Φοβού τους Λιακόπουλους και δώρα φέροντας

Ο κύ­ριος Λια­κό­που­λος του κα­να­λιού Ε­ΧΤRΑ 3, συγ­γρα­φέ­ας και προ­μη­θευ­τής βι­βλί­ων, προ­πά­ντων δε κο­μι­στής προ­φη­τειών, έ­χει γί­νει πο­λύ γνω­στός. Τό­σο μά­λι­στα ώ­στε να κρί­νε­ται δια­κω­μω­δή­σι­μος α­κό­μη και α­πό έ­να συ­μπα­θη­τι­κό καλ­λι­τέ­χνη, ό­πως ο Μι­τσι­κώ­στας! Η δο­σο­λο­γί­α των εκ­πο­μπών του εί­ναι α­συ­νή­θι­στα με­γά­λη, το ύ­φος του σω­τη­ριο­λο­γι­κό, λα­ϊ­κό τό­σο ώ­στε να ξε­περ­νά­ει τα στε­ρε­ό­τυ­πα του τη­λε­ο­πτι­κού ρή­το­ρα και να με­τα­φέ­ρει μια αύ­ρα ελ­λη­νι­κού κα­φε­νεί­ου στον χώ­ρο της μα­ζι­κής ε­πι­κοι­νω­νί­ας. Εί­ναι το ύ­φος λα­ϊ­κού με­γα­λο­πα­ρά­γο­ντα, ε­νός α­κό­μη ά­ξιου συ­νε­χι­στή της πα­ρά­δο­σης του «ξέ­ρεις ποιος εί­μαι ε­γώ;»….

Το πρό­βλη­μα δεν εί­ναι με­γά­λο, αρ­χί­ζει ό­μως να γί­νε­ται τέ­τοιο α­πό τη στιγ­μή που ο κ. Λια­κό­που­λος εμ­φα­νί­ζε­ται ως κα­λω­διω­μέ­νος με κύ­κλους προ­σκεί­με­νους στη Θεί­α Πρό­νοια….Ο­πό­τε δια μέ­σου αυ­τών των «γνω­ρι­μιών», που προσ­διο­ρί­ζο­νται α­ο­ρί­στως ως «οι γε­ρο­ντά­δες», μπο­ρεί να ε­νη­με­ρώ­νε­ται μέ­χρι και για τις ε­ξε­λί­ξεις του σω­τη­ρί­ου έ­τους 2024… Λέ­ει λοι­πόν και ξα­να­λέ­ει στις εκ­πο­μπές του: Έ­γι­νε κά­ποια σύ­σκε­ψη στη Λε­με­σό, ε­κτι­μή­θη­καν οι θεί­ες βου­λές και προσ­διο­ρί­σθη­κε η 5.5.2024 ως η­με­ρο­μη­νί­α ε­πι­κρά­τη­σης – διε­θνούς μά­λι­στα!– του ελ­λη­νι­σμού… Για την εν­διά­με­ση πε­ρί­ο­δο προ­βλέ­φθη­κε η ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση του «ξαν­θού γέ­νους» –του­τέ­στιν των Ρώ­σων– ό­μως και αυ­τή η πε­ρί­ο­δος θε­ω­ρή­θη­κε ως κα­θα­ρά προ­σω­ρι­νή εν μέ­σω των γε­νι­κό­τε­ρων ε­ξε­λί­ξε­ων, που υ­λο­ποιούν τις ε­πι­τα­γές του Υ­ψί­στου…

Ο κ. Λια­κό­που­λος θα μπο­ρού­σε να πα­ρα­μεί­νει στο πε­δί­ο των προ­βλη­μα­τι­σμών πε­ρί των ρω­σι­κών α­ε­ρο­σκα­φών ή στις ε­θνο­λο­γι­κές α­πο­κα­λύ­ψεις, του ι­δί­ου ή κά­ποιων άλ­λων, πε­ρί των 20 ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων Ελ­λή­νων(!), που ζουν στην ε­παρ­χί­α Γιου­νάν της Κί­νας….Θα μπο­ρού­σε να παί­ξει σε έ­να γή­πε­δο ό­που εί­ναι ε­φι­κτή η ε­πα­λή­θευ­ση ή η διά­ψευ­ση. Ό­μως προ­τί­μη­σε να ξα­νοι­χθεί σε με­γά­λα «α­πο­κα­λυ­ψια­κά» θέ­μα­τα και σε βα­θιές θά­λασ­σες, κο­μί­ζο­ντας ως δώ­ρο την πα­γκό­σμια ε­πι­κρά­τη­ση του Ελ­λη­νι­σμού. Α­πευ­θυ­νό­με­νος φυ­σι­κά σε έ­να μάλ­λον προ­ϊ­δε­α­σμέ­νο α­κρο­α­τή­ριο, που εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νο να αρ­πα­χθεί α­πό την ο­ποια­δή­πο­τε φα­ντα­σί­ω­ση προ­κει­μέ­νου να υ­πη­ρε­τή­σει βα­θύ­τε­ρες ε­πι­θυ­μί­ες. Α­κρο­α­τή­ριο που ναι μεν προ­ϋ­πάρ­χει, πλην ό­μως υ­πό­κει­ται στους τη­λε­ο­πτι­κούς νό­μους της διευ­ρυ­μέ­νης α­να­πα­ρα­γω­γής…

Το α­στεί­ο και τρα­γι­κό ταυ­τό­χρο­να εί­ναι ό­τι ό­λα αυ­τά βγαί­νουν στον α­έ­ρα, ε­νώ η ελ­λη­νι­κό­τη­τα και ο ελ­λη­νι­κός πο­λι­τεια­κός σχη­μα­τι­σμός μπαί­νουν μέ­σα στην «υ­παρ­ξια­κή» βά­σα­νο της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης: Δη­λα­δή σε μια δια­δι­κα­σί­α σκλη­ρή και, εν­δε­χο­μέ­νως, κα­τε­δα­φι­στι­κή –ε­κτός ε­άν υ­πο­στη­ρί­ξου­με τη με­τα­φυ­σι­κή α­ντί­λη­ψη της «αιω­νιό­τη­τάς» του, α­νε­ξαρ­τή­τως πο­λι­τι­κών συν­θη­κών. Οι προ­φη­τεί­ες εκ­φέ­ρο­νται ε­νώ η Ελ­λά­δα πα­ραι­τεί­ται πά­σης στρα­τη­γι­κής, ο­δεύ­ο­ντας προς το κα­θε­στώς τουρ­κι­κού προ­τε­κτο­ρά­του. Ε­νώ α­πε­μπο­λεί τη «συμ­βιω­τι­κή» λο­γι­κή της Διε­θνούς Νο­μι­μό­τη­τας – ό­χι προς ό­φε­λος μιας δον­κι­χω­τι­κής εκ­στρα­τεί­ας για την παμ­βαλ­κα­νι­κή ή πα­γκό­σμια κυ­ριαρ­χί­α, αλ­λά για την χα­μαι­λε­ο­ντι­κή ε­πι­βί­ω­ση μέ­σα σε μια κα­τά­στα­ση «ρε­α­λι­στι­κών» συμ­βι­βα­σμών και «μέ­σων ό­ρων». Ε­νώ συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται στο πλαί­σιο της Ε­Ε ως δευ­τε­ρο­κλα­σά­τη χώ­ρα με­σα­ζό­ντων, ε­νώ το η­γε­τι­κό πο­λι­τι­κό της σώ­μα ση­κώ­νε­ται πά­νω και κά­θε­ται κά­τω τη υ­πο­δεί­ξει των Α­με­ρι­κα­νών, ε­νώ ο πα­ρα­γω­γι­κός της ι­στός κα­ταρ­ρα­κώ­νε­ται, ε­νώ οι φυ­σι­κοί της πό­ροι α­δρα­νο­ποιού­νται προς ό­φε­λος της του­ρι­στι­κής μονο­καλ­λιέρ­γειας και η με­γά­λη φυ­σι­κή της κλη­ρο­νο­μιά –η υ­πέ­ρο­χη ελ­λη­νι­κή φύ­ση– πτω­χεύ­ει μέ­σα α­πό τη πρά­ξη ή α­πρα­ξί­α α­νά­ξιων δια­χει­ρι­στών. Ε­νώ η χώ­ρα «ξε­μέ­νει» με την ε­πί­κλη­ση του πα­ρελ­θό­ντος της και της πο­λι­τι­στι­κής κλη­ρο­νο­μιάς, χω­ρίς να βιώ­νει στα πλαί­σιά της μια σκλη­ρή αλ­λά «ε­ποι­κο­δο­μη­τι­κή κρι­τι­κή», ό­πως αυ­τή που ά­σκη­σε ο Ιού­λιος Καί­σα­ρας στους Α­θη­ναί­ους το 48 π.Χ: «Πο­σά­κις υ­μάς, υ­πό σφων αυ­τών α­πολ­λυ­μέ­νους, η δό­ξα των προ­γό­νων πε­ρι­σώ­σει;» Σε ε­λεύ­θε­ρη α­πό­δο­ση: Πό­σες φο­ρές, ε­σείς που έ­χε­τε κα­τα­στρα­φεί α­πό τις ί­διες σας τις πρά­ξεις, θα δια­σώ­ζε­σθε α­πό την πα­τρο­γο­νι­κή δό­ξα;

Δεν θέ­λω να δώ­σω κά­ποια σί­γου­ρη ερ­μη­νεί­α σε αυ­τή τη κο­λοσ­σιαί­α α­ντί­φα­ση. Α­πλώς ση­μειώ­νω για πα­ρα­πέ­ρα σκέ­ψεις, ό­τι μια φο­ρά και έ­να και­ρό, η υ­περ­δε­ξιά ο­νεί­ρω­ξη της πλα­νη­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας συ­ναρ­θρώ­νο­νταν με ρε­α­λι­στι­κούς ό­ρους, ό­πως ή­ταν π.χ η εν­δυ­νά­μω­ση του στρα­τού, η πα­ρα-στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της κοι­νω­νί­ας, η πά­τα­ξη των μειο­ψη­φιών και των «α­πο­κλί­σε­ων», η ε­νί­σχυ­ση της ε­θνι­κής αυ­τα­ρέ­σκειας κλπ. Τώ­ρα η ά­φε­ση στις τη­λε­ο­πτι­κές προ­φη­τεί­ες φαί­νε­ται να ση­μα­το­δο­τεί μια νέ­α, με­τα­μο­ντέρ­να, πα­θη­τι­κή ό­σο και τα προ­γράμ­μα­τα λι­πο­διά­λυ­σης και κα­θι­στι­κού α­δυ­να­τί­σμα­τος, υ­περ­δε­ξιά του κα­να­πέ. Ί­δω­μεν…