Το Άρδην επιχειρεί να αναλύσει διαγραμματικά και ευσύνοπτα το υπό διαμόρφωση παγκόσμιο, περιφερειακό και εθνικό πολιτικό οικονομικό κοινωνικό και πολιτισμικό τοπίο. Η «μεγάλη εικόνα» σε παγκόσμιο και περιφερειακό πεδίο οδηγεί στη σταδιακή διαμόρφωση ενός νέου διπολισμού, μεταξύ του ευρασιατικού στρατοπέδου αφ’ ενός – από την Κίνα έως τη Ρωσία, περνώντας από το Ιράν και την Τουρκία– και αφετέρου μιας διαρκώς συρρικνούμενης γεωπολιτικά Δύσης, που σπαράσσεται στο εσωτερικό της από έναν λυσσαλέο πολιτισμικό πόλεμο.
Κατ’ εξοχήν έκφραση και συστατικό στοιχείο αυτής της οξυνόμενης παγκόσμιας αντιπαράθεσης, αποτελούν οι συγκρούσεις που μαίνονται ή απειλούν να αναδειχτούν στο περιφερειακό επίπεδο, από την Ουκρανία έως τη Λιβύη και την Υεμένη, περνώντας βέβαια από την μητέρα όλων των συγκρούσεων την Ισραηλο-παλαιστινιακή που απειλεί να βάλει φωτιά σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες βασικό στοιχείο της επεκτεινόμενης κρίσης συνιστά η ανάδυση της νεοθωμανικής Τουρκίας ως ενός ισχυρού γεωπολιτικού παράγοντα με επεκτατικά χαρακτηριστικά, από τη Λιβύη και την Αφρική μέχρι τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Μια Τουρκία που επιθυμεί να μεταβληθεί στον ηγέτη 1,5 δισ. μουσουλμάνων και προπαντός να ποδηγετήσει τους μουσουλμάνους της Ευρώπης ως ένα μεγάλο όπλο στον πόλεμο ενάντια της.
Και προφανώς το μεγάλο εμπόδιο στην παγίωση της περιφερειακής ηγεμονίας σε μια χιλιόχρονη διαμάχη που συνεχίζεται από το 1071, της συνιστά η παρουσία της Ελλάδας και της Κύπρου. Εξού και η επίταση της νεο-οθωμανικής απειλής απέναντι στα δύο ελληνικά κράτη, μετά το 2020.
Απειλή, η οποία από το 1922 και μετά και κυρίως μετά τον Κυπριακό αγώνα και την εισβολή στην Κύπρο το 1974 υπερκαθορίζει κατ’ εξοχήν την εσωτερική, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πνευματική πραγματικότητα με τρόπο κάποτε ιδιαίτερα επιτακτικό, όπως τα τελευταία χρόνια.
Ωστόσο εάν οι διεθνείς εξελίξεις και η τουρκική επιβουλή συνιστούν τον εξωτερικό παράγοντα καθοριστικό σε μια μικρή χώρα με στρατηγική γεωπολιτική θέση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ωστόσο η εσωτερική πραγματικότητα δεν αποτελεί απλή αντανάκλαση της εξωτερικής συνθήκης. Εσωτερικοί παράγοντες, μαζί με τους διεθνείς οδήγησαν στη διαμόρφωση ενός παρασιτικού οικονομικού και πολιτισμικού μορφώματος που κατατρώει επί δεκαετίες την ικμάδα και τον πολιτισμό του έθνους και οδήγησε και στην τραγική κατάρρευση των μνημονίων και στην πολιτιστική παρακμή των τελευταίων δεκαετιών.
Ωστόσο επειδή το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο κατέρρευσε κάτω από τις χειρουργικές κινήσεις του Σόιμπλε και η εθνική ύπνωση κάτω από τις κανονιοφόρους του Ερντογάν, έχει ανοίξει μια νέα ιστορική περίοδος όπου οι Έλληνες καλούνται σε ένα υπεράνθρωπο έργο, να υπερβούν την παρακμή για να ζήσει το έθνος τους – κυριολεκτικά. Άραγε έχει μείνει κάτι από εκείνη τη μαγιά του Μακρυγιάννη; Πάντως μπροστά στον επαπειλούμενο θάνατο αξίζει να δοκιμάσουμε.
Σήμερα, λοιπόν, μετά το τέλος της μεταπολίτευσης, απέναντι στην καθολική κρίση της χώρας, δημογραφική, παραγωγική πνευματική, και την κωμικοτραγικών διαστάσεων παρακμή του πολιτικού και πνευματικού προσωπικού –ανάμεσα στον Κασσελάκη… και τον Στίγκα–, θα πρέπει επιχειρήσουμε μια καθολική επ-ανάσταση.
Και η στιγμή είναι όντως κομβική. Η Ελλάδα άλλωστε, θέλοντας να διασωθεί, καλείται να συμβάλει στην ίδια την ανασυγκρότηση του ημιδιαλυμένου ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και δεν πρόκειται για φαντασίωση μεγαλείου, καθώς στα σύνορα, στην Ουκρανία ή στην Ελλάδα διακυβεύεται η τύχη της Ευρώπης.
Για αυτά και άλλα πολλά, την κατάσταση της ελληνικής οικονομία, της παιδείας, της εθνικής άμυνας και του πολιτισμού θα συζητήσουμε, αλλά και θα διατυπώσουμε προτάσεις το Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2023 στις 10.30. Γιατί πιστεύουμε πως είναι καιρός να κάνουμε και κάποια βήματα πάρα πέρα.
Και σε αυτή τη συζήτηση θα θέλαμε να βρεθούν μαζί μας όλοι οι φίλοι και οι φίλες μας, ακόμα και αν κάποτε δεν συμφωνούν μαζί μας σε όλα τα πράγματα.
