Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου* από την ιστοσελίδα timesnews.gr
Με αφορμή την τωρινή ανάφλεξη στην Μέση Ανατολή και την προσπάθεια του Ταγίπ Ερντογάν να εμφανιστεί ως προστάτης των απανταχού σουνιτών μουσουλμάνων, θα αναφερθούμε σε μια ιδαίτερη πτυχή της επεκτατικής- επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή: πιο συγκεκριμένα, στο ρόλο των Τζιχαντιστών.
Όπως κάθε δύναμη που θεωρεί ότι αξίζει τον τίτλο της Μεγάλης, η Τουρκία έχει στη διάθεσή της παράλληλους και πιστούς στρατούς, ανάλογα ευρισκόμενους είτε υπό εντολή βαθιάς “καταστολής”, είτε ενεργοποιημένους τη στιγμή που χρειάζονται. Αυτοί οι σκιώδεις στρατοί μπορεί να είναι ιδιωτικές ομάδες, όπως η Ομάδα Wagner ή η Academi (πρώην Blackwater), ή αντάρτικες και / ή τρομοκρατικές οργανώσεις που, με τη δικαιολογία της ιδεολογικής μάχης, πολεμούν για λογαριασμό μιας ή περισσότερων πρωτευουσών. Στην περίπτωση της Τουρκίας, που συγκαταλέγεται από πολλούς στις ισχυρές δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου, οι στρατοί που υπερασπίζονται τα τείχη και τα θεμέλια του Ερντογανικού συστήματος είναι: η Sadat, οι Γκρίζοι Λύκοι και μια πανσπερμία οργανώσεων με διάφορα ακρωνύμια που ανήκουν σε ισλαμιστικά και τζιχαντιστικά σύμπαντα.
Σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και τζιχαντιστών
Σε ανοιχτή συνεργασία με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, της οποίας το καθεστώς ως “τρομοκρατική” οργάνωση υποστηρίζεται από λιγότερες από 10 χώρες, η Τουρκία το 2021 έχει κάνει τη στρατιωτικοποίηση και “τζιχαντοποίηση” του Ισλάμ, δική της υπόθεση. Υπάρχουν ισχυροί σύνδεσμοι μεταξύ της “Υψηλής Πύλης” και των θεωρητικών της παγκόσμιας τζιχάντ, τους οποίους καταδίκασε ανοιχτά από το Κρεμλίνο το 2015, στο αποκορύφωμα του πολέμου στη Συρία, όταν προέκυψε η μετατροπή της Ανατολίας σε τόπο διέλευσης και μια επιχειρησιακή βάση για το Daesh για ένα μεγάλο μέρος της δεκαετίας του 2010 και, πιο πρόσφατα, από την άφιξη στη Λιβύη και το Αζερμπαϊτζάν μισθοφόρων και τρομοκρατών που πληρώνονται από το τουρκικό ταμείο.
Η ένταξη της ισλαμικής τρομοκρατίας στην τουρκική ατζέντα του εξωτερικού αποτελεί πηγή αυξανόμενης ανησυχίας στον κόσμο, για παράδειγμα στη Γαλλία και το Ισραήλ, διότι, όπως μας εξηγεί το γνωστό think tank “Begin-Sadat”, “οι τζιχαντιστικές ομάδες “γίνονται η μόνιμη επικουρική δύναμη του Νεο- Οθωμανισμού”. Όχι ένας γάμος ευκολίας, όπως εξηγούν Ισραηλινοί αναλυτές από την πλευρά τους, αλλά «ένας ουράνιος γάμος», δεδομένου ότι «η Τουρκία και οι τζιχαντιστές έχουν κοινούς στόχους και συνδέονται με την ιδεολογία και το σεχταρισμό, απολαμβάνουν την εμπλοκή τους σε περιπετειώδεις περιοχές -σε μακρινές χώρες , ειδικά αν υπηρετούν αυτό που βλέπουν ως ιερό σκοπό».
Η κατάσταση στη Συρία
Στην περιοχή Idlib, η οποία έχει καταστεί μια ιδιόμορφη “τουρκική επαρχία”, όπου το νόμισμα ανταλλαγής δεν είναι πλέον η συριακή λιρέτα, αλλά η τουρκική λίρα, το Ισλαμικό Κράτος συνεχίζει να λειτουργεί και η λειτουργία αυτή είναι συνδιασμένη με έναν ισλαμιστή ανταποκριτή Τύπου με την Άγκυρα. Ο Οργανισμός για την Απελευθέρωση του Λεβάντου (HTS, Hayʼat Taḥrīr al-Shām), που συνδέεται με τη σειρά του με το τζιχαντιστικό σύμπαν από συμμαχίες με την Αλ Κάιντα, το “Εμιράτο του Καυκάσου και τον Junut al-مخدومi. Η HTS, κάθε άλλο παρά άσχετη ομάδα στο κατακερματισμένο τοπίο της Συρίας, είναι ηγετική δύναμη που ελέγχει τις εισαγωγές-εξαγωγές στο Idlib, κερδίζει ένα εκατομμύριο δολάρια το μήνα από την εμπορία ενεργειακών αγαθών, υπερηφανεύεται για ένα στρατό δέκα χιλιάδων στρατιωτών και «Αυτός ασκεί πιέσεις στους τοπικούς ηγέτες να αποδεχθούν την εξουσία τους, διασφαλίζοντας ότι ο πληθυσμός τηρεί τη δική του εκδοχή για τη σαρία.
Εκτός από το HTS, στην “Τουρκική επαρχία του Idlib” υπάρχει ο Hurras al-Din (HAD) – επίσης συνδεδεμένος με την Αλ Κάιντα και την Τουρκία, ο οποίος μπορεί να καυχηθεί με στρατό 2.000-2.500 μαχητών – και αμέτρητες οργανώσεις με ακρωνύμια, λειτουργούν, ανοιχτά και καθαρά ως τζιχαντιστές, συμπεριλαμβανομένης της Τσετσενικής ταξιαρχίας Khattab Al-Shishani, της Κεντρο-ασιατικής Katiba al-Tawhid wal-Jihad και του Ισλαμικού Κόμματος του Τουρκεστάν.
Ο “Ελεύθερος Συριακός Στρατός”
Η πιο σημαντική ισλαμική θυγατρική δύναμη την οποία μπορεί και αξιοποιεί η Τουρκία είναι ο “Ελεύθερος Συριακός Στρατός”, ο οποίος έχει λάβει εκπαίδευση και εξοπλισμό από την Τουρκία από το 2016 και του οποίου οι στρατιώτες έχουν σταλεί στη Λιβύη και το Ναγκόρνο Καραμπάχ, έχουν απειλήσει την Ελλάδα και θεωρούνται υπεύθυνοι για σοβαρά εγκλήματα πολέμου. στη Συρία – από τον βιασμό έως τη συστηματική εξάλειψη των Κούρδων.
Ο “Ελεύθερος Συριακός Στρατός”, μέρος του μεγαλύτερου αντικυβερνητικού συνασπισμού που είναι γνωστός ως Συριακός Εθνικός Στρατός, έχει δείξει τυφλή πίστη στην “Υψηλή Πύλη” σε αμέτρητες περιπτώσεις, συμμετέχοντας σε επίσημες πολεμικές επιχειρήσεις στο έδαφος της Συρίας και πραγματοποιώντας μυστικές αποστολές στο Λιβυκό έρημο και στα βουνά του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Σε μεγάλο βαθμό Σύριοι και οπαδοί του Σουνιτικού φονταμενταλισμού, οι μαχητές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού “βλέπουν την εικόνα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ως τον επικεφαλής μιας σουνιτικής δύναμης και συμφωνούν με τους περιφερειακούς γεωπολιτικούς ελιγμούς της Άγκυρας”.
Το μέλλον του τζιχαντισμού στην τουρκική “ατζέντα”
Τα χρήματα και ο χρόνος που αφιερώθηκαν στην εκπαίδευση και τον εξοπλισμό τρομοκρατικών-τζιχαντιστικών οργανώσεων, αποδείχθηκαν ως επένδυση και όχι δαπάνη, και αυτό οδήγησε τους «υπεύθυνους χάραξης πολιτικής στην Άγκυρα να βασίζονται όλο και περισσότερο στον πόλεμο διαμέσου “αντιπροσώπων”, προκαλώντας μια αλλαγή της ψυχολογίας και των αντιλήψεων που δείχνει μια απόκλιση από την έως τώρα πολιτική εξάρτησης της Τουρκίας από τις συμβατικές δυνάμεις.
Εν κατακλείδει, το μέλλον της στρατιωτικής στρατηγικής της Τουρκίας, υπό το φως των επιτυχιών που επιτυγχάνει με την αξιοποίηση του πολιτικού Ισλάμ, του ριζοσπαστικού Ισλάμ και του τζιχαντισμού, επικουρικών και μη συμβατικών δυνάμεων, όπως τρομοκρατικές και συναφείς ομάδες (για παράδειγμα, η “Μουσουλμανική Αδελφότητα”), προορίζονται να γίνουν «κρίσιμα συστατικά» για την υπεράσπιση των «συμφερόντων περιφερειακής ασφάλειας» της “Υψηλής Πύλης”. Η Τουρκία δεν έχει καμία πρόθεση να αφήσει την ευκαιρία που της προσφέρεται να εκμεταλλευτεί το κενό ισχύος στον “τζιχαντιστικό γαλαξία”. Ως τώρα λειτούργησε υπέρ της στη Συρία, τη Λιβύη και το Ναγκόρνο Καραμπάχ, αύριο ίσως και αλλού…The following two tabs change content below.
*Ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Μετά το τέλος των Γυμνασιακών του σπουδών από το Γυμνάσιο Αρρένων Καλλιθέας, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Φλωρεντίας την περίοδο 1971-77. Στη συνέχεια αποφοίτησε από το Ελληνικό Μεσογειακό Κέντρο Αραβικών και Ισλαμικών Σπουδών και την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Εργάζεται στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Στα χρόνια της 7χρονης δικτατορίας είχε ενεργό δράση στο φοιτητικό κίνημα καθώς και στον αντιστασιακό αγώνα από τις γραμμές του Π.Α.Κ. Γράφει άρθρα γνώμης, σχόλια, βιβλιοκριτική, επιφυλλίδες σε περιοδικά και εφημερίδες. Είναι τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Παρόν, των περιοδικών Άρδην, Τετράδια, Λιμπρέτο και άλλων τοπικών εφημερίδων και εντύπων. Εργογραφία: Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου, εκδ. Οδυσσέας, 1989. Βροχή στη Δαλματία, καφές στο Τίτογκραντ, εκδ. Δελφίνι, 1997. Η Ελληνική ουτοπία, εκδ. Εναλλακτικές εκδόσεις και Αιγαίον, 1993. Η Ευρώπη των σχισμών, εκδ. Ίνδικτος, 2002. Έχει συγγράψει τα βιβλία: «Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου», εκδ. Οδυσσέας, μαρτυρία, 1989, «Βροχή στη Δαλματία, καφές στο Τίτογκραντ»,νουβέλα, α΄ έκδοση Δελφίνι,1997, β΄ έκδοση εκδόσεις Αντίκτυπος,2006, «Ευρώπη των σχισμών»,διηγήματα, εκδ. Ϊνδικτος 2002, «2017-Η Ελλάδα υπό Νέο-Οθωμανική κατοχή», Εναλλακτικές εκδόσεις,2009. “Αιθιοπία (Αβησσυνία), ένα μικρό Βυζάντιο στο Κέρας της Αφρικής”, Γόρδιος , α’ έκδοση Μάης 2016, β’ έκδοση Δεκέμβρης 2016. Έχει συμμετοχή στα συλλογικά έργα: «Η ελληνική Ουτοπία», Εναλλακτικές εκδόσεις και Αιγαίον,1993, «Vivere Pericolosamente.26 ιστορίες από την Ιταλία», εκδ. Αντίκτυπος,2005, «Έξι χρόνια κωμωδίας»,πρόλογος σε ανατύπωση έκδοσης στη Φλωρεντία το 1973, Direct 2005,«Κεφαλονίτες και Ιθακήσιοι στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973», Αργοστόλι 2009.
