από το Άρδην τ. 100, Απρίλιος-Ιούνιος 2015 (τ. 1, Μάρτιος 1996)
Πέθανε στις 17 Φεβρουαρίου ο Μιχάλης Ράπτης, σύντροφός μας, συναγωνιστής μας στην προσπάθεια έκδοσης του ΑΡΔΗΝ, στο οποίο έστειλε και το τελευταίο του κείμενο, μια μέρα πριν τον θάνατό του. Πέθανε ένας «ευπατρίδης της παγκόσμιας επανάστασης», ένας αγωνιστής της εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης των λαών, ένας μαχητής της απελευθέρωσης και της εθνικής αξιοπρέπειας της Ελλάδας. Πέθανε πικραμένος για την κατάντια της χώρας μας, εκείνης που άφησε νέος πριν τον πόλεμο για να περιπλανηθεί, στα μονοπάτια της Παγκόσμιας Επανάστασης, για να την ξαναβρεί ώριμος πια, τόσο αλλαγμένη. Αυτό που τον πίκραινε περισσότερο ήταν η έκπτωση των Ελλήνων στη μεταπολίτευση, η απώλεια της αγωνιστικότητας, το «τζάμπα μάγκες» του homo metapoliteuticus catafertzicus. «Ζούμε στο κοίλον της ιστορίας», έλεγε. Αλλά δεν έχασε ποτέ την αγωνιστικότητά του. Ούτε λεπτό. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του πάλευε με όλους τους τρόπους για την Ελλάδα και την επανάσταση.
Γιώργος Καραμπελιάς
Η κρίση των Ιμίων κατέδειξε βασικά πράγματα για την παρούσα κατάσταση στη χώρα μας. Επιβεβαίωσε τα κοινά σχέδια Ουάσιγκτον Άγκυρας για μια αποφασισμένη τροποποίηση του καθεστώτος στο Αιγαίο παρασύροντας την Αθήνα σε διαπραγματεύσεις. Κατέδειξε επίσης πόσο η πίεση αυτή θα είναι μεγάλη, αναγκάζοντας την Αθήνα να αντιμετωπίσει στήθος προς στήθος τη στρατιωτική αναμέτρηση. Κατέδειξε ακόμα σε ποιο βαθμό έχει ατονίσει η εθνική ευαισθησία της άρχουσας τάξης, αλλά και μέρους του λαού.
Γιατί, μπροστά σε μια τόσο σοβαρή εθνική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, το φυσικότερο θάταν τα διάφορα μαζικά της κόμματα φανερά ανίκανα, το καθένα μόνο του, να την αντιμετωπίσει, να στρεφόταν εξ ιδίων προς λύση εθνικού ενιαίου μετώπου δημοκρατικά στηριζόμενου στον λαό.
Αλλά ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο, τα διάφορα κόμματα αλληλοσυγκρούονται και αλληλοκατηγορούνται με τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς δίδοντας έτσι την εικόνα μιας χώρας χωρίς σοβαρή εθνική ηγεσία, ικανή να αντιλαμβάνεται και να ανταποκρίνεται έγκαιρα στις ανάγκες του λαού και του Έθνους της.
Το γεγονός ότι επισημαίνεται μονομερώς ο «τουρκικός» κίνδυνος και συγκαλύπτεται ο αποφασιστικός ρόλος της Ουάσιγκτον δείχνει πόσο παραπλανητικά φέρεται η ελληνική ηγεσία, προετοιμασμένη να αποδεχθεί σειρά εθνικών παραχωρήσεων στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη, για τις οποίες υπάρχει ολοφάνερα υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς την Άγκυρα.
Η κρίση βέβαια θα συνεχιστεί. Και θα θέσει ως καθήκον σε όσους κατέχονται όχι από κραυγαλέο εθνικισμό, τρόπο επίδειξης χωρίς βάθος και δύναμη πατριδοκαπηλείας, αλλά από γνήσιο εθνισμό και αντιιμπεριαλιστική διάθεση, τον σταθερό προσανατολισμό προς έγκαιρη δημιουργία ενιαίου εθνικού μετώπου στηριζόμενου στον δημοκρατικό Λαό στη βάση.
Φλεβάρης 1996
Μ. Ν. Ράπτης
