Διαθέσιμα στην ιστοσελίδα:
[display-posts category="rixi94"]
Σε αυτή τη Ρήξη (φ. 94) θα διαβάσετε ένα εκτεταμένο αφιέρωμα για την τουρκική εξέγερση και τις αιτίες που οδήγησαν τον τουρκικό λαό να εξεγερθεί· τις σχέσεις της Τουρκίας με τις γειτονικές χώρες που ολοένα και επιδεινώνονται και αυτό προκαλεί δυσαράσκεια στο εσωτερικό της χώρας· την απομόνωση που νιώθει ο Ερντογάν μέσα στο κόμμα του· την τουρκική οικονομία· τους Αλεβίτες που πρωταγωνιστούν στην εξέγερση κ.ά. Φυσικά και πολλά άλλα θέματα για την πολιτική επικαιρότητα, την κοινωνία, διεθνεί θέματα, άρθρα για το βιβλίο, το θέατρο, τον κινηματογράφο κ.ά. Θα τη βρείτε στα περίπτερα.
Διαβάστε ένα απόσπασμα από το κείμενο του Γ. Καραμπελιά, “Το Μεγάλο παιγνίδι”.
Το μεγάλο παιγνίδι
Ή «προβλήματα» με όλους τους γείτονες
Η νεοθωμανική στρατηγική του Νταβούντογλου και του Ερντογάν στηριζόταν στην αρχή πως η Τουρκία, για να μεταβληθεί στο βασικό περιφερειακό πόλο ισχύος της περιοχής, θα έπρεπε να αποφύγει τουλάχιστον για ένα διάστημα την εμπλοκή της σε αντιπαραθέσεις με τις γειτονικές χώρες και να προσπαθήσει να επεκτείνει την επιρροή της μέσω της οικονομίας, του ήπιου Ισλάμ και της νεοθωμανικής πολιτισμικής στρατηγικής.
Γ ι ’ αυτό θα δώσει βάρος σε μια οικονομική επέκταση, στηριγμένη στις ιδιωτικοποιήσεις και την εισροή ξένων κεφαλαίων, καθώς και στις εξαγωγές και τις κατασκευαστικές εταιρείες.
Παράλληλα, στηριγμένη στην ανάδυση του ισλαμικού κόσμου ως ενός νέου οικουμενικών διαστάσεων συστήματος, που αρχίζει από την κεντρική Ασία και φθάνει στην Αφρική και την Ινδονησία, να μεταβληθεί στον κεντρικό πόλο ισχύος του, κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοτε ο σουλτάνος ήταν ταυτόχρονα και ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης (χαλίφης) όλων των σουνιτών μουσουλμάνων παγκοσμίως. Μέσω του Ισλάμ, του οποίου ήθελε να εκπροσωπεί μια ήπια ηγετική εκδοχή, αποδεκτή και από τη Δύση, να μεταβληθεί σε αυτόνομο παράγοντα χρησιμοποιώντας τον ρόλο και τη σημασία της ενδιάμεσης περιοχής, δηλαδή να μεταβληθεί σε κρίκο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στα πλαίσια αυτής της στρατηγικής χρησιμοποιεί ως εργαλείο και την πολιτισμική επέκταση μέσα από σίριαλ, ενίσχυση του ρόλου των ισλαμικών πανεπιστημίων κ.λπ. Και, βέβαια, τελευταίο, αλλά όχι ελάχιστο, ενισχύοντας παράλληλα με φρενιτιώδεις ρυθμούς την πολεμική της βιομηχανία.
Για δέκα με δεκαπέντε χρόνια αυτή η στρατηγική φαινόταν να αποδίδει. Η τουρκική βιομηχανία εκτινάχθηκε, οι εξαγωγές της το ίδιο, ενώ μυθικά κατασκευαστικά συμβόλαια κλείνονταν στη Ρωσία, την Ουκρανία, τις χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία. Παράλληλα δε, η Τουρκία συνέχισε να φλερτάρει με την Ε.Ε. και την είσοδό της σε αυτή. Στο περιφερειακό επίπεδο όλα έμοιαζαν να ακολουθούν το σχεδιασμό της. Δημιούργησε καλές σχέσεις με το Ιράν, ανέπτυξε τις σχέσεις της με το κουρδικό κρατίδιο του Ιράκ, προσπαθώντας να το ρυμουλκήσει σε μια ευρύτερη νεοθωμανική ζώνη, όπως και τη Συρία με τον πρόεδρο της οποίας, τον Άσαντ, είχε προνομιακές σχέσεις, ενώ παράλληλα διατηρούσε και τον άξονα με το Ισραήλ και την αμερικανική πολιτική.
Ωστόσο, μια τέτοια πολιτική προς όλα τα αζιμούθια ξεπερνούσε στην πραγματικότητα τις άμεσες δυνατότητες της Τουρκίας. Διότι, βρισκόταν σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα ευαίσθητο και ρευστό, το οποίο μπορούσε εύκολα να υπονομεύσει μία ή περισσότερες πλευρές αυτής της στρατηγικής. Καταρχάς, η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της με τις σουνιτικές ισλαμικές χώρες του Κόλπου και τη Σαουδική Αραβία, καθώς και η «αραβική άνοιξη», την υποχρέωσαν, αν ήθελε να συνεχίσει να εμφανίζεται ως ηγέτης του Ισλάμ, να έρθει σε ρήξη με το Ισραήλ, γύρω από το κομβικό για την αραβική και ισλαμική συνείδηση: το παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτομάτως όμως, εισήλθε σε αντιπαράθεση με το εβραϊκό λόμπι που αποτελούσε το μεγαλύτερο υποστηρικτή της Τουρκίας στις ΗΠΑ και την Ευρώπη και κατά συνέπεια με την ίδια την Αμερική και την Ε.Ε., έστω εν μέρει.
Πάντως, το αποφασιστικό χτύπημα στη στρατηγική των «μηδενικών προβλημάτων» θα δώσει ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία. Εκεί, αρχικώς, ο Ερντογάν προσπάθησε να διατηρήσει μια στάση ουδετερότητας. Πιεσμένος όμως από τους σουνίτες συμμάχους του, δεδομένου ότι ο Άσαντ ανήκε στο ευρύτερο σιιτικό στρατόπεδο, αλλά και από τις ΗΠΑ, που θα ήθελαν να αποδυναμώσουν το Ιράν και τη Χεζμπολά, όπου η Συρία διατηρεί προνομιακή σχέση, πιάστηκε εν τέλει στο δόκανο. Έριξε όλο το βάρος του σε μια στρατηγική ανατροπής του Άσαντ –από την Τουρκία περνούν όλες οι ένοπλες φονταμελιστικές ομάδες που τροφοδοτούν τον πόλεμο στη Συρία, καθώς και τα όπλα και το χρήμα που στέλνουν οι πετρομοναρχίες στη συριακή Αλ Κάιντα.
Η συνέχεια στη Ρήξη που θα κυκλοφορήσει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΦΥΛΛΟ
