Του Γιώργου Καραμπελιά
Μετά από μακρά ασθένεια έφυγε από τη ζωή, την Τετάρτη 6 Νοεμβρίου, ο παλιός φίλος και συναγωνιστής Βαγγέλης Πισσίας. Ο Βαγγέλης καταγόταν από ελληνική οικογένεια της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου όπου γεννήθηκε το 1947. Παρακολούθησε μαθήματα στα σχολεία της ομογένειας μέχρι το 1962, όταν επέστρεψε με την οικογένειά του στην Ελλάδα, μαζί με χιλιάδες Αιγυπτιώτες Έλληνες. Στην Αθήνα ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Πρώτο Πρότυπο Γυμνάσιο Αρρένων Αθήνας και αμέσως μετά θα σπουδάσει στην Πολυτεχνική Σχολή της Θεσσαλονίκης από την οποία το 1969 θα πάρει το πτυχίο του Αγρονόμου Τοπογράφου Μηχανικού.
Ο Βαγγέλης ως φοιτητής είχε έντονη πολιτική δραστηριότητα και πριν από το 1967 –σε οργάνωση της Αριστεράς– όσο και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, όταν θα ενταχθεί σε παράνομη αντιστασιακή οργάνωση. Τελικώς, θα διαφύγει κρυφά στο εξωτερικό. από όπου θα συνεχίσει την αντιστασιακή του δραστηριότητα παράλληλα με τη συνέχιση των σπουδών του.
Θα αναγορευτεί και διδάκτορας στο «Institut d΄Etudes du Développement Economique et Social» (IEDES) του Université de Paris I – Sorbonne (Γαλλία 1980) με αντικείμενο τη Γεωργική Ανάπτυξη. Μάλιστα, λίγα χρόνια μετά, δημοσίευσε και σχετικό βιβλίο για την ελληνική αγροτική οικονομία.
Μετά την πτώση της δικτατορίας, ο Βαγγέλης συνεχίζει την πολιτική του δραστηριότητα, χωρίς ποτέ να ξεχνά το επιστημονικό του έργο. Ως εμπειρογνώμονας και ειδικός της γεωργικής ανάπτυξης και της διαχείρισης υδάτινων πόρων, εργάστηκε σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα στην Αφρική και τον «Τρίτο Κόσμο». Χρημάτισε δε καθηγητής στα ΤΕΙ της Αθήνας με αντικείμενο τους αντίστοιχους τομείς.
Οι γνώσεις του για τον αραβικό κόσμο, καθώς εκεί είχε ζήσει τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, και το αίσθημα της αλληλεγγύης για τον παλαιστινιακό λαό θα τον φέρουν κοντά στην αγωνιζόμενη Παλαιστίνη. Υπήρξε η ψυχή της κινητοποίησης «Ένα καράβι για τη Γάζα» ενώ έλαβε ενεργό και επιδραστικό μέρος στις κινητοποιήσεις ενάντια στη συμφωνία των Πρεσπών. Ο Βαγγέλης ήταν ακούραστος, ανυποχώρητος, χαρισματικός. Αλλά και στο προσωπικό επίπεδο ήταν ιδιαίτερα δοτικός και κοινωνικός, παρά τις όποιες πιθανές διαφωνίες.
Οι δρόμοι μας άλλοτε συνέκλιναν –από το 1966, όταν είχαμε βρεθεί στην ίδια πολιτική οργάνωση, μέχρι τις μεγάλες κινητοποιήσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών– και άλλοτε έπαιρναν αποκλίνουσα τροχιά. Ωστόσο ποτέ δεν έπαψα να εκτιμώ τις μεγάλες του ικανότητες και την αφοσίωσή του στις ιδέες και τα προτάγματά του. Ο Βαγγέλης Πισσίας ήταν ένας άνθρωπος που έβγαινε από τη μεγάλη γενιά της δεκαετίας του 1960, μια γενιά που στις καλύτερες εκδοχές της ήθελε να μεταβάλει τη ζωή της σε έργο τέχνης.
Ο θάνατός του αποτελεί απώλεια για όλους μας, ενώ προκαλεί βαθύτατο πόνο στους δικούς του ανθρώπους, στους οποίους απευθύνουμε τα πιο θερμά συλλυπητήρια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
