του Ανδρέα Πιμπίσιη από τον Φιλελεύθερο
Στον μέσο Κύπριο, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και γενικά οι αλλαγές που επήλθαν τα τελευταία 20 χρόνια δημιουργήθηκε μια ψευδαίσθηση ότι η Κύπρος είναι κάπου αλλού και όχι στην ανατολική Μεσόγειο, όχι κοντά στη Μέση Ανατολή. Μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι η Κύπρος δεν είναι νησί αλλά ένα κρατίδιο κάπου στην κεντρική Ευρώπη και δεν έχει να φοβηθεί ο,τιδήποτε, δεν χρειάζεται αμυντική ενίσχυση και το πρώτο (για κάποιους και τελευταίο) που πρέπει να προσέξει είναι όλα τα άλλα.
Δυστυχώς όμως δεν είναι τα πράγματα όπως τα φαντάζονται πολλοί, ή όπως τα θέλουν κάποιοι. Τα γεγονότα στη Συρία δεν είναι κάπου μακριά, σε μια άλλη ήπειρο και άρα δεν είναι κάτι που μας επηρεάζει ή μας αφορά άμεσα. Ούτε εκατόν χιλιόμετρα δεν απέχουν μεταξύ τους οι δύο χώρες. Άρα – και δεν εννοώ σε πολιτικό επίπεδο – ίσως θα έπρεπε να δείχνουμε πολύ μεγαλύτερη προσοχή για τα όσα συμβαίνουν στη διπλανή μας χώρα.
Η αλλαγή καθεστώτος στη γειτονική Συρία είναι μια πτυχή του νομίσματος, η καθαρά εσωτερική, και σ’ αυτό το κομμάτι, ναι μπορεί να υπάρχει κάτι που μας αφορά. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος, όπου βλέπουμε τη νέα κατάσταση πραγμάτων στη χώρα να βγάζει στην επιφάνεια τις σχέσεις και τη συνεργασία της με την Τουρκία. Το γεγονός ότι οι Τούρκοι αξιωματούχοι τρέχουν ένας μετά τον άλλο να επισκεφθούν το νέο καθεστώς της Δαμασκού δεν είναι μια ακόμα διπλωματική φιλοφρονητική κίνηση, αλλά δείγμα της συνεργασίας των δύο πλευρών.
Η σπουδή που έδειξε η Τουρκία περί συμφωνίας οριοθέτησης ΑΟΖ είναι κάτι που ακόμα εξετάζεται, γιατί σίγουρο το νέο καθεστώς στη Συρία δεν πιστεύει κανείς ότι έχει ως άμεση προτεραιότητά του να προχωρήσει σε οριοθέτηση αποκλειστικής οικονομικής ζώνης. Υπάρχουν χιλιάδες άλλα ανοικτά ζητήματα, πολύ πιο σοβαρά. Βεβαίως και στην περίπτωση της Λιβύης η Άγκυρα και ο Ερντογάν που τα ενορχήστρωνε δεν περίμεναν να ξεκαθαρίσει το σκηνικό στην Τρίπολη. Αντίθετα έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων προκειμένου να προωθήσουν τα δικά τους επεκτατικά σχέδια. Γιατί να μην το κάνουν και στην περίπτωση της Συρίας, ίσως όχι αύριο και μεθαύριο αλλά μπορεί σε τρεις ή πέντε μήνες.
Οι ηγήτορες του νέου καθεστώτος στη Συρία μπορεί να έβγαλαν τις παραλλαγές και να φόρεσαν κοστούμια, αλλά αυτό δεν αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως όσους στρέφονται εναντίον του. Αυτή η κατάσταση πραγμάτων εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο εκμετάλλευσης είτε της Τουρκίας είτε οποιουδήποτε άλλου.
Είναι λοιπόν καλό και φρόνιμο να κοιτάζουμε με περισσότερη ανησυχία και καχυποψία τα όσα συμβαίνουν στη Συρία. Μπορεί άλλους να τους βολεύει αυτή η αλλαγή, εμάς στην Κύπρο όχι. Πρωτίστως εκείνο που πρέπει να παρακολουθούμε είναι οι σχέσεις αυτού του καθεστώτος με την Τουρκία και οι σχεδιασμοί τους σε βάρος της Κύπρου. Εάν κάπου κάποιοι στις Βρυξέλλες ή αλλού βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά δεν είναι κάτι που θα πρέπει να μας παρασύρει κι εμάς εδώ. Γιατί η απόσταση από τη Δαμασκό μέχρι τη Λευκωσία δεν είναι η ίδια με την απόσταση μέχρι τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, τη Μαδρίτη ή το Παρίσι.
Είναι λοιπόν καλό να αντιληφθούμε ότι δίπλα μας υφίσταται μια κατάσταση η οποία μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνη για την Κύπρο. Γι’ αυτό είναι καιρός να αφήσουμε στο πλάι τα σιδερωμένα μαντιλάκια, τους όμορφους ισολογισμούς, το εάν ένας αξιωματούχος πήγε ή όχι ένα χιλιόμετρο περισσότερο με το υπηρεσιακό του όχημα, και γενικά όλες τις νουβέλες που βλέπουμε και διαβάζουμε καθημερινά από όσους νομίζουν πως η Κύπρος είναι κάπου αλλού.
Είναι ίσως ώρα να ξαναδούμε τι θα κάνουμε με εκείνους τους εξοπλισμούς, να ξαναδείξουμε ενδιαφέρον στις βρώμικες αρβύλες και να κοιτάξουμε πως θα ενισχύσουμε την αμυντικής μας θωράκιση. Αν δεν αντιληφθούμε ότι υπάρχει ένας υπαρκτός κίνδυνος, ένας εχθρός που καραδοκεί και μπορεί να κτυπήσει με οποιοδήποτε τρόπο… τότε τα καλοσιδερωμένα λευκά μαντιλάκια θα είναι χρήσιμα για όσους θέλουν να τα ανεμίζουν ελπίζοντας σε σωτηρία. Αν προλάβουν βεβαίως να τα ανεμίσουν.
