Ο βασιλιάς και οι πρίγκιπες είναι γυμνοί

247

Κάθε γύρος διαπραγμάτευσης αποδεικνύει την ολοκληρωτική αδυναμία του πολιτικού σκηνικού να δώσει λύση

του Ράκου από τη Ρήξη φ. 89 που κυκλοφορεί

Κάθε νέος γύρος διαπραγμάτευσης, σαν αυτόν που διαδραματίζεται εδώ και δύο περίπου μήνες, κλονίζει ολοένα και περισσότερο τα σαθρά θεμέλια του ελληνικού κομματικού συστήματος. Ο περσινός Οκτώβρης μας αποχαιρέτησε με τον πολιτικό θάνατο του Γιώργου Παπανδρέου, εκεί στις Κάνες, όπου κάθιδρος και αμήχανος δεχόταν τις αυστηρές επιπλήξεις της Άγκελας Μέρκελ. Την ίδια στιγμή, ο Αντώνης Σαμαράς έθετε σοβαρή υποψηφιότητα στο να είναι το επόμενο θύμα, διαγράφοντας μια θεαματική πολιτική κωλοτούμπα η οποία έδωσε παράταση ζωής στο ΠΑΣΟΚ και ευρύτερα στο μπλοκ του μνημονίου, μέσα από την κυβέρνηση Παπαδήμου.
Kι όμως, τι θα συμβεί αν δώσεις παράταση ζωής σ’ έναν εξαντλημένο, θνησιγενή οργανισμό; Από ένα σημείο και μετά, το μόνο που καταφέρνει κανείς είναι να δώσει ευκαιρία στην ασθένεια να προσβάλει κάθε ζωτικό όργανο, κάθε ζωτικό κύτταρο. Αυτό συμβαίνει τούτη τη στιγμή με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, ενώ ο κλυδωνισμός τους προκαλεί τεκτονικές μετακινήσεις και στους υπολοίπους –ακόμα και στους κύριους αντιπάλους τους, που φαίνεται να κερδίζουν τούτη την  παρτίδα.
Έτσι, ο Σαμαράς φαίνεται ότι προχωράει με τη σιγουριά ενός πάντσερ προς την επιβολή των νέων  μέτρων, αφήνει όμως πίσω του συντρίμμια. Τον τελευταίο καιρό η Νέα Δημοκρατία υπάρχει μόνο μέσω των υβριστικών ανακοινώσεων του εκπροσώπου Τύπου της προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τα άλλα, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης περιφέρονται σε τηλεοπτικά παράθυρα παπαγαλίζοντας μια κυβερνητική προπαγάνδα που ούτε καν οι ίδιοι πιστεύουν, ενώ οι σύμβουλοί τους, από το τουίτερ και το φέισμπουκ, δηλώνουν ευθαρσώς και δημόσια ότι «αν είναι αυτοί που έχουν επιλεγεί να εκπροσωπήσουν τις κυβερνητικές επιλογές, καλύτερα να μη στέλνουμε κανέναν».
Όσο δε για τους βουλευτές, αρκούνται στο να κάνουν τα κυβερνητικά φερέφωνα στις κεντρικές συνεδριάσεις της Βουλής, όπου αυτό είναι αναπόφευκτο, ενώ οι περισσότεροι μετρούν τις τελευταίες μέρες του κοινοβουλευτικού τους βίου, καθώς και οι ίδιοι είναι σίγουροι πια πως, με αυτά που λένε και κάνουν, έχουν χάσει και τους τελευταίους από τα κάποτε ισχυρά πελατειακά τους δίκτυα. Φοβούνται, μάλιστα, ότι δεν θα μπορούν καν να κυκλοφορήσουν, καθώς είναι γνωστή η σχέση αγάπη-μίσους που διατηρεί η ελληνική πελατεία με τον πολιτικό πάτρωνα, και είναι πολύ εύκολο, αυτοί που σήμερα σε αποθεώνουν, αύριο να σε περιμένουν έξω από το σπίτι σου για να σε δείρουν.
Εν τέλει, αυτό που κρατάει όρθιο ακόμα τον Σαμαρά είναι η… καταιγιστική επίθεση των Γερμανών, που επιβάλουν διαρκώς μέτρα αντί μέτρων, με συνέπεια να βρισκόμαστε σε μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μόλις τελειώσει η γερμανική φθινοπωρινή επίθεση, είτε με την απόκρουση των μέτρων, είτε με την επιβολή τους εν μέσω τεράστιων απωλειών, τόσων που θα καθιστούν την εφαρμογή τους αδύνατη, η αλαζονεία του πρωθυπουργού θα καταρρεύσει. Και θα δούμε τότε ποιο επιχείρημα και ποια αξιοπρέπεια θα έχει απομείνει στον μεγάλο εταίρο της τωρινής κυβέρνησης, για να συνεχίσει τον πολιτικό του βίο. Αναμφίβολα, στο τέλος, η οσφυοκαμψία της Νέας Δημοκρατίας θα την γκρεμίσει στα τάρταρα. Και τότε ο χώρος της δεξιάς, θα υποστεί καταιγιστικές ανασυνθέσεις, όπου ο Καμμένος, και δυστυχώς η Ντόρα, θα παίξουν στις διάφορες εκδοχές της Δεξιάς. Όσο πιο σύντομα συμβεί κάτι τέτοιο, τόσο πιο γρήγορα θα ανακοπεί το ρεύμα των δεξιών ψηφοφόρων προς την Χ.Α.
Από την άλλη, ο Βαγγέλης Βενιζέλος αναδεικνύεται στον πολιτικό οδοστρωτήρα της χρονιάς. Νόμιζε ότι η προεδρία του ΠΑΣΟΚ θα είναι σαν τις καλές εποχές που ήταν υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπαδήμου, και του έδιναν σημασία όλοι οι Ευρωπαίοι εταίροι, γιατί έπαιζε το μπουλντόγκ της τρόικας. Κι όμως, αναδείχθηκε στον χειρότερο άνθρωπο, στη χειρότερη θέση. Έγινε ρεζίλι με τη λίστα Λαγκάρντ και επεξέτεινε τις τάσεις φυγής των βουλευτών του με τα γελοία γαβγίσματα στα εσωκομματικά όργανα. Παρόξυνε τους ανταγωνισμούς μεταξύ των δελφίνων και ενταφίασε με τον βοναπαρτισμό του τη λειτουργία κάθε συλλογικού οργάνου. Κοινώς, έδωσε την τελευταία κλοτσιά στο κόμμα- καρτέλ που κατέστρεψε τη χώρα και πλέον φαντάζει σαν κωμική φίγουρα μετά από ένα καταστροφικό κρεσέντο.
Έτσι, πλέον, όλοι το έχουν δεδομένο: Το ΠΑΣΟΚ είναι μια μαφιόζικη φαμίλια που διαλύεται, με τα πρωτοπαλίκαρα να αλληλοεξοντώνονται. Κι η επόμενη μέρα; Οι πιο μουλωχτοί, ήδη σχεδιάζουν πως θα χτίσουν, και με  τη ΔΗΜΑΡ ως πρώτη ύλη, την επόμενη μεγάλη παράταξη της κεντροαριστεράς.
Σ’ αυτήν την προοπτική, βέβαια, σκοτεινιάζει κάπως και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, διότι θα ήταν η μόνη εξέλιξη που θα μπορούσε να υπονομεύσει σταδιακά το ρόλο που έχει αναλάβει, αυτόν του κύριου εκφραστή της λαϊκής δυσαρέσκειας. Λίγοι, βέβαια, βλέπουν τόσο μακριά ώστε ν’ αντιληφθούν τα σύννεφα.
Οι υπόλοιποι συντηρούν μια ιδιότυπη φυσιογνωμία. Προς τα έξω, έχουν διαμορφώσει το προφίλ μιας πανελικής αριστεράς. Αρκούνται στο να κάθονται δίπλα ή απέναντι στους κυβερνητικούς εκπροσώπους και να κατηγορούν σε κάθε τόνο για το προφανές: ότι καταστρέφουν τη χώρα. Κατά τα άλλα, ουσιαστικά, δεν ξέρουν ούτε τι, ούτε πώς να το κάνουν. Στα εσωκομματικά είναι έρμαιο των ισορροπιών, που πλέον δεν είναι τόσο οργανωτικές, όσο ιδεολογικές. Κι όσο περισσότερο στερούνται συγκεκριμένου μπούσουλα, κι ενός οδικού χάρτη για να πορευτούν μέχρι το συνέδριο και τις εκλογές, τόσο γίνονται έρμαια της μιζέριας των παζαριών, των συρραφών και του τόσο χαρακτηριστικού οπορτουνισμού που θάλλει μέσα στον φραξιονιστικό πόλεμο.
Προς το παρόν, αυτός ο φραξιονιστικός πόλεμος έχει βρει ένα σημείο ισορροπίας. Από τη μία, ο σκληρός εθνομηδενιστικός πυρήνας επιτρέπει στην ηγεσία λεκτικές διολισθήσεις, π.χ. την αναφορά στο «πατριωτικό καθήκον», τα εθνικά θέματα κ.ο.κ. Από την άλλη, η ηγεσία έχει προς το παρόν στεγανοποιήσει τους μηχανισμούς λήψη αποφάσεων ώστε να ελαχιστοποιηθεί η επιρροή της μεγάλης ανένταχτης μάζας, που κινείται προς την κατεύθυνση ενός δημοκρατικού, πατριωτικού σοσιαλισμού. Από μια πανουργία της ιστορίας, αυτή η ανένταχτη μάζα των ψηφοφόρων έχει βρεθεί ελλείψει οργανωμένης συνιστώσας, να εκφράζεται από τους πρώην του ΠΑΣΟΚ. Στην οργανωτική απομόνωση αυτών ακριβώς των στοιχείων είναι που στοχεύει ο σκληρός εθνομηδενιστικός πυρήνας του πάλαι ποτέ ΣΥΝ.
Η ιστορία με την 28η Οκτωβρίου είναι πολύ χαρακτηριστική: Από τη μία, η ηγεσία κάλεσε σε «ένα νέο πατριωτικό ΟΧΙ», ενώ αυτοί που βρίσκονται ιδεολογικά και πολιτικά πιο κοντά της, διακινούσαν κατά τόπους αφίσες με τσολιάδες, καλούσαν στην παρέλαση με ελληνικές σημαίες κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή οι αντίπαλοι, του «κοκκινοπράσινου» και των παραφυάδων τους, σφύριζαν κλέφτικα και κοιτούσαν πώς θα υποβαθμίσουν το γεγονός. Μόλις δε ξέσπασε το «σκάνδαλο Θεοδωρίδη», που βασίστηκε σ’ ένα απαράδεκτο άρθρο που συνέγραψε το 2009, και το οποίο είχαμε καταγγείλει τότε από τις σελίδες της Ρήξης, συνεργαζόμενοι όπως ο Κουρουπλής βγήκαν από τα ρούχα τους και ζήτησαν διαγραφές, για να λάβουν την απάντηση, από τα κεντρικά, ότι κάτι τέτοιο είναι εντελώς ξένο στον παρόντα ΣΥΡΙΖΑ…
Βέβαια, όλη αυτή η κατάσταση απαιτεί μια ισορροπία, ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει προς το παρόν το εγκληματικό της έργο, ώστε να μπορούν να τη βρίζουν ανενόχλητοι από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μόλις κλονιστεί αυτός ο καταμερισμός, τώρα, με την κυβερνητική κρίση που προκαλεί η άθλια συμφωνία με την τρόικα, ή αργότερα, θα φανεί το τεράστιο κενό πρότασης που χαρακτηρίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ως προς αυτό, ενδεικτική υπήρξε η δήλωση του Λαφαζάνης στην τηλεόραση του ΑΝΤ1, το πρωί της Πέμπτης, όπου είπε: «Δεν κοροϊδεύω κανέναν, δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε». Αυτή ακριβώς η επαμφοτερίζουσα στάση, όπου στην περίπτωση του Λαφαζάνη μεταφράζεται στο ότι από τη μία απαιτεί «δραχμή εδώ και τώρα» και από την άλλη παραδέχεται ότι δεν είναι καν έτοιμος να κυβερνήσει (πόσο να μας βγάλει από το ευρώ…) είναι ενδεικτική των αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Και μη νομίζουμε ότι ο κόσμος που τον στηρίζει δεν καταλαβαίνει…
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Όπως είπαμε στην αρχή, κάθε νέος γύρος διαπραγμάτευσης βυθίζει τη χώρα όλο και βαθύτερα στην εθνική και την κοινωνική καταστροφή. Κάθε στιγμή της διαδικασίας διάλυσης που βιώνουμε είναι πιο επώδυνη, πιο παρατεταμένη, πιο δραματική. Όποτε συμβαίνει, ξεδιπλώνεται το πραγματικό πολιτικό αδιέξοδο όλων των δυνάμεων κι έτσι κάθε φορά απονομιμοποιούνται όλο και περισσότερο, διαγράφοντας την πορεία ενός καθοδικού σπιράλ. Πάνω σ’ αυτή την αδυναμία, πάνω στην απραξία που γεννάει αυτή η αδυναμία, κερδίζει έδαφος η Χρυσή Αυγή, η οποία ναι μεν έχει ταβάνι, αλλά θα πρέπει κάποιος να το βάλει πάνω από το κεφάλι της.
Έτσι όπως διαμορφώνονται μέχρι σήμερα οι τάσεις θα γίνει κι αυτό –αλλά θα προηγηθούν βαθιές ανασυνθέσεις σ’ όλους τους πολιτικούς χώρους. Σε λίγο, τίποτε δεν θα είναι όπως πριν, ωστόσο το ερώτημα που τίθεται  είναι αν θα έχει μείνει και τίποτε όρθιο μέχρι τότε…