του Άριστου Μιχαηλίδη
από την εφημερίδα “Ο Φιλελεύθερος” της Κύπρου (22-11)
Να και μια διαπίστωση του Προέδρου, που δεν αφορά μόνο τους άλλους. «Η Κύπρος είναι η χώρα του θορύβου», είπε κάνοντας δηλώσεις στους κινηματογραφιστές που ήταν μαζί του στην πλατφόρμα του φυσικού αερίου. Και πράγματι. Όταν ένας πολιτικός θέλει να κάνει θόρυβο απευθύνεται στις κάμερες. Είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος. Όταν λοιπόν στην πρώτη επίσκεψη Κύπριου Προέδρου, στην πρώτη πλατφόρμα γεωτρήσεων της Κύπρου, ο Πρόεδρος επιλέγει να συνοδεύεται από πέντε κάμερες, χωρίς δημοσιογράφους, απλώς επιβεβαιώνει τη δική του διαπίστωση ότι «η Κύπρος είναι η χώρα του θορύβου».
Το ζητούμενο βεβαίως, δεν είναι ποιος θα πρωτοπάει στην πλατφόρμα, αλλά ο σεβασμός, που θα έπρεπε να επιδεικνύεται απέναντι στα Μέσα Ενημέρωσης και ταυτόχρονα στην κοινή γνώμη. Γι΄ αυτό αντέδρασαν με ανακοινώσεις τους και η Ένωση Συντακτών και η Επιτροπή των Φωτορεπόρτερ. Η ενημέρωση της κοινής γνώμης δεν είναι δουλειά της κάμερας και του χειριστή της, είναι δουλειά του δημοσιογράφου. Όταν αποφασίζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ότι τη δουλειά της ενημέρωσης μπορεί να την κάνει και η κάμερα από μόνη της, τότε επιστρέφουμε στην εποχή, που τα Μέσα Ενημέρωσης ήταν εξαρτήματα των κυβερνήσεων και τα δελτία ειδήσεων γίνονταν με τις ανακοινώσεις του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν υπήρχαν πρακτικά προβλήματα, που όπως ξέρουμε δεν υπήρχαν, για να συνοδευτεί η προεδρική αποστολή από δημοσιογράφους όλων των ΜΜΕ, θα μπορούσε να αποταθεί η κυβέρνηση στην Ένωση Συντακτών, ώστε να στείλει η Ένωση κάποιους δημοσιογράφους εκ μέρους όλων. Αλλά, όταν αποφασίζει η κυβέρνηση ποιοι θα καλύψουν ένα σημαντικό γεγονός και μάλιστα όταν αποφασίζει ότι δεν χρειάζεται να το καλύψουν δημοσιογράφοι αλλά μόνο κάμερες, τότε αυτό είναι παρέμβαση και κρατικός έλεγχος στην ενημέρωση. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι υπάρχουν απόρρητοι λόγοι για τους οποίους δεν μπορούσαν δημοσιογράφοι να πάνε στην πλατφόρμα, γιατί ο Πρόεδρος δεν έκανε τις δηλώσεις του στους δημοσιογράφους με την επιστροφή του στο λιμάνι; Οι κάμερες είναι πιο εύκολες, δεν έχουν ερωτήσεις, τους λες αυτό που θέλεις να πεις και μετά κλείνουν. Ενώ ένας δημοσιογράφος θα μπορούσε να ρωτήσει, ας πούμε, γιατί δεν είναι με την κυβερνητική αποστολή και ο διευθυντής ενέργειας Σόλων Κασίνης, ο οποίος ξέρει απ΄ έξω κι ανακατωτά τις εργασίες της πλατφόρμας και τους όρους του συμβολαίου; Ή, ποιος ελέγχει τις έρευνες της Noble για να ξέρει το κράτος τι γίνεται. Με ποια κριτήρια έλεγξε ο Πρόεδρος και ανακοίνωσε: «Θέλω να σας πληροφορήσω ότι πάει καλά»; Ή, πάντως, ένας δημοσιογράφος θα μπορούσε να περιγράψει παραστατικά και να μεταφέρει στην κοινή γνώμη, αυτό το ιστορικό γεγονός που συμβαίνει για πρώτη φορά στην Κύπρο. Αλλά, έστω ότι αυτό δεν ήταν του παρόντος. Το θέμα που τίθεται είναι ευρύτερο και αφορά το γεγονός ότι η Κύπρος, η χώρα του θορύβου, έχει έναν Πρόεδρο, που επιλέγει το θόρυβο της κάμερας αντί την απρόσκοπτη ενημέρωση της κοινής γνώμης. Είναι κι αυτό σαν το θόρυβο που κάνει μια συναυλία με πολλούς καλλιτέχνες και πολλά όργανα.
