του Διδύμιου
Πέντε μήνες πέρασαν από την επανεκλογή Ανδρουλάκη και το κόμμα βρίσκεται στο ίδιο σημείο. Καμιά δημοσκοπική ανάκαμψη και η γκρίνια επιστρέφει.
Οι πρώτες μουρμούρες ακούστηκαν, η εσωστρέφεια ξεκίνησε. Το κόμμα δεν λέει να ξεκολλήσει απ’ το 15%, δεν καρπώνεται τίποτα από το κλίμα δυσαρέσκειας κατά της κυβέρνησης. «Παίζει» πια με τα Τέμπη, την προανακριτική, την δικαιοσύνη αλλά τίποτα δεν του βγαίνει. Άδειο το ρεζερβουάρ.
Το ποτήρι μισοάδειο, το ΠΑΣΟΚ δεν δείχνει να επιστρέφει. Και ίσως χαθεί και η δεύτερη θέση. Με την ανησυχία και τον προβληματισμό να εντείνονται. Το κόμμα δεν ανακάμπτει, κάνει διαρκώς λάθη, δεν υπάρχει ταυτότητα, στρατηγική, δεν κερδίζει. Το ποιος απέναντι στον Μητσοτάκη ακόμα αναζητείται και δεν φαίνεται αυτός να είναι ο Ανδρουλάκης.
Όλοι περίμεναν ότι θα αρπάξουν την ευκαιρία ως αξιωματική αντιπολίτευση, έστω από …σπόντα, για την μεγάλη επιστροφή. Ότι στο ρευστό πολιτικό τοπίο των ημερών, θα είχαν ανακάμψει αφού υπήρχε πεδίο δόξης λαμπρό με την φθορά της ΝΔ. Ότι θα έδιναν νέο στίγμα και θα ξεδίπλωναν την νέα στρατηγική τους που θα τους έδειχνε ως υπεύθυνη εναλλακτική. Ο Ανδρουλάκης όμως πολιτεύεται και τώρα όπως και πριν. Σαν το ΠΑΣΟΚ να είναι κόμμα διαμαρτυρίας. Στείρος αντιμητσοτακισμός και αντικυβερνητισμός. Κι έτσι πιστεύουν ότι θα αυξήσουν την δύναμή τους. Στρατεύτηκαν όμως στο ακροατήριο της πλατείας, εργαλειοποιώντας κι αυτοί την τραγωδία. Όλα στο όνομα της ….αλήθειας, κατά της συγκάλυψης και εναντίον του….ενορχηστρωτή πρωθυπουργού. Τυφλή σύγκρουση, βολές κατά της δικαιοσύνης κι ακτιβισμός. Αμφισβήτηση των θεσμών απ’ τον αρχηγό της αντιπολίτευσης. Που δείχνει να υιοθετεί κάθε ιδέα κι άποψη περί οργανωμένης συγκάλυψης και κρυφών στοιχείων, «παίζοντας» με τον κόσμο της πλατείας για να καρπωθεί κομμάτι του θυμού και της οργής τους.
Και όλα αυτά ενώ δεν τους βγαίνει τίποτα. Γιατί η στράτευση με τον ανορθολογισμό και τον φανατισμό τους απομακρύνει απ’ το μετριοπαθές κοινό, τους αποδυναμώνει εκλογικά και η εσωκομματική κριτική μεγαλώνει. Όμως ο Ανδρουλάκης συνεχίζει τα ίδια λάθη. Την….πάτησε με την προεδρική εκλογή και τον Βενιζέλο, τον ισαποστακισμό και τις προσωπικές στρατηγικές στελεχών του, τώρα θέλει προανακριτική για τα Τέμπη, σκέφτεται την πρόταση δυσπιστίας και συγχρόνως ζητάει 13ο μισθό. Έχασε μια διετία με την μονοθεματική εμμονή του για τις υποκλοπές, τώρα έχουμε τον ενορχηστρωτή πρωθυπουργό και την αναξιόπιστη δικαιοσύνη.
ΠΑΣΟΚ. Κόμμα χωρίς αρχηγό. Που δεν εμπνέει ούτε το κόμμα. Που δεν είναι ούτε ηγέτης, που έχει ξύλινο λόγο, πολιτικό έλλειμμά κι αναιμική ακτινοβολία. Που δεν είναι ούτε θα είναι έτοιμος να ράψει πρωθυπουργικό κουστούμι αν συνεχίσει έτσι. Που η επανεκλογή του στον πασοκικό θώκο δεν έφερε πλειοψηφική ελπίδα. ΠΑΣΟΚ και Ανδρουλάκης δεν …τραβάνε, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι εδώ. Αρχηγός και ηγετική ομάδα δεν μπορούν να παίξουν ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, δεν δείχνουν ικανοί για την ανατροπή, δεν προβάλλουν ως εναλλακτική. Δεν ξαναφαίνεται να παίρνουν το…νήμα της ιστορίας, όπως υποσχέθηκαν. Ούτε ο αρχηγός κρατάει καλά την μπαγκέτα στην ξεκούρντιστη ορχήστρα με τους λίγους θεατές. Ακόμα και η εικόνα του αρχηγού, θέλει κι αυτή αλλαγή. Θέλει να βγάζει λόγο υπεύθυνο, προγραμματικό, με αιχμηρή κριτική. Ο στείρος αντι-μητσοτακισμός δεν επαναπατρίζει κεντρώους, η στράτευση με την οργή και τον θυμό, φοβίζουν.
Αρχηγός και στελέχη τελευταία, στέλνουν αμφίσημα μηνύματα. Στην σκληρή και ύποπτη αντισυστημικότητα που δημοσκοπικά φουσκώνει, το ΠΑΣΟΚ μπαίνει και παίζει κι αυτό επικίνδυνα. Χωρίς λόγο προκαλεί την δικαιοσύνη, βάλλει κατά των θεσμών, αναζωπυρώνει ερωτηματικά και απονομιμοποιεί διαδικασίες. Ψαρεύει στα θολά νερά της φορτισμένης πλατείας μη κατανοώντας ότι η τακτική αυτή δεν ωφελεί. Είναι στρατηγική που τους απομακρύνει απ’ την εξουσία. Μπαίνουν σε πόλεμο χαρακωμάτων με τον ΣΥΡΙΖΑ, ποιος θα ρίξει πρώτος βολές κατά της κυβέρνησης.
Οι υψηλοί τόνοι και οι ρητορικές ακρότητες με την άνευ όρων επένδυση στα Τέμπη, δεν φέρνουν προστιθέμενη αξία στο πολύπαθο κόμμα. Το δείχνουν οι μετρήσεις και η μουρμούρα.
Το ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρουλάκη δεν δείχνει προοπτικές κυβερνητισμού. Θα συνεχίσει να γεύεται έτσι μόνο ψήφους επιβίωσης, συντήρησης. Μπορεί και το ίδιο να συμβεί και χωρίς όμως τον Ανδρουλάκη. Ίσως γιατί είναι πια το ΠΑΣΟΚ ένα γερασμένο και φθαρμένο κόμμα, που ζει και πολιτεύεται με όρους του παρελθόντος, κόμμα της επαρχίας και της τρίτης ηλικίας, σε μια κοινωνία που προ πολλού τους έχει προσπεράσει.
Ίσως.
Η ελπίδα πάντως για την ολική επαναφορά δεν φαίνεται……
