Ο δανδής1 σήκωσε με το καλομανικιουρισμένο χέρι του το φλιτζάνι με τον λατέ, τράβηξε μια μικρή ρουφηξιά – σημασία έχει η γευστική «πγιότητα» και όχι η ποσότης – αποφαινόμενος με εξουσιαστική σιγουριά: «Ο Ελληνικός λαός δεν πρόκειται να αντιδράσει δυναμικά. Είναι εκμαυλισμένος, χαλασμένος επί μία τριακονταετία χωρίς επιστροφή. Έχει ήδη υποστεί απώλεια τουλάχιστον του 30% των εσόδων του και άλλη τόση αύξηση στα αγαθά λόγω φόρων. Αν ήταν να το κάνει, ήδη θα έπρεπε να είχε δείξει τα δόντια του».
Αυτή είναι η συνηθισμένη …αποστομωτική φράση που αναμασούν οι απανταχού βολεμένοι, όταν εγείρονται ανησυχίες υπό μορφήν απειλής κατά των «μέτρων» (πόση ύβρις φορτώνεται στην πλέον φιλοσοφημένη ελληνική λέξη) που καθημερινά επιβάλλουν τα ανδρείκελα των δυνάμεων κατοχής στους Έλληνες πολίτες. Σ’ αυτές συμπεριλαμβάνονται όλοι οι «καθώς πρέπει», συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι!
Όπως είναι φυσικό σε κάθε αποφατική φράση του είδους, υπάρχει μια δόση αλήθειας. Εκεί άλλωστε στηρίζεται η παραλυτική της δύναμη. Είναι πράγματι ουσιαστικά ανύπαρκτες οι αντιστάσεις, σε σύγκριση με την επίθεση που έχει δεχτεί ο Έλληνας τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και σχεδόν προφανείς και πλειστάκις αναλυθείσες (τουλάχιστον από το βήμα της ΡΗΞΗΣ και του ΑΡΔΗΝ) οι αιτίες.
Σαν πρώτη εμφανίζεται ο φόβος του χειρότερου που μπορεί να προκύψει από τις όποιες αντιδράσεις. Ένας φόβος που έχει μελετηθεί από την εξουσία και χρησιμοποιείται ως εργαλείο διαχείρισης των μαζών με λιγότερη ή περισσότερη διακριτικότητα. Ακόμη η εκούσια αποβολή της ιδιότητας του πολιτικού όντος (οι απογοητευμένες και βασανισμένες από τα οράματά τους γενιές του ’40 μεγάλωσαν με απαξίωση της πολιτικής τις γενιές του ’60 και του ’70 κι αυτές μεγαλώνουν τα παιδιά τους το ίδιο) με παράλληλη ενδυνάμωση αυτής του οικονομικού όντος -συνήθως άκρως συντηρητικά- μας οδήγησε στην ιδιοτέλεια, στο πελατειακό κράτος και φυσικά στον «καναπέ» του αδρανούς τηλεθεατή.
Τον αυτοεγκλωβισμό του λαού μας στην κατάσταση αυτή ενισχύει η χρόνια εκούσια απουσία της όποιας επίσημης αντιπολίτευσης από το πεδίο παραγωγής πολιτικής σκέψης, που βολεμένη στην πλειοψηφία της από την εναλλαγή των κομμάτων (θεωρία του «ώριμου φρούτου» για το εκάστοτε μείζον τμήμα της) και από την παγίωση της διαχείρισης της ψήφου διαμαρτυρίας (για τους «συνήθεις» υπολοίπους) αρκείται σε ανώδυνες πιστοποιήσεις της ύπαρξής της.
Στον αντίποδα του κοινοβουλευτισμού, το πλέον μηδενιστικό κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου κηρύσσει και ασκεί την «αυτοδικία». Ίσως ισχυρισθεί κανείς ότι αυτό αφορά μια ελάχιστη μειοψηφία που δεν αγγίζει την μετριοπαθή κοινωνία. Το περίεργο όμως είναι ότι δεν είδαμε τον γείτονα, τον συνάδελφο, τον συγγενή να εξανίσταται με την άποψη αυτή. Αντίθετα πολλοί χαίρονται κρυφά ή φανερά με τους ξυλοδαρμούς Χατζηδάκη και Παναγόπουλου (και τους δικαιολογούν) ή ακόμη με τις παντοφλιές στον Γιωργάκη, τα γιούχα στους Πάγκαλο, Κακλαμάνη κ.ά. Ακόμα δεν παρατηρήσαμε καμιά ουσιαστική αποστασιοποίηση του μέσου πολίτη από τα γεγονότα αυτοδικίας του προπέρσινου Δεκέμβρη.
Είναι δυνατόν θα αναρωτηθεί κανείς, ο απονευρωμένος ελληνικής εθνικότητας καταναλωτής να κρύβει μέσα του τέτοιες τάσεις; Υπάρχει πιθανότητα οι αλαζόνες της διοίκησης να μην μπορέσουν –αν χρειασθεί– να τον χειραγωγήσουν; Ή ακόμη χειρότερα μήπως πλέον αυτές παρουσιάζονται σαν κάποια λύση στο αδιέξοδο που τον οδηγούν;
Καιρός είναι να δούμε τα πράγματα χωρίς ωραιοποιήσεις ή στερεότυπα που κολακεύουν την όποια μετριοπάθεια ή φιλοσοφική μας προσέγγιση. Κοινός και πανθομολογούμενος τόπος στις μέρες μας το δημοκρατικό έλλειμμα. Δεν πιστεύουμε ότι έχουμε δημοκρατία, απλά γιατί δεν έχουμε. Μας έχουν «δέσει» απ’ όλες τις πάντες. Κι’ αυτό γιατί:
• Υπάρχει πλήρης αναντιστοιχία ψήφου και εκλογικής δύναμης των κομμάτων που επιτρέπει στο 1/5 του λαού με κομματικές πελατειακές σχέσεις και συμφέροντα να έχει κυβερνητική ασυδοσία.
• Έχουμε εκχωρήσει την εθνική μας ανεξαρτησία όπως συνομολογούν συμπολίτευση και αντιπολίτευση χωρίς αιδώ. Αλλά και η εκκλησιαστική ιεραρχία πρόσφατα για να μας αφυπνίσει. Ανεξαρτησία που δεν απωλέσαμε φυσικά από τα δάνεια όπως μας λένε οι… δανδήδες, χωρίς να πείθουν κανέναν που έχει δουλέψει και ζήσει στην αγορά. Θυμηθείτε ότι αποδεδειγμένα όλοι ήξεραν χρόνια τώρα την κατάσταση της οικονομίας, συνειδητά την επιδείνωναν δεδομένου ότι αποτελούσε μέθοδο πλουτισμού και τα μέτρα της… βολικής κρίσης σχεδιάζονταν και αποφασίζονταν (όπως εξομολογήθηκε αφελώς ο τέως υπουργός Παπαθανασίου) επί χαρτοπετσέτας στα γεύματα της λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Ή ακόμα διδάσκονταν στα σεμινάρια διαχείρισης κρίσεων του Χάρβαρντ2 από τα οποία έχουν περάσει όλοι –μηδενός εξαιρουμένου– οι πρωτοκλασάτοι των δύο εξουσιαστικών κομμάτων. Για τους δευτεροκλασάτους έχει φροντίσει ο Κόκκαλης με σειρά μαθημάτων εβδομαδιαίας διάρκειας στο εν Παλλήνη κολέγιό του (AIT) κάθε καλοκαίρι, με τους ίδιους καθηγητές… Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο όταν φαίνονται να ενεργούν όλοι τους λες και ακολουθούν κάποιο εγχειρίδιο οδηγιών. Γιατί πράγματι το ακολουθούν!
• Δεχόμαστε παράλληλα επί σειράν ετών καθημερινή επίθεση στην ταυτότητά μας, από εκείνους που δήθεν είναι εντεταλμένοι να την προστατεύσουν! Τους αυτοαναγορευόμενους ως «θεσμούς»! Ψευδοδασκάλους και πολιτικούς. ΕΛΙΑΜΕΠηδες3 και άλλα μίσθαρνα όργανα παραγωγής της ευρωατλαντικής προπαγάνδας.
• Η με διάφορες μεθόδους εξαφάνιση της τέταρτης «εξουσίας», η ολοκληρωτική φίμωση των ΜΜΕ, η παντελής έλλειψη ουσιαστικής πληροφόρησης, δίνουν την ευκαιρία να εμφανίζονται με ακρίβεια στρατιωτικού αγήματος τα ίδια πράγματα, με τον ίδιο τρόπο, σαν να παίρνουν τα γραπτά τους από το ίδιο γραφείο (προφανώς τα παίρνουν…). Ακόμη και οι δήθεν διαφοροποιήσεις στις εκτιμήσεις επιτρέπονται όσον είναι ανώδυνες και δίνουν επίφαση πλουραλισμού. Δεν μαθαίνουμε παραδείγματος χάριν επισήμως για καμία αντίδραση που ξεφεύγει από τα συνήθη. Δεν μάθαμε για την Κερατέα και την βίαιη, αντιδημοκρατική, περιφρονητική για τις αποφάσεις της δικαιοσύνης συμπεριφορά του κράτους, που ώθησε ακόμα και ηλικιωμένες κυρίες… να πετάνε μολότωφ. Δεν μάθαμε για την εξέγερση των μεταναστών στην Πάτρα. Αντίθετα αναμασούν όλοι τις ίδιες ειδήσεις με τον ίδιο τρόπο. Οι δε ενίοτε προβαλλόμενοι ως «αντίπαλοι» των δανδήδων ανήκουν στην χορεία των ανώδυνων χρησίμων4. Οι επικίνδυνοι εξαφανίζονται!
• Η δικαιοσύνη δείχνει να ενεργεί σαν δεκανίκι της εξουσίας. Είτε επειδή δεν μπορεί, είτε επειδή δεν θέλει, σύμφωνα με τις παγιωμένες πλέον αντιλήψεις των ανθρώπων γύρω μας δεν είναι ούτε ανεξάρτητη, ούτε δίκαιη, ούτε ελέγχει.
• Η διοίκηση μέσω της κομματικοποίησης, των πελατειακών σχέσεων με τους πολίτες κλπ. δεν χαίρει της παραμικρής εκτίμησης από την κοινωνία. Δεν πιστεύουμε πια στην προστασία και την εντιμότητα της αστυνομίας, στον ηρωισμό και την ετοιμότητα του στρατού, στην ακεραιότητα της δημόσιας διοίκησης, στην εκπαίδευση, στην δημόσια υγεία, στην κοινωνική πρόνοια. Καταντήσαμε να ντρέπεται ο άνεργος για την κατάστασή του και όχι η κοινωνία, να αισθάνεται ηλίθιος και παρασιτικός όποιος πηγαίνει στο δημόσιο νοσοκομείο ή σχολείο, επειδή δεν μπορεί –όπως θεωρείται πια φυσιολογικό– να χρησιμοποιήσει τα αντίστοιχα ιδιωτικά.
Για όλα αυτά και πολλά άλλα φτάσαμε να μην πιστεύουμε συνολικά στο κράτος. Όλοι μας! Όπως ακριβώς οι «κουκουλοφόροι». Μας διαφοροποιεί το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμη σηκώσει την πέτρα να κατεβάσουμε την τζαμαρία. Ή μήπως το κάνουμε λίγο διαφορετικά όταν
• δεν πληρώνουμε τους φόρους μας –όποτε το μπορούμε- γνωρίζοντας ότι στην ουσία δεν πρόκειται να γυρίσουν σε μας αλλά να σπαταληθούν στο μεγαλύτερο τμήμα τους;
• αδιαφορούμε για τις πράξεις του επίορκου συναδέλφου μας δημόσιου λειτουργού και δεν τις αποτρέπουμε τουλάχιστον;
• ανεχόμαστε την αυθαιρεσία του κράτους αν δεν μας αφορά άμεσα;
• αντιλαμβανόμαστε την λογική της μίζας και του ρουσφετιού;
• ανεχόμαστε το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου;
• δεν θέλουμε να υπηρετήσουμε την στρατιωτική μας θητεία;
• δεν υπακούμε στους νόμους ακόμα και της τροχαίας;
• δεν μας συγκινεί και δεν αντιδρούμε στην εξαθλίωση της γειτονιάς, του χωριού, της πόλης μας;
Δυστυχώς για σένα και για όλους αδελφέ μου δανδή, οι περισσότεροι την έχουμε σηκώσει κάποια στιγμή με την όποια μορφή την πέτρα και την έχουμε πετάξει. Ακόμα και με τον απλό και φαινομενικά ανώδυνο «ωχαδελφισμό». Μάλιστα κάθε μέρα που περνάει, χάνουμε όλο και περισσότερο την αίσθηση της κοινωνίας και του καθήκοντος που κάπως μας κράταγε. Και όσο και να αισθάνεσαι ότι ελέγχονται τα πάντα, η εξουσιαστική σου αλαζονεία (και η ανικανότητά σου) επιτρέπει να αποκαλύπτεται η αντεθνική και αντιλαϊκή πολιτική που υποστηρίζεις. Σου ξεφεύγουν πράγματα, ψέματα, πληροφορίες, αποδείξεις!
Την ώρα λοιπόν που όπως προβλέπεται οι άνεργοι θα ξεπεράσουν το 1 εκ. και θα έχεις διαλύσει το κοινωνικό κράτος, όταν θα έχεις χαλάσει την σχέση με τους κομματικούς σου πελάτες που σε προστάτευαν, όταν θα έχεις εκχωρήσει ακόμα και εδαφική ανεξαρτησία, όταν δεν θα μπορείς να κουκουλώνεις πια το λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα και κύρια όταν θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη παραδεχόμενοι ξεκάθαρα ότι ζούμε υπό κατοχή και δεν οφείλουμε να σεβόμαστε καμία κατοχική εξουσία, πολύ φοβάμαι ότι οι σημειώσεις του Χάρβαρντ πολύ λίγο θα σε βοηθήσουν…
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Επιθετικός προσδιορισμός του οποίου εννοιολογική έκπτωση αποτελεί το «ντιντής»
2. Ταχύρυθμα μηνιαίας διάρκειας σεμινάρια στην σχολή Τζον Φ. Κένεντι για την διαχείριση κρίσεων από τα οποία πέρασαν τα τελευταία χρόνια ο Γιωργάκης, ο Σαμαράς και αρκετοί ακόμη από τους πρωτοκλασάτους των δύο κομμάτων. Σχεδόν όλοι αυτοί πέρασαν τυχαία και από την Μπίλντεμπεργκ. Ο Γιωργάκης μάλιστα λόγω …επίδοσης, τους ανάγκασε να του στείλουν προσωπικό φροντιστή να του τα ξαναθυμίσει στην αρχή της πρωθυπουργικής του καριέρας. Περιέργως, τα ονόματα των επιφανών «μαθητών» που φιγουράριζαν μέχρι πρότινος στην ιστοσελίδα του ιστορικού πανεπιστημίου, έχουν πλέον αποσυρθεί!
3. Τυπικό και πρόσφατο δείγμα το σουσουδίστικο άρθρο του καθηγητή Βερέμη στην Καθημερινή της 10-1-2011 με τίτλο «Νοικοκύρηδες και Ελληνάδες», όπου τσουβαλιάζεται χωρίς επιχειρήματα το Άρδην με την Ελεύθερη Ώρα κατηγορούμενο για εμμονή στην φιλολογία «ότι η ξένη επιβουλή κατά της χώρας μας διεισδύει σε όλους τους θεσμούς μας χάρη στους μειοδότες αντιπατριώτες, ενίοτε και όργανα ξένων υπηρεσιών». Καλύτερα δεν θα μπορούσε φυσικά να περιγράψει κανείς τον ρόλο του ΕΛΙΑΜΕΠ κι’ ας έχουμε εκδώσει ολόκληρο –και αναπάντητο– τεύχος με τα έργα και τις ημέρες του.
4. Αδιάφορα από την ιστορία που πιθανόν κουβαλούν. Γι’ αυτό άλλωστε η εξουσία δεν έχει πρόβλημα να συντρώει, να συμπίνει και να χαριεντίζεται μαζί τους…
