Η ελληνική κρίση σαν Μάπετ Σόου

Tου Μάνου Στεφανίδη

Προσέξτε καλά την φωτογραφία. Την σημειολογία των στάσεων και των εκφράσεων. Τον ενθουσιασμό για την επιτυχία! Πρόκειται, νομίζω, για μίαν εικόνα που μάς προσβάλλει ως έθνος και που υπονομεύει τις όποιες, πολιτικές – ιστορικές προθέσεις της συγκεκριμένης ταινίας. Μιας ταινίας που χρηματοδότησε, ας μην το ξεχνάμε, όχι το Κέντρο Ελληνικού Κινηματογράφου αλλά προσωπικά ο Νίκος Παππάς από το …κομπόδεμα του υπουργείου του (!) με 620 000 €(!) τον περασμένο Απρίλιο! Αφού είχε γυριστεί η ταινία!
Και που αποδεικνύει ότι ο Γαβράς με το κύκνειο, αυτό άσμα του βάλθηκε να αμαυρώσει το έργο μιας ζωής. Λες και δεν είχε αυτός, ο διεθνής σκηνοθέτης άλλους παραγωγούς πλην της πτωχευμένης Ελλάδας και του κρατικού χρήματος… Για να πει το ίδιο, αφελές και λαϊκιστικό αφήγημα περί αντίστασης στην αδυσώπητη Ευρώπη που έλεγε κι ο Γιάνης στο CNN και το BBC. Όμοια όπως κι άλλοι κλόουν τύπου Φάρατζ ή Μπόρις Τζόνσον. Ασκώντας έτσι ανεπίτρεπτη προπαγάνδα υπέρ μιας πολλαπλώς αποτυχημένης κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης – κλοουνερί που υποδύονταν τους αριστερούς επαναστάτες αλλά ήταν βολεμένα, τυχάρπαστα όσο και ανεύθυνα ανθρωπάκια. Ερωτευμένα με το είδωλο τους. Το τίποτα του καθρέφτη.
Είδα το τρέιλερ και ήταν τόσο μονομερές, τόσο μανιχαϊστικό στην μεταμοντέρνα του αριστεροσύνη, τόσο υπέρ της μυθοπλασίας Βαρουφάκη που με εξόργισε βαθιά για την παραποίηση της αλήθειας. Όχι, δεν έγιναν έτσι τα πράγματα κ. Γαβρά. Μακάρι να υπήρχαν η ελάχιστη διαπραγμάτευση, ο παραμικρότερος ηρωισμός. Οι άνθρωποι αυτοί κουβάλησαν στο κλειστό δωμάτιο την κουτοπονηριά της ατζαμοσύνης και το θράσος της άγνοιας τους. Όχι την θεωρία των παιγνίων αλλά το “Τα παιδία παίζει εν ου παικτοίς”.
Τί γυρεύουν λοιπόν στο κόκκινο χαλί μαζί με τους πραγματικούς ηθοποιούς ο Μπαρούφας κι η Δανάη; Για ποιο λόγο δείχνουν τόσο ευτυχισμένοι; Τί πέτυχαν και είναι τόσο γελαστοί; Είναι καλλιτέχνες, είναι δημιουργοί, είναι σταρ του σινεμά ή του θεάτρου ή είναι απλώς οι μπουφόνοι, οι κλόουν σε μιαν όπερα όχι της πεντάρας αλλά κάποιων δεκάδων δισεκατομμυρίων που πλήρωσε και πληρώνει η χώρα μας; Και από πού απορρέει τόση ευτυχία; Από την καταστροφή που δημιούργησαν ή από το γεγονός ότι μηντιακά ακόμη πουλάνε και κατά τ’ άλλα … γαία πυρί μειχθήτω; Και σ’ αυτή την περίπτωση γιατί να μην είναι δίπλα τους κι ο Αλέξης με την Περιστέρα; Δεν διαπραγματεύτηκαν κι αυτοί 17 ολόκληρες ώρες; Δεν έβγαλαν έρπητα από την ένταση; Δεν πρωταγωνιστούν κι αυτοί στην ταινία; Αν ο Χρήστος Λούλης είναι ο Γιάνης, δεν είναι κι ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης ο Αλέξης; Μαζί δεν αγωνίστηκαν εναντίον των κακών της Ευρώπης; Δεν είναι κι αυτοί εξίσου λαμπεροί και φωτογενείς;
Εκείνο που εν τέλει δεν μπορώ να αντέξω, είναι ότι αυτή η πράξη εθνικής μειοδοσίας, αυτός ο απίστευτος τυχοδιωκτισμός ενός διασαλευμένου και, κατά τ’ άλλα, ασήμαντου προσώπου – που η ανικανότητα ενός άλλου μπουφόνου, του μοιραίου Αλέξη, τού ανέθεσε τις τύχες της χώρας εν λευκώ επί επτάμηνο – προσπαθεί να βρει δικαίωση από την πίσω πόρτα. Δεν ξέρω ούτε τις προθέσεις του Γαβρά ούτε και τους στόχους της ταινίας του. Ξέρω όμως πολύ καλά, μαζί με εκατομμύρια συμπατριωτών μου, τι συνέβη στη χώρα μου. Και μόνο το γεγονός ότι εμπνεύστηκε από το βιβλίο του Γιάνη την ταινία, εμένα προσωπικά με προσβάλλει. Αν αυτή είναι η ιστορική πηγή του, τότε τότε απλώς έχει μπερδέψει την κλοουνερί με την ανατροπή και την αντίσταση. Και θεωρεί τις φιγούρες του Μάπετ Σόου ως ιστορικά μεγέθη.
Το ότι έχει, τέλος, ο Κώστας Γαβράς ως δημιουργός και μάλιστα καταξιωμένος το δικαίωμα να εκφράζεται όπως νομίζει καλύτερα, δεν είναι ασύμβατο, νομίζω, προς το δικό μου δικαίωμα να κρίνω και τον ίδιο και τις εμπνεύσεις του. Στην εποχή της εικόνας οι εικόνες τιμωρούν όταν δεν ξέρεις πως να τις διαχειριστείς. Κι όταν το είδωλο στον καθρέφτη αντιμετωπίζεται σαν θεός.
ΥΓ. Ενδυματολογικά πάντως ο Μπαρούφας σεβάστηκε το πρωτόκολλο της Μόστρας. Τα λαχουρί πουκάμισα τα είχε για το Eurogroup.