του Β. Φτωχόπουλου, από το Άρδην τ. 35, Απρίλιος 2002
Χτυπάει η καμπάνα του ναού καλώντας τους πιστούς
Μονάχα πέντε έξι γριούλες ακούν το κάλεσμα Όλοι οι άλλοι κωφεύουν προτιμάνε να επισκέπτονται ψυχιάτρους παρά αγίους
1 η Απριλίου, επέτειος της ΕΟΚΑ, του τελευταίου μεγάλου ξεσηκωμού ενός εξαθλιωμένου έθνους και τα κυπριακά κανάλια με εξαίρεση μόνο το ΡΙΚ, δεν είχαν καμία αναφορά παρά ολιγόλεπτα αφιερώματα σε ώρες που δεν διαταράσσουν την σαχλολατινοαμερικανική μας νάρκωση.
1η Απριλίου επέτειος της ΕΟΚΑ, της τελευταίας μεγάλης απόπειρας ενός γηρασμένου έθνους να νοιώσει την χαρά της νιότης και της ελευθερίας και οι εφημερίδες της Κύπρου και της Ελλάδας ως πεφωτισμένοι στρουθοκάμηλοι κοίταξαν, ξανά, αλλού.
1η Απριλίου, επέτειος της ΕΟΚΑ, και η Μαρία Μερσέντες, η Ροζαλίντα, η Παολίνα και όλες οι λοιπές σαπουνογκόμενες της Λατινικής Αμερικής να μας οδηγούν σε νέες αγχόνες και μεις να νομίζουμε ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στο BAR και στο BIG BROTHER.
1η Απριλίου, επέτειος της ΕΟΚΑ και τα πρωταπριλιάτικα ψέματα των εφημερίδων να μην είναι ότι ένας Έλληνας καμικάζι έκανε απόπειρα ν’ ανατινάξει το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας ή έστω της Τουρκίας αλλά ότι απαγορεύτηκε το κάπνισμα στις παραλίες λόγω των κοιτασμάτων πετρελαίου που ανεβρέθηκαν πρόσφατα στην θάλασσα της Κύπρου.
1η Απριλίου επέτειος της ΕΟΚΑ και οι Ελλαδικές τηλεοπτικές εκπομπές life-style (πόσες γαμώτο;) να υμνούν την Άννα Βίσση για την απόπειρα της να κάνει καριέρα στην Αμερική καλοπιάνοντας τους Εβραίους της Νέας Υόρκης με το ν’ ανεβάζει την θεατρική παράσταση ΜΑΛΑ. Καλά, αυτά έχει το life-style και το show-biz, δεν υπήρξε όμως έστω και ένα φρικιό των Εξαρχείων να αναγράψει μπροστά από το ΜΑΛΑ ένα ΡΑ. Έτσι για να καταλάβουμε και μεις τι κάνει η ΜΑΛΑ τώρο στη ΡΑΜΑΛΑ.
1η Απριλίου, επέτειος της ΕΟΚΑ και η επιβεβλημένη σιωπή να σπάει κόκαλα. Μεταφορικώς τα δικά μας, πραγματικώς των Παλαιστινίων.
1 η Απριλίου και οι ειδήσεις όλων των καναλιών στραμμένα ορθώς προς την Παλαιστίνη όπου κάποια άλλα παιδιά με τις ίδιες πέτρες στα χέρια (αλήθεια μοιάζουν πολύ οι πέτρες μας) να λιθοβολούν τον κατακτητή για μια ανάσα πετσοκομμένης ελευθερίας. Φυσικά, καμιά σύνδεση της 1ης Απριλίου 1955 με την 1η Απριλίου 2002. Τα δικά μας παιδιά ήταν φασίστες δεξιοί κτλ. Τα παιδιά των Παλαιστινίων μέλη των πατριωτικών δυνάμεων!! Τα δικά μας παιδιά ξεχάστηκαν για κάτι ψίχουλα προσφυγικών αποζημιώσεων. Τα παιδιά των Παλαιστινίων μπορεί και να μην ξεχαστούν ποτέ, μιας και φαίνεται ότι οι Παλαιστίνιοι προτιμούν την Ελευθερία παρά την Εσπερία και τα αγαθά της.
1η Απριλίου επέτειος της ΕΟΚΑ και η Παλαιστίνη πολιορκείται. Πολιορκείται και η νοημοσύνη μας όταν οι ίδιοι Έλληνες, (Κύπριοι και Ελλαδίτες) που χλευάζουν οποιαδήποτε κινητοποίηση του κυπριακού λαού εναντίον των Τούρκων κατακτητών τώρα είναι υμνητές της αντίστασης των Παλαιστινίων, ωσάν να υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα φασιστικά κράτη του Ισραήλ και της Τουρκίας.
Αυτοί οι ίδιοι Ellines που κατηγορούσαν τον Σολωμό Σολωμού ως ψυχολογικά ανισόρροπο τώρα υμνούν τον Αμπτάλα Αμπτάλα ως ήρωα. Δειλοί όπως πάντα δεν μπορούν και να κάνουν αλλιώς έστω και αν η Παλαιστίνη βρίσκεται πολύ μακριά. Οι Παλαιστίνιοι ως αγωνιζόμενος λαός δεν αστειεύεται, ούτε χαρίζει κάστανα. Οι δικοί μας Ellines, ως δειλά ανθρωπάκια, και τον Σολάκη θα υμνούσαν εάν φυσικά υπήρχε κι εδώ ένα εθνικοα-πελευθερωτικό κίνημα.
1η Απριλίου, επέτειος της ΕΟΚΑ. Την ίδια ώρα που καμιά αναφορά δεν γίνεται σ’ αυτό τον αγώνα, και την ίδια στιγμή που οι Παλαιστίνιοι υψώνουν την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας όπως ακριβώς εμείς το 1955-59 η νέα ελληνική τηλεόραση αναφωνεί ΕΣ, Εϊ, ΤΖΙ, Εϊ, ΠΙ, ΟΟΥ, SAGAPO και γω να μην ξέρω τι να πω και pou na ρο ton pono mou. Αλλάζω κανάλι μήπως και δω τα πιτσιρίκια του Πα-γκυπρίου Γυμνασίου να λιθοβολούν τους οπλισμένους Αγγλους και αντ’ αυτού ακούω την τηλεπαρουσιάστρια ν’ ανακοινώσει ότι ο Γιωργάκης και ο Τζεμ αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για την ειρήνευση στην Μέση Ανατολή. Προσπαθώ να ξεχάσω την πρόσφατη συμμαχία Τουρκίας -Ισραήλ, προσπαθώ να θυμηθώ μήπως πολύ πρόσφατα έγινε καμία στρατιωτική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αλλά εφ, γιου, σι, κκέι fuck όλα μάταια. Κλείνω την τηλεόραση. Ανοίγω το ραδιόφωνο. Αριστερός σταθμός. Μια παρέα γνωστών επαναπροσεγγιστών εξυμνεί τους Παλαιστινίους. Προσπαθώ να μην κάνω εμετό. Βγαίνω στο μπαλκόνι μου κι απέναντι στον Πενταδάκτυλο αντικρίζω την τεράστια τουρκική σημαία με το σύνθημα “τι τιμή να είσαι Τούρκος”. Σκέφτομαι για λίγο. Το μάτι μου ταξιδεύει αριστερά προς το Δίκωμο όπου έπεσε ο Κυριάκος Μάτσης. Κυριάκος Μάτσης. Να θυμάστε καλά αυτό το όνομα. Κυριάκος Μάτσης. Το κρησφύγετο του στον κατεχόμενο Πενταδάκτυλο έχει βεβηλωθεί από τα “αδέλφια” μας τους Τούρκους όπως έχει βεβηλωθεί και τ’ όνομά του από τα αδέλφια μας τους Ellines. Τι ντροπή να είσαι τζι, αρ, ει, ει, κκέι.
