Αυτή η ανάλυση για τη σύγκρουση στη Γάζα και το Παλαιστινιακό γενικότερα, τη θεωρώ “συμβιβαστική” που προσπαθεί να εξυπηρετήσει ισορροπίες που αφορούν παγιωμένες αντιλήψεις στην ελληνική κοινωνία. Κι αυτές οι αντιλήψεις δεκαετιών, εμφανίζονται κάθε φορά που μια αντίστοιχη κρίση εκδηλώνεται στην περιοχή. Ξεκινούν με την αντίληψη περί κατασκευασμένου κράτους χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού το 1948 και συνεχίζονται συνήθως με ένα χάρτη που δείχνει το Ισραήλ να μεγαλώνει επιθετικά σε βάρος των Παλαιστινίων. Εγώ από αυτά που έχω διαβάσει σχετικά με την ίδρυση του Ισραήλ, δεν έβγαλα ποτέ το συμπέρασμα ότι το κράτος του είναι προϊόν κάποιου σκοτεινού σχεδίου από αυτά που είναι τόσο “δημοφιλή” εντός της αριστεράς. Στην ίδρυση από όσο ξέρω ήταν θετικές οι ΗΠΑ και αντίθετοι οι Άγγλοι και ο πρώτος πόλεμος με τους Άραβες κερδήθηκε από το Ισραήλ με όπλα από την Τσεχοσλοβακία που έλαβε με τη μεσολάβηση του Στάλιν, σε αντίθεση για παράδειγμα με την Αραβική Λεγεώνα που είχε αμιγώς δυτικό εξοπλισμό. Φυσικά το Ισραήλ είχε κάθε δικαίωμα να κάνει κράτος στην περιοχή. Μπορεί οι διωγμοί της Ρώμης που σκόρπισαν τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο να είναι πολύ παλιά ιστορία, το γεγονός όμως ότι δεν επέστρεφαν μαζικά τους επόμενους αιώνες δεν αφορά τη θέληση τους να μην επιστρέψουν, αλλά το γεγονός ότι παρέμεναν αγαπημένος στόχος από πολλές και διαφορετικές μεριές. Πολύ παλιά ιστορία είναι άλλωστε και οι Φιλισταίοι από τους οποίους δήθεν κατάγονται οι αραβικοί πληθυσμοί της Παλαιστίνης. Το Ισραήλ άλλωστε είναι η πιο εμφατική απόδειξη στην Ιστορία ότι τα έθνη προϋπάρχουν της δημιουργίας κρατών. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι αρνούμαι τον προσανατολισμό του Ισραήλ προς τη Δύση τα χρόνια που ακολούθησαν, αρνούμαι σίγουρα όμως ότι κάποιο ιμπεριαλιστικό σχέδιο “φύτεψε” εξ αρχής εκεί ένα κράτος κι ότι όλα ήταν ξεκάθαρα και συμφωνημένα κι έτσι εξελίχθηκαν. Άλλωστε αυτό από σπάνια έως ποτέ συμβαίνει στην Ιστορία. Στη συνέχεια και μέχρι το 1973 το Ισραήλ απαντά σε πολεμικές επιθέσεις αραβικών κρατών και βέβαια μετά από κάθε νικηφόρο πόλεμο επεκτείνεται. Ο πόλεμος των Έξι Ημερών είναι μια εξαίρεση, που όμως δεν είναι στην πραγματικότητα εξαίρεση, εφόσον αντιλήφθηκε το Ισραήλ την επικείμενη επίθεση και τους πρόλαβε αιφνιδιάζοντας τους απόλυτα. Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση ότι είμαι αντίθετος στη λύση των δύο κρατών ή δεν αναγνωρίζω ότι το Ισραήλ σε πολλές περιπτώσεις είτε με εποικισμούς, είτε με σκληρή καταστολή δεν ήταν εντελώς λάθος στις πολιτικές του. Όμως για να δούμε το πρόβλημα με τα σημερινά δεδομένα πρέπει να απαλλαγούμε από εμμονές και φωτοστέφανα. Ένα από τα φωτοστέφανα είναι η ίδια η παλαιστινιακή αντίσταση που το μόνο που της προσάπτουμε σήμερα είναι ότι δεν είναι κοσμική αλλά τζιχαντιστική. Εδώ τι να πρωτοπεί κανείς. Για την απροθυμία της αντίστασης να πολεμήσει στους αραβοϊσραηλινούς πολέμους όπου συγκριτικά με τις εκατόμβες των απωλειών της Αιγύπτου, της Συρίας αλλά και του Ισραήλ οι μαχητές της PLO είχαν ελάχιστες απώλειες. Αντίθετα διακρίθηκαν στη φωτιά της μάχης σε όποια άλλου είδους πολεμική αναμέτρηση ξέσπασε στην περιοχή (εμφύλιος στον Λίβανο, σύγκρουση με την Ιορδανία η οποία κατεστάλη πολύ σκληρά από τον Χουσείν αλλά δεν είχε μόνο αυτός όλα τα άδικα για όσα προηγήθηκαν). Από ότι φαίνεται για την πολιτική εξουσία τους άρεσε να ρισκάρουν περισσότερο. Ας πούμε και για την Ελλάδα σε σχέση με την αντίσταση τους. Την πάντα φιλική Ελλάδα που επί χρόνια δεν είχε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ. Να πούμε για τον Αύγουστο του ΄73 και την επίθεση με πυροβολισμούς και χειροβομβίδες στο Ανατολικό Αεροδρόμιο Ελληνικού με 3 νεκρούς και 58 τραυματίες. Το 1974 με τη βόμβα στην πτήση της TWA που εξερράγη πάνω από το Ιόνιο. Το 1976 στην αεροπειρατεία στην πτήση της Air France που οδήγησε στη γνωστή κατάληξη στο Έντεμπε. Αλλά ας πούμε ότι αυτά τα περιστατικά ήταν μεμονωμένα. Τι γίνεται μετά την πολυδιαφημισμένη συνάντηση Α.Παπανδρέου και Αραφάτ όπου αμέσως μετά η PLO άνοιξε διπλωματική αντιπροσωπεία στην Αθήνα. Αυτή την πολιτική Παπανδρέου επικαλούνται με νοσταλγία πολλοί σήμερα, παρόλο που οδήγησε στο να γίνει η Ελλάδα δημοφιλές πέρασμα τρομοκρατών, με αεροπειρατείες, ναυτικές πειρατείες (City of Poros), τοποθετήσεις βομβών, εκτελέσεις διπλωματών (Βρετανίας και Ιορδανίας), αλλά και τυχαία περιστατικά εκρήξεων κατά τη μεταφορά των βομβών που μαρτυρούν ότι η συγκεκριμένη πρακτική ήταν πολύ διαδεδομένη στην παλαιστινιακή αντίσταση που τόσο σέβεται τις φιλίες της. Έχουμε λοιπόν σήμερα αυτή την αντίσταση να εκπροσωπείται απ τη Χαμάς κι εμείς στην καλύτερη των περιπτώσεων να κάνουμε μια διστακτική κριτική (συμπεριληπτική ως προς τα δικαιώματα του Ισραήλ) κι αμέσως να σπεύδουμε να τονίσουμε πόσο άμεμπτη και υπέροχη ήταν η σχέση μας με αντίσταση την προ Χαμάς περίοδο. Γιατί προφανώς δεν μετράνε τα πλήγματα στην εθνική οικονομία και η αντανάκλαση τους στην κοινωνία, τις εποχές (που δικαίως) όλοι μας θεωρούσαν παραθεριστική κατοικία τρομοκρατών. Μετράνε περισσότερο οι ρομαντικές μας αναμνήσεις πορειών και εκδηλώσεων μερικές δεκαετίες πριν και ίσως και ο φιλικός συντροφικός μας κύκλος που καλό είναι να διατηρείται χωρίς “αχρείαστες” εντάσεις.
1 ΣΧΟΛΙΟ
Αυτή η ανάλυση για τη σύγκρουση στη Γάζα και το Παλαιστινιακό γενικότερα, τη θεωρώ “συμβιβαστική” που προσπαθεί να εξυπηρετήσει ισορροπίες που αφορούν παγιωμένες αντιλήψεις στην ελληνική κοινωνία.
Κι αυτές οι αντιλήψεις δεκαετιών, εμφανίζονται κάθε φορά που μια αντίστοιχη κρίση εκδηλώνεται στην περιοχή.
Ξεκινούν με την αντίληψη περί κατασκευασμένου κράτους χωροφύλακα του ιμπεριαλισμού το 1948 και συνεχίζονται συνήθως με ένα χάρτη που δείχνει το Ισραήλ να μεγαλώνει επιθετικά σε βάρος των Παλαιστινίων.
Εγώ από αυτά που έχω διαβάσει σχετικά με την ίδρυση του Ισραήλ, δεν έβγαλα ποτέ το συμπέρασμα ότι το κράτος του είναι προϊόν κάποιου σκοτεινού σχεδίου από αυτά που είναι τόσο “δημοφιλή” εντός της αριστεράς.
Στην ίδρυση από όσο ξέρω ήταν θετικές οι ΗΠΑ και αντίθετοι οι Άγγλοι και ο πρώτος πόλεμος με τους Άραβες κερδήθηκε από το Ισραήλ με όπλα από την Τσεχοσλοβακία που έλαβε με τη μεσολάβηση του Στάλιν, σε αντίθεση για παράδειγμα με την Αραβική Λεγεώνα που είχε αμιγώς δυτικό εξοπλισμό.
Φυσικά το Ισραήλ είχε κάθε δικαίωμα να κάνει κράτος στην περιοχή. Μπορεί οι διωγμοί της Ρώμης που σκόρπισαν τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο να είναι πολύ παλιά ιστορία, το γεγονός όμως ότι δεν επέστρεφαν μαζικά τους επόμενους αιώνες δεν αφορά τη θέληση τους να μην επιστρέψουν, αλλά το γεγονός ότι παρέμεναν αγαπημένος στόχος από πολλές και διαφορετικές μεριές. Πολύ παλιά ιστορία είναι άλλωστε και οι Φιλισταίοι από τους οποίους δήθεν κατάγονται οι αραβικοί πληθυσμοί της Παλαιστίνης.
Το Ισραήλ άλλωστε είναι η πιο εμφατική απόδειξη στην Ιστορία ότι τα έθνη προϋπάρχουν της δημιουργίας κρατών.
Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι αρνούμαι τον προσανατολισμό του Ισραήλ προς τη Δύση τα χρόνια που ακολούθησαν, αρνούμαι σίγουρα όμως ότι κάποιο ιμπεριαλιστικό σχέδιο “φύτεψε” εξ αρχής εκεί ένα κράτος κι ότι όλα ήταν ξεκάθαρα και συμφωνημένα κι έτσι εξελίχθηκαν. Άλλωστε αυτό από σπάνια έως ποτέ συμβαίνει στην Ιστορία.
Στη συνέχεια και μέχρι το 1973 το Ισραήλ απαντά σε πολεμικές επιθέσεις αραβικών κρατών και βέβαια μετά από κάθε νικηφόρο πόλεμο επεκτείνεται. Ο πόλεμος των Έξι Ημερών είναι μια εξαίρεση, που όμως δεν είναι στην πραγματικότητα εξαίρεση, εφόσον αντιλήφθηκε το Ισραήλ την επικείμενη επίθεση και τους πρόλαβε αιφνιδιάζοντας τους απόλυτα.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση ότι είμαι αντίθετος στη λύση των δύο κρατών ή δεν αναγνωρίζω ότι το Ισραήλ σε πολλές περιπτώσεις είτε με εποικισμούς, είτε με σκληρή καταστολή δεν ήταν εντελώς λάθος στις πολιτικές του.
Όμως για να δούμε το πρόβλημα με τα σημερινά δεδομένα πρέπει να απαλλαγούμε από εμμονές και φωτοστέφανα.
Ένα από τα φωτοστέφανα είναι η ίδια η παλαιστινιακή αντίσταση που το μόνο που της προσάπτουμε σήμερα είναι ότι δεν είναι κοσμική αλλά τζιχαντιστική.
Εδώ τι να πρωτοπεί κανείς. Για την απροθυμία της αντίστασης να πολεμήσει στους αραβοϊσραηλινούς πολέμους όπου συγκριτικά με τις εκατόμβες των απωλειών της Αιγύπτου, της Συρίας αλλά και του Ισραήλ οι μαχητές της PLO είχαν ελάχιστες απώλειες.
Αντίθετα διακρίθηκαν στη φωτιά της μάχης σε όποια άλλου είδους πολεμική αναμέτρηση ξέσπασε στην περιοχή (εμφύλιος στον Λίβανο, σύγκρουση με την Ιορδανία η οποία κατεστάλη πολύ σκληρά από τον Χουσείν αλλά δεν είχε μόνο αυτός όλα τα άδικα για όσα προηγήθηκαν). Από ότι φαίνεται για την πολιτική εξουσία τους άρεσε να ρισκάρουν περισσότερο.
Ας πούμε και για την Ελλάδα σε σχέση με την αντίσταση τους. Την πάντα φιλική Ελλάδα που επί χρόνια δεν είχε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ.
Να πούμε για τον Αύγουστο του ΄73 και την επίθεση με πυροβολισμούς και χειροβομβίδες στο Ανατολικό Αεροδρόμιο Ελληνικού με 3 νεκρούς και 58 τραυματίες.
Το 1974 με τη βόμβα στην πτήση της TWA που εξερράγη πάνω από το Ιόνιο. Το 1976 στην αεροπειρατεία στην πτήση της Air France που οδήγησε στη γνωστή κατάληξη στο Έντεμπε.
Αλλά ας πούμε ότι αυτά τα περιστατικά ήταν μεμονωμένα. Τι γίνεται μετά την πολυδιαφημισμένη συνάντηση Α.Παπανδρέου και Αραφάτ όπου αμέσως μετά η PLO άνοιξε διπλωματική αντιπροσωπεία στην Αθήνα.
Αυτή την πολιτική Παπανδρέου επικαλούνται με νοσταλγία πολλοί σήμερα, παρόλο που οδήγησε στο να γίνει η Ελλάδα δημοφιλές πέρασμα τρομοκρατών, με αεροπειρατείες, ναυτικές πειρατείες (City of Poros), τοποθετήσεις βομβών, εκτελέσεις διπλωματών (Βρετανίας και Ιορδανίας), αλλά και τυχαία περιστατικά εκρήξεων κατά τη μεταφορά των βομβών που μαρτυρούν ότι η συγκεκριμένη πρακτική ήταν πολύ διαδεδομένη στην παλαιστινιακή αντίσταση που τόσο σέβεται τις φιλίες της.
Έχουμε λοιπόν σήμερα αυτή την αντίσταση να εκπροσωπείται απ τη Χαμάς κι εμείς στην καλύτερη των περιπτώσεων να κάνουμε μια διστακτική κριτική (συμπεριληπτική ως προς τα δικαιώματα του Ισραήλ) κι αμέσως να σπεύδουμε να τονίσουμε πόσο άμεμπτη και υπέροχη ήταν η σχέση μας με αντίσταση την προ Χαμάς περίοδο.
Γιατί προφανώς δεν μετράνε τα πλήγματα στην εθνική οικονομία και η αντανάκλαση τους στην κοινωνία, τις εποχές (που δικαίως) όλοι μας θεωρούσαν παραθεριστική κατοικία τρομοκρατών.
Μετράνε περισσότερο οι ρομαντικές μας αναμνήσεις πορειών και εκδηλώσεων μερικές δεκαετίες πριν και ίσως και ο φιλικός συντροφικός μας κύκλος που καλό είναι να διατηρείται χωρίς “αχρείαστες” εντάσεις.