Η κυβέρνηση Παπαδήμου και οι «μετανοούσες Μαγδαληνές»…

854

Μια υπέροχη ημέρα ήταν και η χθεσινή. Οχι…για όλους εσάς (και για μένα) που υποφέρουμε από τις συνέπειες του Μνημονίου. Ξεκίνησε με τις «μετανοούσες Μαγδαληνές» που αυξάνονται και πληθύνονται… και τελείωνε με τις φήμες ότι «πέφτει» η κυβέρνηση Παπανδρέου που τυγχάνει να έχει πρωθυπουργό τον κ. Παπαδήμο. Τέτοιος ξεπεσμός…

Αν δεν αλλάξουμε τα θεμελιώδη, δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Αυτή η ελληνική κρίση που γέννησε το Μνημόνιο έχει επικίνδυνα συμπτώματα. Δυστυχώς, η διαπίστωση της στήλης επαληθεύεται με τον πιο πικρό και επώδυνο τρόπο…

Απλώς τώρα επιβεβαιώνει και την υποκρισία του πολιτικού λόγου. Οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί της νυν και της πρώην κυβέρνησης – Βενιζέλος, Διαμαντοπούλου, Χρυσοχοΐδης και λοιποί… – αυτοεξεφτελίζονται. Αν οι βασικοί διεκδικητές της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται με καθυστέρηση πολλών μηνών τη σημασία και τις συνέπειες του Μνημονίου, τότε είναι κάτι περισσότερο από ανίκανοι και ακατάλληλοι. Θα μου πείτε πως υπάρχουν αρκετοί ακόμη που υπερασπίζονται το Μνημόνιο… Κάλλιο αργά παρά ποτέ, λοιπόν; Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο που (σχεδόν) κανείς πολίτης δεν πιστεύει κανέναν και τίποτα. Και κανένας δεν ελπίζει σε τίποτα. Ακόμη και οι λεκτικές φούσκες τους είναι περιττές.

Προφανώς κακώς η Ελλάδα μπήκε στο Μνημόνιο. Και όχι μόνον ότι κακώς μπήκε, αλλά, αφού μπήκε, εξίσου κακώς έκτοτε κυβερνήθηκε και πορεύθηκε εντός του Μνημονίου. Αλλά αυτοί δεν ήξεραν τίποτε… Και ότι δεν έγινε καμία διαπραγμάτευση με την τρόικα, ενώ θα έπρεπε να είχε γίνει. Και «ομολογούν» πως έκαναν λάθη που τώρα τα παραδέχονται από τηλεοράσεως… Αστεία λόγια…

Κόντρα σε όλες αυτές τις βαρύγδουπες δηλώσεις, οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα μιας οικονομίας που παραμένει σε βαθιά κρίση, με οδυνηρό κόστος για τους σημερινούς εργαζομένους, αλλά και για το μέλλον του έθνους μας. Τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν τα βάσανα και τον πόνο που επιβάλλουν στον κόσμο αλλάζουν από μέρα σε μέρα. Ενα πράγμα παραμένει κοινό: η προστασία των συμφερόντων των πιστωτών, ανεξαρτήτως κόστους. Ομως η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη: οι «φιλικές προς τους πιστωτές» πολιτικές σακατεύουν την οικονομία. Είναι ένα παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος, στο οποίο η προσπάθεια να προστατευτούν οι ραντιέρηδες από την οποιαδήποτε ζημιά προκαλεί πολλαπλάσιες βλάβες σε όλους τους άλλους. Και ο μόνος δρόμος που οδηγεί σε μια πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας είναι να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι.

Οντως, ο «μηχανισμός διάσωσης», όπως κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται το Μνημόνιο, στήθηκε με πανούργο τρόπο σαν να ήταν κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονομίας και της εργασίας. Διότι αν αρκούσε να φτιαχτεί μια κυβέρνηση συνεργασίας για να λυθούν ως διά μαγείας όλα τα σοβαρά προβλήματα χρεοκοπίας αυτού του τόπου, θα ήταν εγκληματίες όσοι δεν την είχαν φτιάξει εδώ και καιρό. Αλλά η συνεργασία δεν είναι η λύση. Είναι η μέθοδος. Και μια μέθοδος, από μόνη της, δεν αρκεί για να οδηγήσει στην επιβίωση της χώρας. Κρίσιμα ερωτήματα δεν επιδέχονται εύκολη απάντηση. Τα έχουμε πει.

Αφού μετέτρεψαν την ελληνική οικονομία σε σωρό ερειπίων, εξαναγκάζονται τώρα να αποποιούνται των ευθυνών τους. Τον Παπανδρέου τον κρέμασαν με το δικό του σκοινί, το σκοινί του Μνημονίου οι δανειστές της χώρας. Με τον φόβο πάνω από τη χώρα μας, με τον εκβιασμό περί δραχμής να μας απειλεί, τώρα η «αλήθεια» για το ευρώ παίρνει αιχμηρές πολιτικές διαστάσεις.

Η άσκηση σωτηρίας, κ. Παπαδήμο είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη στο τρίγωνο του διαβόλου: δημόσιο έλλειμμα, δημόσιο χρέος και έλλειμμα ισοζυγίου πληρωμών, σε εφιαλτικά επίπεδα. Καθώς η «πεποίθηση περί πτώχευσης» και δραχμής κυριαρχεί, η κρίση απαιτεί λύσεις πολιτικές, με ιστορική προοπτική, με μέριμνα για τους ανθρώπους, όχι για τις αγορές. Η Ελλάδα ως πειραματόζωο, βρίσκεται στη δεινότερη θέση: έχει εκχωρήσει(;) εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Η χώρα φλερτάρει με την οικονομική καταστροφή, που ξεπερνά κατά πολύ την αποδιάρθρωση του κράτους λόγω της κρίσης χρεών και επεκτείνεται σε μια βαθιά ύφεση, και η οποία οδηγεί σε μείζονα πολιτική αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις.

Ποιος θα μας έλεγε ότι η Ελλάδα του (κίβδηλου) σοσιαλισμού θα κυκλοφορούσε διεθνώς ως η χειρότερη εκδοχή στον κόσμο. Ποιος θα μας έλεγε ότι θα τελούσε υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας. Ποιος θα μας έλεγε ότι η δημοκρατία που, βεβαίως, δεν στηρίζεται στην ιδέα πως οι ψηφοφόροι αποφασίζουν σωστά, αλλά στο δικαίωμά τους να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις (όποιες κι αν είναι οι συνέπειες), θα χρησιμοποιείται ως άλλοθι.