Απεργίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ: Τα ‘λιανοτούφεκα’ των εργατοπατέρων;

935

του Γιώργου Μάλφα

Κατέγραψα και σας κοινοποιώ κάποιες σκέψεις μου για την αυριανή απεργία.

Ευθέως: διατηρώ σοβαρότατες επιφυλάξεις – ενστάσεις για τη σκοπιμότητα και την αποτελεσματικότητά της. Όσα ακολουθούν είναι προϊόν προσωπικού προβληματισμού και διαλόγου με συναδέλφους (και μάλιστα του «χώρου» μας) με τους οποίους στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις μοιραζόμαστε τις ίδιες και ανάλογες ανησυχίες αλλά ας όψεται … ο αριστερός καθωσπρεπισμός (υπάρχει και τέτοιος) που αποθαρρύνει την αυτοκριτική και τον έλεγχο «σκουριασμένων» στερεοτύπων με τα οποία ωριμάσαμε πολιτικά.

Από μεγάλο τμήμα της αριστεράς η απεργία  αντιμετωπίζεται  ως φετίχ. Εντελώς άκριτα και ψυχαναγκαστικά αποθεώνεται η πρακτική της απεργίας με όρους και χαρακτηριστικά ακραίας θρησκοληψίας. Η απεργία από μέσο άσκησης πίεσης και εργαλείο διεκδίκησης, αποκτά αυταξία, μεταβάλλεται σε αυτοσκοπό. Παραιτούμαστε έτσι από τον στοιχειώδη λογικό έλεγχο της πολιτικής συγκυρίας, την εκτίμηση των δυνάμεων και των αντοχών μας, της στρατηγικής που κλιμακώνεται σε στάδια, του τελικού σκοπού που επιδιώκουμε. Η απεργία αποκτά νόημα, περιεχόμενο και χρησιμότητα κάτω από σαφείς πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές προϋποθέσεις και κάθε φορά σταθμίζεται στο πλαίσιο συγκεκριμένων συνθηκών ειδάλλως είναι αφελής πολιτικά και επιζήμια κοινωνικά.

Γιατί οι περιοδικά επαναλαμβανόμενες μεμονωμένες 24ωρες γενικές απεργίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι αμφίβολης σκοπιμότητας και  προβληματικής αποτελεσματικότητας;

1) Γιατί είναι προκλητικά αναντίστοιχες σε σχέση με την πραγματικότητα που ζούμε, με την τραγωδία που βιώνουμε. Τον οδοστρωτήρα που σαρώνει τα πάντα δεν θα τον αντιμετωπίσουμε με «λιανοτούφεκα», με νοοτροπίες δηλαδή και πρακτικές  προηγούμενων δεκαετιών, τότε που μια μαζική και επιτυχημένη απεργία καταργούσε στην πράξη ένα νομοσχέδιο, που έστελνε στο σπίτι του έναν υπουργό. Διανύσαμε, ήδη τα τρία τελευταία χρόνια χιλιόμετρα στους δρόμους, σε πορείες και διαδηλώσεις. Εκατομμύρια πολιτών κάθε ηλικίας φάγαμε τόνους δακρυγόνα, κυνηγητό, ξύλο βρώμικο. Οι κυβερνήσεις άλλαζαν, τα μνημόνια έμειναν. Ποιος επιμένει στην εκτίμηση ότι με αυτές τις σποραδικές 24ωρες απεργίες θα ανατραπούν οι αντιλαϊκές πολιτικές ή ότι θα ενισχυθεί η αγωνιστική διάθεση του κόσμου;

2) Γιατί είναι δεξιοτεχνικά παρελκυστικές και προσχηματικές. Είναι επιλογή ανυπόληπτων γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών που δυστυχώς με την υποστήριξη ή την ανοχή της κοινοβουλευτικής αριστεράς (!) διαχειρίζονται υποκριτικά την κρίση προβάλλοντας «αντίσταση» κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες του συστήματος εξουσίας (α), εκτονώνουν εθιμοτυπικά και ελεγχόμενα μέρος της οργής και της αγανάκτησης του κόσμου (β), και το χειρότερο, καταπονούν επιπρόσθετα χωρίς αντίκρισμα, ελπίδα και προοπτική την ήδη εξαθλιωμένη και βάρβαρα πληττόμενη κοινωνία (γ). Έτσι εξηγείται γιατί καμία απόφαση για τις τελευταίες απεργίες δεν ελήφθη μαζικά και συμμετοχικά από τα κάτω (συνελεύσεις) αλλά πάντα με πρωτοβουλία της πεφωτισμένης ηγεσίας. Έτσι εξηγείται γιατί αυτή η ηγεσία ποτέ δεν ελέγχθηκε (για την ακρίβεια, ποτέ δεν έκανε την  αυτοκριτική της) για τις κραυγαλέα αποτυχημένες (εκ του αποτελέσματος) επιλογές της, τις απεργίες των εκφυλιστικών ποσοστών συμμετοχής και της μηδαμινής απήχησης. Απολογισμός: σπασμωδικές κινητοποιήσεις, δίχως κλιμάκωση και προοπτική  που επιτείνουν την ηττοπάθεια  από τη μια και ενοχοποίηση  του «κόσμου» γενικώς, από την άλλη, που δεν… αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών, που δεν ανταποκρίνεται στα προσκλητήρια αντίστασης.

3) Γι’ αυτό οι 24ωρες γενικές απεργίες εξακολουθητικά το τελευταίο διάστημα δεν αναθερμαίνουν το αγωνιστικό φρόνημα του κόσμου, δεν αφυπνίζουν συνειδήσεις, δεν «κεφαλαιoποιούν» δημιουργικά, απελευθερωτικά και  επαναστατικά τη συσσωρευμένη οργή και  την απόγνωσή του. Αντιθέτως, κουράζουν, παγώνουν, αποκοιμίζουν και κυρίως αποκαρδιώνουν. Οι μόνοι που επωφελούνται («ζεσταίνονται») από αυτή την εξόφθαλμα διεκπεραιωτικού τύπου «αντίσταση» είναι τα κομματικά επιτελεία, τα οργανωμένα μέλη, τα συνδικαλιστικά στελέχη και η υπαλληλική γραφειοκρατία μιας αριστεράς που διατηρείται σε οργανωτική εγρήγορση εν αναμονή των επόμενων εκλογών. Για την κατάληψη μιας εξουσίας που όποτε κι αν κατακτηθεί μην έχετε τη φαντασίωση ότι θα βγάλει το λαό στους δρόμους από παραλήρημα χαράς και ενθουσιασμού για να πανηγυρίσει όπως το ’81. Θα νιώθει την ανάσα του από την πρώτη κιόλας μέρα, χωρίς πίστωση χρόνου και περίοδο χάριτος. Ανελέητα απέναντι…

Η συγκυρία: για τον λαό μας και τον τόπο μας αναντίρρητα τραγική. Δεν χρειαζόμαστε άλλες αναλύσεις, το έχουμε εμπεδώσει. Η προοπτική επίσης καταθλιπτική και αδιέξοδη. Κόλαση…

Απέναντι στους τακτικισμούς των κομματικών μηχανισμών και της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας που επισωρεύουν κούραση και ενοχές η απάντηση δεν είναι η παραίτηση. Όταν αυτοί θα μας σέρνουν σε «αγώνες» υψηλού συμβολισμού και εθιμοτυπίας, με κόστος δυσανάλογο σε σχέση με τα αποτελέσματά τους εμείς επιβάλλεται να απαιτήσουμε εδώ και τώρα γενικό παλλαϊκό ξεσηκωμό: γενικές απεργίες διάρκειας, καταλήψεις δημόσιων κτηρίων, αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείριση. Όταν μαίνεται ο πόλεμος, όταν ξεπουλιέται κομμάτι κομμάτι η ζωή, ο τόπος και η αξιοπρέπειά σου, τότε απαντάς με πόλεμο. Και πόλεμος χωρίς θυσίες δεν έγινε ποτέ στην ιστορία. Θέλουμε σύγκρουση μετωπική λοιπόν ή θα το πάμε μέχρι τέλους με πυροτεχνήματα; Αν όχι, ας το παραδεχτούμε τουλάχιστον μεταξύ μας…  Αργά ή γρήγορα κάποιοι άλλοι θα το αναλάβουν. Ας μεριάσουμε.

Οι 24ωρες απεργίες, σκόρπισμα στους πέντε ανέμους, είναι πλέον ψευδαισθητική «απόλαυση» για λίγους: κάποιους αληθινά τίμιους συντρόφους μας που με «κομματική» ευλάβεια και συνέπεια εκτελούν το «καθήκον» τους, κάποιους που προσπορίζονται από παράλληλες πηγές εισοδημάτων (ενοίκια, ιδιαίτερα μαθήματα, κληρονομημένη περιουσία κ.α.), κάποιους που κουράστηκαν, κάποιους που έχουν άλλες «δουλειές» σε εκκρεμότητα.  Ποιος, επιτέλους, προσποιείται ότι δεν βλέπει;

Τρίτη 19.02.2013

 

Υ.γ.: Δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο. Επιθυμώ να σκέφτομαι, να κρίνω και να κρίνομαι ελεύθερα. Ελπίζω τα αυριανά ποσοστά της απεργίας να με διαψεύσουν. Καλή δύναμη.