Ο Γ. Καραμπελιάς στον Ελεύθερο Σκοπευτή του Γιώργου Τράγκα (16-11-16)

Φίλε Γιώργο,
Όπως ασφαλώς θα γνωρίζεις, οι απόψεις μου, καθώς και εκείνες του Άρδην γενικότερα, «υπερπροβάλλονται» από τον τύπο, γραπτό και ηλεκτρονικό, και επομένως έχουμε μεγάλες δυνατότητες επιλογής των μέσων που χρησιμοποιούμε για τη δημοσιοποίησή τους!
Για να μιλήσουμε σοβαρά, λοιπόν, ο Καραμπελιάς και οι απόψεις του, γενικότερα οι απόψεις του δημοκρατικού πατριωτισμού, τις οποίες εκφράζει το «Άρδην», αποκλείονται συστηματικά και διά ροπάλου από τη δημόσια σφαίρα, επί δεκαετίες. Επί πλέον, επί δεκαετίες, ο εθνομηδενισμός έχει κυριαρχήσει απόλυτα στην Αριστερά και την «κεντροαριστερά», που ελέγχουν προνομιακά τον χώρο των ΜΜΕ και αποκλείουν, με τις πλέον σταλινικές και φασιστικές μεθόδους, κάθε αντίθετη άποψη, και κατ’ εξοχήν τις δικές μας. Ακόμα χειρότερα, εξαφάνισε ή περιθωριοποίησε και από τα ίδια τα κινήματα τις απόψεις μας.
Ο αποκλεισμός και η συκοφαντία που έχω αντιμετωπίσει, προσωπικώς, από τις αρχές της δεκαετίας του 90, ως «εθνίκι», ξεπερνάει κατά πολύ την προηγούμενη περίοδο, όταν χαρακτηριζόμουν αναρχικός, τρομοκράτης ή «πράκτορας των Αμερικανών» – το τελευταίο από τους σταλινικούς του ΚΚΕ, που ως δούλοι και υποτακτικοί μιας υπερδύναμης δεν μπορούσαν να φανταστούν τους αντιπάλους τους παρά μόνο ως ενεργούμενα της αντίπαλης υπερδύναμης. Και όμως, το «εθνικιστής» σήμανε ακόμα μεγαλύτερο αποκλεισμό και απομόνωση. Απέναντι σε αυτή την απομόνωση, μία χούφτα άνθρωποι αντισταθήκαμε και αντέξαμε, χρησιμοποιώντας μία τακτική που στηριζόταν σε τρεις πυλώνες.
Ο πρώτος ήταν μια ασίγαστη θεωρητική και ιδεολογική δουλειά, που εκφράζεται με τα δεκάδες βιβλία που έχουμε γράψει και τα εκατοντάδες που έχουμε εκδώσει, με τα τρία έντυπα που εκδίδουμε (Άρδην, Ρήξη, Λόγιος Ερμής), με τις εκατοντάδες διαλέξεις και ομιλίες σε όλη την Ελλάδα.
Ο δεύτερος πυλώνας ήταν η διαρκής μας προσπάθεια να μένουμε συνδεδεμένοι με τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα της χώρας, από τα εργοστάσια στη δεκαετία του 1970, στο οικολογικό και το νεολαιίστικο κίνημα, στη δεκαετία του 1980· με τις κινητοποιήσεις ενάντια στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και την έκδοση του Οτσαλάν, στη δεκαετία του 1990· με τους νικηφόρους αγώνες ενάντια στο σχέδιο Ανάν και το ανοσιούργημα της Ρεπούση το 2000· τέλος, με το αντιμνημονιακό κίνημα, τους αγανακτισμένους, και την καταγγελία της απάτης ΣΥΡΙΖΑ, στην τρέχουσα δεκαετία.
Τέλος, ο τρίτος πυλώνας αφορούσε την αδιάκοπη προσπάθειά μας να επικοινωνήσουμε αυτές μας τις απόψεις στο ευρύτερο λαϊκό σώμα και επομένως να σπάσουμε με όλα τα μέσα τον κύκλο της απομόνωσης, που προσπαθούσαν να επιβάλουν οι αντίπαλοί μας από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος (τρομοκράτες για τη Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ, εθνικιστές για την Αριστερά). Γι’ αυτό προσπαθούσαμε πάντοτε να εκμεταλλευτούμε όλες τις δυνατότητες που είχαμε για πρόσβαση στον τύπο, και ιδιαίτερα στα ηλεκτρονικά μέσα μετά το 1990. Και αυτή η προσπάθεια καθίστατο πολύ πιο αναγκαία όσο τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα βυθίζονταν στην παρακμή, οι άνθρωποι καθηλώνονταν στις πολυθρόνες τους και η έμμεση επαφή γινόταν σχεδόν μονόδρομος.
Προφανώς δε, αυτές μας οι προσπάθειες αντιμετωπίστηκαν με δρακόντεια μέσα αποκλεισμού της άποψής μας. Όποτε, μάλιστα, κατά καιρούς, ανάλογα με τη συγκυρία, κατόρθωνε να ακούγεται δυνατότερα η φωνή μας, η ανταπάντηση του συστήματος ήταν ένας ακόμα εντονότερος αποκλεισμός! Έτσι, για πάνω από δέκα χρόνια, δεν είχα εμφανιστεί σε κανένα από τα πανελλαδικής εμβέλειας ιδιωτικά κανάλια, διότι, όπως μου είχε εξομολογηθεί, ίσως την τελευταία φορά που με είχε καλέσει σε εκπομπή του, πριν δεκατρία χρόνια, ο Νίκος Χατζηνικολάου, ήμουν «πρώτος στη λίστα των κομμένων» που κυκλοφορούσε σε όλα τα ΜΜΕ – εντολή κάποιων κυρίων, την οποία, προφανώς, φρόντισε και αυτός να ακολουθήσει κατά γράμμα!
Απέναντι σε αυτό τον συστηματικό πνιγμό μιας άποψης που ακουμπάει –είμαστε πεισμένοι γι’ αυτό– την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, είχαμε τρεις δυνατότητες. Είτε να εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθεια δημοσιοποίησης των απόψεών μας στον ευρύτερο κόσμο, είτε, το ευκολότερο, να μεταβάλουμε απόψεις ή έστω να τις στρογγυλέψουμε ώστε να γίνουμε αποδεκτοί, είτε να προσπαθήσουμε παρ΄ όλα ταύτα να σπάσουμε το φράγμα της σιωπής.
Στην πρώτη περίπτωση, θα είμαστε καταδικασμένοι να περιοριστούμε σε μια δραστηριότητα «εσωτερικού χώρου» ή στην δραστηριότητα διανοουμένων χωρίς πολιτική παρέμβαση και πρακτική.
Στη δεύτερη εκδοχή, την οποία τόσοι και τόσοι ακολούθησαν ώστε να γίνουν αποδεκτοί και να προβάλλονται από το σύστημα –χαρακτηριστικές περιπτώσεις ο Ζουράρις ή ο Ράμφος– προφανώς θα εγκαταλείπαμε σταδιακώς ή αιφνιδίως τις ίδιες τις ιδεολογικές και πολιτικές μας προτεραιότητες.
Μας έμενε λοιπόν μόνον ο τρίτος δρόμος. Να προσπαθούμε με κάθε μέσο να παρακάμψουμε τους φραγμούς στην επαφή με τον πλατύ κόσμο. Έτσι εμφανιζόμαστε κατ’ εξοχήν σε επαρχιακά ή αθηναϊκά, μικρής εμβέλειας, ραδιόφωνα ή κανάλια (για ένα διάστημα διατηρούσα εκπομπή στο Seven ή στο «περιθωριακό» High tv), επιμέναμε ιδιαίτερα στην επικοινωνία μέσω διαδικτύου, ενώ εμφανιζόμουν, αραιά και που σε πολιτικές εκπομπές στο Alter, το Kontra, το Blue Sky και αλλού.
Την τελευταία περίοδο, ιδιαίτερα μετά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τις τραγικές της συνέπειες, όταν αρχίζουμε να μπαίνουμε σε έναν νέο ιστορικό κύκλο και να αναπτύσσεται το Άρδην και η πολιτική του επιρροή, πληθαίνουν και οι τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές μου εμφανίσεις, που αγγίζουν έστω και λίγο τα ΜΜΕ πανελλαδικής εμβέλειας.
Και, αίφνης, εμφανίζονται και πάλι επικρίσεις για τα μέσα που εμφανίζομαι, όπως το συγκεκριμένο σχόλιο του Tsiukanis George, «ε όχι και στον Τράγκα». Και σε κάθε περίοδο πύκνωσης των τηλεοπτικών μου εμφανίσεων αντιμετώπιζα το ίδιο πρόβλημα. «Έ όχι και στον Τριανταφυλλόπουλο», στα μέσα της δεκαετίας του 1990, «Έ όχι και στον Ει(Ευ)σαγγελάτο», όταν εμφανιζόμουν σχεδόν καθημερινά στα μεγάλα κανάλια την εποχή της σύλληψης της 17ης Νοέμβρη.
Όλοι αυτοί οι φίλοι, με θέλουν «αμόλυντο», ειδικά εμένα! Από μία πλευρά το κατανοώ και το εκτιμώ. Από την άλλη αναρωτιέμαι. Άραγε, είναι καλύτερα να μην ακούγονται καθόλου οι σχετικές απόψεις και να ακούγεται μόνο ο Αλέξης Τσίπρας, που είχε δώσει αποκλειστική συνέντευξη στην εκπομπή του Γιώργου Τράγκα (4-10-11); Εξάλλου, και σταχυολογώ τυχαία από το διαδίκτυο, στην εκπομπή του έχουν εμφανιστεί ο Μανόλης Γλέζος και ο Αλέκος Αλαβάνος (π.χ. 24 Μαρ. 2013), η Ζωή Κωνσταντοπούλου (21 Μαρ 2014), ο Παναγιώτης Λαφαζάνης (σε αναρίθμητες εκπομπές) ή ο Γιώργος Κοντογιώργης (30/1/2014, 20/12/2015, κ.ά).
Καθόλου «περιθωριακός» λοιπόν ο Γιώργος Τράγκας! Main stream! Εξάλλου, κάθε πρωί, επί πολλά χρόνια, διατηρεί ραδιοφωνική εκπομπή με την πρώτη ακροαματικότητα, στο πρώτο ραδιόφωνο της χώρας (Real fm) και έβαλε και αυτός το λιθαράκι του, μαζί με τον εργοδότη του, Χατζηνικολάου, για να εκλεγεί ο Αλέξης Τσίπρας!
Έτσι, λοιπόν, ο Καραμπελιάς ή επιλέγει να μην εμφανίζεται ποτέ στην εκπομπή του Τράγκα και άλλες τηλεοπτικές εκπομπές, ή επιλέγει να εμφανίζεται όσες φορές αυτός το επιθυμεί. Και αυτό ακριβώς κάνει. Επειδή δεν θέλει να μένει αποκλεισμένος μονοδιάστατα στον κόσμο των ιδεών και επιθυμεί να συνδυάσει τη θεωρία με την πολιτική πρακτική, είναι υποχρεωμένος να εμφανίζεται και στα ΜΜΕ, εκών ή άκων – αποκλείοντας βέβαια εκείνες τις εκπομπές που έχουν ανοικτά φασιστικό, σεξιστικό ή κουτσομπολίστικο χαρακτήρα, και το έχει κάνει αναρίθμητες φορές, και ίσως κάποτε καθ’ υπερβολήν και με ακριβό επικοινωνιακό τίμημα. Και θα ήθελα εξάλλου να απευθύνω ένα ερώτημα, με τη σειρά μου, “Τι σχέση έχει ο… Παύλος Τσίμας με την ελληνικότητα;” Ή να μη βγαίνουμε και σε αυτόν;
Έχω παρατηρήσει, μάλιστα, με μεγάλη μου λύπη, πολλούς φίλους που έχουν και υψηλό επίπεδο και σοβαρή πνευματική παραγωγή, αλλά θεωρούν μάταιη κάθε πολιτική προσπάθεια που γίνεται από τον χώρο μας, εν τέλει, να συντάσσονται πολιτικά, όταν φθάνει η ώρα των επιλογών, με τον Σημίτη, τον ΓΑΠ, τον Τσίπρα και tuttti quanti. Ενοχλεί ο Καραμπελιάς στον Τράγκα αλλά ανεχόμαστε τον Τσίπρα και τον στηρίζουμε.
Εάν όλοι οι φίλοι, οι οποίοι κατά καιρούς διαφωνούν με τις τηλεοπτικές επιλογές μου, αποφάσιζαν να συμπαραταχθούμε σε ένα κίνημα ανατροπής της υπάρχουσας εθνομηδενιστικής τάξης πραγμάτων, ίσως και να μη χρειαζόταν να εμφανιζόμαστε στις τηλεοπτικές εκπομπές! Το έκανε ο Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, όταν είχε ήδη μαζί του εκατομμύρια συνοδοιπόρους. Στην Ελλάδα, όμως, το μόνο «αντισυστημικό κίνημα» που έχει εμφανιστεί τον τελευταίο χρόνο είναι ο … Αρτέμης Σώρρας. Εάν, αγαπητοί φίλοι, είχαμε και εμείς του Άρδην 180 γραφεία σε όλη την Ελλάδα, όπως ο Σώρρας, άλλη γλώσσα θα μιλάγαμε. Αλλά επειδή τα 180 γραφεία τα έχει ο Σώρρας και εμείς έχουμε μόλις… τρία, πράγμα που καταδεικνύει το επίπεδο της χώρας, είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούμε κάθε τρόπο για να έλθουμε σε επαφή με τους… υπνώττοντες φίλους μας.
Πάντως, έστω και έτσι, θετικό είναι που αποφάσισες να πραγματοποιήσεις τα δύο πρώτα σου –εάν δεν λανθάνω– σχόλια στο Άρδην.
Γιώργος Καραμπελιάς