«Τι τα Θέλουμε τα όπλα»; όταν μας κυβερνουν οι Σαμαράς-Βενιζέλος;

Του Θανάση Τζιούμπα από τη Ρήξη φ. 109

Μέσα στον ορυμαγδό των εκρήξεων του πολέμου κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, τις επελάσεις των μαχητών στα υψώματα του ΕΝΦΙΑ και των κόκκινων δανείων, τις εφόδους για την κατάληψη των οχυρών της κοινοβουλευτικής εξουσίας, η (ούτως ή άλλως αλλεργική στα εθνικά θέματα) καθεστωτική ειδησιογραφία κάνει ό,τι μπορεί για να περιθωριοποιήσει την κρίση που ανοίγεται στις εφαπτόμενες του ελληνισμού θάλασσες.

Στην Κύπρο, η τουρκική προκλητικότητα σπάει από τη μεριά της την πράσινη γραμμή για να εισβάλει στο ελεύθερο τμήμα με μια αρμάδα, την ίδια στιγμή που κλείνει γεωτρύπανο από τους φίλους της Αζέρους για να κάνει πράξη τις διεκδικήσεις της. Στο Αιγαίο, ο 25ος Μεσημβρινός (η οριογραμμή που δείχνουν τα αγάλματα του Κεμάλ) έχει μετατοπιστεί μάλλον ανατολικότερα, έξω από το Σούνιο. Η Τουρκία έχει επιλέξει τη στρατηγική της μεταβολής της σε μεγάλη ναυτική δύναμη. Και το κάνει πρώτα στο πολιτικό επίπεδο, με την προβολή ναυτικής ισχύος, χωρίς καν να περιμένει την απόκτηση των πολεμικών μέσων που θα της χάριζαν έναν συντριπτικό συσχετισμό στο πεδίο.
Ο νεοθωμανισμός συμπεριφέρεται ως ισχυρότερος από ό,τι στην πραγματικότητα είναι, τη στιγμή που το αντίστροφο συμβαίνει με τις ελληνικές κυβερνήσεις του νεοραγιαδισμού: συμπεριφέρονται ως πιο αδύναμες από αυτό που θα μπορούσαν να αντιπαρατάξουν σε μια πολιτική αποτροπής.
Οι ηγεσίες του ελληνικού λαού έχουν αναγάγει σε μοναδικό εθνικό και ταξικό θέμα τη διευθέτηση του δημόσιου χρέους, αναλώνουν επικοινωνιακά τα σούρτα φέρτα στο προεδρικό μέγαρο για την κατάκτηση ευνοϊκής θέσης εκκίνησης στην επικείμενη εκλογική κούρσα, που να βρεθεί χρόνος για τα άλλα θέματα;
Κι οι ένοπλες δυνάμεις; Παρατημένες από τις πολιτικές ηγεσίες, υποφέρουν από τη χαμηλή διαθεσιμότητα των πολεμικών μέσων (όταν ακόμη και η προμήθεια των αναγκαίων ανταλλακτικών για τα ρωσικής κατασκευής συστήματα περιλαμβάνεται στα θύματα της αντιπαράθεσης στην Ουκρανία), σε μια χώρα που μοιάζει να αντιμετωπίζει κάθε κρίση με τον ίδιο τρόπο που υφίσταται τη γερμανική επικυριαρχία και το μνημόνιο: την αδράνεια, την παθητικότητα, την αναμονή του αναπόφευκτου. Λησμονήσαμε αυτό που λένε οι γείτονες και «φίλοι» μας: Αν δεν έχεις διάθεση να πληρώσεις τον δικό σου στρατό, τότε θα αναγκαστείς να πληρώσεις ξένο, κατοχικό στρατό.
Αλλά το κύριο πρόβλημα της ελληνικής αποτροπής δεν είναι η αδυναμία των ενόπλων δυνάμεων, είναι η έλλειψη βούλησης για αποτροπή. Και, βέβαια, δεν είναι βούληση αποτροπής οι ασκήσεις του στόλου στον … Αργοσαρωνικό, όταν τα τουρκικά πλεούμενα αλωνίζουν ανενόχλητα στην ΑΟΖ της Κύπρου και στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Όταν η αποστολή πολεμικών σκαφών στην Κύπρο γίνεται για εσωτερική κατανάλωση, έχοντας δώσει σε κάθε ενδιαφερόμενο τη διαδρομή του υποβρυχίου Πρωτεύς, μην τυχόν και γίνει καμιά στραβή, όταν η φρεγάτα που υποτίθεται ότι θα αντικαταστούσε την τορπιλάκατο Καβαλούδης στην περιοχή περιμένει ακόμη την εντολή απόπλου!
Όταν μια χώρα έχει αυτήν τη στάση, πώς περιμένει ότι θα δημιουργήσει τους διπλωματικούς συσχετισμούς που θα πολλαπλασιάσουν την ισχύ της στρατιωτικής αποτροπής; Η Τουρκία των Ερντογάν – Νταβούτογλου, σε συνεννόηση προφανώς με τις ΗΠΑ, αποκομίζει τα ανταλλάγματα της στάσης της στη συριακή κρίση. Η Ελλάδα των Σαμαρά- Βενιζέλου εκλιπαρεί για μια καλή κουβέντα, εισπράττοντας (τι πρωτότυπο) τη μια καρπαζιά μετά την άλλη.
Ίσως, βέβαια, κάπου βαθιά στην ψυχή του λαού, ηχούν τα λόγια του τραγουδοποιού: «Δεν είναι οικόπεδο που το καταπατούνε / ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει / είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε / και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει». Κι αν αυτή η ανάγκη αποκτήσει όνομα, τότε η Κύπρος θα είναι κοντά μας, κι όλη η πατρίδα θα είναι το σπίτι μας.