Του Αλέκου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο
Δεν είναι ψέμα πως το ΑΚΕΛ πέρασε δύσκολα. Ειδικά μετά την τραγωδία στο Μαρί και τις ευθύνες του Δημήτρη Χριστόφια, η αμφισβήτηση ήταν τεράστια και τα ποσοστά θα έφθαναν κάτω του 20% αν δεν βοηθούσε η αποχή και η ανυπαρξία καθαρού πολιτικού λόγου από τους υπόλοιπους. Ήταν εποχές που ο σκεπτικισμός διαχύθηκε έντονα στους κύκλους της Αριστεράς, ενώ μια ακομμάτιστη μάζα που έσπρωχνε τη βάση του κόμματος και έδινε ώθηση στις εκλογικές διαδικασίες, απομακρύνθηκε.
Έφθασε, μάλιστα, σε σημείο –αυτή η κρίσιμη μάζα– να προσκολληθεί στην ιδεολογικά αντίπαλη δεξιά και να στηρίξει Αναστασιάδη ή τους υποψήφιους εκείνους που είχαν ξεκάθαρη γραμμή στο Κυπριακό –υπέρμαχοι κάποιου συμβιβασμού– αλλά και στα ζητήματα ταυτότητας, πολιτισμού και ιστορίας, στο πλευρό εκείνων που έβλεπαν με δυσφορία την ελληνικότητα της Κύπρου. Επιβεβαιώνοντας, έτσι, τον όρο ΔΗΣΑΚΕΛ και ό,τι αυτός συνεπάγεται.
Τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν, εξαιτίας της αποτυχίας στο Κραν Μοντανά και όλων εκείνων που καταλογίζουν την αποτυχία στον Αναστασιάδη, όσοι χώνεψαν τη διατήρηση της κατοχής και όσοι εναπόθεσαν προσφάτως τις ελπίδες τους στο άστρο του μεγαλύτερου στηρίγματος του ενδοτικού μετώπου, Προέδρου της Δημοκρατίας. Το ΑΚΕΛ δείχνει να απορροφά τους σκεπτικιστές της Αριστεράς κι αν δεν ήταν βουτηγμένο στη διαφθορά, θα απορροφούσε και εκείνους που σκέφτονται να ψηφίσουν… Οικολόγους (Θεανώ Καλαβανά, Αλεξάνδρα Ατταλίδου).
Επί της ουσίας, όμως, κι οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, το ΑΚΕΛ δεν κουνήθηκε ποτέ από τις παραδοσιακές του θέσεις, ακόμα κι αν το ανακάλυψαν εσχάτως οι «opinion leaders» του διαδικτύου ή οι διάφορες ομάδες πολιτών, που μπορούν με ευκολία να μεταπηδήσουν από τον «πατριωτικό ρεαλισμό» του ΔΗΣΥ στον «οδυνηρό συμβιβασμό» (ή το «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά») του ΑΚΕΛ και των υποψηφίων του, νομιζόμενοι κιόλας ότι δημιουργούν σκέψεις και φέρνουν νέες ιδέες στον δημόσιο διάλογο (την ώρα που εμμένουν στη συνταξιοδοτημένη ΔΔΟ και στο βαρετό «σιώπα να περάσουμε»).
Είναι, επί τούτου, ενδεικτική η αφήγηση ορισμένων στο διαδίκτυο που «παρατηρούν» μετακίνηση του ΑΚΕΛ «προς τη σωστή κατεύθυνση», σχεδόν τέσσερις μήνες μετά την… αποκάλυψη πως βουλευτής τους και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής πρωταγωνιστούσε στο βίντεο της απατεωνιάς με τον (γέννημα θρέμμα του ΔΗΣΥ) Δημήτρη Συλλούρη στο μέτωπο των πολιτογραφήσεων. Ανακαλύπτουν δε «αξιοπρεπείς επιλογές» στο ψηφοδέλτιο του κόμματος, το οποίο δεν άλλαξε τη φιλοσοφία του από προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, ακόμα και τις προεδρικές κατά τις οποίες προτιμούσε τον Μαλά για να… τσιμεντώσει τον Αναστασιάδη.
Το ΑΚΕΛ, λοιπόν, προσπαθεί να «παίξει» τα ρέστα του στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, συμπράττοντας με όλους εκείνους που το κατήγγελλαν για την (υποκριτική) απόρριψη του σχεδίου Ανάν το 2004 –απόρροια των φωνών της βάσης για ένα σχέδιο που συντάχθηκε με ιμεριαλιστικούς όρους. Και δείχνει να πετυχαίνει την απορρόφηση όλων εκείνων που υπό τον μανδύα του «ανεξάρτητου», προχωρούσαν σε λυκοφιλίες, ακόμα και με τη νεοφιλελεύθερη δεξιά, για την προσωπική τους ανέλιξη ή/και για την παράδοση της Κύπρου στη φασιστική Τουρκία. Στο διά ταύτα, όμως, το ΑΚΕΛ είναι όσο ένοχος είναι και ο ΔΗΣΥ ή ο Πρόεδρος Αναστασιάδης που τον φόρτωσαν στον κυπριακό λαό όλοι όσοι παριστάνουν πια τους «αντισυστημικούς». Τους αξίζει απαραβίαστη η απάντηση του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού: «Τώρα κι εγώ υποψιάζομαι/ όλο το πλήθος των αυλοκολάκων/ όλους τους ταπεινούς γραμματικούς/ τους βραβευμένους με χρυσά παράσημα/ λεγεωνάριους και στρατηλάτες/ υποψιάζομαι τις αυλητρίδες τη γιορτή/ όλους τους λόγους και προπόσεις/ αυτούς που παριστάνουνε τους εθνικούς/ τον πορφυρούν χιτώνα του πρίγκηπος/ τους συμβουλάτορες και τους αιρετικούς/ υποψιάζομαι συνωμοσία/ νύκτα θα ρεύσει πολύ αίμα/ νύχτα θα εγκαταστήσουν τη βασιλεία τους/ νέοι πρίγκιπες με νέους στέφανους/ οι πονηροί ρωμαίοι υπάλληλοι/ του Αυτοκράτορος/ ʽτοιμάζουνε κρυφά να παραδώσουν/ να παραδώσουν τα κλειδιά και την/ υπόκλιση τους».
