Κύπρον ού μ’εθέσπισεν

Του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 98 που θα κυκλοφορήσει αύριο, Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου

Μετά το 1977 η ελληνική και η κυπριακή ηγεσία ακολούθησαν μια ενδοτική και καταδικασμένη εκ προοιμίου πολιτική επιλογή, που στην ουσία αναγνώριζε την τουρκική εισβολή με την αποδοχή συνομιλιών με τους Τουρκοκυπρίους, δηλαδή στην πραγματικότητα με τους Τούρκους, για τη «λύση» του Κυπριακού, την ίδια στιγμή που συνεχιζόταν η Κατοχή και πάνω από διακόσιες χιλιάδες Κύπριοι είχαν μεταβληθεί σε πρόσφυγες στην πατρίδα τους. Αυτή η ενέργεια αποτέλεσε στην ουσία τη συνέχεια της Ζυρίχης, η οποία είχε ήδη αποδεχθεί την ανάμιξη της Τουρκίας στην Κύπρο ως εγγυήτριας δύναμης. Έτσι, το σατανικό σχέδιο των Άγγλων να αποτρέψουν την αυτοδιάθεση της Κύπρου και την ένωσή της με την Ελλάδα, την οποία είχαν υποσχεθεί στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αρχικώς πυροδοτώντας τον εμφύλιο στην Ελλάδα και εν συνεχεία, και κατ’ εξοχήν, χρησιμοποιώντας την τουρκοκυπριακή μειονότητα, απεδείχθη απολύτως αποδοτικό γι’ αυτούς και θανατηφόρο για μας. Εξήντα χρόνια μετά το 1955, οι Άγγλοι, που πρωτοπάτησαν το ποδάρι τους στην Κύπρο το… 1192, συνεχίζουν να βρίσκονται στην Κύπρο, οι δε Τούρκοι συνεχίζουν να κατέχουν ένα μεγάλο μέρος της και απειλούν και την υπόλοιπη.
Η τουρκική εισβολή το 1974 έπρεπε και θα μπορούσε να αποτελέσει μια αφετηρία επανατοποθέτησης του Κυπριακού σε μία και μόνη βάση, ως ζητήματος εισβολής και κατοχής με παράλληλη οριστική καταγγελία και ενταφιασμό των συνθηκών της Ζυρίχης. Η Κύπρος, μαζί με την Ελλάδα, έπρεπε και μπορούσε τότε να αρνηθεί οποιαδήποτε περαιτέρω συνομιλία και επαφή με τους δήθεν εκπροσώπους των Τουρκοκυπρίων, ενόσω διατηρούνταν η παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, και συνεχιζόταν ο εξανδραποδισμός των διακοσίων χιλιάδων προσφύγων. Για να μην αναφέρουμε ζητήματα, όπως εκείνο των αγνοουμένων. Και όμως η Ελλάδα και η Κύπρος, –και όχι μόνο οι πολιτικές τους ηγεσίες, αλλά και οι διαβουκολούμενοι Έλληνες στην Κύπρο και την Ελλάδα, που στήριζαν αυτές τις ενδοτικές ηγεσίες–, όχι μόνο αποδέχτηκαν τα τετελεσμένα της Κατοχής, αλλά ενεπλάκησαν μετά το 1977 στη λογική ατέρμονων συνομιλιών, οι οποίες οδηγούν ανά δεκαετία σε νέες υποχωρήσεις και «προσαρμογές» στην τουρκική κατοχή.
Αρχικώς, με ευθύνη του Μακαρίου και της κυβέρνησης Καραμανλή, αποδέχτηκαν την έναρξη συνομιλιών για μια ομοσπονδιακή λύση, η οποία ξεκίνησε ως «πολυπεριφερειακή», για να καταλήξει, μέσα από αλλεπάλληλες διολισθήσεις, σε διζωνική. Εξάλλου το 1983 οι Τουρκοκύπριοι, δηλαδή οι Τούρκοι, ανακήρυξαν την ανεξαρτησία του ψευδοκράτους της Β. Κύπρου και όμως, η μόνη συνέπεια αυτής της πρόκλησης, υπήρξε η…. αποδοχή των τετελεσμένων. Διότι, στον βαθμό που η κυπριακή και η ελληνική ηγεσία συνέχισαν τις συνομιλίες για διζωνική, αναγνώριζαν στην ουσία την τουρκική κατοχή και αποδέχονταν την εκδίωξη των προσφύγων, την ίδια στιγμή που δήθεν διαμαρτύρονταν σε όλα τα διεθνή φόρα για την ανακήρυξη του ψευδοκράτους!
Μία ακόμα ευκαιρία για επανατοποθέτηση του κυπριακού είχε χαθεί. Από τότε και μετά άρχισε μία διαρκής και ατέρμονη διολίσθηση προς όλο και πιο ενδοτικές θέσεις, και τη σταδιακή απομάκρυνση της Ελλάδας από τα κυπριακά τεκταινόμενα: Από το «ενιαίο αμυντικό δόγμα» Ελλάδας Κύπρου, και από την αμυντική θωράκιση της Κύπρου με τους πυραύλους S300, περάσαμε στην οριστική σχεδόν εγκατάλειψη της στρατιωτικής προστασίας της Ελλάδας στην Κύπρο και προπαντός στη σταδιακή συναισθηματική και ψυχική αποξένωση Ελλαδιτών και Κυπρίων. Και όμως, η Κύπρος συνεχίζει να επιβιώνει, έστω με τη σημερινή κατάστασή της, επειδή ακριβώς υπάρχει ακόμη η Ελλάδα, ενώ και η Ελλάδα μπορεί να παίζει ένα ρόλο στην ανατολική Μεσόγειο και να μην έχει μεταβληθεί σ’ ένα απλό βαλκανικό προτεκτοράτο, εξαιτίας της ύπαρξης της Κύπρου. Ωστόσο, αυτό το κεφαλαιώδες γεγονός παραθεωρείται διαρκώς και έτσι από τα αισθήματα αλληλεγγύης και ταύτισης Ελλαδιτών και Κυπρίων, τουλάχιστον μέχρι το 1974, οδηγηθήκαμε σταδιακώς στη μεταβολή του κυπριακού σε ζήτημα «εξωτερικής πολιτικής».
Και προφανώς αποφασιστικό ρόλο σε αυτή την απροκάλυπτη μειοδοσία έπαιξαν τα κόμματα της αριστεράς, αρχικώς στην Κύπρο, αλλά εν συνεχεία και στην Ελλάδα. Στην Κύπρο όχι μόνο δεν συμμετείχαν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις όπως εκείνη του Βάσου Λυσσαρίδη, αλλά και στη συνέχεια κατάγγειλαν ως χουντικούς και πραξικοπηματίες, όσους συνέχισαν να εμμένουν στη γραμμή της Αυτοδιάθεσης, ενώ στήριξαν το κατασκεύασμα του Κυπριωτισμού και πρωτοστάτησαν σε όλες τις προσπάθειες άμβλυνσης των αντικατοχικών αισθημάτων των Κυπρίων. Στη δε Ελλάδα, παρότι στη δεκαετία του ’50 και του ’60 πρωτοστάτησαν στην υποστήριξη του κινήματος της Αυτοδιάθεσης, μεταβλήθηκαν σταδιακώς, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1980, σε διαπρύσιους κήρυκες της «ελληνοτουρκικής φιλίας» της εγκατάλειψης της Κύπρου και υπερασπιστές του Σχεδίου Ανάν (με την εξαίρεση του ΚΚΕ).
Πράγματι το σχέδιο Ανάν υπήρξε ο επόμενος μεγάλος σταθμός της απομάκρυνσης, και ταυτόχρονα των δυνατοτήτων αναθεώρησης μιας καταστροφικής πορείας, μετά την ριζική απόρριψή του από τον ελληνισμό της Κύπρου. Και όμως, και αυτή η μεγάλη ευκαιρία αναθεώρησης της στρατηγικής της ουσιαστικής αποδοχής των τουρκικών τετελεσμένων πήγε χαμένη. Ακόμα και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, δεν τόλμησε να εγκαινιάσει άμεσα μια νέα στρατηγική για τον κυπριακό ελληνισμό, με αποτέλεσμα να παραδοθούμε στην πολιτική Χριστόφια και Αναστασιάδη, οι οποίοι προχώρησαν ένα ακόμα βήμα προς την οδό της καταισχύνης και της οριστικής καταστροφής του ελληνισμού στην Κύπρο. Διότι, βέβαια, όλοι γνωρίζουν ότι ο στόχος της Τουρκίας είναι πλέον ολόκληρη η Κύπρος, όπως καταδεικνύεται και από τις πρόσφατες προκλήσεις της στην κυπριακή ΑΟΖ και όχι απλώς ο έλεγχος της Βόρειας Κύπρου. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη.
Μια τελευταία ευκαιρία αναθεώρησης
Η Τουρκία έκανε ένα ακόμα βήμα που επιχειρεί να ανατρέψει όλη τη στρατηγική της Κύπρου για την ΑΟΖ και τα πετρέλαια, επιβάλλοντας έναν ανοικτό εκβιασμό. Είτε οι Κύπριοι θα δεχτούν να ξανακαθίσουν στο τραπέζι των «συνομιλιών», αποδεχόμενοι όλα τα τουρκικά αιτήματα, είτε η Τουρκία θα μεταβάλει άμεσα την Κύπρο σε προτεκτοράτο που θα έχει απολέσει και τα τελευταία στοιχεία της εθνικής της κυριαρχίας. Και γι’ αυτό, σπεύδουν οι καλοθελητές από τον ΟΗΕ και τις ΗΠΑ να πείσουν την κυπριακή κυβέρνηση, να δεχτεί το σχέδιο Ανάν στο τετράγωνο που είχε δρομολογήσει ο Χριστόφιας και συνέχιζε ο διάδοχός του.
Όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει έδαφος για νέα υποχώρηση. Οποιαδήποτε νέα υποχώρηση θα σημάνει την αποδοχή από εμάς, Ελλαδίτες και Κύπριους, της τουρκοποίησης της Κύπρου. Η τουρκική πρόκληση μπορεί να μεταβληθεί σε μία νέα ευκαιρία ανατροπής της πορείας σαράντα χρόνων. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη, ως εγγυήτρια δύναμη και ως μητρόπολη του κυπριακού ελληνισμού, να προστατέψει την Κύπρο, προκαλώντας άμεσα κρίση στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και προωθώντας περαιτέρω τη συμμαχία με τις δυνάμεις που στρέφονται ενάντια στον οθωμανικό επεκτατισμό σε όλη την περιοχή της Μ. Ανατολής και όχι βέβαια να δέχεται με τιμές τον Νταβούτογλου και το τουρκικό υπουργικό Συμβούλιο. Η Κύπρος πρέπει να καλέσει τους Τούρκους να αποχωρήσουν από την ΑΟΖ και τα κατεχόμενα και να αναγνωρίσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, διαφορετικά θα πρέπει να μπλοκάρει με βέτο τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων Τουρκίας-Ε.Ε. Θα πρέπει να προχωρήσει μαζί με την Ελλάδα σε συγκρότηση αμυντικής συμφωνίας με όλους τους γείτονές της που αντιτίθενται στον τουρκικό επεκτατισμό, καθώς και με τη Ρωσία.
Πρέπει επιτέλους, πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή, ν’ αρχίσει μία αντίστροφη πορεία και η τουρκική ιταμότητα, καθώς και η αλλαγή του γεωπολιτικού περιβάλλοντος, προσφέρει μία σημαντική ευκαιρία για επανατοποθέτηση του κυπριακού ζητήματος. Η φενάκη της επανένωσης του νησιού με παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, που υπήρξε το δόλωμα για την εξαπάτηση του κυπριακού ελληνισμού, ότι δήθεν παλεύουμε γι’ αυτήν, στην πραγματικότητα οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Και την ντε φάκτο (και εν μέρει ντε γιούρε, διότι ένας αριθμός χωρών έχει αναγνωρίσει το ψευδοκράτος) διχοτόμηση του νησιού και τη συνέχιση της παρουσίας της κατοχικής Τουρκίας σ’ όλο το νησί, ως «εγγυήτριας δύναμης».
Η τουρκική πρόκληση μπορεί λοιπόν να αποτελέσει την ευκαιρία για μια νέα πορεία, η οποία θα διασφαλίσει τουλάχιστον την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού και την παρουσία του ελληνισμού στην ανατολική Μεσόγειο. Αν εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι στις ηγεσίες των δύο χωρών, και προπαντός Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο που δεν έχουν αποχαυνωθεί εντελώς από τη μνημονολογία και τα φοβικά σύνδρομα.

Υ.Γ. Εάν επρόκειτο να πάρω τοις μετρητοίς την ηχηρή σιωπή των δήθεν φίλων μου, όταν πρόσφατα ένας εσμός αλητών και αλητισσών είχε το θράσος να συκοφαντήσει τον Γιώργο Καραμπελιά, τότε θα απεδείκνυα πώς λίγα μόνο έχω διδαχτεί από τη μακρά πλέον διαδρομή μου στον κόσμο ετούτο.
Τωόντι, εάν συνεχίζω να παλεύω με όσες δυνάμεις διαθέτω για τον ελληνισμό στην Κύπρο και την Ελλάδα, δεν το κάνω γιατί εκτιμώ προσωπικά τους περισσότερους Ελλαδίτες και Κύπριους, ειδικά τους «επωνύμους». Ξέρω πολύ καλά πως στην πλειοψηφία τους, –ακόμα και οι ψευδοπεριθωριακοί (και ψευδοπεριθωριακές) υβριστές μου, που παρασιτούν στην καρδιά του συστήματος, ως γελωτοποιοί και θεραπαινίδες του– είναι γραικύλοι, δειλοί, φθονεροί, ανάξιοι του τόπου μας, σε κάποιες περιπτώσεις και της ίδιας της δικής τους διαδρομής.
Όχι, συνεχίζω να το πράττω, γιατί πιστεύω, πριν απ’ όλα, στον τόπο και την ιστορία του, που τον θεωρώ ικανό να αναδείξει κάποτε, ακόμα και από τα αγκωνάρια του, μια νέα γενιά που θα αναμετρηθεί επάξια με την ιστορία της, ώστε να πάψουμε να είμαστε το μπαίγνιο των Οθωμανών, των Γερμανών, των Εγγλέζων.
Το κάνω, γιατί εξακολουθώ να πιστεύω στους δήθεν «πτωχούς τω πνεύματι», όσους βρίσκονται έξω από οποιοδήποτε σύστημα, – το κάνω για τον Σολωμό Σολωμού, που ήταν ένας από αυτούς.
Το κάνω τέλος για εκείνους τους, μετρημένους στα δάχτυλα, φίλους, όπως ο Πέτρος Ευδόκας, του Κυπριακού Indymedia, που δικαίως προσέλαβε τις υλακές εναντίον μου ως ύβρεις ενάντια σε έναν κοινό αγώνα, ή ο Λάζαρος Μαύρος που φρόντισε να δημοσιευτεί στη Σημερινή μια συνεπτυγμένη εκδοχή αυτού του άρθρου.