του Θ. Ντρίνια, από το Άρδην τ. 68, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2008
Ανεκδιήγητος
Υπάρχει ένας πολιτικός στην Ελλάδα ο οποίος πραγματικά βρίσκεται στον κόσμο του. Το πώς ονομάζεται δεν αποτελεί έκπληξη: Γεώργιος Α. Παπανδρέου. Το κόμμα του βιώνει συνθήκες διάλυσης, οι οποίες αποτυπώνονται σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις με νούμερα που κατεβάζουν την εκλογική του απήχηση στο 24% και ανεβάζουν τη δυσαρέσκεια του κόσμου στο 90%. Η εκλογή Τσίπρα, μάλιστα, στην ηγεσία του ΣΥΝ δημιουργεί μια πρωτοφανή, για τα δεδομένα της τελευταίας 25ετίας, διαρροή ψήφων από το ΠΑΣΟΚ σε ένα κόμμα αριστερότερά του που μέχρι πριν 4 χρόνια πάλευε να μπει στη Βουλή! Κι ενώ όλοι στο ΠΑΣΟΚ έχουν καταλάβει ότι η εκλογή Τσίπρα πλαγιοκοπεί την ανερμάτιστη ηγεσία του κόμματος, τείνοντας να δημιουργήσει μια ανεξέλεγκτη αιμορραγία, ο Πρόεδρος του διαπράττει τη μία γκάφα μετά την άλλη. Τελευταίο παράδειγμα, η συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», όπου υπεραμύνεται της άποψής του για κατάργηση του Αρθρου 16 του Συντάγματος, που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων! Τη στιγμή, δηλαδή, που έχει να αντιμετωπίσει στην ηγεσία του ΣΥΝ έναν άνθρωπο ο οποίος εκτοξεύτηκε πολιτικά επειδή δημιούργησε την εικόνα του φανατικότερου υποστηρικτή της νέας γενιάς που διαδήλωνε στους δρόμους πέρυσι για το «άρθρο 16», ο ΓΑΠ επιλέγει ακριβώς αυτή τη στιγμή για να επαναφέρει τα νεοφιλελεύθερα οράματά του! Αν αυτό δεν λέγεται (πολιτικά) αυτοκτονικός ιδεασμός, τότε τι λέγεται;
Μπουμπούκια
Σε πραγματικό ντελίριο βρίσκεται το επιχειρηματικό-πολιτικό-εκδοτικό σινάφι του εκσυγχρονισμού, της οργανικής διανόησης της Κεντροαριστεράς και της προόδου, της μιντιακής διαπλοκής και των διαφόρων πρεσβειών, για τον νέο Αρχιεπίσκοπο! Από τους Αγγελοπουλαί-ους μέχρι την Τεγοπούλου και από τον Πρετεντέρη μέχρι τους γνωστούς απηνείς διώκτες της τρομοκρατίας και τους νεοφιλελεύθερους, όλοι έχουν ανακουφιστεί και ενθουσιαστεί από την επιστροφή της Εκκλησίας της Ελλάδος «στη σεμνότητα και τη ταπεινότητα» και «στα απάνεμα νερά της… συνοδικότητος και της γνήσιας ορθοδόξου πίστεως»*. Μέχρι και ο Τσίπρας, στον πρώτο λόγο του ως Πρόεδρος του ΣΥΝ ένιωσε την ανάγκη να «κάνει άνοιγμα» στην Εκκλησία, για να πορευτούν μαζί, τώρα που αλλάζει σελίδα! Είναι προφανές και στον πιο αδαή ότι η πλειοψηφία του εν Ελλάδι κατεστημένου παίζει φανατικά τη μετοχή «Ιερώνυμος» και δεν το κάνει για θεολογικούς, εκκλησιολογικούς λόγους. (Φαντάζεστε τον …Κακαουνάκη να είχε τέτοιες ανησυχίες;). Ποντάρουν όλοι στις «τρελές» υπεραξίες που θα αποκομίσουν από μια ενδεχόμενη αφωνία της Εκκλησίας και μια επιστροφή της στο «κατηχητικό της ενορίας και το μνημόσυνο της Κυριακής». Ας ελπίσουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν θα πάρει το ρολάκι που του προβάρουν οι κυρίαρχοι, και θα αποτελέσει γι’ αυτούς τη χειρότερη «φούσκα», που θα σκάσει στα μούτρα τους, και την καλύτερη έκπληξη για μας τους υπόλοιπους.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα
Οι εκλογές στην Κύπρο ολοκληρώθηκαν, με τα γνωστά αποτελέσματα. Για τον Δ. Χριστόφια αρχίζει ένα δύσκολο έργο ώστε να συμβιβάσει την προσωπική του (και της ηγεσίας του κόμματος του) υποχωρητικότητα με την αδιαπραγμάτευτη θέληση των Κυπρίων να αρνηθούν τη διάλυση της Κύπρου μέσα από ένα νέο Σχέδιο Ανάν. Δύσκολα θα είναι τα πράγματα και για τα δύο κόμματα της ελλαδικής Αριστεράς, τα οποία έσπευσαν να συμπαραταχτούν με τον Χριστόφια στην προεκλογική περίοδο και άρα θα χρεώνονται εμμέσως κάθε «περίεργη» μανούβρα του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της Κύπρου. Και αν για τον Συνασπισμό, του ΝΑΙ στο Σχέδιο Ανάν και του άκρατου ευρωπαϊσμού, η διακυβέρνηση Χριστόφια αποτελεί μια ευχάριστη προβολή στο μέλλον, η οποία τρέφει τον εμμενή κυβερνητισμό του, για το ΚΚΕ τα πράγματα θα είναι σαφώς δυσκολότερα. Μια, σχεδόν βέβαιη, σοσιαλδημοκρατική διαχείριση στο εσωτερικό από το «κομμουνιστικό» ΑΚΕΛ και μια απευκταία συμπόρευση με τους αγγλο-αμερικανικούς σχεδιασμούς για το Κυπριακό, θα «στριμώξει» πολύ την ηγεσία του κόμματος. Μια τέτοια εξέλιξη θα το καθιστά ευάλωτο σε σχολιασμούς του τύπου «είδες το ΑΚΕΛ στην Κύπρο;» τόσο από τα «αριστερά» του, αφού θα υπερτονίζεται η κεντροαριστερή και ενδοτική πολιτική του ΑΚΕΛ, όσο και από τα «δεξιά» του (ΣΥΝ), καθώς θα εκθειάζεται ακριβώς η ίδια πολιτική! Η τελευταία κριτική είναι και η πιο επικίνδυνη για το ΚΚΕ, καθώς στη βάση τού «είδες το ΑΚΕΛ;» θα ηχήσουν ξανά οι σειρήνες του κυβερνητισμού σε μερίδα ψηφοφόρων του (ίσως και στελεχών). Δεν είναι καθόλου τυχαία η ιδιαίτερα «τυπική», για αδελφό κόμμα, συγχαρητήρια ανακοίνωση του ΚΚΕ σε σύγκριση με την πανηγυρική του Συνασπισμού. Η ηγεσία του κόμματος αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο, όμως ας πρόσεχε στις επιλογές της…
Ο Λοξός