Το 51ο τεύχος του Άρδην είναι αφιερωμένο στους οκτώ αιώνες από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους (1204-2004). Παράλληλα αναφέρεται στην προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τις ανυπολόγιστες συνέπειες που θα έχει αυτή τόσο για την χώρα μας, όσο και για την Ευρώπη– στην πρόσφατη αναγνώριση των Σκοπίων ως «Μακεδονία» από τις Η.Π.Α., στην στρατηγική του Σαρόν, την ενεργειακή κρίση, τις εξελίξεις στο ΔΗΚΚΙ, τους διαπλεκόμενους «ðιανοουμένους» κ.λπ..
Η άλωση του 1204 αποσιωποιημένη από την κυρίαρχη εκσυγχρονιστική ιδεολογία, αποτελεί ένα από τα πλέον σημαντικά ιστορικά γεγονότα που σφράγισαν την πορεία της χώρας μας. Γιατί τότε, η Δύση στρέφεται ανοιχτά εναντίον του Βυζαντίου και του Αραβικού κόσμου προσβλέποντας στην κατάκτηση τους, εγκαινιάζοντας μια μακρά περίοδο –που διαρκεί μέχρι και σήμερα– αποικιοποίησης, εδαφικής οικονομικής και πνευματικής, της περιοχής. Γι’ αυτό και, ο ελληνικός λαός βρίσκεται, τουλάχιστον τους οκτώ τελευταίους αιώνες, σε μια θέση μόνιμης Αντίστασης Διότι εκτός από την Δύση και η Ανατολή, μας απειλεί με εδαφική συρρίκνωση ενώ από το Βορρά εμφανίζονται –λιγότερο επικίνδυνα– κύματα αλυτρωτισμού.
– Είμαστε λοιπόν “μόνοι εναντίον όλων”; Όχι. Αλλά όσο επιμένουμε στη στρατηγική της υποταγής αντί να κερδίζουμε συμμαχίες θα χάνουμε. Δεν μπορεί να κερδίσει συμμαχίες μια χώρα που δείχνει διατεθειμένη να υποχωρεί διαρκώς σε εκβιασμούς και απειλές. Αυτό είναι το πρώτο και κύριο δεδομένο, αυτό υπήρξε και το μέγιστο μάθημα που βγήκε από την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν. Η αντίσταση και είναι εφικτή αλλά και αποδίδει.
Στον άμεσο περίγυρό μας, διατηρώντας μια σταθερή πολιτική απάντησης σε κάθε είδους προκλήσεις (τύπου Τσαμουριάς ή Μακεδονίας) να μεταβάλουμε σε υπ’ αριθμό ένα στόχο της εξωτερικής μας πολιτικής την ενίσχυση της βαλκανικής συνοχής.
Για να ανασυγκροτήσουμε μια εθνική στρατηγική θα πρέπει να επιλέξουμε με επιμονή και σύνεση μια στρατηγική εθνικής συσπείρωσης, η οποία είναι η μόνη ικανή να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της παρούσας δεκαετίας.
Το πρώτο και αποφασιστικό βήμα είναι ο αναπροσανατολισμός της πολιτικής μας έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Όσο η Τουρκία συνεχίζει να έχει διεκδικήσεις κατά της Ελλάδας και να κατέχει την Κύπρο δεν είναι δυνατό να αποδεχτούμε την ένταξή της –ή την έναρξη διαπραγματεύσεων– στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και πέραν αυτού η είσοδος της Τουρκίας σήμερα αποτελεί Δούρειο Ίππο των ΗΠΑ στην Ευρώπη, θα καταστρέψει κάθε προοπτική αυτόνομης Βαλκανικής συνεργασίας και κατά συνέπεια είναι εν τω συνόλω βλαπτική και καταστρεπτική. Μία και μόνη απάντηση υπάρχει, το ΟΧΙ
Κείμενα των: Μ. Μερακλή, π. Γεώργιου Μεταλληνού, Βαγ. Καραμπελιά, Σπ. Τρωϊάνου, Μαρίας-Νυσταζοπούλου Πελεκίδου, Ν. Ντάσιου, Γ. Καραμπελιά, Κ. Χολέβα, Χ. Χαλαζιά, Ν. Σβορώνου, Θ. Μπατρακούλη, Κ. Καραϊσκου, Χ. Καπούτση, Σπ. Κουτρούλη, Γ. Ρακκά, Χρ. Μπαλόγλου, Απ. Βακαλόπουλου, κ.ά.