Τίτλοι τέλους

Το 1999, όταν δηλαδή ήμουν εννέα χρονών, κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της Σερβίας, μας είχε επισκεφτεί στο σπίτι μας ένα συγγενικό πρόσωπο από το εξωτερικό. Μας έφερε διάφορα δώρα, ένα ήταν ένα μαύρο πουλόβερ που μπροστά είχε μία μεγάλη αμερικάνικη σημαία, η οποία κάλυπτε σχεδόν όλη την επιφάνεια του ρούχου. Για λόγους τύπων ευχαριστήσαμε τον συγγενή, όμως όταν κοίταξα τη μάνα μου στα μάτια ήταν σαν συνεννοηθήκαμε πως αυτό το ρούχο στην καλύτερη θα το χρησιμοποιούσα σαν πιτζάμα και όχι για να βγω έξω. Προφανώς ο συγγενής μας δεν είχε καταλάβει πως ήρθε στην Ελλάδα μία σπάνια περίοδο ιδεολογικής συνοχής, όπου σύσσωμη η κοινωνία από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, ήταν σύμφωνη σε ένα πράγμα: Το ΝΑΤΟ και ο πόλεμος που διεξάγει είναι ένα απεχθέστατο έγκλημα.
Οι λόγοι που δεν το φόρεσα φυσικά ποτέ δεν ήταν μόνο οι προφανείς, ότι δηλαδή θα με τραμπούκιζαν οι συμμαθητές μου ή ότι θα με κοίταζε στραβά ο κάθε περαστικός στον δρόμο. Ο κύριος λόγος ήταν η δική μου συνείδηση. Μου φαινόταν αδιανόητο να φορέσω το εθνικό σύμβολο ενός κράτους το οποίο εκείνη την περίοδο έκανε σμπαράλια τη γειτονική μας χώρα και την ευρύτερη γειτονιά μας. Αυτή η συνείδηση που μπορεί να είχα σαν παιδί εννέα χρονών δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου είδους φιλοσέρβικου πατριωτισμού, ούτε λόγω προεφηβικών γεωπολιτικών ανησυχιών. Είναι αυτούσιο το πολιτικό ένστικτο που υπάρχει στις γενετικές λειτουργίες κάθε ανθρώπου, όπως μας έχει διδάξει ο Αριστοτέλης, πως «ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό», και αργότερα ήρθε να τον επιβεβαιώσει η σύγχρονη επιστήμη της νευρολογίας.
Είκοσι χρόνια αργότερα, η κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται πολύ διαφορετικά τα πράγματα και έχει πάρει το μάθημά της για το τι σημαίνει παρέμβαση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και, ειδικότερα, τι μπορεί να συμβεί όταν η Γερμανία έχει ηγεμονικές αξιώσεις στην περιοχή. Συγκεκριμένα για τη Γερμανία, δεν είναι μόνο ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας που μας δείχνει την άποψή της για το ποιο πρέπει να είναι το στάτους κβο στη χερσόνησο του Αίμου. Είναι και η ιστορική της ευθύνη για την έναρξη των δύο παγκοσμίων πολέμων, όπου και στις τρεις περιπτώσεις ο ρόλος της στα Βαλκάνια ήταν άκρως διχαστικός και προωθούσε κάθε είδους σύρραξη και ένταση στην περιοχή, είτε εθνική ή θρησκευτική. Η θέληση της Γερμανίας για αποσταθεροποίηση δεν σταματάει φυσικά στα Βαλκάνια, αλλά εκτείνεται γενικά στην Ανατολική Ευρώπη, με την αδίστακτη προώθηση των Ουκρανών νεοναζί στις συρράξεις της Ανατολικής Ουκρανίας.
Όμως η αξιοποίηση της ιστορικής μνήμης για την επίτευξη της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ των λαών είναι εργαλείο που δεν ενδιαφέρει την πολιτική ελίτ, ούτε της Ελλάδας ούτε της ΠΓΔΜ.
Η Πέμπτη 24 Ιανουαρίου ήταν μία ιστορική μέρα, που έβαλε τους τίτλους τέλους στο δράμα της Γιουγκοσλαβίας και, πιθανότατα, ξεκινά έναν καινούριο, για το νέο αυτό κράτος, με το ακόμα νεότερό του όνομα. Σαφέστατα ήταν μία μέρα που επισφράγισε μία νέα καταστροφή σε μέγεθος άλωσης, πλήττοντας ανεπανόρθωτα αυτήν τη φορά την ιστορική συνεκτικότητα του Ελληνισμού, πράγμα για το οποίο δεν θέλω να επεκταθώ σε αυτή την ανάρτηση. Ψηφίστηκε στη βουλή μία συμφωνία που έχει απορριφθεί από τη μεγάλη πλειοψηφία και των δύο λαών, με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα της Γερμανίας, η οποία είναι η δύναμη που έδειξε τον πιο έντονο ζήλο για την άμεση ολοκλήρωσή της και όλα αυτά στο όνομα της ειρήνης και της σταθερότητας. Ειρήνη και σταθερότητα έτσι όπως το εννούν οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ με τον δικό τους τρόπο. Με τον τρόπο που ξέρουν να τις επιβάλουν καλά.

Α.Λ