Τα νέα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων μπορείτε να τα βρείτε στα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία, στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37), αλλά και στα γραφεία των Εναλλακτικών Εκδόσεων (Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα, τηλ. επικ. 210 3826319, 6973183842 & perardin@gmail.com) καθημερινά (Δευτέρα έως και Παρασκευή από τις 09.00 έως τις 19.00). Στα γραφεία μας μπορείτε να βρείτε και τα παλαιότερα βιβλία μας με σημαντική έκπτωση.
“Aτελέσφορος εκσυγχρονισμός, o Κώστας Σημίτης και η εποχή του” του Γ. Καραμπελιά
Τίτλος: Aτελέσφορος εκσυγχρονισμός, o Κώστας Σημίτης και η εποχή του
Συγγραφέας: Γιώργος Καραμπελιάς
ISBN: 978-960-427-269-3
Σελ: 334 σελίδες
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Ο Κώστας Σημίτης και ο «εκσυγχρονισμός» αποτελούν τον γόρδιο δεσμό της ύστερης μεταπολίτευσης, ενώ αποκαλύπτουν ενδιάθετες ροπές της συνολικής μεταπολιτευτικής περιόδου. Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε ο ιδρυτής, ο Ανδρέας Παπανδρέου ο βάρδος, ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο διαχειριστής και ίσως ο εκκαθαριστής.
Κεντρικό διακύβευμα της εκσυγχρονιστικής περιόδου υπήρξε η ένταξη στην Ευρωζώνη και η προσχώρηση της Κύπρου στην ΕΕ, ικανοποιώντας έναν στρατηγικό στόχο του ελληνισμού. Όμως, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο υλοποιήθηκε, οι αρνητικές επιπτώσεις υπήρξαν ιδιαίτερα επαχθείς. Όχι μόνο ως προς τη γιγάντωση των παρασιτικών χαρακτηριστικών που οδήγησαν στη μνημονιακή καταστροφή του 2010, αλλά και ως προς την αποδοχή της τουρκικής πρωτοκαθεδρίας και τη σταδιακή φινλανδοποίηση της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Η ικανοποίηση του εθνικού στόχου έγινε με τόσο βαρύ τίμημα ώστε να τίθεται εν αμφιβόλω, τουλάχιστον ο τρόπος επίτευξής του…
Παράλληλα, ο εκσυγχρονισμός μεταβλήθηκε σε σύμβολο ενός «μεταεθνικού» μετασχηματισμού καθώς, στο όνομα της καταγγελίας της πατριδοκαπηλίας, οι Έλληνες θα θεωρηθούν ένα πρόσφατο έθνος, χωρίς ιστορικό βάθος, που μπορεί ευκολότερα να αποσυντεθεί. Επρόκειτο για μια παρασιτική αντίληψη της συμμετοχής στην ΕΕ και όχι παραγωγική, με συμμετοχή στις αποφάσεις, κάτι που αντίθετα θα προϋπόθετε μια ισχυρή εθνική ταυτότητα.
Το δοκίμιο διαρθρώνεται σε τέσσερα μέρη. Το πρώτο αποτελεί μια συνοπτική περιγραφή των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων της περιόδου. Το δεύτερο πραγματεύεται τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την εξέλιξή τους κατά την περίοδο του εκσυγχρονισμού. Το τρίτο παρουσιάζει τις ιδεολογικές εξελίξεις και τον ρόλο της αριστερής διανόησης. Το τέταρτο προβαίνει στον απολογισμό της πολιτικής του εκσυγχρονισμού, επισκοπεί την εξάντληση της μεταπολιτευτικής περιόδου και επιχειρεί έναν παραλληλισμό ανάμεσα στον εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη και τον μεταρρυθμισμό του Κυριάκου Μητσοτάκη.
“Η Ρωσία του 21ου αιώνα σε 10 μαθήματα”, του Β. Σιταρά
Τίτλος: Η Ρωσία του 21ου αιώνα σε 10 μαθήματα
Συγγραφέας: Δρ Βασίλειος Σιταράς
ISBN: 978-960-427-267-9
Σελ: 300 σελίδες
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Σε αυτή την πρώτη, στην ελληνική βιβλιογραφία, «ολιστική» προσέγγιση της σύγχρονης Ρωσίας γραμμένη από τον ίδιο συγγραφέα (σε αντιδιαστολή με κάποια μέχρι τούδε συλλογικά έργα), ο στρατηγικός αναλυτής-κρεμλινολόγος Βασίλειος Σιταράς επιχειρεί να εισαγάγει τον αναγνώστη στη σημερινή πραγματικότητα και στις μελλοντικές προοπτικές της αχανούς αυτής χώρας.
Εκκινώντας από σταθερές όπως η γεωγραφία, οι φυσικοί πόροι, τα κύρια δημογραφικά χαρακτηριστικά αλλά και η –συχνά παραγνωρισμένη στην Ελλάδα– σοβιετική κληρονομιά της Ομοσπονδίας, αναπτύσσει εν συνεχεία, συνοπτικά μεν, αλλά περιεκτικά, το πολιτικό της σύστημα, την οικονομία, τις ένοπλες δυνάμεις της, με ακρογωνιαίο λίθο τις αποτρεπτικές-στρατηγικές, τη διπλωματία της πυρηνικής ενέργειας, την αναδυόμενη ιδεολογία περί «ρωσικού κόσμου» και, βεβαίως, την εξωτερική πολιτική, τόσο σε σχέση με μείζονες εταίρους στην Ευρασία (Κίνα, Ινδία, Ιράν, Τουρκία), όσο και σε σχέση με τη Δύση.
Πρόκειται για μια αμιγώς διεπιστημονική προσέγγιση η οποία φιλοδοξεί να αποτελέσει και ένα χρηστικό εγχειρίδιο για όλους όσους επιθυμούν να κατανοήσουν, πέραν από αφηγήματα και ιδεολογισμούς, τι ακριβώς είναι και πού τελικά βαδίζει σήμερα η Ρωσία.
****
Ο Βασίλειος Σιταράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία (πτυχίο), Νομική (πτυχίο), Φιλοσοφία και Κοινωνιολογία του Δικαίου (διετές μεταπτυχιακό), Βαλκανικές Σπουδές (μεταπτυχιακό) και το 2012 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Στρατηγικών Σπουδών στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ με βαθμό «άριστα παμψηφεί». Στη συμβουλευτική επιτροπή της διατριβής του, η οποία είχε ως θέμα την εξέλιξη της πολιτικής ασφαλείας της Βρετανίας στον Ψυχρό Πόλεμο, μετείχαν οι καθηγητές Κώστας Υφαντής, Θάνος Βερέμης και Ευάνθης Χατζηβασιλείου, ενώ για τη συγγραφή της μελετήθηκαν τα Κρατικά Αρχεία της Βρετανίας στο Kew Gardens του Λονδίνου. Αρθρογραφεί από τις αρχές του 1993 επί πληθώρα ζητημάτων στρατηγικής, άμυνας, τεχνολογίας, γεωπολιτικής και διεθνών σχέσεων, το δε παρόν είναι το δωδέκατο έντυπο βιβλίο του (έξι στην ελληνική και έξι στην αγγλική γλώσσα).
Εθνικός Διχασμός: Οι υπεύθυνοι (Δίτομο)
Τίτλος: Εθνικός Διχασμός: Οι υπεύθυνοι (Α΄ & Β΄ τόμος)
Συγγραφέας: Δημήτριος Κ. Λυμπουρίδης
Εναλλακτικές Εκδόσεις 2025
Δύο τόμοι 672 & 592 σελίδες συν έγχρωμος ένθετος χάρτης.
ISBN A΄ Τόμου: 978-960-427-264-8 & Β΄ Τόμου: 978-960-427-265-5
Το παρόν δίτομο βιβλίο, με τον τίτλο, «Εθνικός Διχασμός οι Υπεύθυνοι», έχει ως σκοπό, με τις παραπομπές στις πηγές των αναφερόμενων γεγονότων και την παράθεση αποσπασμάτων πρωτότυπων κειμένων, να τεκμηριώσει τα αναφερόμενα στο βιβλίο του, σε ένα τόμο, «Εθνικός Διχασμός οι Ευθύνες», για τους αναγνώστες που θα ήθελαν να γίνουν κοινωνοί πρωτοτύπων κειμένων και των ιστορικών πηγών του συγγραφέα. Απομένει η σκοπούμενη έκδοση ενός σύντομου κειμένου σε μορφή απαντήσεων, σε καίρια ερωτήματα πάνω στις αιτίες και τις συνέπειες του Διχασμού που αποτέλεσε το προοίμιο και την αιτία της εθνικής καταστροφής του 1922. Σκοπός του συγγραφέα, με την ανά χείρας έκδοση είναι να δώσει ένα κείμενο με πλήρη τεκμηρίωση των περιγραφόμενων γεγονότων.
Αναμφισβήτητα δύο ήταν τα σημαντικότερα γεγονότα που συντάραξαν τη νεότερη ελληνική ιστορία και τα οποία αφορούσαν στην εθνική ολοκλήρωση και το μέλλον του ελληνισμού. Η διαφωνία μεταξύ βασιλιά Κωνσταντίνου και πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου ήταν η συνέπεια της καταστροφής του 1922, που ακολούθησε. Για τα δύο αυτά ιστορικά γεγονότα, υπάρχει αρκετή σύγχυση στη διάνοια των περισσοτέρων Ελλήνων, λόγω άγνοιας ή και ημιμάθειας. Αποφάσισα, λόγω της διαπίστωσης αυτής, πριν από είικοσι χρόνια, να μελετήσω σε βάθος τα σχετικά γεγονότα για να καταλάβω, πρώτα εγώ, τι ακριβώς είχε συμβεί τότε. Σύντομα αντιλήφθηκα ότι ήταν καθήκον μου να κοινοποιήσω τις γνώσεις που θα αποκτούσα, σε βιβλίο, ώστε να γίνουν κτήμα και του ευρύτερου ελληνικού κοινού.
Σκοπός των βιβλίων μου, δεν είναι να υμνήσω ή να κατηγορήσω κάποιους από τους πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης, αλλά να αναζητήσω και να βρω την πηγή και την αλήθεια των γεγονότων ή τουλάχιστον να προσεγγίσω, όσο το δυνατόν περισσότερο, προς αυτές. Η πολύχρονη μελέτη μιας εκτεταμένης πρωτογενούς βιβλιογραφίας, είχε σαν αποτέλεσμα να με οδηγήσει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, τα οποία δεν φοβήθηκα να διατυπώσω στις σελίδες, των βιβλίων μου. Τα συμπεράσματα αυτά είναι, κατά την άποψή μου, επαρκώς τεκμηριωμένα, με διασταυρωμένες μαρτυρίες τρίτων, πέραν πάσης αμφιβολίας, κατά το δυνατόν, αντικειμενικών. Αυτή η πολλαπλή και ως ένα βαθμό πολύπλοκη διασταύρωση των δεδομένων, έγινε δυνατή μετά από ψηφιοποίηση βιβλιογραφίας πλέον των 100.000 σελίδων ιστορικών κειμένων, που με πολύ κόπο αναζήτησα και βρήκα. Με την ψηφιοποίηση αυτή έγινε σχετικά εύκολη η αναζήτηση ιστορικών γεγονότων, σχετικών με συγκεκριμένα θέματα, σε ολόκληρη τη χρησιμοποιηθείσα από εμένα βιβλιογραφία.
Το βιβλίο αυτό, για τον «Εθνικό Διχασμό», θα έπρεπε να είχε προηγηθεί, χρονικά, του εκδοθέντος για τους υπεύθυνους της καταστροφής του 1922, όμως, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας και του φόβου πιθανών συνεπειών μιας νόσησης κατά την πανδημία, με οδήγησε στην απόφαση να προηγηθεί η συγγραφή και η έκδοση του σπουδαιότερου ιστορικού γεγονότος, που ήταν η μικρασιατική καταστροφή, η οποία καθόρισε το μέλλον του ελληνισμού και να ακολουθήσει η έκδοση των βαθύτερων αιτιών της, που ήταν ο λεγόμενος «Εθνικός Διχασμός».
Όπως και στα ήδη εκδοθέντα βιβλία μου, έτσι και στο παρόν, επιδίωξή μου ήταν, «η κατανόηση, η εξήγηση, η ερμηνεία. Ούτε η εξύμνηση, ούτε η καταγγελία», όπως γράφει ο καθηγητής πολιτικής ιστορίας και πολιτικής επιστήμης, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γιώργος Μαυρογορδάτος στον πρόλογο του βιβλίου του, «1915 – Ο Εθνικός Διχασμός». Παρ’ όλα αυτά και παρά τις καλύτερες προθέσεις μου είναι πολύ πιθανό να δοθεί, σε κάποιους, η εντύπωση ότι παίρνω το μέρος της μιας εκ των δύο, τότε, ελληνικών παρατάξεων και ότι μεροληπτώ υπέρ αυτής. Όμως και εδώ θα επισημάνω ότι, «τα πράγματα μεροληπτούν, όχι εγώ. Εντελώς αντικειμενικοί παράγοντες, σε πολλά επίπεδα, συνθέτουν μία εικόνα περισσότερο θετική για τη μία πλευρά και περισσότερο αρνητική για την άλλη», που σημειώνει και πάλι στον πρόλογο, του ίδιου βιβλίου του, ο καθηγητής Μαυρογορδάτος,
Κατά τη συγγραφή του παρόντος βιβλίου, κρίθηκε αναγκαία, η εκτεταμένη κάπως αναφορά των, προ του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, γεγονότων και στη συνέχεια εκείνων του Εθνικού Διχασμού που ακολούθησε και ο οποίος βρήκε την Ελλάδα πρόσφατα διπλασιασμένη, αλλά ανέτοιμη για τη συμμετοχή της σε ένα νέο πόλεμο. Οι αναγνώστες θα πρέπει να μου συγχωρήσουν την επανάληψη, μέσα στο κείμενο, κάποιων ιστορικών γεγονότων, διότι έκρινα πως έτσι υπενθύμιζα σημαντικές απόψεις και γεγονότα, που ενδεχομένως σε ένα τόσο εκτεταμένο ιστορικό κείμενο, θα μπορούσαν να είχαν ξεχαστεί κατά τη διάρκεια της ανάγνωσής τους. Επίσης να μου συγχωρήσουν και κάποια ιστορικά πισωγυρίσματα, αναγκαία προς πληρέστερη ανάλυση και κατανόηση γεγονότων τα οποία συνδέονται με άλλα που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν του εξεταζόμενου. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε εννέα μέρη, αλλά ο αριθμός των κεφαλαίων είναι 121, με σκοπό την εύκολη ανεύρεση ενός γεγονότος, με βάση τον τίτλο του κεφαλαίου.
Πιστεύω ότι ο συγγραφέας ιστορικών γεγονότων, οφείλει να αναζητά και να αναδεικνύει την ιστορική αλήθεια, στο βαθμό που είναι αυτό δυνατό, με οποιοδήποτε κόστος και αν συνεπάγεται. Το οποιοδήποτε κόστος της ανάδειξης της ιστορικής αλήθειας, ωχριά εμπρός στο μεγάλο εθνικό όφελος το οποίο προκύπτει από την ανάδειξή της. Εξ άλλου και ο ιστορικός Μαρκεζίνης επισημαίνει, στην εισαγωγή του Γ΄ τόμου του έργου του, τη σημασία της πλήρους και αντικειμενικής ιστορικής γνώσης, «διότι μόνον η πλήρης γνώσις της ιστορίας ενός συγχρόνου Έθνους επιτρέπει εις αυτό να αντιμετωπίζη επιτυχέστερον τα προβλήματα του παρόντος και του αμέσου μέλλοντος».
Είναι γεγονός ότι ο συγγραφέας ιστορικών γεγονότων κινδυνεύει να χαρακτηριστεί από τον λιγότερο ή περισσότερο προκατειλημμένο αναγνώστη, πως μεροληπτεί υπέρ της μίας ή της άλλης των δύο μεγάλων αντιμαχόμενων πολιτικών ομάδων της εποχής εκείνης. Όμως, η ουσία δεν είναι η αναζήτηση, προς ποια παράταξη φαίνεται να αποκλίνει ο συγγραφέας, αλλά το αν τα γεγονότα και τα ντοκουμέντα που παρουσιάζει αυτός, δικαιώνουν επαρκώς ή όχι τις απόψεις και τις αναλύσεις του. Κάτω από αυτό το πρίσμα, ο αναγνώστης είναι υποχρεωμένος, αν θέλει να διακρίνεται από αντικειμενικότητα απέναντι της συγγραφής, να περιορίσει την κριτική του στα στοιχεία επί των οποίων ο συγγραφέας στηρίζει τα συμπεράσματα και τις απόψεις του. Αυτά μπορεί να συμφωνούν ή να διαφωνούν με αυτά του αναγνώστη, δεν είναι δυνατόν όλες οι απόψεις να συμπίπτουν, όμως, στο τέλος θα πρέπει να βγαίνει μια τελική συνισταμένη, θετική ή αρνητική για την κάθε περίπτωση. Επειδή οι δύο εκείνες παρατάξεις είχαν εντελώς διαφορετική πολιτική, εάν το τελικό συμπέρασμα ρίχνει περισσότερο δίκαιο στη μία, τότε αναμφίβολα το άδικο βαρύνει την αντίπαλη παράταξη.
Η Ιστορία του Βιολογικού Πολέμου, του Ι. Νικολακάκη
Τίτλος: Η Ιστορία του Βιολογικού Πολέμου – Ιατρικές, βιοηθικές και κοινωνικές προεκτάσεις
Συγγραφέας: Ιωάννης Νικολακάκης
ISBN: 978-960-427-263-1
Σελίδες: 222 σελίδες
Το βιβλίο αυτό είναι μια μελέτη της ιστορικής εξέλιξης του βιολογικού πολέμου και των παραγόντων που συνετέλεσαν στην επινόηση νέων μεθόδων, αναλύοντας τόσο τα ιστορικά όσο και τα σύγχρονα δεδομένα. Από τις επιθέσεις αερίων των Σπαρτιατών, κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, έως τις θανατηφόρες «συνταγές» των Ινδών, η αρχαιότητα βρίθει τέτοιων τρομακτικών περιπτώσεων, οι οποίες όμως ήταν ανέκαθεν ηθικά κατακριτέες. Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οδήγησε στην απώλεια της παρελθοντικής γνώσης, το οποίο ήταν καταφανές και στον βιολογικό πόλεμο. Η Αναγέννηση όμως επέφερε και µία αναγέννηση του βιολογικού πολέμου και η ανθρώπινη εφευρετικότητα δεν έπαυε να εντυπωσιάζει.
Τον 20ό αιώνα, µία νέα εποχή ανέτειλε µε τη σύγχρονη εξέλιξη της ιατρικής, επομένως και του βιολογικού πολέμου. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση ανέπτυξε μεθόδους εφαρμογής των όπλων αυτών, αλλά και εμβολίων κατά αυτών, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία ενός εντυπωσιακά επιτυχημένου εμβολίου κατά του βακίλου του άνθρακα. Στο ίδιο μοτίβο ακολούθησαν Η.Π.Α., Μ. Βρετανία, Ιαπωνία, οι οποίες ανέπτυξαν τα προγράμματά τους. Με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου, οι Η.Π.Α. αμνήστευσαν και υπέθαλψαν εγκληματίες πολέμου, χαρακτηρίζοντας τις μελέτες τους «ανεκτίμητης αξίας» και πραγματοποιώντας εκατοντάδες δοκιμές στους πολίτες τους.
Μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, σταμάτησαν οι μεγάλες επενδύσεις σε βιολογικά όπλα και φάνηκε να επέρχεται ένα τέλος σε αυτή την απάνθρωπη μέθοδο εξόντωσης. Όμως, στο σήμερα, τα πράγματα θυμίζουν όλο και πιο πολύ το παρελθόν. Η Τεχνητή Νοημοσύνη και η αύξηση της παγκόσμιας έντασης, όπως και η πιθανή αναγέννηση κατακτητικών πολέμων φέρνουν µία νέα εποχή αβεβαιότητας, όπου ο τρόμος των γενετικά τροποποιημένων βιοόπλων αναγεννάται.
Η Εξόριστη Πολιτεία – Η ελληνική κυβέρνηση στη Μ. Ανατολή, 1941-1944
Τίτλος: Η Εξόριστη Πολιτεία – Η ελληνική κυβέρνηση στη Μ. Ανατολή, 1941-1944
Συγγραφέας: Κώστας Χατζηαντωνίου
ISBN: 978-960-427-262-4
Σελίδες: 388 σελίδες
Σχήμα: 17χ24
Το βιβλίο αυτό δεν στοχεύει μόνον στην αναπαράσταση και την επαναξιολόγηση μιας σημαντικότατης περιόδου της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Ο συγγραφέας, παρουσιάζοντας προθέσεις, επιδιώξεις και πράξεις των πολιτικών πρωταγωνιστών των ετών 1941-1944 και εστιάζοντας την έρευνά του ειδικά στη Μέση Ανατολή (όπου κατέφυγε η ελληνική κυβέρνηση μετά την κατάληψη του ελλαδικού χώρου από τα γερμανικά στρατεύματα), φιλοδοξεί να φωτίσει αίτια, αιτιατά και συνθήκες υπό τις οποίες οι Έλληνες συνέχισαν τον αγώνα μέχρι την τελική νίκη και την απελευθέρωση αλλά και το πώς οδηγήθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο.
Η περίοδος 1941-1944 έχει δύο όψεις. Η μία, η πιο γνωστή, είναι αυτή της κατοχής και της εθνικής αντίστασης. Η άλλη, λιγότερο γνωστή, σφραγίζεται από τον αγώνα και την αγωνία των δυνάμεων που διαφεύγοντας στη Μ. Ανατολή, αποτέλεσαν πυρήνα των εξόριστων κυβερνήσεων και υπερασπίστηκαν την εθνική δημοκρατική προοπτική σε τέσσερα επίπεδα: ενάντια στις δωσιλογικές κυβερνήσεις των Αθηνών, ενάντια στις επιδιώξεις των μοναρχικών (παρότι συνυπήρχαν στην εξορία και στην πολεμική προσπάθεια), ενάντια στα σχέδια του ΚΚΕ (που πέτυχε χάρη στην εθνική αντίσταση να αποκτήσει βαρύνοντα πολιτικό ρόλο) αλλά και ενάντια στα σχέδια της Αγγλίας για ανανέωση των σχέσεων εξάρτησης μετά τον πόλεμο.
Τέσσερις ήταν και οι βασικοί σκοποί του συνεχιζόμενου στη Μέση Ανατολή αγώνα: η απελευθέρωση της Ελλάδας, η ενίσχυση του χειμαζόμενου λαού, η θεμελίωση μιας δίκαιης μεταπολεμικής κοινωνίας και η εθνική αποκατάσταση των αλύτρωτων πληθυσμών (Κύπρος, Β. Ήπειρος, Δωδεκάνησος). Μέσον αυτών των σκοπών ήταν η αναδιοργάνωση ενός πραγματικά εθνικού στρατού. Αυτός ακριβώς ο στρατός βρέθηκε εξαρχής στο στόχαστρο δυνάμεων οι οποίες επεδίωκαν τον έλεγχο ή τη διάλυσή του, αδιαφορώντας για την εθνική ενότητα.
Παρότι οι στρατηγικοί σκοποί διέφεραν (προπαρασκευή ταξικής επανάστασης και κατάληψη της εξουσίας από τη μια, επιστροφή του βασιλέως Γεωργίου και αποκατάσταση της προπολεμικής τάξης από την άλλη), τόσο οι κομμουνιστές όσο και οι μοναρχικοί ναρκοθέτησαν και υπονόμευσαν την προσπάθεια των εξόριστων κυβερνήσεων. Οι δολοπλοκίες και οι στάσεις στο ελληνικό στράτευμα της Μέσης Ανατολής, με αποκορύφωμα αυτήν του Απριλίου του 1944 (η οποία προκάλεσε τη βρετανική επέμβαση και την εξάρθρωση των ελληνικών μονάδων), θεωρήθηκαν από τη δεξιά ως ένα κομμουνιστικό σχέδιο για τη διάλυση της μόνης οργανωμένης αντίπαλης δύναμης που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα σχέδια του ΚΚΕ μετά την απελευθέρωση ενώ από την αριστερά ερμηνεύθηκαν (εκ των υστέρων) ως μια παγίδα των Άγγλων για να εκκαθαρίσουν τον στρατό από τα δημοκρατικά στοιχεία.
Παραδόξως και οι δύο ερμηνείες είναι αληθείς: το ΚΚΕ, οι Άγγλοι και οι Έλληνες μοναρχικοί συνέπλευσαν, με διαφορετικούς σκοπούς φυσικά αλλά με ένα κοινό στόχο: να πάψει ο στρατός να είναι εθνικός και να εξαναγκαστούν τελικά όλοι να συρθούν, σε κλίμα ακραίας πόλωσης, προς το ένα ή το άλλο στρατόπεδο. Προς αγαλλίαση, φυσικά, των Άγγλων, αφού δεν θα υπήρχε πλέον μια ισχυρή διεκδικούσα τα εθνικά της δίκαια Ελλάδα μετά τον πόλεμο.
Η δεκαετία του 1940 σφράγισε εν τέλει τη μοίρα του έθνους. Ο εμφύλιος πόλεμος επέφερε για δεκαετίες συμφορές στην κοινωνική ζωή αλλά και επικαθόρισε την ιστοριογραφία και την ερμηνεία των γεγονότων της περιόδου που έως σήμερα αντικρίζονται υπό το πρίσμα όσων τραυματικών και διχαστικών εκτυλίχθηκαν.
Σπουδή στην ελληνική προσωπογραφία
Τίτλος: Σπουδή στην ελληνική προσωπογραφία. Από την αρχαιότητα και τα πορτρέτα του Φαγιούμ έως τη γενιά του ’30
Συγγραφέας: Κατερίνα Μπουλάκου
Σελίδες: 480 εκ των οπίων οι 64 έγχρωμες
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Η ελληνική προσωπογραφία διαμορφώνεται σταδιακά στο πλαίσιο μιας μακράς ζωγραφικής παράδοσης που εκτείνεται από τον 4ο αι. π.Χ. μέχρι σήμερα και που αν και η πορεία της δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απόλυτα γραμμική, ωστόσο αποδεικνύεται εξαιρετικά ανθεκτική στον χρόνο. Η αδιάκοπη πορεία της καταδεικνύεται με αφετηρία την αρχαιότητα και κυρίαρχη τη στιγμή που γίνεται η μετάβαση από το εξιδανικευμένο πρόσωπο της κλασικής τέχνης στη ρεαλιστικότερη απεικόνισή του της ελληνιστικής περιόδου.
Το παρόν βιβλίο επικεντρώνεται στη μελέτη της ελληνικής ζωγραφικής και κατά βάση της προσωπογραφίας από την αρχαιότητα μέχρι τον 20ό αιώνα και τη Γενιά του ’30 και τον τρόπο με τον οποίο επιβιώνουν τα «μυστικά» της αρχαίας ζωγραφικής μέσα στη Βυζαντινή τέχνη. Με αφετηρία τις επισημάνσεις του Φώτη Κόντογλου και τις εύστοχες παρατηρήσεις του Γιάννη Τσαρούχη για την τεχνική και το «πώς» της αρχαίας ελληνικής και της βυζαντινής ζωγραφικής, μελετώνται μνημεία από τον 4ο αι. π.Χ., ενώ μεγάλο μέρος αφιερώνεται στα πορτρέτα του Φαγιούμ και την καλλιτεχνική παράδοση που τα συνοδεύει. Μια παράδοση η οποία επεκτείνεται επηρεάζοντας στη συνέχεια τη διαμόρφωση της βυζαντινής ζωγραφικής, περνώντας πια «κωδικοποιημένη» στις μορφές της νέας θρησκείας, πρώτα με τις τοιχογραφίες που εντοπίζονται στις κατακόμβες και σταδιακά με τη φορητή εικόνα. Ξεχωριστή θεωρείται η σημασία των ψηφιδωτών, που παίζουν τον δικό τους, ιδιαίτερο ρόλο, σ’ αυτήν τη μετάβαση από την ύστερη αρχαιότητα στη νέα εποχή. Ειδική αναφορά γίνεται στην Παλαιολόγεια περίοδο και κυρίως στο έργο του Μανουήλ Πανσέληνου, που θα σφραγίσει την τέχνη της εποχής του και θα επηρεάσει αποφασιστικά τη ζωγραφική του 14ου αιώνα και όχι μόνο.
Το μεγαλύτερο μέρος της μελέτης αφιερώνεται στην περιώνυμη Γενιά του ’30, που χάρη στο ένστικτό της, και μέσα στο πλαίσιο του συνειδητοποιημένου αιτήματος της ελληνικότητας, ξαναανακαλύπτει αυτό που χάθηκε, ζωγραφικές αξίες που την οδηγούν απ’ τον Θεόφιλο και τον Καραγκιόζη, στο Βυζάντιο, κι από ΄κει, πίσω στην αρχαία –και μεγάλη– ελληνική ζωγραφική. Τέλος, ειδικό κεφάλαιο αφιερώνεται στην Tετραχρωμία και τη χρήση της, καθώς αποτέλεσε μια σταθερή παλέτα από την αρχαιότητα, την ελληνιστική εποχή και τα πορτρέτα του Φαγιούμ, μέχρι τη Βυζαντινή ζωγραφική και τη Γενιά του ’30. Έτσι αποκαλύπτεται μια συγκλονιστική διαχρονία όσον αφορά την απόδοση του προσώπου και κυρίως της ελληνικής ιδιοπροσωπίας, που μας φέρνει πολύ κοντά σ’ αυτό που ονομάζουμε αρχαία ελληνική ζωγραφική.
Η Ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας
Συγγραφέας: Αλέξανδρος Κριτσίκης
Τίτλος: Η Ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας όπως καταγράφηκε στις αναθεωρήσεις του Συντάγματος, στη Μεταπολίτευση
ISBN: 978-960-427-260-0
Σελίδες: 242
Σχήμα: 16χ23
Η παρούσα εργασία ερευνά την αλληλεπίδραση μεταξύ των συνταγματικών θεσμών και της πολιτικής δύναμης της Νέας Δημοκρατίας στη Μεταπολίτευση με σκοπό την ανάδειξη της ευρύτερης ιδεολογικής και πολιτικής της κατεύθυνσης. Καταβάλλεται, ιδίως, προσπάθεια να διερευνηθούν οι ιστορικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, που επέδρασαν στη διαμόρφωση της πολιτικής φυσιογνωμίας και της ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματος, όπως αυτή εκφράσθηκε από την κυρίαρχη κάθε φορά ηγετική ομάδα.
Εξετάζονται, εν ολίγοις, οι πολιτικοκοινωνικοί εκείνοι συσχετισμοί που επέδρασαν στην ιδεολογική ταυτότητα και πολιτική φυσιογνωμία της ΝΔ από την ίδρυσή της έως σήμερα, αναφορικά με τις προτάσεις που κατέθεσε επί της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, τόσο κατά τη διαδικασία ψήφισης του Συντάγματος το 1975, όσο και στις μετέπειτα Αναθεωρήσεις του στη Μεταπολίτευση. Στο διά ταύτα, επιχειρείται συνολικά μια ερμηνευτική κριτική θεώρηση αυτών, με ζητούμενο την προσέγγιση της ιδεολογικής ταυτότητας της Νέας Δημοκρατίας όπως αποτυπώθηκε κατά τη διάρκεια των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και την τυχόν ενδεχόμενη απόκλιση από τις ιδεολογικές αρχές της πολιτικής της αφετηρίας.
Περαιτέρω, επιχειρείται μια απόπειρα διερεύνησης των προκλήσεων που αντιμετωπίζει το Σύνταγμα σήμερα, αναφορικά με τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της οικονομίας και της διαφαινόμενης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, σε σύγκριση πάντα με την πολιτική διαδρομή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας στο ιστορικό και πολιτικό περιβάλλον της Μεταπολίτευσης. Αφού εξετάζονται οι ραγδαίες αλλαγές στο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι μέσα σε μια βαθύτατη ομολογουμένως κρίση, διερευνάται στη συνέχεια αν και σε ποιο βαθμό έχει καταστρατηγηθεί το ισχύον Σύνταγμα σήμερα, στην εποχή των Μνημονίων, και επιχειρείται η ανίχνευση του ρόλου της Νέας Δημοκρατίας ως κοινοβουλευτικού κόμματος εξουσίας στη νέα διαμορφωθείσα τάξη πραγμάτων. Προς τούτο, μέσα από ενδελεχή διερεύνηση των ιστορικών και πολιτικών συνθηκών και επισκόπηση της θεωρίας, αλλά και της νομολογίας, προκύπτουν χρήσιμα συμπεράσματα αναφορικά με την ερμηνεία και εφαρμογή του Συντάγματος στην Ελλάδα την εποχή των μνημονίων, ενώ εξάγονται ορισμένες διαπιστώσεις για το εγγύτερο μέλλον.
