Του Αλέκου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Σπανίως επικυρώνεται η δημοκρατία στο ξερονήσι της αρπαχτής. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, οι εκλογικές αναμετρήσεις δεν είναι έκφραση δημοκρατίας, μα ένα συναπάντημα κομμάτων, υποψηφίων, την ώρα που η αποχή μεγαλώνει. Προφανώς, το εκλογικό σύστημα δεν απειλείται από την αποχή, αφού δεν υπάρχει εκλογικός νόμος που να απαιτεί να ψηφίζει έστω το 50 συν 1% του λαού για να επιβεβαιώνεται το αποτέλεσμα.
Μια από τις σπάνιες φορές που εκφράστηκε η δημοκρατία σε τούτο το νησί ήταν το δημοψήφισμα του σχεδίου Ανάν. Η αποχή ήταν στο 10%, μα δεν ήταν αυτό που καθόρισε την ιστορική εκείνη στιγμή. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ο κυπριακός Ελληνισμός κλήθηκε να αποφασίσει, όχι για τα ποσοστά κάποιου κόμματος ή για το ποιος από τους κομματάρχες θα ηγηθεί της Δημοκρατίας, αλλά για τη μοίρα του.
Η ετυμηγορία εκείνη, αν και δεν έγινε σεβαστή από το διακομματικό πολιτικό κατεστημένο και δεν άλλαξε απολύτως τίποτα από τα όσα αξιώνει η πλευρά μας στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, είναι εκείνη που ισχύει μέχρι σήμερα, μέχρι το επόμενο δημοψήφισμα για τη λύση του εθνικού μας ζητήματος. Εν ολίγοις, ο κάθε επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας (από το 2004 και εξής), όταν συμμετέχει σε στημένες διαπραγματεύσεις, δεν είναι υπόλογος στο κόμμα του, στους ψηφοφόρους του, στους συνεργάτες του, μα στο 75,83%. Υπόλογοι είναι, ταυτόχρονα, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί και ειδικά εκείνοι οι οποίοι, μες στην τρικυμία κάποιας πολιτικής ορθότητας, συνοδεύουν τον Πρόεδρο σε επικίνδυνες διασκέψεις για το Κυπριακό.
Το 75,83% είναι εκείνο που καθορίζει την ημερήσια διάταξη, όσο κι αν προσπαθούν να το μειώσουν οι τελάληδες του συμβιβασμού και της ήττας, που αναζητούν «παλμογραφήματα» για να το διαιρέσουν. Το 75,83% δεν νομιμοποιεί την εξουσία να συναινέσει στην παραμονή έστω και ενός Τούρκου στρατιώτη μετά τη λύση του Κυπριακού. Δεν νομιμοποιεί την εξουσία να διαπραγματευτεί για ένα καθεστώς ρατσιστικό, που θα κρατήσει τον λαό μοιρασμένο σε ζώνες και συνιστώσες πολιτείες. Δεν νομιμοποιεί την εξουσία να αποδεχτεί χάρτες που θάβουν την Κερύνεια, τη Μόρφου, την Καρπασία. Δεν νομιμοποιεί την εξουσία να διαπραγματευτεί (όχι να συμφωνήσει, να διαπραγματευτεί) το τέλος του κυπριακού Ελληνισμού, τη νομιμοποίηση της τουρκικής εισβολής, της διχοτόμησης, της τουρκοποίησης των κατεχομένων. Αυτό να κουβαλήσουν στη Γενεύη όσοι αισθάνονται ακόμα την ιστορική συνείδηση του κυπριακού Ελληνισμού. Αλλιώς, να μη γυρίσουν.
