Από το Άρδην τ. 4 Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1996
Δεκαπενταύγουστος. Νέα Υόρκη. Η καρδιά του ϱλληνισμού, στην καρδιά του κτήνους. Με το πλακάτ και μια ελληνική σηµαία µε τις φωτογραφίες των δύο νεκρών στον ώμο διασχίζω την Αστόρια…
Είμαστε γύρω στους πεντακόσιους. Οἱ µπάτσοι µας κάνουν τη ζωή δύσκολη… Κάποιοι απ΄ αυτούς υπερβάλλουν εαυτούς και αρπάζουν τις σημαίες… διότι απαγορεύονται ξύλα µπροστά από τα ΗΕ. -οι λόγοι είναι εύγλωττοι. Αρχίζουν οι αψιμαχίες. Πού’ σαι Βάσο να µε δεις να υπερασπίζομαι το ᾿κουρελόπανο της Ζυρίχης’. Ο κόσμος ανεξαρτήτως ηλικίας έχει άγριες διαθέσεις. Καθ’ όλη τη διάρκεια της συγκέντρωσης έγιναν απανωτά ντου για να προχὠρήσουµε για πορεία, γιατί οἱ µπάτσοι µας εἶχαν στριµώξει σε έναν παράπλευρο δρόµο και δεν µας άφηναν να πάµε στην τουρκική πρεσβεία µε τίποτα. Όταν μάλιστα συνέλαβαν τα παιδιά, τα πνεύματα ήταν πολύ οξυμένα.
Ο κόσµος, κύρια Κύπριοι, Και μάλιστα δύο ηλικιών. είτε νέοι είτε ηλικιωμένοι. Οἱ µέσες ηλικίες ήταν απούσες. Ήταν κυρίως στους νέους όπου
μπορούσες να διακρίνεις και αρκετούς Ελλαδίτες…
Κώστας Γεώρμας
