικών σχεδίων που απεργάζονται (τάχα απεργάζονται δηλ., λες εσύ) τα ποικιλώνυμα κέντρα της παγκοσμιοποίησης»;
Μήπως νομίζεις πως αρκεί η πρόχειρη καταφυγή στην ψυχολογία του… βάθους, για «πιο αρχαϊκές (εξού και εξαιρετικά φοβικές) δοξασίες για τους όρους επιβίωσης του σύγχρονου ελληνισμού»; Αρχαϊκές δοξασίες για την επιβίωση του σύγχρονου ελληνισμού… Ε!… Εδώ πώς να μη μπερδεφτώ με το κατηγόρημα του χρόνου και πώς να οικονομήσω τα πρωθύστερα των αιτίων και των αιτιατών;…
Μήπως πίσω από όλες αυτές τις κουβέντες κρύβεται η –ποικίλης εκάστοτε αιτιολογίας– απροθυμία να στοιχηθούμε με την κατεύθυνση στην οποία, αυτομάτως, μας ωθούν, στις κρίσιμες ώρες, τα θετικά ιστορικά «μιμίδια» της ρωμιοσύνης (κάτι σα κοινωνικά γονίδια, δηλαδή) που διαμόρφωσε στο υποσυνείδητο όλων η μακρόχρονη, περιπετειώδης και μαρτυρική πορεία της συλλογικής ζωής των ανθρώπων αυτού του τόπου;…
Μήπως νομίζεις κι εσύ, ότι οι ποζάτοι μικροϊδιοκτήτες κάποιων ιστορικών γνώσεων και μεθόδων, –συνήθως έμμεσοι, και κάποτε «αγνοί», απολογητές μεγάλων σχεδιασμών και πλασιέ διαφόρων σκοπιμοτήτων– με την «τάξη του λόγου» του επαγγέλματος και της ειδημοσύνης τους και με τις ποικίλες εξαρτήσεις τους, μπορούν να υποκαταστήσουν ή και να αχρηστεύσουν τη ιστορική λειτουργία της συλλογικής μνήμης;…
Μήπως, ειδικότερα, μας ενοχλεί το εγγενές αντιστασιακό ταπεραμέντο –και του πιο αφανούς πολίτη της χώρας αυτής– που δεν δέχεται, με τίποτα, να του εγγυηθούν οι Μπους, οι Σολάνες και οι Σόροι τα δικά του ανθρώπινα δικαιώματα: στη ζωή, στην αξιοπρέπεια και, φυσικά, στην ιστορία του;…
Λέω, μήπως… πρέπει να μην τα βλέπουμε και τόσο «ζοφερά», και ίσως χρειάζεται να ξαναδούμε πιο ψύχραιμα το θέμα;
Σε χαιρετώ εγκαρδίως
* Ο Γιώργος Χατζόπουλος, εκδότης των Εκδόσεων Κάλβος είχε στείλει στον “Ιό της Ελευθεροτυπίας”, -στον οποίο επί χρόνια είχε παραχωρήσει πρόσβαση στο πλούσιο αρχείο του- την παραπάνω επιστολή, μετά από κείμενο του Ιού που υποστήριζε την κ. Ρεπούση. Βεβαίως το κείμενό του δεν δημοσιεύτηκε ποτέ παρά τις επανειλημμένες μάλιστα οχλήσεις του σε συντελεστές του Ιού. Τους είχε μάλιστα ρωτήσει αν πρόκειται για τον “Ιό της Ελευθεροτυπίας ή τον Ιό της μισαλοδοξίας”! Μετά το νέο κείμενο του “Ιού” υπέρ της κ… Δραγώνα αυτή τη φορά, έδωσε αυτή την παλιά επιστολή για δημοσίευση στο Άρδην.
