του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη, Με το τουφέκι και τη λύρα
Ο πρόσφατος ισχυρότατος σεισμός στη Συρία και σε κουρδικές και αραβικές περιοχές της Τουρκίας, έδωσε την αφορμή να αναδειχτεί και πάλι το αίσθημα αλληλεγγύης του λαού μας απέναντι στους δοκιμαζόμενους σεισμόπληκτους. Οι εικόνες από τις προσπάθειες της ΕΜΑΚ και η αναγνώριση των προσπαθειών της από τους λαούς της Τουρκίας, αλλά και από κυβερνητικά στελέχη της γείτονος, έδειξαν έναν άλλο δρόμο που θα μπορούσε να έχει ακολουθηθεί ανάμεσα στα δύο κράτη.
Να σημειωθεί ότι, ανάμεσα στις ξένες αποστολές που έσπευσαν προς βοήθεια, πέραν της Ελληνικής υπήρξε και Αρμενική, σε μια κίνηση ουσίας και υψηλού συμβολισμού.
Οι δοκιμαζόμενες περιοχές κατοικούνται κυρίως από Κούρδους και Άραβες, ενώ το Χατάυ, δηλαδή η Αλεξανδρέττα, η κυρίως πληγείσα περιοχή, έχει μιαν ενδιαφέρουσα πρόσφατη ιστορία: Αποτελεί την έδρα του Πατριαρχείου της Αντιόχειας, προσαρτήθηκε δε από την Τουρκία τη δεκαετία του 1930, μετά από εφαρμογή σχεδίου εποικισμού και αλλοίωσης της σύνθεσης του κυρίως αραβικού πληθυσμού, συνήθη τακτική τουρκική. Το πατριαρχείο της Αντιόχειας κατέφυγε στη Δαμασκό.
Μέσα από τα ισχυρά αισθήματα αλληλεγγύης και τις φωνές ευγνωμοσύνης που ακούγονται, κυρίως από τον πληθυσμό της Τουρκίας, άρχισαν πάλι κι εδώ να δημιουργούνται ελπίδες για την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών. Πρόκειται για τις αυταπάτες που καλλιεργεί ένα μέρος της ελληνικής κατευναστικής διανόησης, οι οποίες οφείλονται σε άγνοια της τουρκικής πραγματικότητας και προβάλλουν τις επιθυμίες για καλή γειτονία ως γεγονός.
Όμως, μια στοιχειώδης μελέτη της Τουρκικής στρατηγικής θα έπρεπε να έχει κάνει σαφή τον αναθεωρητικό, ιμπεριαλιστικό και ισλαμοφασιστικό της χαρακτήρα και τη γενοκτόνα φύση της. Αυτή η συνειδητοποίηση θα απέβαινε κομβική, αφού θα επέτρεπε τη διαμόρφωση μιας αποτρεπτικής στρατηγικής, που θα στόχευε στη ματαίωση των στόχων της Τουρκίας, ενώ θα ενίσχυε στο εσωτερικό της δυνάμεις που παλεύουν για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα των μειονοτήτων, την ελεύθερη έκφραση. Μια δημοκρατική διέξοδος είναι και η μόνη που μπορεί να ακυρώσει την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας και να τη διαμορφώσει σε ένα κράτος όπου ο τουρκισμός δε θα καταπιέζει τον πληθυσμό και θα εγκαταλείψει την επιθετικότητα απέναντι στους γειτονικούς λαούς.
Έχοντας αυτά τα αυτονόητα στο νου μας, βεβαίως και θα προστρέχουμε σε κάθε ανάγκη που παρουσιάζεται, βεβαίως και θα καλλιεργούμε τη φιλία και την αλληλεγγύη. Με ταυτόχρονη επαγρύπνηση, σχέδιο και μακρόπνοη εξωτερική πολιτική. Κι αν την αλληλεγγύη την έχομε, η επεξεργασμένη πολιτική παραμένει ζητούμενο…
