Για μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση

Για μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση «Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας»

Των Α. Κυράνη & Α. Οικονομίδη από το Άρδην τ. 93 που κυκλοφορεί

1. Το κίβδηλο ιδεολόγημα της ανάπτυξης
Ανάπτυξη χωρίς ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση είναι κενή νοήματος για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Σημαίνει πλήρη υποταγή και αφανισμό, υπό το κράτος επιταγών απρόσωπων διεθνών μηχανισμών και συμφερόντων.
2. Εθνική ανεξαρτησία
Εθνική ανεξαρτησία, χωρίς ενδογενή παραγωγική συγκρότηση, δεν υφίσταται. Όση ανάπτυξη και αν προκύψει, θα είμαστε μια τρύπα κενού στον παγκόσμιο χάρτη, οντότητα εικονική χωρίς πραγματική υπόσταση.
3. Δημοκρατία
Δημοκρατία χωρίς εθνική ανεξαρτησία είναι δημοκρατία κατ’ επίφαση για ανιστόρητα ανθρωποειδή.
Δημοκρατία δεν υφίσταται για ανέστιους νομάδες, προϋποθέτει λαό και πατρίδα και σημαίνει όλες εκείνες τις λειτουργικές, καθημερινές διαδικασίες, που μετατρέπουν κοινωνία και άτομα, από αντικείμενα, σε υποκείμενα πολιτικής.
4. Ταυτότητα
Ριζοσπαστική πρόταση στα αδιέξοδα δεν υπάρχει, αν δεν συναισθανθούμε και κατανοήσουμε την ιδιαίτερη πολιτιστική μας ταυτότητα, που προδιαγράφει κοινότητες συνανθρώπων και όχι αριθμητικά σύνολα ανταγωνιζομένων μεταξύ τους ατόμων. Αυτός ο εσώτατος αξιακός μας πυρήνας γεννά «εναλλακτική πολιτιστική φιλοσοφία ζωής», αντίδοτο στην παγκοσμιοποιημένη δυτική εκτροπή, θεμελιώδη όρο ανασύνταξης, με αξία υποδειγματική για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
5. Παραγωγική ταυτότητα
Η βιομηχανική επανάσταση και η νεωτερικότητα συνιστούν έναν τρόπο, όχι μοναδικό ιστορικά, υπερκυριαρχίας της θεότητας-μηχανή, που αναπτύχθηκε στις δυτικές κοινωνίες, μηχανής που στερείται αφηρημένης σκέψης και δυνατότητας συγκρότησης εννοιών.
Προϋπέθετε πρωταρχική συσσώρευση και αποικιοκρατία. Υπήρξαμε ιστορικά τα πρώτα θύματα της αποικιοκρατίας και βιομηχανική επανάσταση δεν θα υπήρχε χωρίς τη δική μας υλική και πολιτισμική καταλήστευση και παραχάραξη, από τους εκάστοτε δυτικούς αποικιοκράτες.
Τίποτε άλλο δεν ερμηνεύει την τεράστια τεχνογνωσία που κατοικεί σ’ αυτό τον τόπο, με τεχνικές και υλικά κατασκευάσματα απύθμενης αρτιότητας, ομορφιάς και σοφίας, μάρτυρες ενός μεγάλου ιστορικού, τεχνικού πολιτισμού.
6. Παραγωγική ταυτότητα και ελληνικό έθνος – κράτος.
Η τεχνική μας ταυτότητα διαφέρει σοβαρά από το δυτικό πρότυπο. Στην Ελλάδα δεν εφαρμόστηκε ποτέ το περίφημο φορντικό μοντέλο, κυριαρχεί ο μάστορας-τεχνίτης, σπανίζει το είδος βιομηχανικός εργάτης και οι παραγωγικές σχέσεις αντλούν την υπόστασή τους από τη μικρή ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η παραγωγική μας υπόσταση παρακολουθεί τους δείκτες της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
7. Οικιστική ταυτότητα.
Στην Ελλάδα, τη βίαιη αστικοποίηση προκαλούν παντελώς άλλα αίτια από ό,τι στη Δύση. Η δυτική πόλη είναι η κατ’ εξοχήν μηχανή αναπαραγωγής ενός παραγωγικού μοντέλου, αν όχι εχθρικού, τουλάχιστον ριζικά διαφορετικού από το δικό μας. Μια άλλη παραγωγική συνθήκη, με διαφορετικές παραγωγικές σχέσεις, προϋποθέτει εναλλακτικό οικιστικό μοντέλο, συμβατό με τη μικρή πραγματικότητα της περιφέρειας της χώρας.
8. Καινοτομία, αξία και κέρδος
Η κυρίαρχη σήμερα καινοτομία, φλερτάροντας με το εικονικό, παραχαράσσει κάθε αξία του κόσμου της εργασίας και του πολιτισμού. Αφορά στην παραγωγή κέρδους, αυτόματα, ερήμην και ενάντια στην παραγωγή αξίας μέσω της ανθρώπινης εργασίας.
Η τεχνολογική επανάσταση και η ψηφιακή κατασκευή, στην υπηρεσία του πλασματικού κεφαλαίου, δολοφονεί την εργασία και τη μαστορική, με άχρηστα σκουπίδια, σε λαμπερό ευτελές περιτύλιγμα, που εξυπηρετούν ευτελείς, κατασκευασμένες ανάγκες, από τα πάνω, ερήμην της κοινωνίας. Η χρηματοπιστωτική μόχλευση και ο τζόγος νυμφεύονται τη μόχλευση στο πεδίο των απόλυτα εικονικών επιθυμιών εξατομικευμένων ανθρωποειδών.
Το σκουπιδαριό μιας δύσοσμης νέας επιχειρηματικότητας δεν είναι παρά ένα φίδι που κουλουριάζεται γύρω από την ουρά του, δημιουργώντας μια ακόμη φούσκα. Η νέα τεχνολογία και η ψηφιακή κατασκευή, έξω από τον κόσμο των αληθινών ανθρώπων, δεν είναι τίποτε άλλο από μια τρύπα κενού στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποκρύπτει συνειδητά και συστηματικά τη δομική κρίση σε ένα παραγωγικό μοντέλο αιώνων, μέχρι χθες αδιαμφισβήτητο. Το κεφάλαιο παράγει κέρδη χωρίς υπεραξία, μέσα από την υπερσυσσώρευση της νεκρής εργασίας. Γεννά κέρδη, όχι αξία. Το προϊόν του ανθρώπου, η μηχανή, εμφανίζεται να τον υποκαθιστά πλήρως, ως περιττό για την παραγωγική διαδικασία. Ένας ψευδοαυτάρκης ψηφιακός κόσμος παριστάνει τον πρωταγωνιστή.
9. Ρωγμή φωτός
Κάθε ζωντανή μορφή εργασίας επιμένει, επικουρούμενη από την τεχνολογική επανάσταση, υπερβαίνει την ανάγκη του κεφαλαίου, αποκαλύπτει τη φτώχεια του και γίνεται ο κύριος εχθρός του.
Η ρήση του Μαρξ για μια κοινωνία ελεύθερων παραγωγών, δηλαδή για μια εξωκρατική δημιουργία και ένα επιχειρείν, φαντάζει τεχνικά και κοινωνικά εφικτή όσο ποτέ.
Οφείλουμε να επαναξιολογήσουμε τα προικιά μας, συνθέτοντας ριζοσπαστικά ψηφιακή κατασκευή και μαστορική, υπερβαίνοντας κάθε ιδεολόγημα περί «μεγάλου», φθήνιας και μαζικότητας.  Μόνο έτσι θα συγκροτήσουμε σε βαρύνουσα παρουσία ένα πολυπρόσωπο υπερεπαρκές «μικρό», πλάθοντας ένα υποδειγματικό διεθνές εναλλακτικό παραγωγικό μοντέλο, μιας κοινωνίας αξιών και σχέσεων, απόλυτα συμβατό με την ιδιοπροσωπία και τις πραγματικές μας δυνατότητες.