Σχεδόν μόνιμο μποτιλιάρισμά στον Κηφισό
Της Μ.Δ.
Πρόσφατα, η καθημερινή συμφόρηση στον Κηφισό απασχόλησε την ειδησεογραφία, ενώ, ταυτόχρονα, μάθαμε ότι το Υπουργείο Μεταφορών θα δώσει λύση, με βάση μελέτες, μετεγκαθιστώντας τις εμπορευματικές μεταφορές από τον Ελαιώνα στην περιοχή της Φυλής ώς το καλοκαίρι του 2026. Πιστεύεται ότι, έτσι, περίπου 20.000 οχήματα θα απαλλάξουν τον Κηφισό από την παρουσία τους. Έκτακτα! Η διαχείριση του προβλήματος χωρίς πραγματική ανάλυση σε όλο της το μεγαλείο καθώς η μεγάλη εικόνα φαίνεται να διαφεύγει από ιθύνοντες και μη! Κατά τον ίδιο τρόπο, είχε ανακοινωθεί πριν λίγο καιρό από την κυβέρνηση η μεταφορά (ακόμη; εξακολουθεί να το επιδιώκει;) μιας πλειάδας υπουργείων στην περιοχή του Υμηττού κοντά στην σχολή ΤΕΦΑΑ χωρίς να έχει γίνει όμως κάποια μελέτη – που να γνωρίζουμε – για το πώς αυτό θα επηρεάσει την μετακίνηση στην ευρύτερη περιοχή… Επειδή το θέμα είναι εκτενές, ας επικεντρωθούμε σε ορισμένες βασικές διαπιστώσεις.
Τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε κυνήγι επενδύσεων όλων των ειδών για να καλύψει την τεράστια τρύπα που δημιουργήθηκε τα χρόνια τής κρίσης. Οι οικονομικές σελίδες των εφημερίδων, έγχαρτων και διαδικτυακών, βρίθουν αναλύσεων και στοιχείων επί του θέματος. Πού έχει κατευθυνθεί το μεγαλύτερο μέρος αυτών των επενδύσεων (από εταιρείες αποθήκευσης και μεταφοράς – κοινώς logistics – μέχρι data centres και real estate – εξαιρουμένων των τουριστικών επενδύσεων) με ευθύνη και της κυβέρνησης; Στην Αττική φυσικά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κίνηση στους δρόμους… Και το Ελληνικό δεν είναι ακόμη έτοιμο! Ένα το κρατούμενο.
Οι επενδύσεις που αναφέραμε στελεχώνονται από εργαζόμενους οι οποίοι προφανώς διαμένουν στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας και χρειάζεται να μετακινούνται – οι περισσότεροι; – κάθε μέρα για να εργαστούν. Συχνά, κάποιος μπορεί να μένει, φερ’ ειπείν, στο Αιγάλεω ή στον Πειραιά και να εργάζεται στον Γέρακα ή στη Μεταμόρφωση. Ας προσθέσουμε και την αποαστικοποίηση πριν κάποιες δεκαετίες τού τότε υποβαθμισμένου κέντρου και τη μετακίνηση τών παλαιότερων κατοίκων τής πόλης τής Αθήνας στα προάστια ή ακόμη και στα περίχωρα τής πόλης, και γίνεται απόλυτα κατανοητό γιατί η χρήση ιδιωτικού αυτοκινήτου από όλους αυτούς ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟ είναι απόλυτα αναγκαία, με το αδιαχώρητο να δημιουργείται καθημερινά όχι μόνο στον Κηφισό αλλά και στην Κηφισίας, την Αττική Οδό, την Παραλιακή, κ.λπ. Δύο τα κρατούμενα.
Κυκλοφοριακό, όμως, και στο Κέντρο της Αθήνας
Η φορτοεκφόρτωση οχημάτων ανεφοδιασμού και άλλων αγαθών, ειδικά στο κέντρο τής Αθήνας, γινόταν πριν από πολλά χρόνια σε συγκεκριμένες ώρες. Αυτό έχει εκλείψει de facto, ενώ, ακόμη κι εκεί που εξακολουθεί να ισχύει, η έλλειψη αστυνόμευσης το καθιστά ανενεργό… Ως εκ τούτου, το «ευρύτερο» κέντρο της πόλης, με ευθύνη σχεδόν όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, είναι πηγμένο στην κίνηση και την παράνομη στάθμευση τουλάχιστον 18 ώρες το 24ωρο, κάνοντας απόλυτα απαραίτητη τη χρήση περιφερειακών αξόνων όπως ο Κηφισός, η Αττική Οδός, κ.λπ. Τρία τα κρατούμενα.
Το real estate και η αλματώδης άνοδος του αστικού τουρισμού και των καταλυμάτων τύπου Airbnb έδωσαν έναυσμα για την κυκλοφορία τουριστικών λεωφορείων όλων των τύπων καθώς και πολλών ειδών ταξί, τα οποία είναι, νομίζω, ξεκάθαρο ότι επιδεινώνουν την κίνηση στην πόλη. Και ας μην ανοίξω την κουβέντα για τις άπειρες πλέον εταιρείες ταχυμεταφορών όλων των ειδών με οχήματα όλων των μεγεθών που κυκλοφορούν σχεδόν ολόκληρο το 24ωρο… Τέσσερα τα κρατούμενα!
Τέλος, η άναρχα ανεπτυγμένη Αθήνα με τα περίχωρά της, (μικρή κωμόπολη με χωριουδάκια τριγύρω μέχρι πριν όχι πάνω από αιώνα) έχει επεκταθεί στα Μεσόγεια, το Θριάσειο, την Ελευσίνα και τη Χαλκίδα (!), ενώ στεγάζει σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας (είμαστε καταγεγραμμένοι στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες για αυτήν την πρωτοτυπία;!). Και αυτό, εννοείται, χωρίς πολεοδόμηση, καλοσχεδιασμένους δρόμους, ενίοτε βασικές υποδομές (τύπου όμβρια), πρόβλεψη για χώρους πάρκινγκ ή κοινόχρηστους/πράσινους κ.λπ. Μήπως δεν είναι γνωστό ότι όσο ανοίγονται νέοι δρόμοι, τόσο μεγαλύτερη η επέκταση κατοικίας και επαγγελματικής στέγης, που οδηγεί στην ανάγκη για επιπλέον δρόμους και ΜΜΜ, ad infinitum;! Όσο και να προσπαθεί η κυβέρνηση να ενισχύσει τα ΜΜΜ στην μεταπανδημική εποχή, μήπως αναιρεί η ίδια – χωρίς να το καταλαβαίνει;;;! – τις όποιες ευγενείς προθέσεις της με το θέμα της μετεγκατάστασης; Και μήπως αντί να επιτρέπουμε να «υδροκεφαλιάζει» έτσι η πρωτεύουσα, θα έπρεπε να προσπαθήσουμε να την περιορίσουμε, ίσως και να την συρρικνώσουμε κάπως;
Ας σημειώσουμε εδώ, ότι από την εποχή Τρίτση ακόμη συζητείται η μονοδρόμηση της Πατησίων με κατεύθυνση προς κέντρο και της Αχαρνών προς την έξοδο της πόλης. Πριν την Ολυμπιάδα είχε συζητηθεί εκτενώς η αντικατάσταση των εκατοντάδων τυχάρπαστων φαναριών της πόλης – που είναι όλα τοπικά! – ιδιαίτερα στις παλιότερες συνοικίες της (βλ. Κυψέλη), τα οποία σταματάνε την κυκλοφορία σχεδόν σε κάθε τετράγωνο, αλλά ελλείψει χρημάτων αυτό δεν έγινε ποτέ. Επιπλέον, όλοι έχουμε διαπιστώσει την ύπαρξη διάφορων περίεργων μονοδρομήσεων, αριστερών στροφών εν μέση οδό χωρίς διαχωριστική νησίδα, αναπάντεχων απαγορεύσεων σε μονοδρόμους και άλλων πολλών δεινών, τα οποία μια συνολική μελέτη της κίνησης του ευρύτερου κέντρου ίσως να εξάλειφε σε βαθμό ικανό να αποσοβήσει κάπως τη συμφόρηση. Πόλεις σαν την Αθήνα, που παρουσιάζουν το φαινόμενο του non-linear time flow, δηλαδή της μη γραμμικής κίνησης (πράγμα που σημαίνει ότι η εικόνα της κίνησης μπορεί να αλλάξει απότομα ακόμη και με μικρή μόνο αύξηση ή μείωση των οχημάτων), χρειάζονται μια σειρά από πιο ευρέος φάσματος μελέτες που θα διερευνούν παράγοντες όπως η αποτελεσματικότητα και επάρκεια των ΜΜΜ, σε συνάρτηση με θέματα όπως η (μη-)εφαρμογή του νόμου περί διαδηλώσεων, ή το πώς χρησιμοποιείται ή όχι η περίθαλψη σε Α’ βαθμό στη γειτονιά (βλ. οικογενειακός γιατρός) αντί ο κόσμος να απευθύνεται στα εξωτερικά ιατρεία ή τα τμήματα επειγόντων των νοσοκομείων επιδεινώνοντας την κίνηση, ακόμη και την επίδραση που θα είχε ένα πιθανό πρόγραμμα ανταλλαγής εργαζομένων στις πάμπολλες δημόσιες υπηρεσίες που βρίσκονται στο κέντρο και την περιφέρειά του, ώστε να μειωθεί η απόσταση από το σπίτι στην εργασία τους και κατ’ επέκταση η κίνηση. Κι άλλους ων ουκ έστι αριθμός…
Μαζεύοντας όλα τα παραπάνω κρατούμενα και χρησιμοποιώντας όλες τις σημειώσεις που παρέθεσα (που πολύ πιθανόν να μην εξαντλούνται εδώ…) για το συγκεκριμένο δυσεπίλυτο πρόβλημα, αναρωτιέμαι: μήπως θα έπρεπε η κυβέρνηση να δει το θέμα πιο… ολιστικά (!); Και να αναζητήσει πιο μακροχρόνιες λύσεις με εναλλακτικό τρόπο σκέψης μακράς πνοής;
Σχετικά με αυτό όμως, θα επανέλθω.
