«Μακεδονική» μειονότητα;

1,3K

Ειδικού Συνεργάτη

Με αφορμή την απόρριψη, προ διμήνου περίπου, από το πρωτοδικείο της Φλώρινας των ενστάσεων για τη λειτουργία του «Κέντρου Μακεδονικής Γλώσσας» θα ήταν χρήσιμο, πέρα από τις δικαιολογημένες αντιδράσεις που αυτή προκάλεσε, να εξεταστεί και μια διάσταση του ζητήματος που δεν αναφέρεται συχνά στον δημόσιο διάλογο.

Συχνά εκφράζεται η άποψη ότι, τελικά, οι όποιες προσπάθειες κατασκευής «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα (γιατί σε αυτό προφανώς αποσκοπεί η ίδρυση της οργάνωσης αυτής όπως και άλλων παρόμοιων στο παρελθόν) είναι καταδικασμένες σε αποτυχία λόγω του απειροελάχιστου αριθμού των εν Ελλάδι φιλοσκοπιανών. Ως προς το τελευταίο, αναφέρονται χαρακτηριστικά τα σχεδόν μηδενικά ποσοστά του κόμματος «Ουράνιο Τόξο» στις εκλογές διαχρονικά.

Η παραπάνω άποψη, αν και προφανώς ανταποκρίνεται απόλυτα στην τωρινή πραγματικότητα, μπορεί ωστόσο να οδηγήσει σε εφησυχασμό και στην υποτίμηση των σχετικών σχεδιασμών. Γιατί η «μακεδονική» μειονότητα κι αν ακόμη δεν υπάρχει σήμερα μπορεί, ωστόσο, να αποκτήσει στο μέλλον τα αριθμητικά μεγέθη που θα της επιτρέψουν να καταστεί – όντως –  υπαρκτή. Πως μπορεί να συμβεί αυτό; Μα με την επανεισαγωγή στην Ελλάδα των «Μακεδόνων» οι οποίοι είχαν εκδιωχθεί ή αποχωρήσει μετά τον εμφύλιο πόλεμο.

Πρόκειται, ως γνωστόν, για τους σλαβόφρονες, κυρίως της δυτικής Μακεδονίας, οι οποίοι μέσα από τις οργανώσεις τους ΝΟΦ/ΣΝΟΦ (ενταγμένες στο ΚΚΕ/ΔΣΕ) είχαν υπηρετήσει τη δεκαετία του ’40 τα σχέδια διαμελισμού της Ελλάδας με την απόπειρα απόσπασης από αυτήν της Μακεδονίας. Με τη λήξη του εμφυλίου πολέμου κατέφυγαν στις γειτονικές χώρες ως «πολιτικοί πρόσφυγες» και ήταν αυτοί που είχαν εξαιρεθεί, ως «μη Έλληνες το γένος», από το νόμο του 1982 περί επιστροφής των πολιτικών προσφύγων.

Είναι προφανές πως σήμερα, 70 και πλέον έτη μετά, οποιαδήποτε συζήτηση περί επιστροφής και μόνιμης εγκατάστασης στην Ελλάδα (και συνακόλουθα απόδοσης πολιτικών δικαιωμάτων) δεν αφορά τόσο τους ίδιους τους «πολιτικούς πρόσφυγες» του 1949 όσο τους απογόνους τους. Πάντως, το ζήτημα βρίσκεται σταθερά στην ατζέντα της εγχώριας αριστεράς αν και προβαλλόμενο συνήθως, για ευνόητους λόγους, σε χαμηλούς τόνους.

Σημειώνουμε χαρακτηριστικά σχετική ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2010 (εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι στις υπογραφές συγκαταλεγόταν και αυτή του, συνήθως έχοντος πατριωτικές θέσεις στα εθνικά ζητήματα, Παναγιώτη Λαφαζάνη):

Γνωστή, βεβαίως, και η διαχρονική θέση του ΚΚΕ επί του θέματος:

«αποκατάσταση της αδικίας που τελείται διαχρονικά και από τα δύο κόμματα σε βάρος πολιτικών προσφύγων και μαχητών του ΔΣΕ, που δεν έχουν ακόμη επανακτήσει την ελληνική ιθαγένεια, η οποία τους είχε αφαιρεθεί από τα μετεμφυλιοπολεμικά καθεστώτα, γιατί κρίθηκαν σλαβόφωνοι, «μη Ελληνες το γένος»»

Αξίζει ιδιαίτερα να επισημανθούν και όσα ανέφερε σε σχετικό του άρθρο το 2019, λίγο μετά την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και τότε κυβερνητικός βουλευτής Μάκης Μπαλαούρας:

«Μιλώντας στη Βουλή στις 25 Ιανουαρίου, για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στο ανθρώπινο δράμα των προσφύγων του Εμφυλίου, εκ των οποίων οι περισσότεροι, τα 70 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει, δεν μπόρεσαν ποτέ να δουν την πατρίδα τους.[ ]

Η κυβέρνηση της Αριστεράς αλλά και το ίδιο το ελληνικό κράτος ως μέλος ευρωπαϊκών και διεθνών οργανισμών για τα δικαιώματα του ανθρώπου, έχουν ηθική υποχρέωση να νομοθετήσουν για την επιστροφή των λιγοστών εν ζωή «μη Ελλήνων το γένος» πολιτικών προσφύγων που ζουν ακόμη στη Βόρεια Μακεδονία. Έχουμε την ηθική υποχρέωση να αποκαταστήσουμε την κατάφωρη αδικία που έγινε σε βάρος όλων αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι πρέπει κάποτε να πάψουν να αισθάνονται εξόριστοι και ανεπιθύμητοι από τη χώρα όπου γεννήθηκαν και έζησαν.»

O ίδιος σε ομιλία του πριν λίγο καιρό, αναφερόμενος στις πρόσφατες εκλογές, άφηνε να εννοηθεί πως «εάν κερδίσουμε θα κάνουμε όσα δεν προλάβαμε» (την πρώτη φορά αριστερά):

Αν και η συγκεκριμένη ομιλία αναφερόταν σε άλλο θέμα (μεταναστευτικό), να εικάσουμε, με μια ευρύτερη θεώρηση, πως ανάμεσα στα «όσα δεν προλάβαμ(ν)ε» θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται και το ζήτημα που πραγματεύεται το παρόν κείμενο;