Πατριωτικός εθνομηδενισμός

Το καθοδικό σπιράλ του αντιυγειονομικού κινήματος

Του Γιώργου Ρακκά

Το βασικό επιχείρημα όσων επικρίνουν τα υγειονομικά μέτρα είναι ότι προκαλούν περισσότερη βλάβη στην οικονομία, τις ατομικές ελευθερίες, την ψυχολογία πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας, παρά κάνουν καλό σε όσους επιδιώκουν να προστατέψουν. Πού να ήξεραν, βέβαια, οι ίδιοι, ότι με την κινητοποίησή τους στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και στους δρόμους, εν τέλει καταλήγουν κι εκείνοι να διογκώνουν τις παράπλευρες απώλειες της πανδημίας. Πώς συμβαίνει αυτό; Η καμπάνια αποδόμησης των υγειονομικών μέτρων δημιουργεί ένα κλίμα χαλαρότητας στην κοινωνία, πράγμα που συμβάλλει στον πολλαπλασιασμό των κρουσμάτων. Η αρνητική τροπή της πανδημίας με τη σειρά της οδηγεί σε αυστηρότερα μέτρα, και τα μέτρα σε μαζικότερες αντιδράσεις. Δημιουργείται έτσι ένα καθοδικό σπιράλ κρίσης-αγανάκτησης-κρίσης.
Μας είναι πολύ γνώριμη αυτή η κατάσταση, ωστόσο τείνουμε να τη λησμονήσουμε. Στον ίδιο φαύλο κύκλο είχαμε εμπλακεί με τα μνημόνια. Οι «μνημονιακοί» και οι «αντιμνημονιακοί» υπήρξαν ένα αντιθετικό δίδυμο που αλληλεπιδρώντας επεξέτειναν την κρίση και έτσι διήρκεσε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στις άλλες μαστιζόμενες χώρες, όπως η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία.
Το ίδιο συμβαίνει και με την πανδημία σήμερα: Όπως και στην αρχή της κρίσης, μπορεί κανείς να ακούσει κάθε ευφάνταστη θεωρία. Τότε ήταν η Ισλανδία, που σε ένα βράδυ νίκησε την τραπεζοκρατία, ή ο δόκτωρ Βαρουφάκης, ένας τζεντάι των οικονομικών που θα επικρατήσει του Νταρθ Βέιντερ των Μνημονίων, Σόιμπλε· σήμερα είναι η Σουηδία που αμφισβήτησε τα θέσφατα των λοκντάουν, και ο δόκτωρ Ιωαννίδης που ψυχωμένα συγκρούστηκε με τις… παγκόσμιες πολιτικές αποκαλύπτοντας το φιάσκο τους. Όλα αυτά επί της ουσίας είναι παραμύθια για θαρραλέα πριγκιπόπουλα και μαγεμένες βασιλοπούλες. Η πολιτική, για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, προσομοιάζει πια με τα χολιγουντιανά ψευδοέπη.
Πού οδηγούμαστε στην πραγματικότητα; Βλέπουμε γονείς να δέρνουν καθηγητές, ή να εχθρεύονται το σχολείο νομίζοντας ότι «θα χαλάσει με το φίμωτρο τα παιδιά τους». Άλλοι, αρνούνται να τα στείλουν. «Ούτως ή άλλως τον εθνομηδενισμό της Ρεπούση μαθαίνει εκεί». «Δεν θα αφήσω το παιδί μου να γίνει δούλος στο κράτος του Μητσοτάκη». Ένας επικίνδυνος μηδενισμός θεριεύει και γυρεύει να νομιμοποιηθεί υπό το πρόσχημα της αγανάκτησης: Αν μιλάμε για «το κράτος του Μητσοτάκη», δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας λόγος για να το υπερασπιστούμε εναντίον των Τούρκων. «Να πεθάνω για την πατρίδα για να τη ρημάζει ο κάθε Στουρνάρας;»
Κάποιοι άνθρωποι τα παραβλέπουν όλα αυτά, ενώ συμβαίνουν μπροστά στα μάτια τους. Πετούν αναμμένα στουπιά σε ένα δάσος που ήδη καίγεται νομίζοντας ότι κάνουν αγκιτάτσια. Η «αφύπνιση» από το «Μάτριξ» του Τσιόδρα νομίζουν ότι θα οδηγήσει σε καινούργια εθνολαϊκά κόμματα που θα εκδικηθούν τους «αλήτες προδότες πολιτικούς». Σφάλλουν, γιατί εκείνος που θα την πληρώσει από τη δράση τους θα είναι η ίδια η χώρα, καθώς η Ελλάδα ήδη περιδινίζεται στο καθοδικό σπιράλ της πανδημίας, εν μέσω όξυνσης της νεοθωμανικής απειλής. Κατά τα άλλα, ο αγώνας ενάντια στο «φίμωτρο» (sic!) είναι ζήτημα πατριωτισμού. Κι όμως! Απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχει εθνομηδενισμός και με πατριωτικό προσωπείο και ρητορική.