του Θανάση Τζιούμπα από το Άρδην τ. 80 Ιούνιος 2010
*Ένδοξος Σπαρτιάτης (Glorious Spartan) ονομάστηκε μια κοινή άσκηση της ελληνικής με την ισραηλινή πολεμική αεροπορία, τον Ιούνη του 2008.
Η άσκηση αυτή, η μεγαλύτερη ως τότε, είχε χαρακτηριστεί ως μια πρόβα αεροπορικής προσβολής του Ιράν
Η δολοφονική επίθεση του ισραηλινού ναυτικού στη «Φλοτίλα» έδωσε την ευκαιρία σε μια σειρά ημεδαπούς αναλυτές να ξεσπαθώσουν, ενοχλημένοι από μια εξέλιξη που χάλαγε την σούπα της πρότασής τους για στρατηγική συμμαχία της Ελλάδας με το Ισραήλ, ως προνομιακού εταίρου των ΗΠΑ, τη στιγμή που η Τουρκία του Ερντογάν εμφανίζει σημάδια αυτονόμησης, με γνώμονα ίδια συμφέροντα.
Από τον Μάζη μέχρι τον Δρούγο ή τον Μπασαντή, η συνηγορία υπέρ του «δικαιώματος» των Ισραηλινών να καταδικάζουν τον λαό της Γάζας σε αργό (ή ενίοτε γρήγορο) θάνατο, ως τιμωρία για την εκλογή της Χαμάς, η στρεψοδικία της νομιμοποίησης του αποκλεισμού, μέχρι την παρουσίαση της πειρατείας ως αυτοάμυνα.
Είναι εντυπωσιακή η ευθυγράμμισή τους με την επικοινωνιακή ρητορική του Ισραήλ, η οποία αποτελεί εξ άλλου τη μοναδική πηγή τους άντλησης πληροφοριών, με την επικουρία κάποιων σκοτεινών φυσιογνωμιών του «πατριωτικού νόμου» του κυρίου Μπους Τζούνιορ, όπως ο Evan Kohlman. «Νταβουτογλιανή προβοκάτσια» κατά τον Μάζη (http://www.geo-mazis.gr/index.php?option=com_mtree&task=viewlink&link_id=234&Itemid=45), ακατάσχετη διοχέτευση ανακοινώσεων των ισραηλινών στρατιωτικών και πολιτικών εκπροσώπων με την υπογραφή του Δρούγου, επίθεση ακόμα και προσωπική του Μπασαντή (Περιοδικό Στρατηγική, τ. 190) εναντίον των Ελλήνων επικεφαλής που επιχείρησαν να σύρουν την ελληνική κυβέρνηση στο τσεπάκι της Τουρκίας. Η ναυαρχίδα των επιχειρημάτων είναι η αποσιώπηση του διεθνούς χαρακτήρα της αποστολής και η επικέντρωση στην τουρκική συμμετοχή και το ΙΗΗ.
Για τον κύριο Δρούγο, ακόμα και τα 75 μίλια στα οποία εκδηλώθηκε η επίθεση των Ισραηλινών είναι λίγα (ttp://www.drougos.gr/?p=4871), κατ’ αυτόν το δικαίωμα επέμβασης του Ισραήλ θεμελιώνεται με τον απόπλου, δηλαδή κάπου έξω από το Κερατσίνι!
Αντί άλλου κειμένου, παραθέτω στη συνέχεια κάποια αποσπάσματα από τη συμμετοχή μου στον διάλογο που έγινε στον διαδικτυακό τόπο defencenet.gr.
Έπρεπε να αφήσουμε τα πάντα στους Τούρκους;
«Το ΙΗΗ είναι, όπως δηλώνει, μια ΜΚΟ, και από μια διεθνή αποστολή, στον βαθμό που δηλώνει ότι σέβεται τις αρχές τις διοργάνωσης και τις συμφωνίες (όπως και έγινε στην περίπτωση της ΜΗ ΕΙΣΟΔΟΥ του Μαβί Μαρμαρά στην Αμμόχωστο), δεν μπορεί να το αποκλείσει κανείς. Ο συντονισμός και οι αποφάσεις παίρνοταν από μια επιτροπή στην οποία οι συμμετέχοντες στην νηοπομπή είχαν ισότιμο ρόλο. Τώρα, επειδή μας προέκυψαν Τούρκοι σε μια υπόθεση, όπου για δύο χρόνια οι αποκλεισμός της Γάζας επιχειρείται (με επιτυχία ενίοτε) να σπάσει από σκάφη με ελληνική σημαία, τότε θα αντιπροτείνω ότι η εγκατάλειψη μιας ιστορίας ατέλειωτων αιώνων παρουσίας του ελληνισμού στην περιοχή και σχέσεων με τους Άραβες δεν θα έπρεπε να διακυβευτεί στο όνομα μιας αλλεργικής αντίδρασης στην παρουσία των Τούρκων. Εκτός αν, για λόγους ισοτιμίας, αποκλειόταν και οι Αμερικανοί ακτιβιστές (καθ’ ότι φονιάδες των λαών), οι Βρετανοί κ.ο.κ.
Το δίλημμα που έθεσε σ’ εμένα προσωπικά η συμμετοχή του ΙΗΗ, με τέτοιον όγκο, ήταν να εγκαταλειφθεί η σχέση του ελληνισμού με τη Μ. Ανατολή, μια σχέση που έχει ιστορικές αλλά και γεωπολιτικές διαστάσεις, αφήνοντας τον Ερντογάν να κάνει μόνος του παιχνίδι, αναβιώνοντας τον οθωμανισμό ως το «σπαθί του Ισλάμ». Ή, αντίθετα, να συνεχίσουμε αυτό που άρχισαν πριν δύο χρόνια ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ, τον καιρό που μεσουρανούσε το ειδύλλιο Τουρκίας-Ισραήλ, αντιπαραθέτοντας στην ψιλικατζίδικη πολιτική της ζεϊμπεκιάς και της κουμπαριάς μια άλλη οπτική, που παίρνει υπ’ όψη της τη γεωστρατηγική αλλά παραμένει προσηλωμένη σε αρχές, αυτές που θα επικαλεστεί μια αδύναμη όπως η Ελλάδα ή η Κύπρος χώρα, όταν τα αλισβερίσια με τους προστάτες στραβώσουν. Προτίμησα το δεύτερο, αποδεχόμενος το ρίσκο να βρίσκομαι εκτεθειμένος σε μια συζήτηση που αποφεύγει αλλεργικά το θέμα της ουσίας: τις ανακατατάξεις που ωρίμαζαν τόσο καιρό στο θέατρο της Μ. Ανατολής, για να εκραγούν με την πολιτικά αυτοκτονική επιλογή του Ισραήλ. Όταν η πολιτική δεν καθοδηγεί το όπλο, όπως λέγαν οι παλιοί, τότε οι εκπλήξεις είναι αναπόφευκτες. Η νίκη ή η ήττα δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ ευθεία συνάρτηση του ισοζύγιου του αίματος».
«Αν πάλι η πρόταση είναι μια γεωστρατηγική όπως αυτή του μικρομπακάλη Χριστόφια, που ονειρεύεται μπίζνες με τον Λίμπερμαν, θα ήθελα να αντιπροτείνω μια άλλη, αυτή του σεβασμού του διεθνούς δικαίου και της αλληλεγγύης, αυτή δηλαδή που μας έστειλε στην ρότα για την Γάζα. Δεν είναι ρεαλισμός να τάσσεσαι με ένα κράτος που όλο και απομονώνεται σε διεθνές επίπεδο, που όλο και περισσότερο, και για όλο και περισσότερους, δεν είναι παρά ένας διεθνής παρίας και τρομοκράτης».
Ο μύθος του αήττητου Ισραήλ
«Θα πω όμως αυτό για όσους είναι θύματα του επικοινωνιακού μύθου περί ισραηλινού στρατού: δεν ξέρω ποια ήταν η επιχειρησιακή αξία των ισραηλινών ειδικών δυνάμεων την εποχή του Έντεμπε, αλλά οι «SEALS», οι βατραχάνθρωποι της δύναμης 707, που έκαναν το ρεσάλτο στο “Ελεύθερη Μεσόγειος” και τα άλλα πλοία, πιο πολύ έμοιαζαν με φώκιες παρά με στρατιώτες. Φοβισμένα παιδιά με επικίνδυνα φονικά όπλα και γι’ αυτό επικίνδυνα παιδιά.
Το Ισραήλ, αν ήθελε να σταματήσει τη νηοπομπή, θα μπορούσε να το κάνει με μια μηδενικής έντασης επιχείρηση, τα πηδάλια και οι προπέλες των σκαφών μπορούν να σταματήσουν με ένα απλό συρματόσχοινο. Μπορούσε πάλι, αν ήθελε να προσφέρει λίγο παραπάνω θέαμα, να επιχειρήσει να καταλάβει τα τρία φορτηγά πλοία, που πρόσφεραν μεγαλύτερες δυνατότητες επιβίβασης από θάλασσα ή από αέρα, και να σταματήσει αυτό που το ενοχλούσε πιο πολύ, τα φορτία που καθιστούσαν το σπάσιμο του αποκλεισμού μια όχι απλά συμβολική πράξη. Αντί γι’ αυτό, επιχείρησε κάτι που από την αρχή είχαμε αποκλείσει ως εκτός λογικής, ένα ρεσάλτο στα επιβατηγά, και μάλιστα στο τουρκικό, που μετέφερε 581 επιβάτες, που σε καμιά περίπτωση (όπως όλοι μας, να είστε σίγουροι) δεν θα παρέδιδαν αμαχητί το πλοίο.
Η Μοσάντ τα πήγε αρκετά καλά, τα πλοία με ιρλανδική και αμερικάνικη σημαία σαμποταρίστηκαν. Κανείς δεν είναι βέβαια τέλειος, κι έτσι το «Τσάλεντζερ 2» επισκευάστηκε πρόχειρα και ενώθηκε μαζί μας. Το ισραηλινό ναυτικό ήταν εκείνο που τα σκάτωσε κατά την επιχείρηση «sky wind» (ευφάνταστο, ε;). Κατ’ αρχήν επέκτεινε με μονομερείς ανακοινώσεις την δεσμευμένη για γυμνάσια περιοχή συνεχώς (πάλι καλά που δεν την έφτασε μέχρι το Γιβραλτάρ), κάνοντας φανερή την πρόθεσή του για νυχτερινή επίθεση, κι όταν δεν του κάναμε την χάρη, πλέοντας τη νύχτα έξω από τη δεσμευμένη ζώνη, αποφάσισε να δράσει μεσοπέλαγα, κάτι που θα του κοστίσει ακριβά στα δικαστήρια στα οποία θα βρεθεί. Παρακάτω:
1) Η ίδια η ιδέα μιας «αστυνομικής» επιχείρησης ήταν τρελή, καθώς, αν δεν πήγαινε κάτι καλά, το μακελειό θα ήταν αναπόφευκτο. Αν περίμεναν κάτι άλλο, θα είχαν αλεξίσφαιρα γιλέκα, που ΔΕΝ είχαν.
2) Ο αιφνιδιασμός ήταν «μάπα το καρπούζι», οι 5 κορβέτες, τα φουσκωτά και τα ελικόπτερα μπλάκ χώκ πρόσφεραν πλούσια την υπογραφή τους στα ραντάρ των πλοίων μας
3) Η ηλεκτρονική σιγή στα μέσα επικοινωνίας μεταξύ μας και με τον έξω κόσμο, κάτι αναγκαίο σε τέτοιες «μαύρες» επιχειρήσεις, ήταν ατελής. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η ισραηλινή πολεμική βιομηχανία δεν έχει κάτι πιο αποτελεσματικό από μερικά φουσκωτά με κεραίες παρεμβολής.
4) Ο αντιπερισπασμός που επιχείρησαν με τα φουσκωτά, για να τραβήξουν την προσοχή των επιβατών στην θάλασσα ώστε να επιχειρήσουν αεραπόβαση δεν λειτούργησε· στο πάνω κατάστρωμα του Μάβι Μαρμαρά υπήρξαν άνθρωποι που με τα χέρια ή με ότι βρέθηκε μπροστά τους συνέλαβαν και αφόπλισαν τους γενναίους κομάντο μόλις πάτησαν το πόδι τους στο πλοίο».
«Το με ελληνική σημαία “Ελεύθερη Μεσόγειος” είχε οργανωθεί για άμυνα με πολλά μέσα, εξαιρουμένων φυσικά των όπλων. Είχαμε φροντίσει να φαίνεται αυτή η εικόνα ξέροντας ότι οι δορυφόροι τους βλέπουν ακόμη και τα εσώρουχα μας. Πέρα από αυτό μαζί μας είχαμε μέλη του Σουηδικού Κοινοβουλίου (ναι, αυτού που αναγνώρισε την γενοκτονία των Ποντίων και των Αρμενίων), όπως και δημοσιογράφους, ήμασταν λιγότερο γυμνοί από το τουρκικό πλοίο, από το οποίο ο Ερντογάν φρόντισε να αποσύρει τους δικούς του, σε μια κίνηση που συζητήθηκε και θα συζητηθεί πολύ. Αυτοί ήταν οι λόγοι που, όταν βάλαμε πλώρη “πάσει δυνάμει” για την Γάζα δεχτήκαμε επίθεση μόνο όταν ξημέρωσε. Ήξεραν ότι αν επιχειρούσαν από αέρα τους περίμεναν κωλύματα από συρματόπλεγμα και έναν περιστρεφόμενο γερανό, και δίχως φώς η αναρρίχηση σε πλευρά πλοίου που είχαν επίσης καλυφθεί από συρματόπλεγμα θα ήταν κι αυτή δύσκολη. Παρά το φως και παρά την απόφαση μας να αποφύγουμε απώλειες μεταπίπτοντας σε παθητικές μορφές αντίστασης έκαναν μισή ώρα να πάρουν τον έλεγχο του πλοίου.
Ποια είναι η ισραηλινή κοινωνία σήμερα
«Αυτό που δεν είναι ίσως κατανοητό ίσως είναι η κοινωνιολογική αλλαγή που έχει συμβεί στην ισραηλινή κοινωνία. Πανέμορφα κορίτσια με Μ16, πολίτες-οπλίτες, κ.λπ. είναι ο μύθος του Ισραήλ την εποχή που ο περιούσιος λαός ξανακατακτούσε την γη που του υποσχέθηκε ο θεός με το αλέτρι (κιμπούτς) και το όπλο (σφαγή του Ντέιρ Γιασιν). Τότε μια θαμπωμένη αριστερή ψυχή έβλεπε στον μιλιταρισμό αυτόν κάτι σαν τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό.
Όμως αυτή η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτι, και δύο θεμελιακές αλλαγές έχουν συντελεστεί: Η πρώτη είναι η ανάπτυξη μιας τεράστιας σε αριθμό και ισχύ ομάδας υπαλλήλων που ζει παρέχοντας υπηρεσίες ασφαλείας ως επαγγελματίες στρατιωτικοί, παρα-στρατιωτικοί, αστυνομικοί, παρα-αστυνομικοί. Είναι οι “βετεράνοι” της Σάμπρα και της Σατίλα φορώντας έναν απίστευτο αριθμό στολών, είναι το κοπάδι των ένστολων τραμπούκων, που κόστισαν στο ελληνικό τμήμα του στόλου για την Γάζα 3 τραυματίες στο Άσντοτ και 1 στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν (ναι, όταν όλα είχαν τελειώσει), συγκριτικά με τους 2 τραυματίες κατά την επίθεση στα ελληνικά πλοία. Αυτή η ομάδα, το κοινωνικό αντίστοιχο της ελληνικής δημοσιοϋπαλληλίας, με πολιτικό εκφραστή τον Νετανιάχου, είναι εκείνη που έχει κάθε λόγο να διατηρείται η εμπόλεμη κατάσταση και η απειλή, τόσο λόγω κουλτούρας, όσο και για πολύ πιο πεζούς λόγους, καθώς από αυτό εξαρτάται το μεροκάματο.
Η δεύτερη είναι οι τυχοδιώκτες του πρώην ανατολικού μπλοκ, αυτοί που δήλωσαν εβραίοι για το παραδάκι, αυτοί που πυκνώνουν τα λεφούσια των εποίκων και αναδεικνύουν τον κύριο Λίμπερμαν κυβερνητικό εταίρο.
Οι ισραηλινοί, που επιμένουν ακόμα να κάνουν αντιπολίτευση ή να υπερασπίζονται την δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ισραήλ, λένε πως την χώρα την κυβερνά μια συμμαχία εγκληματιών πολέμου και ρώσικης μαφίας, αυτοί είναι που έχουν μεταβάλει την χώρα σε έναν βρικόλακα που θέλει διαρκώς αίμα για να επιβιώσει.
Και βέβαια, καθώς ο αρχικός μύθος ξεθωριάζει, μέσα στην ισραηλινή κοινωνία πληθαίνουν τα πανέμορφα κορίτσια και αγόρια που αρνούνται να πιάσουν το Μ 16 και ο ισραηλινός στρατός καθίσταται όλο και λιγότερο άξιος του μύθου των 7 ημερών.
Το νόημα μιας αποστολής
Το Ισραήλ επικεντρώθηκε σε μια θεαματική επιχείρηση υψηλότατου ρίσκου, θεώρησε δεδομένη την ατιμωρησία του από τον διεθνή παράγοντα, γέμισε με κακοποιημένους ακτιβιστές την Μπιρσίμπα και μετά έτρεχε να τους ξεφορτωθεί, απομονώθηκε σε βαθμό που τα σχέδια του για εμπλοκή στον Λίβανο θα πρέπει να αναβληθούν, για την ώρα τουλάχιστον. Η νηοπομπή πέτυχε μια βοήθεια στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Παλαιστίνης και τους πολιορκημένους της Γάζας πολύ μεγαλύτερη από τα φορτία που κουβαλούσε στα αμπάρια. Οι αντιδράσεις του Ισραήλ, που συνεχίστηκαν σήμερα με το κούρσεμα και του «Ρέιτσελ Κόρι», ήταν αντιδράσεις ΜΗ αναμενόμενες, τόση βλακεία δεν ήταν δυνατόν να προβλεφθεί. Αναμένω με ενδιαφέρον να δω αν τα σχέδια απεμπλοκής είναι εξίσου ευφυή».
«Ένοχοι λοιπόν για κάποιους οι ακτιβιστές που τόλμησαν να βάλουν πλώρη ΝΝΑ, τη στιγμή που ήξεραν ότι έχουν να κάνουν με φονιάδες. Ένοχοι γιατί δεν κέρασαν σοκολατάκι και τούρκικο καφέ τους πειρατές που επιχείρησαν ρεσάλτο. Ειδικά οι Έλληνες, ένοχοι γιατί δεν χάρισαν το παλαιστινιακό στους Τούρκους, να κάνουν μόνοι τους παιχνίδι, καθώς εμείς ασχολούμαστε με τη γεωστρατηγική των σπρέντ, τα κυβικά των Χάμερ στο Κολωνάκι ή τη σκέψη του Όλι Ρεν, κι επέμεναν να κουβαλάνε την σημαία τους σε τόπους που η παρουσία του ελληνισμού είναι ζώσα μνήμη κι όχι μόνο ωραία ερείπια. Για να μην παίξουμε το παιχνίδι του Ερντογάν, ας του κάνουμε τη χάρη να εξαφανιστούμε, ζαρώνοντας κάτω από τη σκέψη μιας μικρόψυχης κι ελεεινής πολιτικής των μεταπρατών και των ραγιάδων, που μας ξυλοφόρτωναν στη διαδήλωση κατά του Ερντογάν στην Αθήνα».
«To “Ελεύθερη Μεσόγειος” δεν ήταν βέβαια καμιά φρεγάτα όπως το “Κανάρης” του δικού μας πολεμικού ναυτικού που βρισκόταν 40 μίλια δυτικά από μας, περιπολώντας σε αποστολή παρεμπόδισης τρομοκρατικών και πειρατικών ενεργειών, και υποθέτω ότι έλαβε το σήμα ότι ένα πλοίο με ελληνική σημαία δέχεται πειρατική επίθεση, όπως υποθέτω ότι ακόμη αναμένει οδηγίες από το ΓΕΝ.
Η αποστολή μας ήταν να σπάσει ένας παράνομος αποκλεισμός και να περάσουμε ένα φορτίο ανθρωπιστικής βοήθειας, περιλαμβανομένων αναπηρικών καροτσιών για όσους οι βόμβες του Ισραήλ στέρησαν τα πόδια, για να τους κλέψουν στις 31 Μάη και τα τεχνητά πόδια που τους έστελνε η ευαισθησία τόσων πολιτών, των Ελλήνων περιλαμβανόμενων». «Λεπτομέρειες: Υπάρχουν νεκροί στο τουρκικό πλοίο που η ηλικία τους και η θέση τους (όπως ο υπεύθυνος του κέντρου επικοινωνιών του Μαβί Μαρμαρά) κάνουν απίθανο το γεγονός να επιτέθηκαν στους «άοπλους» ισραηλινούς (αν εξαιρέσουμε τα Μ16 με λέιζερ, τις καραμπίνες, τα 30αρια, τα πιστόλια), οπλισμένοι σαν αστακοί με κουζινομάχαιρα. Υπήρξε φιλμ όπου καταγράφηκε, ώρα μετά από την έκκληση του καπετάνιου του πλοίου να σταματήσει κάθε αντίσταση, ένας Τούρκος να δέχεται πυρά καθώς απείλησε τους κομάντος με …λευκή σημαία. Θα ήταν χρήσιμο όλες αυτές οι καταγραφές να διασωθούν αλλά σ’ αυτό οι Ισραηλινοί ήταν οργανωμένοι, όλο αυτό το υλικό κρατήθηκε κατά την “ανάκριση”, τις σωματικές έρευνες και την “ιατρική εξέταση” στο Ασντότ και δεν θα το δούμε ποτέ».
“Μονομερής ευαισθησία”
1) Όταν ένα κράτος όπως το Ισραήλ λέει ότι αποφασίζει να οργανώσει, 36 χρόνια μετά μια δράση που αναδεικνύει το κυπριακό ζήτημα, και εδώ κάποιοι φτάνουν να χαίρονται, ας σκεφτούν ότι δηλώσεις τέτοιου είδους όπως κι αυτή ότι ο Ερντογάν θα ηγηθεί νηοπομπής (στην Γιαβούζ, λέτε;), προτείνω να συγκρατηθούμε όλοι για να μην καταλήξουμε στο επίπεδο κυβερνήσεων στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Ο κύριος Ν. Κοτζιάς (http://www.verianet.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=5037&Itemid=66#Scene_1) μας καλεί δε σε διαδήλωση κατά της κατοχής της Β. Κύπρου (δεν διευκρινίζεται αν θα πρέπει να είναι σε συνεργασία με τους «συνταξιούχους» του Νετανιάχου). Λησμονεί ίσως ότι, όταν τέτοια συμπαράσταση υπήρξε (ναι, τότε που οι Έλληνες της Κύπρου έσπαγαν την πράσινη γραμμή και δεν επιδείκνυαν τα διαβατήρια τους στο οδόφραγμα του «Λήδρα» για να πάνε στην Κερύνεια για αστακό και τζόγο), τότε ο ίδιος σιτιζόταν στις αγκάλες του Γιωργάκη και του Υπουργείου του από το Εξωτερικόν και άλλων ΙΣΤΑΜΕ.
2) Όσο για τη μονομερή ευαισθησία των “ακτιβιστών” (δεν μου αρέσει η λέξη), για κάποιους από μας, οι λόγοι της επιβίβασης ήταν οι ίδιοι που συμβόλιζε το σημαιάκι στο μέρος της καρδιάς, με τους «ακτιβιστές» των δύο σκαφών του «Βαλκάνια SOS» του 1993, στο Μαυροβούνιο και την Κροατία μέσα στον πόλεμο, με τους “ακτιβιστές” μοτοσικλετιστές στην Δερύνεια το ’96, τους “ακτιβιστές” του Ελληνικού Καραβανιού Αλληλεγγύης στη Σερβία των νατοϊκών βομβαρδισμών ή των χωριών της Δρόπολης στην Αλβανία της κατάρρευσης, τους διαδηλωτές ενάντια στον Οζάλ ή προσφάτως τον Ερντογάν, τους “ακτιβιστές” στα πλοία για την Γάζα χτες, κι αύριο όπου θα χρειαστεί.
Ποιός ωφελείται;
«Ένα ρήγμα της Τουρκίας στη σχέση με το Ισραήλ λειτουργεί υπέρ μας ή όχι; Ένα δίλημμα του Ερντογάν να αντιμετωπίσει με πολεμικό τρόπο μια πολεμική πρόκληση που δέχθηκε και να δει τον δυτικό πυλώνα της νεο-οθωμανικής στρατηγικής να κλονίζεται, ή, αν κάνει την κότα, να απολέσει την όποια αυταπάτη γέννησε στους Άραβες η πανηγυρική συμμετοχή της ΙΗΗ στον στόλο, είναι υπέρ μας ή όχι; Οι εξελίξεις στο εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας, με τους κεμαλιστές να αντιδρούν υπερασπίζοντας μια ιστορική δική τους επιλογή (Ισραήλ) και τα δημοσκοπικά ποσοστά των ισλαμιστών να παίρνουν την κατιούσα, είναι υπέρ μας ή όχι; Θα επιχειρήσω μια απάντηση: Θα ήταν υπέρ μας αν, ως κοινωνία και ως ηγεσία μπορούσαμε να έχουμε ένα όραμα για τη δική μας χώρα στον 21ο αιώνα.
Η Ελλάδα, μια χώρα των συνόρων, πρέπει να αποποιηθεί αυτό τον ρόλο, όσο ελκυστικό κι αν φαίνεται βραχυπρόθεσμα ένα πακέτο HERON, εβραϊκού λόμπι που θα υποκαταστήσει το σχεδόν διαλυμένο από τέτοιου ρεαλισμούς ελληνικό, κι όλα αυτά με ντρέσινγκ από ολίγη Μοσάντ. Δυστυχώς, η υποτέλεια δεν είναι μόνο οικονομική, αυτή η κυβέρνηση της “μειωμένης κυριαρχίας” δεν είναι ικανή να σκεφτεί κάτι παραπάνω από τα CDS. Αυτό αναιρεί τα όποια πλεονεκτήματα δημιουργούν οι απρόβλεπτες αναταράξεις που έφεραν τα απόνερα των πλοίων για την Γάζα».
Επιμύθιο: Αν ρίξεις μια πέτρα στο νερό οι κυματισμοί σβήνουν όσο απομακρύνονται. Αν χτυπήσεις μια χορδή, η ταλάντωση μειώνεται σιγά-σιγά. Οι αναταράξεις της «Φλοτίλα» αποσταθεροποίησαν με έναν απρόβλεπτο τρόπο τα τενάγη του παλαιστινιακού ζητήματος. Όμως, αν όλα μείνουν εδώ τότε θα υπάρξει ένα άλλο σημείο ισορροπίας του συστήματος κυριαρχίας, που λίγο θα διαφέρει από το χθες. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ», κατά τον ποιητή. Για όσους ζήσαμε την εμπειρία αυτή, οι αιτίες που μας οδήγησαν στα καταστρώματα, τις γέφυρες και τα μηχανοστάσια είναι πιο ευανάγνωστες από ποτέ. Στο Ασντότ δεν βρίσκονται αιχμάλωτα μόνο σίδερα, μηχανές και φορτία. Βρίσκεται κι ένα κομμάτι από μας, ένα κομμάτι που δεν θα ησυχάσουμε αν δεν επανοικειοποιηθούμε. Ή, όπως φωνάχτηκε στην διαδήλωση της 3 Ιούνη, «Ο σιωνισμός ό,τι και να κάνει, τα πλοία θα μπούνε στης Γάζας το λιμάνι».
