του Ντ. Χάμπτυ, από το Άρδην τ. 103, Δεκέμβριος 2015 – Φεβρουάριος 2016
Δυστυχώς, πράγμα που αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία για τον τόπο και ιδιαίτερα για τα νεώτερα παιδιά αυτής της χώρας, αυτό που ονομάζουμε «μηδενισμό» και κυριαρχεί σήμερα σε χώρους «αμφισβήτησης» της νεολαίας, δεν έχει να κάνει μόνο με την πολιτική ιδεολογία και τις αντίστοιχες πρακτικές που υιοθετούν οργανωμένα κομμάτια της. Τείνει τον τελευταίο καιρό να αποκτήσει και πολιτισμικά χαρακτηριστικά, να αφήσει βαθιές ρίζες στην καθημερινότητα των νέων κυρίως ανθρώπων, καθιερώνοντας ήθη, στάσεις και συμπεριφορές. Που, μάλιστα, καθίστανται ενίοτε και κατά πολύ μαζικότερες των πολιτικών ορίων αυτών των χώρων, καθώς μέσα στον υπόλοιπο ατομικιστικό χυλό όπου πλέει η νεολαία είναι οι μόνοι οργανωμένοι, συμπαγείς, που επινοούν τα δικά τους γεγονότα, προωθούν ένα συγκεκριμένο λάιφ στάιλ κ.ο.κ.
Έτσι, σε μια πρόσφατη, και μάλλον συστηματική, έρευνα πεδίου, που κάναμε σε τόπους συνεύρεσης και διασκέδασης των φοιτητικών, κυρίως κύκλων, αλλά και… μαθητών, μείναμε με το στόμα ανοιχτό – μόλο που δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που αποτελούσαμε κι εμείς οργανικό κομμάτι αυτών των χώρων: Κυριαρχεί απολύτως ένα μείγμα κυνικού και ατομικιστικού ηδονισμού, πασπαλισμένου με τα γνωστά, σαντικής προέλευσης, απορριπτικά κλισέ του τύπου «Καταπίεση είναι ό,τι βάζει φρένο στο αχαλίνωτο της επιθυμίας μου».
Μια στάση που βρίσκει και το υλικό της αντίστοιχο στη μαζικοποίηση της χρήσης ουσιών, τις οποίες κάποτε βλέπαμε μόνον στην τηλεόραση ή, για να μην είμαστε και υπερβολικοί, ήταν ίδιον κλειστών κύκλων-γκέτο απομονωμένων από τους μαζικούς νεολαιίστικους χώρους: Έτσι, η κοκαΐνη θα πάρει τη σχετική μαζικότητα που κάποτε είχε το χασίς –με τη βοήθεια της αλβανικής μαφίας που έριξε δραστικά τις τιμές· στα μπαρ θα κυκλοφορούν χύμα και στην γύρα μπουκαλάκια νερό με Mdma (μεθαμφεταμίνη, παραλλαγή του έκστασι), ενώ της μόδας αρχίζει να γίνεται και η… κεταμίνη (σούπερ κέι –αναισθητική ουσία που χορηγούν σε… άλογα κούρσας για να ηρεμήσουν από το ντοπάρισμα αφότου τελειώσει ο αγώνας!). Και, εν τω μεταξύ, ταυτόχρονα, υπάρχει και μια πιο περιορισμένη, αλλά αξιοσημείωτη απενοχοποίηση της ηρωίνης (κακό, αλλά δεν έγινε και τίποτα), που μάλλον μαρτυράει μια σταδιακή διεύρυνση των κύκλων χρήσης πέραν του ακραίου περιθωρίου. Και όλα αυτά, βέβαια, μαζί με τεράστιες ποσότητες αλκοόλ, εξάλλου, τα περισσότερα από τα πιο δημοφιλή ναρκωτικά, ενισχύουν και επιτρέπουν την κατανάλωση υπερτριπλάσιων ποσοτήτων.
Όχι, δεν πρόκειται για κινδυνολογία του τύπου των εκπομπών που κάποτε έκανε ο… Ντινόπουλος ή ο Χαρδαβέλλας: Στην ελληνική κοινωνία, και ιδιαίτερα στους κόλπους της νεολαίας, κυριαρχεί ένα κλίμα που συνδυάζει στοιχεία No Future (δίχως μέλλον), δυτικού καταναλωτικού μηδενισμού, και ένα «μίσος προς τον εαυτό» – ίδιον της συνείδησης του αποικιοκρατούμενου ή του υποδουλωμένου, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει διαβάζοντας τις σχετικές μελέτες του Φραντς Φανόν για τις καταχρήσεις στους κόλπους των αποικιοκρατούμενων, τα απομνημονεύματα του Μάλκολμ Χ ή τα γραπτά των Μαύρων Πανθήρων.
Έτσι, οι νεώτεροι καταναλώνουν αυτές τις ουσίες με την απενοχοποίηση που τις καταναλώνουν πλέον και οι Δυτικοί (ως εξάρτημα μιας «κανονικής ζωής» και όχι ως στοιχείο «αμφισβήτησης» [sic!]), επειδή πλέον ζουν σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα απώλειας και γενικευμένης παρακμής, μ’ έναν μηδενισμό που αντικατοπτρίζει ένα διάχυτο αίσθημα κατωτερότητας –απόρροια του εθνικού-συλλογικού μας διασυρμού. Και, βέβαια, είναι και ο μεταπρατισμός μιας κουλτούρας συγκροτημένης από τα απόνερα του πεντηκονταετούς, πλέον, «sex, drugs and rock and roll», η οποία δεν έχει πλέον τίποτα να πει πέρα από το να προβάλλει παραλλαγές της «λατρείας του θανάτου».
Με αυτά και με εκείνα, η χρήση –και συνακόλουθα η κάθε κατάχρηση– υποκαθιστά μαζικά τη σχέση. Λίγοι εν τέλει χάνονται, διότι οι γενιές μας είναι και φιλοτομαριστές, πολλοί καίγονται και όλοι αποξενώνονται από τις ριζικές ανάγκες της ύπαρξης. Οι πιο «τυχεροί», εκείνοι δηλαδή που έχουν την οικονομική άνεση και το κατάλληλο μορφωτικό επίπεδο, γλιτώνουν φεύγοντας από τη χώρα. Οι υπόλοιποι συνθέτουν ένα σκηνικό που θυμίζει τη ρώσικη νεολαία μετά την κατάρρευση του «σοσιαλισμού»…
