του Δ. Τριάντη, από το Άρδην τ. 35, Απρίλιος 2002
Τον Παναγούλη που πήγε κάποτε να σκοτώσει το Παπαδόπουλο υπάρχει κανένας σήμερα που να τον αποκαλεί δολοφόνο;;; Κανένας. Και οι αριστεροί μάλιστα τον αποκαλούν ήρωα και καλά κάνουν. Είπε ποτέ κανείς ότι η απόπειρα του εναντίον του παρανοϊκού δικτάτορα ήταν μια φασιστική ενέργεια;;; Κανένας. Είπε ποτέ κανείς ότι, εντάξει μωρέ, μπορεί να είναι φασίστας ο Παπαδόπουλος αλλά η ενέργεια του Παναγούλη ήταν μια αυθαίρετη ενέργεια και, στο κάτω κάτω, άμα δε σας αρέσει η χούντα να πάτε σε καμιά άλλη χώρα να ζήσετε;;; Κανένας. Τότε γιατί ρε ψευτοπροοδευτικοί υποκριτές φαρισαίοι την πέσατε στο Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης;
Θα μου πείτε τώρα ότι πάω να συγκρίνω τον Παναγούλη με το Λαμπρίδη. Όχι, λάθος. Τον Λαμπρίδη ούτε τον ήξερα ούτε το ξέρω ούτε και θέλω να μάθω κάτι παραπάνω γι’ αυτόν. Συγκρίνω όμως τις ενέργειες και όχι αν θέλετε τις προσωπικότητες. 0 Παναγούλης έκανε μια απόπειρα να σκοτώσει τον δικτάτορα. Έγινε ήρωας και σύμβολο. Η χούντα μπορεί να μην έπεφτε από μια τέτοια δολοφονία αλλά η τρελή απόπειρά του σίγουρα εξέφραζε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού τότε. Και τώρα που βρέθηκε κάποιος να μας απαλλάξει από μια άλλου τύπου χούντα, αυτή του τηλεοπτικού εμετού, του την έπεσαν όλοι καταγγέλλοντας τον ως αυθαίρετο, οπισθοδρομικό και φασίστα. Ποιοι, αυτοί που άφριζαν στα κανάλια τις προηγούμενες ημέρες ενάντια στις εκπομπές αυτές και αναρωτιόντουσαν, το ΕΣΡ επιτέλους τι κάνει γιατί δεν επεμβαίνει. Από αυτούς αναθάρρησε ο Λαμπρίδης και πήρε αυτή την απόφαση και ξαφνικά την επόμενη τον έφτυσαν όλοι.
Παράνοια, τρέλα σε όλο της το μεγαλείο. Η χώρα των σούργελων και των γελοίων. Έβλεπα τον Κουναλάκη και τον Παπαδημούλη του Συνασπισμού να μυξοκλαίνε που η δημοκρατία μας δέχτηκε ένα τέτοιο πλήγμα και τράβαγα τα μαλλιά μου. Κατάλαβα επιτέλους τους λόγους που η αριστερά έχει ξεπέσει τόσο και σέρνεται στις εκλογές ανάμεσα στο μηδέν και το τίποτε τοις εκατό. Μου προκάλεσαν περισσότερη αναγούλα από τα ίδια αυτά τα τηλεσκουπίδια όπως τα χαρακτηρίζουν. Αλλά τον λόγο αυτής της ξαφνικής ευαισθησίας και συμπόνιας προς τα παθόντα κανάλια όλων αυτών, όλοι μας το ξέρουμε. Αυτά τα σκουλήκια θρέφονται από την τηλεοπτική προβολή και πως θα μπορούσαν, άραγε, να τα βάλουν με αυτούς που τους κρατάνε στη ζωή. Ήξεραν ότι πιθανή τους αρνητική τοποθέτηση θα σήμαινε αποκλεισμό δια παντός από τα παράθυρά τους των οποίων είναι καθημερινοί θαμώνες. Όλοι τους, και όλοι μας βέβαια, μιλάνε γιά τη διαπλοκή γιά τους ιδιοκτήτες των καναλιών και την εξουσία τους αλλά όταν δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να τα βάλουν μαζί τους και να τους καταφέρουν ένα πλήγμα, κάνουν πίσω. Έπρεπε να κοπούν οι εκπομπές αυτές. Να εξαφανιστούν, να πάνε στο διάολο και ακόμη παραπέρα. Σκουπίδια τις λένε όλοι και τα σκουπίδια, εγώ ξέρω, ότι τα πετάμε έξω από τη πόρτα. Στις χούντες απαντάς μόνο με ακραίες ενέργειες και όχι με δημοκρατικότητες και λουλούδια.
Σου λένε κλείσε τη τηλεόραση. Πες ότι την έκλεισα. Και τι έγινε;; Ο εμετός κυλάει παντού. Στις ειδήσεις, στα περιοδικά, στα τοκ σόου, στο ραδιόφωνο, στη γειτονιά, στο σχολείο, στη δουλειά. Σα μια κακιά αρρώστια που εξαπλώνεται. Δε μπορείς να αντιμετωπίζεις τον φασισμό με τα ναι μεν αλλά. Ή είσαι υπέρμαχος γιατί είσαι ματάκιας, ανώμαλος, κουτσομπόλης, χαφιές, ψώνιο και ντρέπεσαι να πας στο βιντεοκλάμπ να ενοικιάσεις τσόντες ή είσαι πολέμιος και απαιτείς εδώ και τώρα να σταματήσουν αυτά τα αίσχη και να πάνε σπίτια τους αυτές οι πουτάνες “παίχτριες” και οι ψωνισμένοι “παίχτες”. Και αισθάνομαι άσχημα γιατί αναφέρω τη λέξη πουτάνα. Μιας και συμπαθώ πάρα πολύ αυτές τις γυναίκες. Οι οποίες έχουν το θάρρος και πουλάνε επαγγελματικά το κορμί τους. Οι άλλες όμως εκεί μέσα πάνε γιά καριέρα. Το πράμα τους έχουν σκοπό να το πουλήσουν πολύ ακριβά και όχι στον οποιονδήποτε. Και, ακολουθώντας τις εντολές και τις οδηγίες των παραγωγών, κάνουν ό,τι μπορούν γιά να ερεθίσουν τα 1200 νοικοκυριά
