Του Κώστα Καραΐσκου
Στο πρόβλημα της Ψευτομακεδονίας θα προσπαθήσω να διατυπώσω ένα πλαίσιο λύσης που θα βασίζεται σε ό,τι θεωρώ ευκταίο και εφικτό. Λύση που θα άφηνε ακέραια την ιστορία μας, τον αυτοσεβασμό μας, την πατρίδα μας και που θα ήταν στα μέτρα των σημερινών δυνατοτήτων του κράτους «μας».
Καμμία απροϋπόθετη διαπραγμάτευση
Είναι εξωφρενικό να συζητάμε με μια χώρα που δηλώνει ανοιχτά και σε κάθε τόνο ότι εποφθαλμιά το εθνικό μας παρελθόν και την εδαφική μας ακεραιότητα. Δυστυχώς η Ελλάδα έχει αποκτήσει μία ιδιότυπη αντίληψη για τον «διάλογο», προσπαθώντας να διαχειριστεί σε πολιτισμένο πλαίσιο την εξ Ανατολών βαρβαρότητα, αλλά εδώ οι όροι της ισχύος είναι υπέρ μας. Με ποιαν δύναμη θα συρθούμε να συζητάμε όταν όλα αυτά τα χρόνια η σκοπιανή στάση όχι μόνο δεν μετριάστηκε αλλά στα χρόνια του Γκρούεφσκι παροξύνθηκε κιόλας; Αν όντως η σημερινή σκοπιανή Κυβέρνηση φρονεί άλλα, περιμένουμε αποδείξεις: τις απαραίτητες αλλαγές στο Σύνταγμα, στην Εκπαίδευσή τους, στην δημόσια σημειολογία (αγάλματα, ονοματοδοσίες, χάρτες…). Αν δεν αποποιηθούν εμπράκτως και σε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα τις αναφορές στην μακεδονική μας αρχαιότητα και τον επίσημο αλυτρωτισμό τους, τι θα καθήσουμε να συζητήσουμε; Αν ο Αριστοτέλης έγραφε μακεδονικά ή αν η Χαλκιδική είναι κατεχόμενη από την Ελλάδα;
Εφόσον αυτά τα στοιχειώδη δεν συμφωνηθούν και δεν συμβούν σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, που είναι και το απείρως πιθανότερο, οφείλουμε να προχωρήσουμε σε μία οργανωμένη εκστρατεία που θα ενημερώνει ξένες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς για τα δύο αυτά ευνόητα ζητήματα. Ειδικά το πρώτο, που αφορά τον πολιτισμό, θα είναι ταυτοχρόνως και μία μεγάλη διαφήμιση και προβολή της πατρίδας μας, πολλαπλώς ωφέλιμη, στο πλαίσιο δε αυτό μπορούν να αξιοποιηθούν και όλοι οι σοβαροί επιστήμονες που βεβαιώνουν την ελληνικότητα της αρχαίας Μακεδονίας (χώρια που μπορεί να πειστούν και οι …πολιτικοί μας). Ώς πότε; Μέχρι τον αιώνα τον άπαντα!
Αν πάλι γίνει η μεγάλη έκπληξη και κάποια στιγμή κινηθούν οι Σκοπιανοί στη γραμμή της λογικής και συνεννόησης που προτάσσουμε, τότε μπορούμε να συζητήσουμε και για το όνομα της χώρας. Εφόσον ακόμη τους ενδιαφέρει εξίσου ζωηρά το μακεδονικό όνομα – πράγμα απίθανο, αφού θα έχει αδειάσει από το σημερινό του ληστρικό περιεχόμενο – θα μπορούμε να δούμε κι έναν λογικό συμβιβασμό, σε συνδυασμό βεβαίως με τα ονόματα που θα παράγει για την ιθαγένεια και τη γλώσσα της χώρας αυτής.
Βεβαίως το πιθανότερο σενάριο σήμερα δεν είναι άλλο από την διάλυση του κρατιδίου και την διανομή του μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας, αφού αυτές είναι οι εθνικές πραγματικότητες στην περιοχή, είτε μας αρέσουν είτε όχι. Ενώπιον αυτής της προοπτικής πολλοί ενίστανται και μιλούν για την χρησιμότητα ενός εμβόλιμου κράτους, κάτι εύλογο πλην μη εξαρτώμενο από την δική μας στάση. Μπορούμε να κρατήσουμε εμείς στη ζωή ένα τεχνητό κράτος, παραχωρώντας μάλιστα την εθνική μας περηφάνεια και ψυχή, προκειμένου να μην συναντηθούν στον βορρά μας Αλβανοί και Βούλγαροι; Κι αν τελικά διαλυθεί, θα έχουμε παραχωρήσει το όνομα της Μακεδονίας στο βουλγαρικό κομμάτι για τα …περαιτέρω!
Στροφή στην Αλβανία
Ποια λοιπόν μπορεί να είναι η πολιτική μας ενώπιον μιας τέτοιας μελλοντικής εξέλιξης; Επειδή γίνεται πολύς λόγος για την σπατάλη διπλωματικού και άλλου κεφαλαίου στο θέμα των Σκοπίων, τη στιγμή που το χρειαζόμαστε έναντι του βασικού αντιπάλου που είναι η Τουρκία, θα συμφωνήσουμε. Και θα αναρωτηθούμε πάλι για ποιον λόγο δεν επενδύουμε κάθε διαθέσιμο κεφάλαιο στην ανάπτυξη της ελληνοαλβανικής φιλίας. Οι Αλβανοί είναι το δημογραφικά δυναμικότερο στοιχείο στην Βαλκανική και ταυτοχρόνως έχουν την εύνοια των Αμερικανών. Βρίσκονται ακόμη σε φάση διαμόρφωσης τόσο της κρατικής τους πολιτικής όσο και της εθνικής τους ταυτότητας. Έχουμε τρανταχτά παραδείγματα ένταξης και συμβίωσης από το αρβανίτικο παρελθόν μέχρι τις εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικών μεταναστών που μετά το 1990 είτε ήρθαν κι έμειναν στην Ελλάδα είτε επέστρεψαν στη χώρα τους με τη νοσταλγία της δικής μας. Μιλούν παντού ελληνικά, είναι οι μισοί χριστιανοί, έχουν πειστεί βιωματικά για την ανυπαρξία κινδύνου από την πλευρά μας… Τι άλλη βάση για την ανάπτυξη σχέσεων μπορούμε να προσδοκούμε από έναν γείτονα; Τα «προβλήματα» των Τσάμηδων και των Βορειοηπειρωτών είναι αστεία αν συγκριθούν με τα ενδεχόμενα οφέλη και σε κάθε περίπτωση όταν αποκατασταθεί ένα άλλο κλίμα θα βρεθούν οι απαντήσεις. Η Αλβανία πρέπει να είναι στρατηγικός μας σύμμαχος κι όχι πελάτης της Τουρκίας. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικός στόχος για τη χώρα μας, που αφενός θα μας εξασφάλιζε έναντι τυχόν εξελίξεων στα Σκόπια κι αφετέρου θα μείωνε τον τουρκικό κίνδυνο που σήμερα απλώνεται μέχρι το λιμάνι του Αυλώνα.
