Του Βασίλη Στοϊλόπουλου
Τέτοιες μέρες, πριν πέντε χρόνια, όλη η Ευρώπη μάθαινε από την κα Μέρκελ τρεις γερμανικές λεξούλες, που έγραψαν ήδη ιστορία: “Wir schaffen das” («Θα τα καταφέρουμε»). Λίγες μέρες αργότερα μια άλλη λέξη, πιο σύνθετη, ήρθε να προστεθεί στο ευρωπαϊκό λεξιλόγιο της μετανάστευσης: „Willkommenskultur“ («κουλτούρα του καλωσορίσματος») για τα εκατομμύρια των προσφύγων και μεταναστών που πίστευαν, κραυγάζοντας με αγάπη «Μέρκελ – Μέρκελ», ότι είναι καλοδεχούμενοι στη «γη της επαγγελίας», την Ευρώπη, μία «πύλη εισόδου» της οποίας ήταν και η καταπονημένη από την κρίση Ελλάδα.
Σήμερα, η μερκελική «ηθική της ευθύνης», που με αυτάρεσκο, υποκριτικό και ναρκισσιστικό τρόπο επικαλούνταν τα πρώτα χρόνια η «κόρη του πάστορα», η κα Μέρκελ, για να καλύψει τους μύχιους παγκοσμιοποιητικούς στόχους της,
• διέσπασε βαθιά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που ποτέ δεν ρωτήθηκαν αν συμφωνούν με αυτή την μερκελική πρωτοβουλία,
• επέβαλλε το «Σύμφωνο Μετανάστευσης» του ΟΗΕ για την ελεγχόμενη, συνεχή και ασφαλή μετανάστευση προς την Ευρώπη,
• μετέτρεψε την Ελλάδα της οικονομικής κρίσης – ασφαλώς με την γνωστή οικειοθελή αρωγή και συνδρομή της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και όλης της ελληνικής πολιτικής τάξης – σε χώρα εποικισμού από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ξένης πολιτισμικής προέλευσης, κυρίως αφροασιατικής, που κάποιοι αφελείς πιστεύουν ότι θα ενσωματωθούν στο πλαίσιο της επιδοτούμενης «πολυπολιτισμικής κοινότητας» που προωθούν (Μητσοτάκης, Τσίπρας, Μπακογιάννης, κ.ά.).
• κατάφερε ώστε όλη η Ευρώπη, μαζί και η Γερμανία, να εκβιάζεται από τον «σουλτάνο» της Άγκυρας, που κρατά στα χέρια του το «κλειδί των εξελίξεων» στο μεταναστευτικό κι έχει την άνεση της εργαλειοποίησης εκατομμυρίων μεταναστών που βρίσκονται στην Τουρκία, όπως έκανε τον περασμένο Μάρτιο στον Έβρο.
Με τη συμπλήρωση πέντε χρόνων πολιτικής «των ανοιχτών συνόρων» και με τις νωπές καθημερινές εικόνες εποικισμού και γκετοποίησης σε πολλές γειτονιές της Αθήνας, το σίγουρο, που μπορούμε να το πούμε στα γερμανικά, για την Ελλάδα δυστυχώς είναι: “Wir schaffen das NICHT”!
(*) «Θα τα καταφέρουμε»
