Η σημασία του κινήματος του Λάμπρου Κατσώνη έγκειται στο γεγονός πως πρώτος θέτει το αίτημα απελευθέρωσης σύνολης της Ελλάδας πηγαίνοντας πέρα από την ρωσική πολιτική.
- Περισσότερα για τον Λάμπρο Κατσώνη και το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που ηγήθηκε διαβάστε στο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, 1821, Η δυναμική της Παλιγγενεσίας, υποκεφάλαιο “Ο πόλεμος των τριών ιμπερίων και ο Λάμπρος Κατσώνης” (σσ. 194-205)
- Επίσης διαβάστε βιογραφικά στοιχεία του Λ. Κατσώνη και παρουσίαση της δράσης του στο παρακάτω άρθρο του Βοιωτικού Κόσμου:
Κατσώνης Λάμπρος (1752-1805)
Ο Πλοίαρχος Α΄ Τάξεως και Ιππότης του Στρατιωτικού Παρασήμου του Αγ. Γεωργίου Δ’ Τάξεως Λάμπρος Δημητρίου Κατσώνης γεννήθηκε στη Λιβαδειά το 1752.
Σύντομο ιστορικό
Είναι άγνωστες οι λεπτομέρειες της οικογένειας, αλλά μαρτυρείται ότι μετά από κάποιο επεισόδιο με Τούρκο αξιωματούχο της περιοχής, ο Λάμπρος σε ηλικία περίπου 17 χρόνων, μαζί με τον πατέρα του καταδιωκόμενοι διέφυγαν μέσω Ύδρας στη Ζάκυνθο. Εκεί ο Κατσώνης ξεκίνησε το ναυτικό του επάγγελμα ταξιδεύοντας, φθάνοντας μέχρι τον Εύξεινο Πόντο.
Στα 1770 ο Λάμπρος κατετάγη στο Λιβόρνο εθελοντής στις Ρωσικές Δυνάμεις. Συμμετέχει στον Α’ Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1769-1774) – τα Ορλωφικά – στην Πελοπόννησο, ως ναύτης, και λόγω των ικανοτήτων που έδειξε προάγεται σε Υπαξιωματικό. Έτσι άρχισε μια στρατιωτική σταδιοδρομία 35 ετών στο Ρωσικό Αυτοκρατορικό Ναυτικό. Στα Ορλωφικά τον ακολουθεί και ένας αδελφός του (δεν είναι γνωστό το όνομά του), που σκοτώθηκε όμως στον πόλεμο αυτό.
Μετά τα Ορλωφικά επέστρεψε με το Ρωσικό Στόλο και εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους Έλληνες στην Κριμαία (Γενί Καλέ-Κέρτς). Έλαβε δραστήρια μέρος στην υπεράσπιση της Κριμαίας από τους Τούρκους, διεκπεραίωσε με επιτυχία αποστολή στην Περσία και έλαβε ενεργά μέρος στη δημιουργία του Τάγματος της Μπαλακλάβα, επιχειρήσεις οχυρού Οτσακόβ, διακρινόμενος και αμειβόμενος για την αποτελεσματική δράση του διαδοχικά με προαγωγές μέχρι του βαθμού του Λοχαγού (1786).
Για την συνέχεια μεταφερθείτε στην σελίδα του Βοιωτικού Κόσμου
1 ΣΧΟΛΙΟ
Καλησπέρα και Χρόνια Πολλά .
Ημέρα της Παλιγγενεσίας σήμερα και ταυτόχρονα θρησκευτική εορτή – Ευαγγελισμός της Θεοτόκου .
Από τις σημαντικότερες Θρησκευτικές Εορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας Μας .
Επειδή είναι καλό τις ημέρες των εορτών και μάλιστα των ευχάριστων να υπενθυμίζουμε τα ευχάριστα ας ανακαλέσουμε στην μνήμη μας έναν από τους σημαντικότερους αυτοκράτορες της Ρωμιοσύνης , τον στρατηγό , αυτοκράτορα και ασκητή Νικηφόρο Φωκά 912-969 .
Πρότυπο αυτοκράτορα και ορθόδοξου είχε το όραμα της ανασύστασης της Ρωμανίας Μας στα ιστορικά της όρια πριν την εμφάνιση του τέρατος του Ισλάμ και των Αράβων .
Κατάφερε ως στρατιωτικός να απελευθερώσει την Κρήτη μας ύστερα από 133 έτη Αραβικής κατάκτησης , διωγμών και γενοκτονίας του χριστιανικού Ελληνικού πληθυσμού .
Σημαντικότερη επιτυχία του είναι όμως η απελευθέρωση της Αντιόχειας , της Τρίτης Ρώμης , το 969 μχ , μία από τις τέσσερις ιερές Μέγα Πόλεις (Ρώμη , Νέα Ρώμη , Αντιόχεια , Αλεξάνδρεια ) του Ελληνισμού και της Οικουμένης .
Έδρα Πατριαρχείου και από τα μέρη όπου ο Χριστιανισμός εδραιώθηκε στην αρχή του , πρωτεύουσα ενός από τα ενδοξότερα , σημαντικότερα κράτη – αυτοκρατορίες του κόσμου που ίδρυσε ο Ελληνισμός .
Ίσως μεγαλύτερο για κάποια στιγμή την εποχή του Αντίοχου του Μέγα 241πχ-187πχ εδαφικά και από την Ρωμαϊκή μας Αυτοκρατορία στην μέγιστη έκτασή της επί εποχής Τραϊανού όταν ενσωμάτωσε (και όχι κατακτήθηκε -διάβαζε Ρωμανίδη Ιωάννη) την Δακία στην Ρωμανία Μας . Αλλά σαφώς όχι χρονικά γιατί το Ελληνιστικό κράτος της Αντιόχειας ενσωματώθηκε
στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 65πχ.
Είχε διάρκεια ζωής περίπου 2,5-3 αιώνες εν αντιθέσει με την Ρωμανία , το μακροβιότερο και σημαντικότερο κράτος της Οικουμένης 31πχ-1453μχ ,κοντά 15 αιώνες .
Αλλά ας διαβάσουμε τα πολύ ωραία , διδακτικά και επίκαιρα για τον Νικηφόρο Φωκά :
https://www.impantokratoros.gr/2A615722.el.aspx
Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων
Β’ ΜΕΡΟΣ
ΟI ΦΩΚΑΔΕΣ
Ο Νικηφόρος Φωκάς καταγόταν από ονομαστή και αρχαία οικογένεια της Καππαδοκίας, της οποίας τα μέλη ήταν στρατιωτικοί, είχαν υπηρετήσει στις τάξεις του στρατού κατά των Περσών και στη συνέχεια κατά των Αράβων. Ο παππούς του ονομαζόταν και αυτός Νικηφόρος και είχε ηγηθεί ρωμαίηκων δυνάμεων στην Ιταλία και την Σικελία επί Βασιλείου Α’1. Κατά τους χρόνους του Λέοντος του Στ’ προβιβάσθηκε σε Δομέστικο των Σχολών και ανέλαβε επιχειρήσεις κατά του Συμεών2. Η αντικατάστασή του από τον μάγιστρο Κατακαλών Αβίδηλα, λόγω δυσμένειας, είχε μοιραία αποτελέσματα στην πορεία της εκστρατείας3. Αυτός ο Νικηφόρος απέκτησε δύο γιους, τον Βάρδα και τον Λέοντα. Ο Λέων είχε χρηματίσει Δομέστικος των Σχολών με επιχειρήσεις κατά των Βουλγάρων, αλλά στο ενεργητικό του είχε και μια συνομωσία κατά την αντιβασιλεία της αυτοκράτειρας Ζωής, όταν ο Κωνσταντίνος Ζ’ ήταν ανήλικος. Ο Βάρδας Φωκάς, πατέρας του μετέπειτα αυτοκράτορα Νικηφόρου, είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Κωνσταντίνος Ζ’ Πορφυρογέννητο. Τον είχε βοηθήσει ν’ απαλλαγεί από τους Λεκαπηνούς5, τα δε πολεμικά του κατορθώματα κατά των Αράβων, τον είχαν καταστήσει λαϊκό ήρωα. Κατά τους χρόνους της βασιλείας του γιου του ήταν πια παλαίμαχος. Αυτός έλαβε σύζυγο εκ του γένους των Μαλεϊνών, αδελφή του οσίου Μιχαήλ του Μαλεϊνού, και μαζί της απέκτησε τους Λέοντα και Νικηφόρο Φωκάδες6. Αυτοί τιμήθηκαν από τον Κωνσταντίνο Ζ’ με το αξίωμα του Δομέστικου των Σχολών, της Δύσης ο Λέων και της Ανατολής ο Νικηφόρος.
Ο Νικηφόρος έλαβε σύζυγο και απέκτησε ένα γιο, τον Βάρδα. Αυτός παίζοντας με τον εξάδελφό του Πλεύση, τραυματίστηκε στο μάτι από ακόντιο και πέθανε σε νεαρή ηλικία. Φαίνεται, ότι σύντομα τον ακολούθησε και η μητέρα του7. Ως φύση έντονα θρησκευτική ο Νικηφόρος επηρεάστηκε βαθύτατα από τον θάνατο των προσφιλών του προσώπων κι εκδήλωσε επιθυμία να μονάσει. Απέφευγε την κρεωφαγία και δεν ήθελε να νυμφευθεί ξανά. Σε μια επίσκεψη του θείου του οσίου Μιχαήλ Μαλεϊνού στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκε με τον Αβράμιο8, κατοπινό όσιο Αθανάσιο Αθωνίτη, ο οποίος είχε επισκεφθεί τον όσιο παρέα με το στρατηγό Ζεφινεζέρ9.Οι δυο άνδρες συνδέθηκαν στενά και μετά την κουρά του ο όσιος Αθανάσιος ανέλαβε την καθοδήγηση του Νικηφόρου με την προτροπή του οσίου Μιχαήλ. Τότε ο Νικηφόρος έδωσε υπόσχεση να μονάσει10, την οποία, όμως, δεν πρόλαβε να εκπληρώσει.
Ο Λέων Φωκάς μαζί με τα παιδιά του πατρίκιο Νικηφόρο και δούκα Βάρδα, εξορίστηκαν, οι δυο πρώτοι στη Μύθημνα της Λέσβου, ο δε Βάρδας στην Αμάσεια, μετά τη δολοφονία του αυτοκράτορα Νικηφόρου Β’. Ο Βάρδας Φωκάς εστασίασε το 971 μ.Χ. και αντιμετωπίστηκε από το μάγιστρο Βάρδα Σκληρό. Φωκάδες θα συμμετέχουν σε στασιαστικά κινήματα καθ’ όλη τη διάρκεια του Ι’ αιώνα και θα δημιουργήσουν δυναστικά προβλήματα στο Βασίλειο Β’ Βουλγαροκτόνο, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Τελευταίο ονομαστό μέλος της οικογένειας των Φωκάδων είναι ο Ιωάννης Απόστολος Φωκάς Βαλεριανός, εκ Κεφαλληνίας. Εκεί βρέθηκαν οι Φωκάδες μετά την άλωση. Γεννήθηκε το 1530 μ.Χ. στο Βαλεριάνο και έδρασαε στην υπηρεσία του Ισπανού βασιλιά Φιλίππου του Β’ στο Νέο Κόσμο. Δεινός ναυτικός ο Juan de Fuca ή Juan Griego, ηγούμενος μικρής εξερευνητικής αποστολής το 1592 μ.Χ>, έπλευσε Βόρεια μέχρι τα στενά που φέρουν σήμερα τ’ όνομά του, μεταξύ Βανκούβερ και Σηάτλ11.
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Το έτος 959 μ.Χ. κάθεται στο θρόνο ο Ρωμανός Β’, γιος του Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογέννητου, στεφθείς αυτοκράτωρ υπό του …
H συνέχεια στο αξιόλογο ιστολόγιο !