Να κάνουμε έναν έρωτα όλο τρέλα
σαν να ’ναι η τελευταία μας φορά,
ατέλειωτο ταξίδι πηγαινέλα
στου πόθου τα γαλάζια τα νερά.
Λ. Παπαδόπουλος
(ερμηνεία: Τόλης Βοσκόπουλος)
της ομάδας “ΕΛΛΑΔΑ 2021”
Στου Αιγαίου τα γαλάζια τα νερά πιστοποιήθηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο ο “παράνομος” έρωτας (που, μεταξύ μας, ήταν “βούκινο” σε όλον τον κόσμο εκτός από τους κομματικοδίαιτους βαστάζους) μεταξύ της ριζοσπαστικής “άκρας” Αριστεράς και του παγκοσμιοποιημένου, νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ένας έρωτας όλο “πάθος” που ολοκληρώθηκε στα φτηνά σεντόνια του εθνομηδενισμού που με κάθε ευκαιρία απλώνουν οι δύο “ερασταί” για να διαφημίσουν τον παγκοσμιοποιημένο, απανθρώπινο κοινωνικό χυλό που οραματίζονται.
Κι αν στην αρχή η ΑκροΑριστερίτσα, άμαθη και ασύνηθη σε αυτά, μπορεί να έκανε κόνξες και πείσματα, αρκούσε όμως λίγη σαμπάνια, καναδυό αστακοί, μαύρο χαβιάρι και το νωχελικό κούνημα του κότερου στα γαλάζια νερά του Αιγαίου για να πέσουν οι αντιστάσεις της και να ενδώσει στην εισπήδηση του Κεφαλαίου. Μπροστά σ’αυτόν τον επικό έρωτα, τον συγκλονιστικό και μεγάλο, τον ασύνορο, αλήθεια πως μπορείτε εσείς οι μικροί, τα ανθρωπάκια τα ριζωμένα σε ταυτότητες, σε αξίες, σε παραδόσεις και ιστορικές μνήμες να γκρινιάζετε; Την ώρα μάλιστα που η κάθε αυθεντικά αισθαντική κοΖμοπολίτικη καρδιά ριγά στην προοπτική μιας αποεθνικοποιημένης μάζας χαμηλόμισθων καταναλωτών που προσμένουν ότι θα γεννηθεί από την ένωση αυτή!
Μπορεί η ΑκροΑριστερίτσα να ζητήσει συγνώμη με αυθεντικά καυτά δάκρυα λίγο πριν από τις κάλπες η γλύκα όμως της ανάμνησης θα μένει .. και πάλι θα ξανακυλίσει, ξανά και ξανά! Γιατί δεν είναι μικρό πράγμα να απλώνονται στα πόδια σου οι “κήποι των ασσασίνων” με όλες τους τις απολαύσεις όταν απλώς είσαι ένας ημιαμόρφωτος φιλόδοξος με μηδενικές ικανότητες για κάτι παραγωγικό αλλά ακόρεστη όρεξη για απολαύσεις και τεράστιο ταλέντο στην εξαπάτηση των ευκολόπιστων. Κι αν κάποιοι έκαναν καριέρα στο παρελθόν ως αναρχοβοσκοί και μεγαλοακτιβιστές, αυτά είναι πενταροδεκάρες (“πήνατς” όπως όπως θα έλεγε ο Πάιατ) τώρα έφτασε η ώρα για τα “μεγάλα σαλόνια”. Τι παραπάνω λοιπόν θέλετε για να πειστείτε; Το να μην έχεις φραγμούς, όρια και σύνορα, αποδίδει! Αδρά!
Κάπως έτσι λοιπόν αρχίζουν και γίνονται δυσδιάκριτα τα σύνορα στο Αιγαίο. Και με τις φυσαλλίδες της σαμπάνιας γίνονται ακόμη πιο θολά! Μέχρις εξαφανίσεως!
