Tου Βασίλη Στοϊλόπουλου
Οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις ισλαμιστών κατά της Γαλλίας ξαναζωντάνεψαν με τον πιο μακάβριο τρόπο και τον δημόσιο διάλογο για το πολιτικό Ισλάμ, την επιρροή του στην «ανοιχτή» και «ανεκτική» Ευρώπη των αξιών, καθώς και το μέγεθος του ιστορικού και πολιτισμικού διακυβεύματος για τη χριστιανική Ευρώπη από την αθρόα και ανεμπόδιστη ισλαμική διείσδυση και την ισλαμοτρομοκρατία.
Κι αν μέχρι τώρα η ευρωπαϊκή, πολυπολιτισμική και ισλαμόφιλη Αριστερά, οι νεοφιλελεύθεροι και οι Πράσινοι αποσιωπούσαν τον ισλαμικό ριζοσπαστισμό, ακόμα και την τρομοκρατία ή και κατά κάποιο τρόπο τον σχετικοποιούσαν, κρατούσαν ίσες αποστάσεις ή και τον δικαιολογούσαν, φαίνεται πως σε ορισμένους από τους επιφανείς εκπροσώπους τους αρχίζει να φαίνεται κάποια αλλαγή προς τον ρεαλιστικότερο στην μέχρι τώρα άκριτη αποδοχή του πολιτικού Ισλάμ. Το ίδιο ισχύει και για αρκετά δυτικά φιλομεταναστευτικά Μέινστριμ που νόμιζαν ότι η πολυπολιτισμική κοινωνία και ο δικαιωματισμός που ευαγγελίζονται στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης είναι απλό προπαγανδιστικό «παιχνιδάκι».
Αυτό που προκαλεί εντύπωση όμως είναι η απουσία ξεκάθαρης καταδίκης του ισλαμοφασισμού από την εκκλησιαστική ηγεσία όλων των δογμάτων και κυρίως της καθολικής και προσωπικά του Πάπα Φραγκίσκου. Η σκανδαλώδης αυτή στάση έρχεται απλά να προστεθεί και στο άγος της καθολικής εκκλησίας να υποβαθμίζει και να συγκαλύπτει το ζήτημα παιδεραστίας που ταλανίζει διαχρονικά τους κόλπους της.
