Ο ακρωτηριασμός της επαγγελματικής εκπαίδευσης

879

του Τάσου Χατζηαναστασίου, φιλολόγου στο ΕΠΑΛ Ναυπλίου
αναδημοσίευση από το alfavita.gr

Η κυβέρνηση αποφάσισε, αυθαίρετα και αιφνιδιαστικά, όπως το συνηθίζει, να ακρωτηριάσει την Επαγγελματική Εκπαίδευση. Τη δημόσια. Γιατί η κατάργηση των τομέων που επέλεξε η κυβέρνηση, καθόλου τυχαία, ενισχύει πλουσιοπάροχα την ιδιωτική. Πρόκειται για βάναυσο και επώδυνο ακρωτηριασμό γιατί τα περισσότερα λαϊκά κορίτσια που φοιτούν στα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ, επέλεγαν να γίνουν βοηθοί βρεφοκόμων, νοσηλευτών, ιατρικών εργαστηρίων και φυσιοθεραπευτών, κομμώτριες και αισθητικοί. Και τα πιο μελετηρά, ευφυή και άξια από αυτά, με λίγη τύχη, μπορούσαν να πετύχουν σε κάποιο αντίστοιχης ειδικότητας ΤΕΙ. Η επαγγελματική εκπαίδευση δεν χάνει απλώς κάποιους τομείς, λιγότερο ή περισσότερο «χρήσιμους». Χάνει το μισό του ουρανού, και σε συναδέλφους και σε μαθητικό δυναμικό, όπως πολύ ποιητικά περιέγραψε τις γυναίκες κάποιος παλιός επαναστάτης. Η ανεργία έχει γένος και είναι θηλυκό.

Η κυβέρνηση δεν επέλεξε να παρέμβει διορθωτικά, καταργώντας κάποιους τομείς χωρίς ζήτηση και ενισχύοντας άλλους «δημοφιλέστερους», πριμοδοτώντας ειδικότητες με επαγγελματική προοπτική και αποθαρρύνοντας την επιλογή άλλων που έχουν κορεστεί. Η κυβέρνηση επέλεξε να «εξυγιάνει» την επαγγελματική εκπαίδευση καταργώντας τον τομέα… Υγείας και Πρόνοιας που προφανώς ασθενούσε. Ασθενούσε τόσο που είχε τη μεγαλύτερη ζήτηση στα κορίτσια του Επαγγελματικού Λυκείου ενώ οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί οργανισμοί επενδύουν σταθερά σε αυτόν. Είναι δηλαδή ένας τομέας που η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη καθώς αφορά την φροντίδα των ασθενών, των τραυματιών, των αναπήρων των παιδιών και των ηλικωμένων, ακόμη κι αυτών που υφίστανται μία απλή θλάση ή τενοντίτιδα.

Όλη η κοινωνία γνωρίζει ότι η αργυροχρυσοχοΐα αποτελεί έναν δυναμικό και ανταγωνιστικό τομέα της ελληνικής χειροτεχνίας και του εμπορίου. Οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στα κοσμήματα και φυσικά προτιμούν τα ελληνικά και όχι αυτά που βρίσκουν και στη χώρα τους. Κι όμως, η κυβέρνηση κλείνει και αυτόν τον τομέα για να «εξυγιάνει» την επαγγελματική εκπαίδευση την ίδια στιγμή που οργανώνει στρατιωτική επιχείρηση για να επιβάλει την αποικιακού χαρακτήρα δασοκτόνα και μολυσματική εξόρυξη χρυσού από την περιοχή τους.

Η κυβέρνηση όμως είναι και θρασύδειλη. Χτύπησε εκεί που θεωρούσε πως βρίσκεται ο αδύναμος κρίκος της Εκπαίδευσης. «Ποιος θα σκοτιστεί για κάποιες ειδικότητες της επαγγελματικής εκπαίδευσης;», σκέφτηκε κουτοπόνηρα. Παράλληλα όμως, ρίχνει άδεια για να πιάσει γεμάτα. Αν περάσει η διαθεσιμότητα-απόλυση καθηγητών με οργανική θέση και πλήρες ωράριο, ο κλάδος θα θεωρήσει «λογική» οποιαδήποτε άλλη μείωση προσωπικού σε οποιαδήποτε ειδικότητα και με οποιαδήποτε προϋπηρεσία, τρόπο πρόσληψης, επίπεδο σπουδών.

Αυτό όμως είναι και το μεγάλο της λάθος: ότι υποτιμά διαρκώς τη νοημοσύνη δοκιμάζοντας παράλληλα τις αντοχές του ελληνικού λαού. Η σχετική επιτυχία της προληπτικής επιστράτευσης των καθηγητών, θεωρήθηκε πρόκριμα για την περαιτέρω διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης με χτύπημα στον σκληρό της πυρήνα: τη μονιμότητα των καθηγητών και την εκχώρηση στους ιδιώτες ενός «εμπορικού» κομματιού της. Η ιστορία της ΕΡΤ όμως άλλαξε τα δεδομένα. Γιατί πέρα από την ενεργοποίηση των αντιστασιακών αντανακλαστικών μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, αποκάλυψε πως οι κυβερνητικές επιλογές δεν υπαγορεύονται μόνον από τις επιταγές ενός άπληστου και αδηφάγου διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος˙ όλο και πιο συχνά τελευταία αποτελούν τυφλές, εκδικητικές, σπασμωδικές και εν τέλει ανορθολογικές κινήσεις απελπισίας σαν αυτές που συνόδεψαν την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από τη χώρα το 1944. Γι’ αυτό και ο μέχρι τώρα ασφαλής σύμμαχος κυβέρνησης και διαπλεκόμενων ΜΜΕ, ο κοινωνικός αυτοματισμός, μοιάζει να χάνει τη δυναμική του και να περιορίζεται διαρκώς προς τα άκρα δεξιά.

Η κυβέρνηση έχει χάσει, λοιπόν, το μέτρο και γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη. Το ζήτημα ξεπερνά τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες. Ξεπερνά τις καταργήσεις τομέων στην επαγγελματική εκπαίδευση. Το ζήτημα αφορά πλέον την ύπαρξη του δημόσιου τομέα στη χώρα συνολικά. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, η δική μας κινητοποίηση οφείλει να είναι παλλαϊκή, μαζική, αποφασιστική και άμεση, για να είναι αποτελεσματική.